Dames, Het gaat niet goed met mij. Eigenlijk sinds de geboorte van mijn zoon, maar vier weken geleden ben ik compleet uit balans geschoten. Heb grote angsten, continue rusteloos gevoel en voel geen vertrouwen en wanhoop. Diagnose postnatale depressie is gesteld (afhankelijk van mijn bui noem ik het zelf depressie light, ontzwangeren voor gevorderden of een mama sprong). Ik snap ook hoe het zover heeft kunnen komen, maar de vraag is hoe kom ik er vanaf. Ik ben nu bezig met gedragstherapie, neem om de dag oxazepam en verder heb ik baat bij acupunctuur, kineselogie, praten en meer rust (maar dit heb ik bijna nooit volledig). Ik weet dat er een postnatale depressie topic is, maar ik voel snel angst als ik dit topic lees. De angst is bij mij nu zo groot dat ik snel nieuwe klachten krijg als ik lees over andere klachten. Graag zou ik wel tips ontvangen en positieve verhalen van dames die eruit gekomen zijn of heel moedige stappen aan het nemen zijn. Dus wat heeft je geholpen? Heeft anti depressiva wat voor je gedaan? (Wil ik nog niet nu, maar wil wel kunnen blijven functioneren voor mijn zoon). Welke therapieën, middelen of hulpmiddelen kan je aanraden? Alvast bedankt en liefs van een verdrietige mama, die heel graag hoop wil houden
Ik lees mee,ik sta op t punt eerdaags de huisarts te bellen want ik voel me nu 5 maanden na de bevalling ook niet goed,heeft ook met meerdere factoren te maken,ik heb t idee dat ik hulp nodig heb maar te trots ben om hulp te gaan vragen...
Ik ben aardig op de weg omhoog na een ellendige periode met postnatale depressie. Ik leef met je mee, want ik weet hoe akelig je je voelt. Bij mij werkte een combinatie van gesprekken met een psycholoog die in postnatale depressie is gespecialiseerd en antidepressiva (Citalopram 10 mg). De psycholoog gaf aan dat uit studies is gebleken dat een lichte dosering antidepressiva goede ondersteuning biedt naast therapie. Ik was ook wat huiverig voor medicatie, maar heb voor mezelf besloten dat ik er alles voor over heb om beter te worden. Hopelijk kan ik de medicatie over een paar weken gaan afbouwen. Zoek op tijd hulp! Hoe langer je met een postnatale depressie door blijft modderen, hoe langer het herstel. Maar wees gerust: het is goed te behandelen! Je hoeft het niet 'uit te zitten'. Bij de intake zei mijn psycholoog dat ze me kon helpen en dat was al zo'n opluchting. Krijg je al hulp? Wat zijn je grootste zorgen over de medicatie?
Bedankt voor jullie reacties. @maris22: ik herken je gevoel. Het was moeilijk om mijn gevoel te uiten, vooral omdat ik zo lang op mijn zoon heb moeten wachten en er zelfs sprake van was dat ik nooit zwanger zou worden. Het voelde alsof ik ondankbaar ben of dat ik iets verkeerd heb gedaan. Nu weet ik inmiddels dat ik het juist te lang te goed heb willen doen en was de stap naar de huisarts een grote opluchting. Ik krijg van iedereen in mijn omgeving begrip en steun. Ik kan je dus zeker aanraden om hulp te zoeken, maar alleen als dit goed voelt voor jou. @superjollie: goed om te lezen dat je zo vooruit bent gegaan! Super dapper en sterk . Ik heb nu hulp van de huisarts en psychiater (eerste gesprek gehad). Wilde (nog) niet beginnen met anti depressiva, maar overweeg het nu wel. Op slechte dagen voelt het als overleven en dit vind ik niet verantwoord tav mijn zoontje. Ik twijfel omdat klachten in eerste instantie erger kunnen worden en ivm bijwerkingen. Hoe ervaar jij dit?
Goed dat je hulp krijgt! Ik was ook bang voor bijwerkingen van de medicatie, maar ik heb nergens last van gehad. Mijn huisarts gaf aan dat vermoeidheid of juist slapeloosheid kunnen voorkomen, dus dat ik even moest uitproberen of ik de medicatie beter 's avonds of juist 's ochtends kon nemen. Maar ik heb niks gemerkt. De psycholoog omschreef het mooi door te zeggen dat een postnatale depressie je overkomt, net als complicaties bij een bevalling en dat het dus niets is om je voor te schamen. Je kunt er niets aan doen dat je het hebt gekregen, en het toegeven is een grote stap, maar dan kun je wel de hulp krijgen die nodig is. Ik herken je gevoel dat je in de 'overlevingsstand' probeert de dag door te komen. Dat is gewoon niet vol te houden. Ik kan inmiddels weer genieten van mijn gezin en dat vind ik zo waardevol. Wat bij mij ook helpt is dat mijn moeder hier met enige regelmaat is en dat ik dan even wat voor mezelf kan doen, even een beetje afstand van het kleine wereldje thuis. Zo kan ik dan even lunchen met mij vriend of een kopje thee drinken bij een vriendin.
Hoii Wat vervelend voor je dat je je nu zo voelt ik had die klachten ook vooral de angst en paniek beheerste mij leven nu nog met vlagen maar niet meer als een aantal maanden na de bevalling Ik had ook het idee depressie light met wat angst en paniek ma sommige dagen brr dacht bij me zelf kan dit niet meer aan en ik kom hier nooit meer uit Maar ik ben iedere week bij de huisarts mogen kome en ben er al met 80 % uit ik kan weer genieten en lachen om me kleine meid Ik heb hiervoor vooral met iedereen en de huisarts over gepraat er over gehad wat me dwars zat wat omhoog kwam en de rest heb ik met tijd gedaan ik wilde koste wat het kost niets met medicijnen oplossen en dit is me grotendeels gelukt nu het laatste stukje nog Het kan met of zonder medicijnen en in elk geval wens ik je heel veel succes en sterkte en indd het overkomt je kunt er niets aan doen en het is niet jou schuld!!
Ik had ook echt last van een ideaalbeeld in mijn hoofd van blije, schone kindjes, het huis schoon en opgeruimd, eten op tafel, mijn vriend die vrolijk uit z'n werk komt. Niemand verwachtte dat van mij, behalve ik zelf. Met mijn psycholoog ben ik op zoek gegaan naar de reden en achtergrond van dat ideaalbeeld. En hoe om te gaan met de dagelijkse praktijk die natuurlijk noooooooit overeen komt met die verwachting. Nu kan ik beter ontspannen en de dag nemen zoals 't komt. Ik heb weer meer vertrouwen in mijn eigen vermogen om een oplossing te vinden voor kleine dingen, zoals een baby die 'te vroeg' wakker wordt of een voeding die niet volgens schema loopt.
Heb je verder nog bijwerkingen gehad, zoals minder libido of gewichtstoename en hoe lang duurde het voordat je iets merkte? Het gevoel van overleven is verschrikkelijk en het ergste vind ik nog dat ik bijna niet geniet van mijn zoontje . Daarom wil ik van alles ondernemen om mij beter te voelen.
Goed om te horen dat je zonder medicijnen vooruitgang hebt geboekt. Het kan idd met of zonder en ik twijfel nu enorm. Voordat ik moeder werd heb ik ooit een burn-out gehad en hier heb ik mij doorheen geworsteld zonder medicatie, maar toen had ik niet de verantwoording die ik nu heb. Heb soms momenten dat ik niets kan, behalve huilen en hangen en kan daardoor niet goed alleen zijn met mijn zoon. Ben bang dat ik de controle verlies (niet dat ik hem iets doe hoor, maar dat ik weg val of compleet in angsten schiet ofzo) Hoe deed jij dit?
Ik durf nu nog nie zo goed alleen te zijn als het perse moet dan kan het ineens ze zeiden tegen mij je kan je angsten nooit onder controle krijgen als je je angsten niet aan gaat indd dat is zo dus ik ben alles gaan doen waar ik bang voor ben en allen zijn is het laatste stukje wat ik nog moet gaan doen 5 minuten alleen lijkt uren ma dit is vooral onzekerheid denk ik en bietje hypochondrisch als ik iets voel of ff duizelig word denk ik gelijk als ik maar niet neer val of erger nog doodga en me kleintje achter laat meestal negeer ik het gevoel en dan gaat het vanzelf weg want het gevoel mag er zijn accepteer het en het dan gaat het stukken beter mijn huisarts zei iedere moeder krijgt een periode dat ze er bang voor zijn en in een postnatale depressie komt het extra hard aan en word de angst oncontroleerbaar en daar moet je zelf aan werken weet dat als er niets mis is met je hart je longe en de rest van je lichaam dat je dan niet ineens dood kan gaan
De postnatale depressie zelf was funest voor mijn libido, de medicatie heeft dat voor mijn gevoel niet verergerd. Ook geen gewichtstoename, ik was door de postnatale depressie 5 kilo afgevallen, omdat ik niet meer at. Na een week of 2 begon ik te merken dat ik me beter ging voelen. Mijn omgeving merkte het toen ook. Lastig he, om je angsten te doorgronden? Daar heeft de psycholoog bij mij goed bij geholpen. We hebben niet teveel stil gestaan bij de oorsprong, maar vooral bij het omgaan met spanning/angst. Wat ik regelmatig tegen mezelf zeg: 'het zijn maar gedachten'. In mijn hoofd gebeuren de ergste dingen, maar het helpt mij om mijn angsten uit te spreken, dan blijkt dat het gedachten zijn en geen realiteit.
Zijn voor angst-paniekaanvallen. Voor van alles. Ik ben daar bijna klaar met de therapie en zo goed als weer de oude.
Melaniejj: heftig en herkenbaar, maar knap dat je je hier door heen worstelt Superjollie: fijn dat jij geen bijwerkingen had, dat geeft hoop. Natuurlijk zijn gewichtstoename of verminderd libido ondergeschikt, maar het vervelende is dat ik erg perfectionistisch ben (controlefreak met name tav mijn lichaam en gezondheid) en dit ook (mede) mijn postnatale depressie heeft veroorzaakt. Wat jij schrijft over het hebben van een ideaalbeeld herken ik enorm (ik wil een perfecte moeder zijn en na 3 maanden al bruisen van de energie, de ideale vrouw zijn voor mijn vriend etc). Ik ben erg boos op mezelf, omdat ik daar niet aan voldoe. Rationeel gezien onzin, maar mijn gevoel zegt wat anders Maris22: hoe gaat het nu met jou? GSSDJ: bedankt voor de tip! Ik ga hier zeker naar kijken Dikke knuffel voor jullie allemaal
Erg veel gehad aan de ad hier Ik zat er wel zover doorheen dat het me niks uitmaakte als het maar hielp trouwens. Na een week of 3 merkte ik wel echt wat ervan en heb eigenlijk geen nadelige bijwerkingen gehad. Nou was ik zo gestrest, uitgeput in die tijd dat ik niet weet wat van mezelf of eventueel een bijwerking was hoor. Tweede keer starten met dezelfde medicatie (venlafaxine) zorgde voor 2 zieke dagen (griep gevoel en misselijk) maar dat was het. En ja ik heb meer trek, maar je bepaald zelf wat je in je mond stopt dus ben niet echt aangekomen. Ik had altijd al paniekaanvallen etc en de medicatie houdt me stabieler, daarom gekozen er toch na het afbouwen later (toen ik toch tegen een burn out aan zat) weer mee te starten en op een onderhoudsdosis te blijven. Inmiddels heb ik daar redelijk vrede mee want zo is mn leven gewoon fijner, dus waarom ook eigenlijk niet... Sterkte, echt, het komt weer goed! Ben nu weer een gewoon doodnormale werkende moeder die alles weer aan kan, niemand verwacht ook van mij dat ik ad slik hoor..ook ik ben erg perfectionistisch en kwam, en kom, aan de buitenkant heel rustig en stabiel over
Wat doen we onszelf toch aan, hè dames? Alles perfect willen doen terwijl we net bevallen zijn en ons lijf nog lang niet de oude is. Mijn psycholoog is gespecialiseerd in postnatale depressie en zij geeft aan dat ze vaak dezelfde problemen hoort: perfectionisme, behoefte aan controle etc. Terwijl we in deze fase juist zo weinig controle hebben. Van de psycholoog moet ik werken aan 'berusting in zaken waar ik geen invloed op heb'. Dat gaat gelukkig steeds beter, maar het blijft een uitdaging Ik voel me gesteund door het feit dat ik de enige niet ben en dat het echt beter wordt! Erover praten helpt. Knuffel voor jullie!
Hej ik zit zo is op de site te kijken ik las geen wachtijden binnen een week terecht! IK ga een verwijzing aan me huisarts vragen maandag en hopelijk raak ik dan de laatste angsten en paniek weg
Ik heb altijd mee gelezen op dit forum, maar nooit gereageerd. Ik las jouw verhaal en wil je heel graag mijn verhaal vertellen. Ik hoop dat je er iets aan hebt en een sprankje hoop uit kan halen. Ook al lijkt het nu of het nooit meer goed gaat komen, het komt echt goed. Echt waar. Mijn zoon is bijna 1 jaar. Vrij snel na de bevalling merkte ik dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik zal niet uitwijden over mijn klachten, want ik weet dat je daar angstiger van kan worden, ik had daar ook last van. In ieder geval, mijn zoon was nog geen twee weken oud toen ik bij de huisarts zat. Diezelfde dag kon ik terecht bij de crisisdienst en kreeg ik temazepam, zodat ik een beetje kon slapen. Ik werd ook doorgestuurd naar de POP-poli in het ziekenhuis. Daar kon ik vrij snel terecht en daar heb ik gesprekken gehad. Het leek erop dat ik er op eigen kracht uit ging komen. Door samenloop van omstandigheden raakte ik toch weer in de put en dat is het moment geweest dat ik met antidpressiva (mirtazapine) ben gestart. Door alleen de knoop door te hakken, viel er al een last van mijn schouders. Ik zag er namelijk ontzettend tegenop om mee te beginnen. De psychiater vergeleek het met een gebroken been; daar krijg je gips voor, ik miste een stofje in mijn hersenen en de antidpressiva vulden dat aan. De eerste week was ik moe, had een droge mond en hoofdpijn. Verder heb ik geen last gehad van bijwerkingen. Al na twee weken kon ik merken dat ik me beter voelde, nu merk ik geen verschil aan mezelf. Ik heb bijvoorbeeld niet het idee dat mijn emoties zijn afgevlakt. Nu heb ik het gevoel dat ik wel weer zonder kan, dus ik ga binnenkort (heel geleidelijk) afbouwen. Ik ben alweer een aantal maanden aan het werk en ik geniet van mijn zoontje. Het komt echt goed meis. Ik heb mijn verhaal niet heel uitgebreid verteld, omdat ik niet weet of het fijn is om alles te lezen. Dus als je meer wilt weten, mag je mij altijd pb-en. En laat je even weten hoe het met je gaat?