Hoi allemaal, Waar zal ik beginnen *zucht* Ik ben inmiddels moeder geworden van een mooie dochter, 35 jaar en enigskind, opgevoed door mijn moeder. Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik een jaar of twee was, dat verhaal zal ik jullie besparen. Ook de opvoeding door mijn moeder. Door nieuwsgierigheid ben ik op mijn 26ste contact gaan zoeken met mijn vader die in Groningen woont en ik inmiddels in Rotterdam. Ik ben toen afgereisd naar Groningen, heb hem ontmoet en zijn vrouw. We hebben met elkaar gesproken. Ik heb mijn vragen gesteld ect... Maar mijn vader was over-enthousiast wat kan ik begrijpen ,maar ik totaal niet. Ik voelde me klem gezet en voelde niet echt als een vader maar meer als een vreemde.. Hij heeft mijn vragen beantwoordt en daarna eigenlijk...vond ik het goed zo op afstand. Hij claimde me zo wat, ook in de mails. Ook ben ik destijds een paar keren niet geweest, terwijl k dat wel toegezegd had (niet netjes van mij weet ik) Maar ja.. nu ik moeder geworden ben, wil ik toch dat ze een Opa heeft en die leert kennen.. Maar goed, ik twijfel gewoon zo erg.. gewoon aan alles...ook omdat ik hem stiekum verwijt dat hij nooit de voogdij op zich genomen had (dat had hij ook uitgelegd waarom) ik vond het zelf geen goede reden maar goed... Ben ik nu ego.? Zal ik weer contact zoeken met mijn vader? Misschien kunnen jullie mij helpen.. Zucht... Groetjes, Ashley Sha
Aan 1 kant wil je zelf niet veel of geen energie in de band met je vader steken omdat het je beklemt, maar je wilt wel dat je dochter hem "een soort van verplicht" leert kennen? Ik zou er goed over nadenken wat je precies wilt. Wil je dat je dochter een opa leert kennen, zul je bereid moeten zijn haar die kans te geven en zelf ook de band met je vader moeten aanhouden. Wil je liever geen energie daar meer in steken, zou ik niet weten hoe je dochter dan wel een band met haar opa moet opbouwen.
Ik zou je eerst willen vragen, wat verwacht je nu van je vader? Ik zou hm de vraag stellen, wat verwacht hij van jou? Schijnbaar wil hij dolgraag contact met jou, maar meer dan dat jij dat wilde. Wat er vroeger is voorgevallen, is duidelijk iets tussen jou ouders geweest. En jij weet niet beter dan dat je vader niet in je leven was. Laat ik het zo zien, voor toen was het ok, daar is niks meer aan te veranderen, is het niet ok voor jou, zul je altijd wrok blijven koesteren. Dan kun je je vader geen eerlijke kans meer geven. Dat je op oudere leeftijd hem hebt opgezocht zegt wel dat je hem wilt leren kennen, maar later blijkt dat jij een ander verwachtingspatroon had dan hem. Dat is heel moeilijk in te schatten. In zulke situaties zou hulp van buitenaf kunnen helpen. (Ik heb veel aan relatietherapie gedaan). Zo krijg je de verwachtingen helder en ontstaan er ook geen misverstanden. Of zoals dat jij destijds je benauwd voelde en dus letterlijk je vader liet stikken. Wat vanuit jou kant weer verdriet bij jou vader deed. Het is juist mooi gezien de situatie dat je hem in je leven wilt en hij jou. Hij zal nooit meer de vader worden die een kind zich wenst, maar zou wellicht voor jou kind wel een echte opa kunnen worden mits jij dat toelaat. Maar dan moet jij dat kunnen, jij bent de schakel die hun verbind. Het is niet zo dat dat een makkelijke situatie is. Je zult ook daar aan moeten werken, dingen loslaten uit het verleden en je vader op sommige stukken meer toelaten. Een opa is alleen een opa als ook jij hem een beetje als vader kunt zien. Ik vind het sterk van jou dat je je keuzes van toen nu onder ogen ziet en dit durft te beschrijven. Maar hou er ook rekening mee dat dit alles voor hem ook als zeer kwetsend ervaren kan worden en dat ook hij minder vertrouwen heeft in jou. Ondanks alle gevoelens die jij uit je verleden meedraagt. Het is niet makkelijk allemaal. Maar als je het omdraait, mag je ook weer heel blij zijn dat hij juist in jou leven wil zijn. Tenminste ik begrijp dit alles uit je tekst. Vergeet niet dat een kind van 2 zo beïnvloedbaar is door ouders, vooral als er maar een ouder de opvoedkundige is. Dat hele systeem zit in jou en je weet niet beter dan dat je vader een vreemde is. Mensen veranderen en hebben ook soms spijt van beslissingen die ze vroeger gemaakt hebben. Daar kun je in blijven hangen of loslaten en iemand een eerlijke kans geven. Daarvoor Zou een relatietherapeut een prima middel kunnen zijn om jou vader te leren kennen op een veilige afstand. Succes met je beslissing.
Ik zou wel contact opnemen, en uitleggen dat je het eerste contact erg overweldigend vond. Je hebt tijd nodig om te wennen aan een vader in je leven, en hij heeft misschien de wens om al die jaren zo snel mogelijk in te halen. Het klinkt erg lief, en ik zou hem zeker nog een kans geven, en met een knipoog de rem er een beetje opzetten bij hem. Wie weet ziet hij het zelf ook wel en kun je er later samen om lachen. Ik wou dat mijn vader half zo betrokken en geintereseerd was als de jouwe!
Je geeft aan dat je vooral nog boos op hem bent vanwege de voogdij. Dat een vader alleen zorg draagt voor een kind is uitzondelijk maar vroeger gebeurde dat al helemaal niet. Ik denk dat als jouw vader je in huis had willen halen toen jij nog klein was, dat de mogelijkheid er niet eens was. Het is pas van de laatste jaren dat dit gebeurd. Daarnaast ben ik van mening dat wat er is geweest, is geweest. Je kan dingen niet terugdraaien, probeer te kijken naar de toekomst. Je geeft aan dat het je beklemde en je een aantal keer niet bent verschenen zonder af te zeggen. Niet zo netjes maar dat kun je altijd recht zetten. Geef hem aam dat het je beklemde en dat je niet wist hoe erop te reageren. Leg hem uit hoe je het in de toekomst graag zou zien, maak duidelijke afspraken om het rustig aan op te bouwen. Ik begrijp wel dat jouw vader zo reageerde, die was natuurlijk door het dolle heen dat hij contact met je kreeg. Bedenk dat een band opbouwen nu nog kan, over een paar jaar ben je misschien te laat.