Lieve leden, graag jullie advies. Met name de leden die al kinderen hebben en mijn verhaal herkennen. Mijn dochter is inmiddels 9 maanden en nog zeer van mij afhankelijk. T/m een maand geleden was dat minder, ze viel vanzelf in slaap, vond het prima even alleen te spelen, kon mij gewoon zien komen/gaan, was gek op groenten.. etcetera.. maar sinds haar eerste tandjes door zijn is alles verandert. Ze "wil" niets meer, geen groenten, alleen zijn kan ze heel kort, ze wil vaak opgetild worden, in slaap vallen en slapen is een drama. Ik kan zo nog even doorgaan. Hier enkele feiten. - Ze krijgt nog borstvoeding, wil ze meestal 's nachts. 'S nachts komt ze soms wel om het uur. - Slapen doet ze nu in ons bed. Daarin slaapt ze enigszins goed, maar nog niet door. - PCM heb ik tot nu toe 1x gegeven, alleen als ik merk dat ze pijn heeft. Ik merk dus dat ze niet echt pijn heeft, maar ze is zeurderig. - Ik moet haar zoveel mogelijk bij drukke prikkels weg houden, anders raakt ze overstuur. Laatst was dat bij familie bezoek en bezoek aan de dierentuin het geval. - Tot op heden hebben wij haar nooit tranen met tuiten laten huilen. Wij als ouders, zijn daar zeer op tegen en kunnen dat niet van ons ukkie verdragen. - Met tv aan wordt ze rustig, maar mijn gevoel zegt dat dat niet gezond is. Ik heb dit alles ook op het consultatie buro aangegeven. En ook aangegeven dat ik me hier het prettigst bij voel, ondanks dat het mij opbreekt. Ik denk dat mijn dochter mij nodig heeft. MAAR. De reactie van het CB heeft mij zeer aan het denken gezet. Zij gaf aan dat WIJ als ouders de baas zijn en dus onze dochter NIETS te willen heeft. Hier had ik enigszins maling aan MAAR toen zei ze iets wat bij mij is blijven steken. "Je wilt toch niet dat je dochter tot een naar en vervelend persoon opgroeit?". Mijn vraag is dus als volgt. Kan ik doorgaan met het mijn dochter zo comfortabel maken als maar kan en haar in alles haar zin geven? Zijn wij dan niet bezig een monstertje te creëren? Ze is een hele lieve baby, maar ik merkte gewoon een verandering na die eerste twee onder voor tandjes. Nu vermoed ik dus dat de boven tandjes doorkomen, dus ben ik coulant. NAAST het feit dat ik me er gewoon prettig bij voel haar niet te laten huilen, vaak vast te houden, haar tegemoet te komen... ondanks dat het mij opbreekt soms en mijn man ook niet meer naast me slaapt. Wat voor effecten geeft dit op de opvoeding? Ik neem aan dat ze als baby zijnde onze liefde, aandacht en bemoediging nodig hebben en dat dit weinig effect heeft op hun gedrag later? Ik zal heus wat strenger gaan worden als ze bijvoorbeeld per se een snoepje wil en het op een huilen zet, maar nu vind ik haar nog te jong om streng te zijn. Hoe hebben andere leden dit met hun kinderen ervaren? Kunnen jullie zeggen dat jullie peuters en naar school gaande kinderen bepaald gedrag vertonen, wat wellicht uit vroege opvoeding voorkomen had kunnen worden? Als dit uberhaubt te concluderen valt? Alvast bedankt voor jullie reactie en meedenken.
Heel bot... Het cb lult uit haar nek en je kindje zit wss in een sprong. Er valt niet zoveel op te voeden met 9 maanden hoor en je zt het gewoon even over je heen moeten laten komen.
Whaaaaaaa, die trut van het CB had aan mij een slechte gehad Zoiets zég je toch gewoon niet???? Maar mijn ervaring: het echte opvoeden begint zo rond het jaar vind ik. Tenzij ze met bepaalde dingen erg snel zijn (2e zoon is bijv een klimaapje die met 10 maanden op de eettafel en vensterbank klom; daar begonnen we dus iets eerder met "corrigeren"). Andere ervaring; tandjes kúnnen verschrikkelijk zijn. Hoeft niet, kan wel. Zowel voor kind en dientengevolge ook voor mama/papa. En laatste ervaring: wat het dan ook is, fase, tandjes, verlatingsangst whatever; slaap is het eerste jaar echt noodzakelijk en moet je soms proberen zoveel mogelijk bij elkaar te sprokkelen. Als dat betekent dat kindlief tijdelijk tussen jullie in slaapt, so be it. Brei je later wel weer recht. Sjezus, dat CB ook....
Ze wil niet eten, geen groenten dus waarschijnlijk niks warms? Slaapt slecht en ze heeft net tandjes gekregen. Ik zou zeggen probeer een parecetamol! Ik vermoed tandpijn. Ook al zie je nu niks komen. Probeer het eens te geven een halfuurtje voor eten/slapen. Verder begint rond de 9 maanden weer een verlatingangstfase, die moet je ook serieus nemen. Het cb lult maar wat. Aan je verhaal vermoed ik tandpijn samen met misschien verlatingangst.
Mijn eerste gedachte toen ik jouw 3e alinea las was tandjes en/of sprongetje. Mijn gevoel zegt ook geven waar jouw kindje om vraagt. Het is een fase en die gaat over!! Onze zoon had vanaf 7,5 maand ook ineens geen zin meer om zelf in slaap te vallen. Overdag niet en 's avonds niet. Huilen, krijsen noem maar op. Ik heb hem in die periode gewoon bij me genomen en ik slaap gewiegd. Daarna in z'n bedje gelegd. Overigens wel altijd eerst geprobeerd in bed te leggen en ala dat niet ging eruit gehaald. Deze fase heeft tot een maand geleden geduurd en ineens van de een op andere dag kon ik hem weer in bed leggen in ging hij zonder kik slapen. Dat van het geen groente eten is hier ook een fase geweest. At hij niet? Prima, dan niet maar dan kreeg hij verder ook niets anders. In die zin had hij niets te willen. Maar ook deze fase heeft slechts een week of 3 geduurd en is nu weer voorbij. Hij eet nu weer 'netjes' een bord vol leeg Ik zeg dus, lekker verder gaan waar jullie mee bezig zijn....
Hier begon het opvoeden rond de 14 maanden. Met 9 maanden is nog geen sprake van opvoeden. Ja 79820 keer per dag corrigeren, weghalen, afleiden als ze snellekes zijn maar meer dan dat kan je niet doen. Huilen puur om aandacht geloof ik niet in bij die leeftijd. Verlatingangst is heel eng voor die huppelkes en tandpijn is verschrikkelijk. Vooral als je gaat liggen/slapen want dan bonkt dat zo lekker door naar de oren. Met rechtzitten kan tandpijn stukken minder zijn.
Er is een verschil tussen wat je kind nodig heeft en tussen wat een kind wil hebben. Liefde en aandacht heeft een kind nodig, een koekje bijvoorbeeld heeft een kind niet nodig. Mijn dochter ging beter doorslapen toen ik haar na de laatste voeding op haar eigen kamer ging leggen. En nu nog slaapt ze wel eens bij me, als ze het nodig heeft, maar dan merk ik ook altijd dat ze minder goed doorslaapt. Waarschijnlijk zit je dochter nu ook in een fase dat ze verlatingsangst krijgt. Ze moet er vertrouwen in krijgen dat je er altijd voor haar zult zijn, ook al ben je niet altijd direct in de buurt. Dat heeft tijd nodig. Om het uur 's nachts voeden vind ik wel veel, op die leeftijd. Als ze pijn heeft en er komen tandjes door snap ik het wel maar dit doet ze altijd? Drinkt ze overdag wel vaak genoeg?
Buiten dat ik vind dat je cb consulente bijzonder lomp en onprofessioneel op je reageerde, kan ik me misschien wel iets voorstellen bij wat ze wil zeggen. Er zit volgens mij namelijk nog behoorlijk veel tussen streng opvoeden en je kind zo haar zin geven dat ze later een naar mens wordt. Boos worden, streng zijn en pedagogische maatregelen toepassen heeft nu inderdaad nog geen enkele zin. En natuurlijk heeft je kleintje behoefte aan jouw liefde en veiligheid. Maar als het je nu benauwt dat je zó met haar bezig bent, kun je rustig wat meer ruimte voor jezelf nemen toch? Ik denkt aan kleine dingen zoals bijvoorbeeld : wanneer ze begint te huilen als jij met de was bezig bent, kun je rustig je klusje afmaken voor je naar haar toe gaat. Misschien doe je dit soort dingen al, maar uitgestelde aandacht geven (dus jij bepaalt wanneer je er op kunt/ wilt reageren, niet zij) is een mooie en ook vriendelijk manier om wat meer ruimte te krijgen.
Mijn zoontje is een maand ouder maar heeft op dit moment ook zo'n periode, jengelen, huilen, niets is goed. Wil alleen maar bij me zitten. Ik geef er zoveel mogelijk aan toe, maar vind dat hij soms wel even moet wachten als ik met iets bezig ben. Tot een jaar kun je weinig verwennen denk ik, al zou ik zelf op een geven moment het 'altijd de zin geven' wel beperken. Ik ken zo'n kindje, nu drie, dat altijd zijn zin kreeg. Dronk zoveel en wanneer hij wilde, hoefde maar een kik te geven en werd opgepakt, slaapt nu nog steeds tussen de ouders in, hij beslist eigenlijk wat er daar wel en niet gebeurt. En eerlijk, dat is echt geen leuk kind. Die denk dat de wereld compleet om hem draait. Als ze niet lekker in haar vel zit kan ik me voorstellen dat je het haar zo makkelijk mogelijk wilt maken. Maar als deze periode straks voorbij is zou ik er wel even kritisch naar kijken. Ze wordt wel groter en heeft zo door dat jij wel doet of rent bij bepaald gedrag van haar. En ik denk dat kinderen vanaf een jaar toch wel regels nodig hebben.
Ik vind dit wel mooi verwoord en ben het hier ook mee eens. Liefde en aandacht geven is in mijn ogen iets anders dan opvoeden. Opvoeden is grenzen aan geven. Niet met een blokje op de tv rammen bijvoorbeeld. Niet 15 koekjes, maar 1 koekje en wanneer jij het nodig vind, dus niet 1 minuut voor het avond eten. Maar dit is ook wat jullie als ouders willen. In je verhaal lees ik niet echt het overdreven verwennen, maar misschien is het wel iets wat je wat meer in je achterhoofd moet houden. Ik denk dat de cb medewerkster een beeld voor zich zag naar aanleiding van jouw verhaal als een kindje die alles maar mag wat het wil. Of dat beeld correct is kunnen wij vanaf hier natuurlijk niet constateren. Een kindje hoort niet te bepalen wat het wil, dat hoor jij als ouder te doen. Jij hoort dus grenzen aan te geven. En ja een kindje die vanaf vroeg af aan geen nee met consequenties te horen krijgt wordt doorgaans een moeilijkere peuter/kleuter. Vanaf wanneer ga je grenzen met consequenties aangeven? Dat verschilt per kindje, denk ik. De oudste stond met 10 maanden en moest dus toen al leren wat wel en niet mocht. De jongste ging veel later staan, maar zodra hij begon te tijgeren zijn wij gaan leren wat wel en niet mag. En nu komen daar consequenties bij. Laten huilen zou ik ook niet doen, maar je hoeft niet altijd haar haar zin te geven En ja, ik ken een kindje die veel zijn zin kreeg en te veel mocht. Die weet nu (ruim 5 jaar) precies dat hij alleen naar opa hoeft te luisteren en zegt dat ook. Waarom? Omdat opa wel boos wordt (mama en papa dus niet).
Ik denk ook dat het een sprongetje is maar toch.. 'S nachts om het uur voeden lijkt me echt onnodig! Dat heeft een pasgeboren baby eigenlijk niet eens nodig. Misschien een aantal nachten bikkelen en jullie hebben allemaal een betere nachtrust. En dat vind ik ook voor het slapen in jullie bed, maar dat is persoonlijk. Ik zelf zou twee weken lang door zetten met troosten naast haar eigen bedje, en niet er uit en bij jullie in bed. Ook al heeft ze na 2 minuten dikke tranen. Grote kans dat ze dan wel in haar eigen gaat slapen. Sommige dingen kunnen ook gewenning worden of zijn. Ons zoontje krijst ook tot dikke tranen toe onder het verschonen omdat meneer niet even 3 minuten op z'n rug wil liggen, maar daarna is het acuut over. Pure drift. Daarmee bedoel ik dikke tranen zijn echt niet altijd verschrikkelijk zielig. Ons zoontje is ook 9 maanden.
Super bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik heb er nu een andere meer positieve kijk op. Ik dacht inderdaad ook aan een sprongetje/fase, maar dit houdt dan wel lang aan. Zeker 3 weken. Kan dat kloppen? Bedankt voor de benadrukking over het verschil tussen opvoeden en liefde geven. Daar zit inderdaad een verschil tussen en corrigeren doen wij inderdaad wel continu. Ik zal haar nu ook meer duidelijk maken dat mama er is.. i.v.m. de verlatings angst. Ik probeer in de nachten haar de speen te geven, maar die gooit ze altijd driftig weg. We zijn er nu achter dat ze niet echt drinkt bij het borstvoeden, maar dat ze waarschijnlijk mijn troost nodig heeft. Misschien heeft dat ook met die verlatingsangst te maken. Ik zal haar overdag meer effectieve aandacht geven.
Mee eens. Goed gezegd! Reactie van CB kan echt niet. Ze zal nu inderdaad in fase van verlatingsangst zitten. Wel vind ik dat kindje niet hoeft te wennen aan bebepaalde dingen, want dat kan wel op deze leeftijd. Zoals tv aan om rustig te worden.
En de baas zijn In ons huis is niemand de baas. We leven met elkaar en we hebben respect voor elkaar. Ik begeleid mijn kinderen door het leven, ik waarborg de veiligheid en ik stel grenzen naast een grote dosis vrijheid. Ik wil dat ze zich altijd veilig voelen, zelfstandig zijn en de wereld verkennen. Aan troost, gezonde aandacht en veiligheid zit geen grens, op geen enkele leeftijd. Dat zorgt er m.i. voor dat ze een ontzettend goede basis hebben waardoor ze de wereld durven verkennen, zelfstandig zijn en zich zelfverzekerd voelen. Dat is mijn doel. Ik ben geen baas, ik ben een coach die er altijd voor ze is.
Dit! Je kunt je kindje nog niet verwennen, maar je kunt ze wel aan dingen laten wennen. Dat je man niet meer naast je slaapt lijkt mij bijvoorbeeld niet ideaal, daarom zou ik ervoor zorgen dat het slapen toch echt in het eigen bedje gebeurd. Dat soort dingen zijn prima aan te leren, ook aan een kindje van negen maanden. Zelfde voor elk uur aan de borst, is niet nodig en het breekt je op lijkt mij ... Een goed uitgeruste moeder is ook heel wat waard! Het kost misschien even heel veel energie, maar een goede slaap/drink gewoonte heb je heel lang profijt van
Vaak moet je het " advies" wat het cb jou meegeeft niet al te serieus nemen. Ieder kind is anders. Ieder kind heeft een andere " handleiding ". Dus volgens het boekje opvoeden werkt totaal niet. Jij als ouder bepaald wat goed en slecht is voor jou kind. Jij hebt haar immers 9 maanden bij je gedragen. En jij (en je partner) kennen jouw kind als het beste. Wat jij doet is je dochter NIET verwennen, je maakt keuze's waarvan jij denkt of het goed of slecht is voor haar! En dat moet je vooral blijven doen dat heet opvoeden namelijk