Nou ja iedereen snapt toch wel dat er veel meer gevoel en gedoe achter zit dan alleen zo'n eerste post? 20 zinnen schetsen nooit een hele situatie. Daar kunnen wij dus zeer weinig over zeggen. Sterkte en succes TS.
Wow, lastig. Ik snap je angst goed MAAR als hij vreemd wilt gaan (dus daar behoefte aan heeft) heeft hij daar geen sportschool voor nodig, dit kan altijd en overal gebeuren.
Het willen sporten is geen issue meer, ze gaan scheiden... Ik zou ook niet met die gedachte kunnen leven en snap dat je zegt geen spijt te hebben van jullie tweede kindje maar ik hoop dat jullie verhaal andere stelletjes ervan kan weerhouden om voor een verzoeningsbaby te gaan, daar red je namelijk geen huwelijk mee...sneu maar sterkte!
Nou, je hebt je beslissing nog rap genomen.. Waarom heb je hier niet eerder over nagedacht vóór jullie beslissing om voor een tweede te gaan? Was dat je lijmpoging?
Hier ben ik het mee eens!! Ik vind het al super knap dat je hem nog een kans hebt gegeven, ik had het nooit gekund. Dat je daarna zo snel een tweede kindje "neemt", dat is misschien niet zo handig. Maar wij kunnen allemaal wel makkelijk oordelen vanaf de zijlijn, maar wij weten niet hoeveel mooie praatjes hij heeft opgehangen en hoeveel hoop zij misschien wel niet had waardoor ze zulke beslissingen heeft genomen. Achteraf ben je erachter gekomen dat je het nooit meer zult vergeten, maar je hebt het in ieder geval geprobeerd, je hebt je best gedaan. Ik begrijp heel goed dat je niet meer met hem verder kunt. Als je alleen maar aan die nare dingen denkt en al die gedachtes al je energie opvreten, vind ik het een goede keus om voor jezelf en je kindjes te gaan. Anders ga je er op ten duur aan onderdoor en hebben je kindjes ook geen leuke moeder en fijne thuissituatie.
Dit! Dat je hem een kans gegeven hebt vind ik helemaal niet gek. Je bent samen, hebt kind(eren), dat moet je niet zomaar opgeven is mijn mening.
Oohw ik lees dat jullie gaan scheiden.. Ik blijf het vinden... Niet zomaar opgeven wanneer er kinderen in het spel zijn. Het kost heel veel tijd en heel veel energie, ik weet dat (zonder vreemdgaan ervaring hier). Ergens na de komst van onze tweede gaat het al niet goed samen: veel stress en ernstig slaapgebrek al 2 jaar nu. Weinig energie om naast moeder ook nog vrouw te kunnen zijn. Maar we doen ons best, zoeken hulp, hebben ons al vaak afgevraagd of het wel goed komt en soms nog steeds. Maar we geven niet zomaar op, ook om de kinderen. En ik ben van mening dat bij elkaar blijven om de kids niet altijd goed is. Maar laten zien dat je niet zomaar opgeeft en dat niet alles vanzelf gaat is ook een heel belangrijk voorbeeld. Sterkte!
En dat hij niet eens naar een andere sportvereniging wil gaan, na wat hij jou daar allemaal heeft aangedaan, zegt al genoeg!! En dat hij overal wel kan vreemdgaan, dat snapt iedereen wel. Maar je wilt toch niet dat je eigen man, die daar al die dingen heeft uitgevreten, terug gaat naar zo`n plek!! Dat sommige vrouwen zo makkelijk denken zeg. Misschien ook omdat ze zelf niet in zo`n situatie zitten.
Dat is toch heel anders?? Jou man heeft geen ander liggen wippen, dus je kunt helemaal niet zeggen dat ze maar moet blijven proberen, jou situatie is totaal anders als die van haar. En ze heeft het toch geprobeerd? Waarom nog langer proberen, waarom nog langer in die ellende zitten en je kinderen automatisch ook??
Hij heeft een fout gemaakt, daarna gaan jullie er samen weer voor. Nu geeft hij aan dat hij weer wilt sporten, kan ik me wel voorstellen. Jij hebt hem dacht je vergeven en nu blijkt dat je er toch meer mee zit dat je dacht. Tja het is erg wat er is gebeurd, maar moet hij dan blijven boeten voor zijn fout, zelfs nadat er nog een kind bij is gekomen. Nadat hij heeft laten zien dat hij wel echt voor jullie wil gaan? Dat hij bij dezelfde verenging wilt blijven snap ik ook wel, wat ook zijn sportmaatjes zitten daar op. Succes, maar hij hoeft niet te blijven boeten. Jij moet voor jezelf uitmaken, hoeveel jij hem kan en wilt vertrouwen. Want zoals jij al zei hij doet wel zijn best.
Nogmaals bedankt voor jullie reactie was niet de bedoeling hele discussies uit te lokken!! Iedereen zijn mening! Een scheiding is ook niet zomaar rond dus sowieso eerst een break, en wat ik al zei hier staat alleen een deel waar ik het meeste mee zat... ik kan wel een boek schrijven met alles wat er is gebeurd... laat ik dat maar niet doen het is allemaal erg verdrietig maar ik had het hem vergeven een kans gegeven, er alles aan gedaan om weer gelukkig te zijn met elkaar misschien was een tweede kindje ook niet de goede beslissing maar ondanks alles ben ik superblij met mijn kindjes... maar na alles wat ik heb geprobeerd om weer gelukkig te zijn met mijn partner is het me helaas niet gelukt om met zon bedrog te kunnen leven de laatste tijd denk ik er continu aan en we hebben natuurlijk al veel gesprekken gehad... dus iedereen denk ajb goed na als je vreemdgaat... t maakt meer kapot dan je lief is
Boeten? Sorry hoor. Dan kan ik een harde zijn op dit vlak, maar wie zijn billen brand, moet leren op de blaren te zitten en TS haar wantrouwen jegens het sporten hoort daar nu eenmaal bij. Dit heeft HIJ veroorzaakt door haar langdurig te bedriegen met een andere vrouw, tijdens haar zwangerschap en nadat zij hun kind had gebaard. Sorry, maar ik snap het 'begrip' tegenover die man nu even niet. Hij heeft het gepresteerd om zijn vrouw op de meest lage manier ooit te kwetsen en zijn vrouw, TS dus, is zo ruimhartig geweest om haar man zijn daden te vergeven en met hem door te gaan. Als hij dan een beetje hersens in die enigszins holle ruimte daarboven heeft zitten, dan doen hij er alles aan om deze ervaring voor zijn vrouw zo prettig mogelijk te maken. Hij heeft hierin niets te eisen, dat heeft hij verspeelt. TS moet haar voorwaarden op tafel kunnen leggen.
Ik ben getrouwd, nu 2 jaar, met mijn jeugdliefde. Toen onze zoon 5 weken oud was heb ik hem betrapt met een ander (niet de eerste keer in de 17 jaar dat ik hem ken) ik ging weg met onze 2 kids, maar bleek zwanger. Handig is anders, maar uit elkaar gaan werd ineens een stuk lastiger. Vorige maand heeft hij weer contact gehad met die vrouw. Zij is hierdoor wel haar gezin kwijt geraakt vorig jaar. Ik snap je dilemma dus volledig. In sommige situaties komen ze elkaar tegen als ze dezelfde interesses hebben. Ik heb het erg moeilijk qua vertrouwen, maar hier hielp relatietherapie wel. Ik begrijp hem nu een stuk beter alleen blijft het vreemdgaan iets wat ik nooit zal vergeten. Erg lastig! Succes met alles wat komen gaat....
Nouja, begrip voor de man....in zoverre dat ik kan zeggen dat vreemdgaan bij ons gelijk het einde betekend, ik weet namelijk dat ik met die gedachte niet kan leven...als iemand dat wel zegt te kunnen prima en dan moet diegene zich zeker bewijzen maar je kan het dan niet voor z'n voeten blijven gooien...zeker niet als je inmiddels ook weer samen een kind hebt, het zogenaamde verzoeningskind...
Is het nu echt zo raar dat als je iemand een kans hebt gegeven, maar je komt er na een aantal jaar achter dat het toch niet gaat werken omdat je de dingen niet achter je kunt, je alsnog bij iemand weggaat? Je hebt het toch geprobeerd, je hebt toch je best gedaan voor je gezin, je hebt toch niet gelijk opgegeven? Dat is toch juist wat schijnbaar een aantal mensen vinden wat je absoluut moet doen, kansen geven? Maar als je het na zoiets toch nog een kans wil geven, wat ik persoonlijk al bewonderenswaardig vind, maar het vervolgens toch niet kan, ben je slecht bezig?? Sorry hoor, maar door wie komt al deze ellende nou?? Toch door die smeerlap?? Als hij niet was vreemdgegaan was dit probleem er ook niet.
Is helemaal niet raar nee maar dit verhaal heeft wel wat rare wendingen vind ik, sorry...soms heb je dat gevoel