Omdat de baby te klein was heb ik eerst een week in het ziekenhuis gelegen en kreeh elke dag een ctg. Aan het eind van die week zou ik naar huis mogen maar moest ik met ambulance naar Groningen omdat de hartslag van de baby inkakte bij harde buiken. Eenmaal in Groningen viel het allemaal mee en lig ik hier alweer een week. gister met voor weeën en rug weeën een middag op de verloskamer geweest en het zette niet door. morgen heb ik weer een groeiecho en gaan ze kijken of de navelstreng niet verslechtert is. de weerstand in de navelstreng is hoog waardoor het bloed naar de baby alleen bij de belangrijkste organen komt. Eerst hadden xe het erover dat ik misschien naar huis zou mogen of weer terug naar het andere ziekenhuis als de baby op het goede gewicht zit. Maar nu mag ik waarschijnlijk helemaal niet meer naar huis tot de bevalling. Ik heb 2 keer een longrijpingsspuit gehad en de baby is nu ongeveer 1300 gram, dus bijna een kilo te weinig. Ik begin het in het ziekenhuis inmiddels zat te worden, het afwachten elke keer, niet slapen en de onzekerheid. Het liefst wou ik gewoon aan de thuis monitor of over een week of 2 ingeleid worden. ik voel de baby ook haast nooit en kan helemaal niet meer genieten van de zwangerschap. Ik lig de hele dag te wachten op eigenlijk niks. Heeft iemand ervaring of ze eerder inleiden bij een groeiachterstand of als je het niet meer ziet zitten? Ze willen alleen de ctgs aanhouden kwa beslissing, deze zijn leidend. Als het niet meer groeit maar ctg blijft wel goed dan laten ze het gewoon zolang mogelijk zitten. Ik weet eigenlijk niet echt wat ik hiermee wil. Misschien heeft iemand ervaring of tips....
Hoi, Ik heb geen ervaring, maar ik kan me enorm voorstellen hoeveel stress dit voor jou met zich meebrengt. Alle dagen in het ziekenhuis en alle dagen vol in spanning, het moet verschrikkelijk zijn. Ik wil je veel sterkte toewensen en ik hoop voor jou dat het einde snel in zicht is!
Hier ook geen ervaring of tips, maar wil je ook veel sterkte wensen. Zo is het ook echt niet genieten van je zwangerschap
Jeetje, dat moet allemaal heel heftig zijn zeg! Ik heb geen ervaring, maar wil je wel heel veel sterkte wensen!!
Heel veel sterkte!! Ik moest twee weken terug ineens twee nachten blijven ivm hoge bloeddruk, godzijdank viel het mee en mocht ik weer naar huis.. Ik vond het vooral zo erg voor mijn dochtertje van 2.... Lijkt me vreselijk om zo lang in het ziekenhuis te moeten liggen! Hopelijk is alles straks goed met jou en je kindje! Eén ding ga je wel missen hoor, dat zijn die mensen die je eten en drinken brengen en de tv binnen handbereik
Zelf heb ik met 33,5 in ziekenhuis gelegen ivm voorween. Heb toen ook 2 Longrijping spuiten gehad. Wat ik begreep was dat ze echt zolang mogelijk willen dat de baby binnen blijft maar na 34 weken een eventuele bevalling niet tegen gaan houden. Inleiden zullen ze zo vroeg alleen doen als de omstandigheden in de baarmoeder slechter zijn dan erbuiten. Als ik jou was zou ik evwn al je vragen opschrijven en zodra de arts op ronde langskomt kun je niets vergeten zijn. Hopelijk gaat het snel beter. Een prematuur kindje is ook niet niks hoor
Het is verschrikkelijk om in het zh te liggen, heb zelf ook 2x 8 dagen in het zh gelegen, maar er wordt wel goed voor jou en je kindje gezorgd. Kan je niet aan de thuis monitor of staat er een lange wachtlijst voor? Ik hoop voor je dat je kleintje toch nog even wat groeit en nog even warm bij je binnen blijft zitten. Veel sterkte!
Ik heb exact hetzelfde meegemaakt... vreselijk slopend... Werd er gek van... Had op een gegeven moment ook zoiets haal dr nu maar, die paar dagen extra maken niks meer uit... Ik heb uiteindelijk heeeel erg moeilijk gedaan, ook omdat de muren op me afkwamen, ik me zoontje extreem miste en je zoveel verschillende dingen hoort van artsen... Ze hadden toen besloten om met 33 weken een keizersnede te gaan doen.. Uiteindelijk met 32 weken en 5 dagen bleek tijdens een ctg dat mijn dochtertje het erg moeilijk had... Binnen drie kwartier is ze toen geboren.. Woog 1190gram.. Heb bijna 5 weken in het ziekenhuis gelegen... Achteraf heb ik er wel spijt van dat ik zo moeilijk heb gedaan.. Had me beter kunnen overgeven aan de situatie, maar dat is op dat moment zo ontzettend moeilijk... En nogmaals dat is achteraf praten.. Ik had er ook een vreselijke hekel aan dat er vriendinnen van me waren die dan juist zo lekker hadden gevonden als ze in het ziekenhuis hadden kunnen liggen... Want dan heb je rust... Nou echt niet hoor! Vreselijke bedden, onrust in je hoofd om je thuissituatie, om de haverklap komen ze bloeddruk meten enz... Heel veel sterkte... Als ik je verhaal lees, denk ik niet dat het nog heel lang gaat duren... toen mijn dochtertje eenmaal bloed/zuurstof ging teruggeven via de navelstreng heeft het niet heel lang meer geduurd voordat ze het moeilijk kreeg in mijn buik
Hoe bedoel je moeilijk gedaan dan? En hoe is het toen gegaan met joi kindje? Hoelang moest het nog blijven?
Ik heb het ook gehad alleen later in mijn zwangerschap. ik had met 20 week al een verhoogd bloeddruk wat met 34 week tegen een zwangerschapvergiftiging aan zat, dus dikke week in het ziekenhuis. Ik werd helemaal raar van iedereen die zei dat het de moeite waard zou zijn en het heerlijk leken nou dat was het niet. Ook in het ziekenhuis en hun verschillende mening bah. Maar uiteindelijk heel blij dat ze het hebben gerekt met 37 week en toen een inleiding hebben gedaan. Mijn zoontje is toen geboren met 2700 gram en 47 cm wat erg netjes was voor hem ivm mijn bloeddruk en 37 week. Hij mocht daarom de volgende dag al met mij mee naar huis. Als ik terug denk aan die week in het ziekenhuis en daarna om de dag terug voor ctg enzv, is het nog steeds verschrikkelijk maar hij is en was het wel dubbel en dwars waard. Alhoewel ik nog steeds voel hoe erg het was en hij wordt over 3 week 2 Heel veel succes meer kan ik niet zeggen.
Ik schaam me er echt voor... Maar er was een arts die naar 2 weken ziekenhuis zei dat hij ging kijken of ik niet in de thuismonitoring kon omdat de situatie stabiel bleef enzo... Hij vond dat kunnen.. Alleen mocht het niet nadat ze het in een team besproken hadden... Maar ik was dwars, voelde me goed en had zoiets als hij zegt dat het wel kan dan zal het wel kunnen (ook al vonden zijn collega's van niet)... Ben toen op eigen risico paar dagen naar huis gegaan... Wel in de thuismonitoring.. Na een paar dagen thuismonitoring moest ik echter weer terug... Werd na 2.5 weken ook overgeplaatst naar academisch ziekenhuis, en daar deden ze niks nieuws... Dus wilde ik terug naar mijn woonplaats omdat dat veel dichterbij was.. Was een vreselijke patient... Mijn dochtertje heeft uiteindelijk bijna 7 weken in het ziekenhuis gelegen... Is na haar geboorte toch nog overgeplaatst naar academisch ziekenhuis omdat ze aan de beademing moest.. Na 3 dagen weer terug naar ons eigen ziekenhuis.. Woog 2 kilo toen ze eindelijk naar huis mocht!
zoiets heb jk inderdaad ook, elke dag om 7 uur ctg maar verder lig ik hier maar wat. dat ik dacht van, kan net zo goed naar huis of ik nou hier lig of thuis. 7 weken is nog best lang zeg, dat zal moeilijk geweest zijn...
Snap dat je het ziekenhuis zat ben maar zou je kleintje nu gehaald worden zit je nog steeds voor paar weken vast aan het ziekenhuis....hoop voor je dat de kleine nog groeit en even blijft zitten.
Ik heb zelf 7 weken in het ziekenhuis gelegen voordat mijn zoontje geboren is. Er zijn echt wel momenten geweest dat ik het gehad had, maar zo erg als jij het beschrijft niet.. Feit is dat, zolang het medisch verantwoord is, elke dag in jouw buik veel meer voordeel geeft dan daarbuiten. En dat jij de onzekerheid en het ziekenhuis erg vervelend vind, is daar wat mij betreft aan ondergeschikt. Dat de groei achterblijft wil niet zeggen dat de organen niet verder ontwikkelen, hoe langer jij zwanger bent, hoe kleiner de kans is op ernstige complicaties. De ademhaling is dan beter, de organen zijn verder gerijpt, geen intraveneuze voeding maar meteen over de maag, minder dips en terugslagen.. Je hebt zoveel winst met elke dag dat je kindje in je buik zit. En ik snap het echt heel goed hoor, die gevoelens die je ervaart. Ik heb in die 7 weken 4x op het punt gestaan om naar huis te mogen, maar iedere keer kreeg ik weer weeën, was de CTG erg slecht, braken m'n vliezen.. De laatste paar dagen hebben wij geroepen dat we er klaar mee waren, dat wij het idee hadden dat zoontje het niet meer fijn vond in mijn buik (hartslagdalingen op de CTG die werden afgedaan als meetfout ) en achteraf gezien hebben we daar gelijk in gehad omdat mijn zoontje zuurstoftekort gehad heeft rond zijn geboorte. Ik heb altijd gezegd dat ik het prima vond om tot 37 weken in het ziekenhuis te liggen, als dat betekende dat mijn zoontje meteen mee naar huis zou kunnen en gezond zou zijn. Daar zou ik alles voor over hebben, dus een paar maandjes plat liggen (ik had volledige bedrust) en onzekerheid had en heb ik voor lief genomen. Mijn zoontje heeft bijna 8 weken in het ziekenhuis gelegen voor hij naar huis kwam. In totaal hebben wij dus 15 weken in het ziekenhuis doorgebracht. En de weken na de geboorte waren vele malen zwaarder dan die voor de geboorte. Tips om de dagen door te komen heb ik niet echt. Ik zat na 2 weken zo in het ziekenhuis ritme. Om 8 uur het nieuws en ochtendprogramma's op tv met ontbijt terwijl ik aan de CTG lag. Daarna zittend douchen en steeds met tussenpauzes op bed aankleden, dan doktersbezoek en was het alweer lunch tijd. 's Middags kreeg ik vaak bezoek of keek ik tv, ontwierp geboortekaartjes, bestelde leuke dingetjes, las een boek, zat op het forum.. Dan avondeten, daarna kwam mijn vriend vaak langs en dan keken we tv en weer op tijd slapen. Probeer je er dus zoveel mogelijk aan over te geven, het is het écht waard uiteindelijk. Oh, en ik neem aan dat het ziekenhuis een goede reden heeft om jou opgenomen te houden. Dat doen ze echt niet zomaar, die hebben ook liever dat jij thuis zit in plaats van daar. Vertrouw op het oordeel van de artsen! Succes en sterkte. Hopelijk kun je het beter accepteren de komende dagen, mocht je niet naar huis kunnen.
Ziekenhuisopname is echt niet leuk. Wel denk ik dat het nu slimmer is je er aan over te geven, ipv nu steeds te denken dat je naar huis wil. Kun je eventueel in het weekend naar huis? Of mag je vriend een nachtje blijven? Of desnoods elke ochtend zelf terugkomen? Bespreek eens wat de opties zijn, en geef maar aan dat je dit niet vol kan houden. Heel veel sterkte
Er is inderdaad één ding waar je zeker van kunt zijn: in deze tijd van bezuinigingen laten ze je niet langer blijven dan strikt noodzakelijk. Probeer je daaraan vast te houden. Sterkte!
Heb ik inderdaad ook aangegeven, maar daar willen ze niet ecjt over praten. Heb gezegd dat ik ook elke dag wel heen en weer woi rijden, want of me vriend dat nou doet of ik maakt dan ook niet uit. Bedankt voor de reacties.
Misschien mag je partner idd een nachtje blijven slapen, als je alleen op een kamer ligt? Breekt het toch weer een beetje en misschien doet het je wel even goed! Mijn vriend mocht wel blijven slapen, vond ik erg fijn! Ookal werd ik die avond doodziek door de PE en heb ik de ochtend daarna ks gehad (was toeval, want toen we bespraken dat ie zou slapen was er nog niks aan de hand).
Dat heb ik ook aangegeven destijds ja.. Dat ik wel elke dag op en neer zou rijden... Maar helaas.. Snap je heel goed, want zelf heb je waarschijnlijk nergens last van.. En dat maakt het zo frustrerend.. Je voelt je kiplekker, en wordt juist van dat ziekenhuis "ziek". Kreeg last van mijn rug, sliep enorm slecht, was heel onrustig in mijn hoofd, en had enorme heimwee waardoor ik een emotioneel wrak was.. De eerste weken dat ik in het ziekenhuis lag, bleef de situatie stabiel, werd niet erger... Voelde de baby goed, ctg's waren goed, navelstreng doorbloeding was niet goed maar bleef stabiel... Maar toen het daarna slechter werd, ging dit ook best snel slechter... En dan wordt het moment dat ze moeten ingrijpen belangrijk... Uit lekker je frustraties op dit forum! Je moet die ook kwijt kunnen! Diep in je hart weet je ergens ook wel dat je er niet voor niks ligt enz... Wil niet zeggen dat je er niet van kan balen natuurlijk. Ik vond de periode in het ziekenhuis dat ik er zelf lag vele malen zwaarder dan toen mijn dochtertje geboren was.. Die 7 weken dat mijn dochtertje er lag vond ik minder heftig omdat ik toen wist waar ik het allemaal voor deed, het werd tastbaar... En ik had een kindje van 1.5 thuis zitten die ik toen ook weer dagelijks kon zien en weer zelf kon verzorgen...