Ik heb betreft medisch al veel meegemaakt ik heb 2x een open hart operatie gehad, 3x een spataderoperatie, 1x een knieoperatie, wel meer dan 10x hartkatheterisaties. allerlei andere onderzoeken, slokdarm, maag en darmonderzoeken, fietstesten, holter, 3x een cardioversie een ablatie en laatst een operatie aan een littekenbreuk in de buikwand. vaak in het ziekenhuis gelegen wegens vochtophopingen en ritmestoornissen. Ik heb een chronisch hartprobleem met ritmestoornissen, een lichte levercirrose en maag klachten. verder regelmatig duizelingen en ook wegrakingen gehad. ook op gynaecologisch gebied het een en ander meegemaakt, ik heb het mozaïek turner syndroom en weinig eigen eicellen en zwanger worden lukte niet met hormonen i.v.m. eiceldonatie ging het zelfs erg mis en kreeg ik weer hartklachten, dus leek het beter om zelf niet zwanger te worden. Ik heb nu een dochter via een draagmoeder waar ik erg blij mee ben. Ik werk niet heb een Wajong uitkering en ben afgekeurd. Na de laatste opname in het ziekenhuis kreeg ik klachten, ik durfde niet meer zonder mijn man om mij heen thuis te zijn begon dan van alles te voelen hartkloppingen, duizelingen enz.. echt heel eng.. ik zat er doorheen, ook heb ik nooit goed verwerkt dat ik een hartziekte heb ik hield mij altijd sterk en ging maar door.. het herstel van de littekenbreuk ging ook niet erg vanzelf het had meer impact op mij dan gedacht, ik dacht dat doe ik even kleine operatie en dat viel hele erg tegen.. Na veel moeite moeten doen bij het ziekenhuis ben ik doorverwezen naar een psycholoog en zij denkt dat ik last heb van een paniekstoornis , ook la komen niet alle symptomen naar voren, ze zien dit vaker bij hartpatiënten, maar die typeren de klachten niet echt angst, wat vaak bij paniek wel is, maar het hoort er wel bij.. Ik heb nu een aantal gesprekken gehad en ga weer vooruit, ik kan weer redelijk alleen thuis zijn, mijn man komt steeds elke week een uurtje later naar huis.. en het gaat goed, ik doe ook al weer wat meer dingen in het huishouden en durf weer stukjes met de auto te gaan en met de fiets.. wie heeft er ook paniekklachten( gehad)? en hoe uiten zich die bij jou? wat doe je eraan of heb je eraan gedaan? helpt het of hielp het en hoe ga je er nu mee om?. Ik ga ook nog een verwerkingstraject doorlopen en hopelijk kan ik dan straks de klachten tijdig herkennen en zelf onder controle houden en beter omgaan met het feit dat ik arbeidsongeschikt ben
ik heb het zelf niet meegemaakt. Ik wil je alleen nog veel sterkte wensen bij het herstellen hiervan, wat een zware jaren heb jij achter de rug zeg. Sterkte!
Ik heb er geen ervaring mee, maar je hebt behoorlijk wat meegemaakt en maakt nog mee. Klinkt inderdaad als onverwerkte emoties. Ik wilde je in elk geval heel veel sterkte wensen en hopelijk ben je heel snel van alle angsten af.
Ik heb wel een paniekstoornis (gehad), maar niet gerelateeerd aan zo'n heftige achtergrond als jij. Bij mij was het naar mijn mening puur hormoongerelateerd aangezien het begon toen ik stopte met de pil. Durfde ook niet meer naar buiten, niet alleen thuis te zijn. Ik sliep niet meer, zat veel te veel in mn hoofd en dacht dat ik gek werd. Ik kan je een document mailen eaar ik enorm veel aan gehad heb. Zoveel herkenning en tips. Moet je maar pb'en. Ik ben er nu redelijk bovenop, maar juig niet te hard want een terugval zit in een klein hoekje. Sterkte!
Ik heb gelukkig geen ervaring met paniekklachten, maar wel met zéér veel ziekenhuisopnames, al van jongsafaan. Waar ik op een gegeven moment tegenaan liep, was het gevoel dat je niet meer de baas bent over je lichaam. Zeker bij opnames moet je je volledig voegen naar het schema van de artsen en verpleegkundigen. Allerlei onderzoeken worden maar gepland en uitgevoerd zonder dat je hier enige invloed op hebt. Toegegeven, dat was vroeger erger dan tegenwoordig. Het aangeven van grenzen en het voelen van wat wel of niet prettig is, waren bij mij grote struikelblokken, waar ik met succes flink aan heb gewerkt. Misschien iets om in je achterhoofd te houden als aandachtspunten bij de verwerking. Succes!
bedankt voor je reactie en je bruikbare tip, mag ik vragen op welke wijze je daar dan aan gewerkt hebt?
Ook met hulp van een psycholoog, niet een speciale therapie. Er is even gesproken over EMDR, maar het ging al steeds beter. Eigenlijk vanaf het moment dat ik duidelijk had dat dit mijn pijnpunten waren, boekte ik door middel van gesprekken voldoende vooruitgang. Geen gedragstherapie o.i.d., veel praten en doorvoelen wat ik had meegemaakt en de erkenning dat het een enorme impact op me heeft gehad. Het rare is dat ik nog steeds regelmatig in het ziekenhuis moet zijn, maar sinds een aantal jaar bijna alleen maar zeer empathische artsen tref, die me volledig betrekken bij mijn behandelingen. Deels een gevolg van mijn minder defensieve houding, denk ik, en misschien ook wel een kosmische beloning voor mijn harde werk. Veel mensen (ook therapeuten) onderschatten de gevolgen van het feit dat je lichamelijke integriteit en het geloof in jezelf keer op keer (kunnen) worden aangetast door medische behandelingen. De erkenning daarvan heeft bij mij de verwerking op gang gebracht. Ik hoop dat het voor jou ook zo zal uitpakken.
op zich wordt ik wel erg betrokken bij de behandelingen en denk ik zelf veel mee en gaan de artsen waar ik loop daar ook goed mee om. daar ligt niet direct het probleem. meer dat ik altijd maar door ging en er makkelijk over deed maar vermoedelijk nooit echt mezelf de tijd heb gegeven het te verwerken en te accepteren dat ik bepaalde dingen heb en daardoor dingen niet meer (zoals voorheen) kan bedankt voor je uitleg
Gelukkig maar, dat dat aspect bij jou geen probleem is. Ik ben al eind dertig en dit speelt al sinds mijn geboorte. Vroeger was het ook echt 'de dokter bepaalt', dat is nu minder. Maar inderdaad, een lichaam dat niet doet wat het zou moeten doen levert verdriet op, en dat kan zich flink opstapelen als je daar niet een keer/tijdje heel bewust bij stilstaat. Ik was altijd bang dat als ik dat echt zou voelen, ik niet meer van de bank zou afkomen van ellende, maar dat viel alleszins mee, het werd er juist lichter van. Fijn dat je toch bent doorgestuurd en dat je een klik met je behandelaar lijkt te hebben. Heel belangrijk.
Ik heb een paniekstoornis (gehad, maar volgens mij blijft het altijd een beetje), en dat uitte zich in niet alleen durven te zijn met mijn kinderen, zweten, duizelig worden, en veel huilen. Nu gaat het allemaal weer super zolang ik in mijn ritme blijf. Ga ik op vakantie of verandert er iets in mijn thuis situatie krijg ik weer paniek. Dit houdt dan een paar weken aan tot ik weer gewend ben aan de nieuwe situatie. Met vakanties dus erg lastig En verder gewoon volhouden en weten dat het uiteindelijk altijd wel weer goed komt.