Ik denk wel eens dat jij de titel van dat boek in je handtekening moet zetten! Ik moet altijd zo lachen als jij weer met die tip komt! Als ik bij een tweede baby ooit dit soort problemen heb, weet ik je te vinden!
Wat heb je dit mooi geschreven! Wilde dat even kwijt. Het is helemaal zo als ik er zelf ook over denk en om ga met mijn kindjes 💗
Ook hier een moeder die je een hart onder de riem wil steken! Hier precies hetzelfde probleem. Inmiddels is zoonlief een jaar en kan me alleen maar aansluiten bij het advies van Samarinde Het is heel zwaar, maar het is inderdaad een fase hoe weinig je daar nu ook aan hebt. Probeer de situatie te accepteren. Dat is heel moeilijk, maar scheelt echt zoooveel. Ik hoop dat de draagzak je gaat helpen. Ik heb verder ook geen gouden tip helaas. Werkt in huis in slaap wiegen in de wagen niet? Heb je white noise geprobeerd? Geluiden zoals de stofzuiger bijvoorbeeld. Wij hebben aan het begin ons zoontje in slaap gewiegd in de kinderwagen met het geluid van de afzuigkap. Als ik er nu aan terug denk kan ik er wel om lachen haha. Vanaf 7 maanden werden de hazenslaapjes hier opeens langer!
Precies omschreven hoe het bij ons ging tussen week 2 en week 12 van onze jongste zoon. Dat gedoe met die vermoeidheidssignalen... Het werkt bij onze jongste zoon juist beter om hem moe in bed te leggen. En ook ik vond het zo moeilijk om te genieten van die eerste maanden, maar het wordt echt beter! En als het voor jullie mogelijk is: schakel hulp in van vrienden/familie. Mijn moeder helpt ons nu 1 of 2 dagen per week waardoor ik op adem kan komen. En ik maakte me ook heel druk over hoe het op het KDV moest gaan, maar daar gaat onze jongste zoon sinds vorige week naartoe en dat gaat best goed. Wat bij ons hielp was om 1 aanpak te kiezen en daarbij te blijven. Dat gaf ons houvast en zorgde bij onze zoon voor herkenbaarheid. Wij hebben een paar weken heel veel gewandeld (gelukkig was het toen mooi weer). Wel steeds proberen om hem eerst in z'n eigen bed te laten slapen en op een gegeven moment lukte het om hem in bed in slaap te laten vallen. Nu slaapt hij regelmatig 2/3 uur in z'n bedje. Kortom: houdt vol, het wordt beter!!
Lieve dames. Echt bedankt voor alle reacties. Weet je.... Ik wist van binnen ook wel dat ik acceptatiemodus moet aanzetten. Maar ja, omdat het zo zwaar is en ik het liefst verbetering wil ga je toch zoeken. Toen ik vorige week naast bedje zat en me bijna schuldig voelde dat ik m er al na 5 minuten uit pakte wist ik eigenlijk ook wel dat dat nergens op sloeg. We hebben best veel mensen om ons heen die dingen willen doen. Daar ook echt gebruik van maken is soms toch lastig, maar hebben we ook al wel gedaan. Ik weet effe niet wie het zei, maar idd: het is eigenlijk al heel fijn dat hij bij ons in de armen rust vind.. Hij huilt niet omdat hij pijn heeft (behalve hier en daar af en toe een krampje) en is eigenlijk nooit ontroostbaar. We zijn echt blij met kleine man. Dit komt ook wel goed en het feit dat het herkend wordt is een soort verademing. Nou: nogmaals dank en dan ga ik nu slapen aangezien de baby slaapt
Mijn ervaring, die overigens bij de tweede echt zo heb ervaren; laat het los, accepteer dat het zo is en gevoelsmatig is het een stuk minder zwaar. Bij de eerste was ik veel krampachtiger, waardoor alles zwaarder leek.
Wat fijn om te lezen dat mijn epistel zo mooi bij jullie over kwam. Ik spam hier het forum regelmatig omdat ik het zelf niet meer over kan doen, maar hoop een tikje steun te kunnen geven aan net-moeders die zo op mij van de afgelopen maanden lijken. Ik heb dat tegengeluid zo gemist in onze zoektocht naar 'hoe om te gaan met'.. Nu weet ik dat er niet een eenduidelige aanpak is. En dat die van ons niet 'fout' is. Ik wil nog even iets toevoegen over de onrustige kindjes van tegenwoordig. Het zijn vaak hele gevoelige kinderen, niet altijd prikkelgevoelig. Zo vind die van mijn prikkels juist fantastisch. Daar wordt hij pas echt moe van en slaapt hij rustiger. Maar ze zijn vaak ook gevoelig voor stemmingen van mensen en sfeer. Ik geloof er ook oprecht in dat deze gevoelige kinderen juist heel duidelijk zijn in wat ze echt nodig hebben. Dat is nabijheid. Dat wakker schrikken, wat je omschrijft, is een puur natuur reflex Moro-reflex - Wikipedia Inbakeren zou daar tegen moeten helpen, maar aangezien ze hiermee iets heel belangrijks zoeken, namelijk mama en papa, moet je je afvragen of je die behoeft wilt oplossen. Wij hebben ook ingebakerd hoor. Dat hielp niks. Ik begrijp ook dat mensen het doen als het het zoveel makkelijker maakt. Mij hielp het te bedenken dat het gedrag van mijn baby heel normaal is, dat onze responsieve aanpak juist heel natuurlijk is. De rust vonden wij in 'doen wat werkt' ipv 'doen wat instanties/familie/vrienden zeggen wat de oplossing is. Ik heb ook het boek baby in een droomritme gelezen. En geconcludeerd dat er vast waarheden in staan. Maar ik heb er niks aan. Onze baby is uniek, in alle opzichten en ik heb niks aan een boek. Wel aan een blik in ons eigen hart en een liefdevol oog op zoonlief.
Baby's in een droomritme.. Hahaha in je dromen.. Pffff wat heb ik lopen tobben met ons meisje.. Sliep nauwelijks overdag en als ze een keer sliep dan duurde het hooguit 30-40 minuten.. Ook het CB ingeschakeld en slaaptraining gedaan en geprobeerd haar in een ritme te krijgen tot ikzelf compleet gefrustreerd was, evenals mijn dochtertje en we er 0,0 mee opgeschoten waren.. Toen besloten me er bij neer te leggen dat het zo was, mijn dochtertje sliep 's nachts gelukkig perfect vanaf dag 3 na haar geboorte en leek overdag ook prima zonder slaap te kunnen. Ze werd er niet vervelend of hangerig van.. Sinds ik me erbij neerlegde dat het zo was werd ik veel meer ontspannen en mijn dochtertje ook.. En vond het dus ook wel eng haar naar het KDV te brengen maar daar sliep ze net zo slecht als thuis.. Niet beter en niet slechter.. Dus ze wisten daar dat het zo was! Pas bij (ik wil je niet ontmoedigen) een maand of 8/9 ging ze langer slapen en kregen we eindelijk echt ritme.. Inmiddels slaapt ze nog maar 1 keer per dag en dan 1,5-2 uur. Ik zou me er bij een tweede nooit meer zo druk om maken geloof ik.. Als hij lichamelijk niks mankeert en hij doet het verder prima dan zal hij niet meer slaap nodig hebben.. Probeer je erbij neer te leggen, hoe lastig dat ook is.. Maar je zult zien dat zowel jij als je zoontje daar veel gelukkiger van worden! Dus sluit me aan bij @samarinde01 haar verhaal.. Laat je niet gek maken en jullie kindje is uniek!
Ja, dat ik geen andere keus heb om het te accepteren zoals het is is me echt wel duidelijk . Medische dingen zijn het niet. We hebben KMA en verborgen reflux niet uit laten sluiten, maar hij vertoont echt geen symptomen behalve de onrust en groeit en drinkt nog steeds goed, dus dit is gewoon wat het is. Ik snap goed dat iedereen zegt: leg je erbij neer. Dat punt heb ik nu ook echt bereikt, maar het is natuurlijk ook een klein rouwproces dat de realiteit met ons kereltje zo anders is als gehoopt. Dat een baby pittig is wist ik wel met gebroken nachten en onzekerheden, maar dit is veeeeel zwaarder als voorzien. Wat werken betreft komt het natuurlijk ook wel goed, maar ook waarschijnlijk niet zoals vooraf gepland. Iedereen met zo'n babietje doet volgens mij dezelfde zoektocht. Dat is natuurlijk ook niet gek. Osteopaat en inbakeren is voor velen een verlichting, dus dan zeker het proberen waard. Ik hoop natuurlijk dat er bij ons na 12 weken iets verbetert, maar ik pin me er niet op vast. Het zou al fijn zijn als hij iets tevredener kan zijn als hij niet in onze armen verkeert. Van mij hoeft hij niet te slapen als hij het niet nodig heeft, maar iets meer rust gun ik hem (en ons ) van harte. Jullie reacties hebben me goed gedaan. Ja samarinde: je hebt punten gescoord bij dit topic haha. Ik ben t ook met je eens over gevoeligheid van kindjes. Dat herken ik ook bij m'n zoontje. En dan de herkenning met dat gedoe met vermoeidheidssignalen. Pfffff. Ik kap er voor nu allemaal mee, maar wie weet komt de theorie later, als er ietsje meer rust is, van pas. De draagzak is trouwens bezorgd. Het is absoluut een fijn ding. Kleine dingen zoals koffie zetten, wasje ophangen en gewoon flesjes afwassen enzo kan ik nu doen met een tevreden kindje en dat is echt een opluchting. En netwerk wordt ingezet. Het is noodzakelijk om overeind te blijven. Nogmaals dank voor de lieve reacties en harten onder m'n riem!
Hoe vaak ik het advies kreeg: leg je erbij neer, probeer het te omarmen heb gekregen en het niet kon....en waarom? Jij verwoord het: een soort van "rouwproces" dat de realiteit anders is dan je je had voorgesteld of had gehoopt. Of om het anders bij mezelf te houden, zo is het voor mij. Mijn kleine meid van 8 maanden is op de dag nooit een goede slaper geweest en huilerig/jengelig. Nachten nu ook steeds wakker. Ik kan mezelf helemaal gek maken wat hiervan de reden kan zijn en ohh wat doe ik toch fout. Maar dat maakt het alleen maar zwaarder.
Ja lesley.... Is makkelijker gezegd als gedaan.... Geen andere keus als accepteren, maar ja: als je nachten niet goed slaapt en dan overdag ook echt de hele dag ermee bezig bent staat het huilen je nader dan het lachen. En twijfelen aan jezelf is zonde van je energie. Het gevolg van onrustig kind maakt een vrouw niet bepaald een betere moeder, want het zuigt je leeg. Maar daar is het niet begonnen, want wij hebben ook alles zo goed mogelijk gedaan. Juist omdat we zo blij waren hem te mogen krijgen en dat geldt volgens mij gewoon voor iedereen!
Dat rouwproces is inderdaad een goede bewoording! Man o man wat viel het tegen. En wat was ik jaloers op die ouders met kinderen die wel goed sliepen. Er waren dagen dat ik niet eens had gedoucht voor mijn man thuis was. Ik dacht heel vaak: ik accepteer het gewoon, blijkbaar is het zo goed voor hem. En dan 10 minuten later zat ik weer helemaal in de rats haha. Maar ik heb het eerste jaar overleefd! Overdag slaapt hij nu nog maar 1 keer. Soms een uur, soms 2. Wat een verademing is dat zeg, 1x slapen! De nachten lijken ook eindelijk iets beter te worden. Maakt sinds 2 weekjes vaak wel een ruk van een uur of 6. Maar dat kan ook zo weer afgelopen zijn. Nergens op rekenen! Lesley, met 8 maanden hebben wij hier ook een paar weken echt drama nachten gegad! Ik geloof dat het erg vaak voorkomt rond die tijd.
Idd een rouwproces is een goede omschrijving. Je weet natuurlijk nooit van te voren hoe het zal gaan maar hier had ik nooit aangedacht. Zoals iemand anders al zei douchen overdag kon ik zelf ook niet, alleen als mijn man thuis was zodat hij de kleine kon overnemen. Ik was best wel jaloers op moeders die heerlijk naar buiten gingen met hun kleine en lekker aan de wandel waren of gewoon hun huishouden konden doen. Ik dacht echt de hele tijd dat IK wat fouts deed en snapte totaal niet wat. Het advies van het CB maakte me helemaal onzeker moest hem de 3 R's aanleren en gewoon in zijn bedje laten huilen . Heb dat nooit gedaan want hij kreeg alleen maar rust bij ons op de arm en in bed en dat gunde ik de kleine zo. Nu gaat het gelukkig beter. Hij vind het geweldig in de wandelwagen dus we gaan als het droog is heerlijk naar buiten. Spelen in de box vind hij ook leuk dus heb vaker mijn handen vrij laatst viel hij vanzelf in slaap in de box en dat is nog nooit voorgekomen. Het slapen gaat ietsjes beter vaak wel bij mij op schoot want zodra wij hem wegleggen begint het gehuil. In de nachten ligt hij heerlijk bij ons in bed en dat gaat super. Het is allemaal erg zwaar en je denkt dat je het niet meer aankan maar leg je erbij neer en het komt langzaam goed.
Misschien heb je hier nog wat aan als geruststelling. Mijn oudste was ook een onrustige huil-baby. Slapen overdag was een drama, ik heb hem zo ontzettend veel gewiegd. Zelfstandig in slaap vallen lukte hem niet, en alleen maar hazeslaapjes. En de nachten waren ook vreselijk onrustig. Veel geprobeerd om hem rustiger te krijgen, maar niets leek echt te helpen. Hoe ik hier doorheen ben gekomen? Eerlijk gezegd? Dag bij dag, ik was te moe om verder vooruit te kunnen kijken. Maar het ging, heel langzaam, steeds een stukje beter. En nu is hij 3. Een drukke en onderneumende peuter die alles wil weten met een duidelijke mening, hij weet dondersgoed wat hij wil. Nu ik zijn karakter ken, kan ik zijn onrust uit zijn babytijd beter plaatsen. Hij heeft nog steeds veel aandacht nodig, maar kan ook heerlijk alleen spelen. En slapen gaat goed. Kortom: het komt uiteindelijk wel goed, maar je moet veel geduld hebben. Sterkte! Het valt niet mee als het anders gaat dan je je had voorgesteld.
Wat fijn dat er zo veel meer mensen zijn die hetzelfde meemaken/ maakten. Niet dat ik het een ander gun uiteraard. Dat het een rouwproces is vond ik ook echt. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als in die tijd. En ondertussen maar familie en vrienden op bezoek die totaal niet in de gaten hadden wat er aan de hand was. Al die verhalen over goed slapende kindjes van andere net-ouders en idd als ik dan als een zombie door de stad met ml liep om even bij te komen, zag ik overal slapende baby's in kinderwagens en stralende, ontspannende moeders zonder wallen. En hoofdschuddende (schoon)ouders als ze me weer eens op de bank met slapende baby in armen aantroffen. En dan idd het cb, kinderarts, huisarts, de arts bij de hap, kinderfysio... állemaal begonnen zo over de rrr en kindjes die je heel snel 'door hebben'. Zelfs op dit forum kwam ik kort geleden met iemand in discussie. Ze vond het maar raar dat ik de luier van zl verschoon als die vies is, want hoezo deed ik dat niet volgens de voorspelbare rrr volgorde.. Dat is toch het beste voor alle kinderen...Zucht. Ik ben blij dat jullie in dezelfde schoenen staan en dan zoveel herkenning mag lezen. En ik weet ook dat je niet moet proberen je situatie uit te leggen aan mensen die het toch niet snappen. Je houdt er alleen maar een heel naar gevoel aan over. Net als Veerr schrijft; je kunt de situatie heel goed leren accepteren hoor. Maar dan ineens midden in de nacht, ben ik even weer dat hoopje ellende. Krijgt mijn man de volle laag of smijt ik een melkpoedertinnetje in de wasbak. Nou ik ga maar weer. Zl wordt voor de 4e keer wakker.(Tandjes/verkouden/koorts) Succes allen.
Schandalig hoor tussendoor een luier verschonen! Ik heb dan nog het 'voordeel' dat mijn zus en ik precies zo waren, dus mijn moeder begrijpt het helemaal. Dat is toch wel fijn hoor!
Ik heb een PND dus heb het daardoor ook groter en zwaarder gemaakt dan dat het is. Ik ben ook zo gaan twijfelen aan mezelf. Komt het door mij dat ze soms zo onrustig en fel kan zijn? Dit omdat ik tijdens mijn zwangerschap regelmatig piekerde en sombere gevoelens had. Over alles dacht ik 100 keer na, zie ik haar vermoeidheidssignalen wel goed, heb ik dan iets verkeerd gedaan met het slaapritueel, stimuleer ik haar wel voldoende of overprikkel ik haar...en ga zo maar door.
Ik werd neuroot, verschonen als ze wakker werd, terwijl onze mup vaak poept na een voeding Zal jullie eerlijk vertellen dat ik vorige week dacht dat de onrust misschien komt omdat ik nu de luier verschoond als ze net uit bed komt en me daarna niet meer strikt hou aan wakker worden en dan verschonen??
Dat hele RRR moet je gewoon lekker vergeten. Ik ben daar echt allang mee gestopt. Als je kindje er baat bij heeft is het leuk bedacht hoor, maar hier maakte het geen reet uit. Bovendien is het ook heel lastig vol te houden met een kind dat weinig slaapt. Zeker als je ook nog voedt op verzoek. Dat spreekt elkaar eigenlijk helemaal tegen! Dat van die luier is echt niet de oorzaak hoor. Waarschijnlijk gewoon een sprongetje, tandjes, verkouden... Kan zoveel oorzaken hebben! Ik ben er vannacht ook bijna ieder uur weer uit geweest. Leg me daar inmiddels gewoon maar bij neer. Baal er natuurlijk wel van!