Lieve meiden, Na 13 maanden teleurstelling, eindelijk de 14e maand een positieve zwangerschapstest! Mijn dochtertje van bijna vijf zou eindelijk grote zus gaan worden, dat wilt ze zo graag. Ik vind het erg moeilijk dat ik zondag nog met een opgezette buik (een van mijn zwangerschapskwalen, had ik bij mijn dochtertje ook door mijn darmen) en me helemaal zwanger te voelen, dit gevoel nu helemaal weg is. Maandag na het werk begon het met bruinverlies, dinsdag voelde ik me in eens heel anders, geen gevoelige borsten meer, platte buik, smaak opeens weer normaal. Ook nog bruinverlies gehad. Woensdag een echo gehad, ik lag daar met het idee nu ga ik een leeg vruchtzakje zien, maar nee een vruchtje met een (nog wel zwak) kloppend hartje. Volgens de gyn had ik nu 6% kans op een miskraam na een kloppend hartje. 's avonds toch weer bloedverlies met kleine stolsels. Na de echo toch weer schrikken en komt het extra hard aan. Enorm menstruatie gevoel. Weer naar het ziekenhuis, hartje klopt nog. Ik werd vanochtend echt wakker met een menstruatiegevoel in mijn rug en buik en voel gewoon dat het binnenkort over is. Mijn partner hoopt nog, maar hij voelt niet dat ik het al voel aankomen. Ik vind het wachten echt verschrikkelijk. Dit verwacht je gewoon niet en na 13 maanden negatieve testen komt het heel hard aan. Dinsdag heb ik een echo om te kijken of het hartje nog klopt, maar mijn hoop is niet aanwezig. Ik kan ook niet positief denken alleen maar huilen. Ik denk dat je als vrouw wel kan voelen dat het mis is. Ik wil het kleintje zo graag beschermen maar voel me totaal machteloos.
Oh, ik weet zo goed hoe je je voelt! Ik voelde het vorige week zondag ook aankomen. Afgelopen dinsdag zette het eindelijk door. Het is verschrikkelijk om erop te moeten wachten, als je voelt dat het niet goed zit. En als het dan komt, ben je echt niet opgelucht. Of wel een beetje, maar het is zo verdrietig. Mijn man zei al die tijd dat het goed kwam, maar ik voelde dat het niet zo was. Dat is heel moeilijk. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Heb je niet nog ergens een heel klein beetje hoop? Zal met je mee blijven lezen (en schrijven, als je dat wilt).
Ohhh wat naar zeg. Ik snap dat je helemaal kapot bent. Heel veel sterkte en ik hoop voor jullie dat het alsnog goed gaat komen.
Ja heel graag dat zou ik fijn vinden. Ik denk dat je altijd een sprankeltje hoop blijft houden en het confronterend is als het dan toch los laat, maar ik denk dat ik zo'n 90% zeker weet dat het misgaat. Dat wachten is killing. Dus bij jou heeft het 1,5 week geduurd? Sterkte
Dan blijf ik hier meeschrijven. Vind ik ook wel fijn. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik je moet steunen. Het is zo moeilijk allemaal. Bij mij is het nog steeds bezig. Sterker nog: ik heb volgende week pas een echo. Voor mijn gevoel kunnen we het dan pas afsluiten, maar mijn man heeft nog steeds een heel klein beetje hoop dat het dan wel goed is. Ik heb al zo lang buik- en rugpijn en bloedverlies dat ik zeker weet dat het dan niets meer is. Maar zeker weten doen we het voorlopig nog steeds niet.
Nee en dat is zo slopend he, je weet het als vrouw eigenlijk al, maar je kan het niet 100% zeker weten. Gisteren betrapte ik mezelf erop dat ik tegen mijn partner zei, in het weekend was ik nog zwanger. Zegt hij dat ben je nu nog steeds want het hartje klopt en het vruchtje zit op de goede plek. Ja dat kan wel zo zijn, maar ik voel het einde aan komen en dat is erg cru als je je bedenkt dat je in het weekend je nog lekker zwanger voelde. Ik vind dit wachten echt vervelend, maar lees hier op het forum dat het ook weken kan duren voor dat het natuurlijk doorzet. Dus ik ga er maar vanuit dat de echo van dinsdag ons uitsluitsel gaat geven.
Heel veel sterkte, Melgje!! Kun je afleiding vinden in dingen om je heen? Je dochter natuurlijk? Wij gingen net even op vakantie toen het begon. Daar was ik wel blij mee.
Het is zeker naar. Ik probeer mezelf op de been te houden door te denken nog vijf dagen en dan weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben door de echo. Of eerder al als het loskomt. En dan kan je pas echt het verdriet helemaal aangaan, ook al heb ik al enorm veel gehuild
Vreselijk die onzekerheid. Het klinkt helaas niet echt goed Bij mijn 1e miskraam had ik ook bloedverlies, menstruatiepijn, groeiachterstand en maar wel een sterk kloppend hartje. Volgens echoscopiste maar 1% kans op een miskraam... jaja... Heel veel sterkte!
Nee ik weet het meis, ik kan er ook niet meer positief over denken. Die paar procent klopt denk ik ook niet hoor. Hoe kwam jouw miskraam op gang?
Wat vreselijk zeg die onzekerheid en ook zo confronterend als je het hartje hebt zien kloppen. Je moet door een afschuwelijke tijd heen hoop echt zo voor je dat het toch goed komt. Die onzekerheid is echt heel heftig. Idd de afleiding misschien een beetje zoeken in je dochter, mijn zoon heeft me ook enorm door mijn miskramen heen gesleept je moet door en je moet je bed uit iedere dag. Heel veel sterkte.
Steeds een beetje bloedverlies gedurende een aantal dagen en op de dag dat ie echt kwam, steeds meer bloedverlies en daarna krampen. Moeilijk om te geloven dat het lichaam iets afstoot wat nog leeft. Maar ik hoop echt voor je dat je dit niet mee gaat maken hoor.
dank je wel, dat helpt ook zeker. Mijn meisje heeft mij hoe dan ook nodig en vrolijkt me vaak weer op. Dat doet mij ook het meeste pijn, omdat zij zo graag grote zus wilt worden, ze is bijna vijf en ziet het veel om haar heen.
nee gek he, hoe kan t dat mijn lichaam al afscheid aan t nemen is van een vruchtje waar het hartje nog van klopt. Dan ben ik toch bang dat er wat mis is met mijn baarmoeder.
Vreselijk meid, ik heb helaas deze week ook een miskraak gehad na 3 jaar EINDELIJK zwanger en dan dit ppfff