Allereerst: lieve meiden het komt goed, echt! Al lijkt het nu soms dat alles nooit meer goed komt.. Het wordt echt beter! Ik las net het verhaal van kletskop en het lijkt alsof ze mijn verhaal verteld. Ik ben in november vorig jaar bevallen van een prachtige zoon, een onwijs lief en vrolijk ventje. Eigenlijk direct na de bevalling voelde ik al dat het niet goed zat bij mij. Maar goed, de eerste week word je in principe een beetje geleefd dus toen schonk ik er nog geen aandacht aan. Ik heb eigenlijk vanaf het begin ook (bijna) alle bezoek afgehouden, ik wilde niets en ik deed niets. Ik wilde ook helemaal niets weten van onze zoon. Binnen twee weken had ik de huisarts op bezoek. Voor één week Oxazepam voorgeschreven gekregen zodat ik in ieder geval wat zou slapen en verder anti-depressiva, Citalopram 20mg. Na een paar weken verhoogd naar 40mg. Ik vond het allemaal wel prima. Ik had me nog nooit zo klote gevoeld dus ik wilde zo snel mogelijk weer enigszins kunnen functioneren. Met 40 mg. ging ik me geleidelijk aan steeds weer beter voelen. Ik kreeg weer wat meer energie en ook voelde ik wat liefde voor onze zoon opkomen. Het enige nadeel van de AD was dat mijn libido was gedaald naar het 0-punt. De enige angst die ik vooral had was dat ik echt niet alleen met onze zoon wilde zijn. Ik ben erg veel bij mijn ouders geweest, zodat ik niet de hele dag alleen met hem was. Inmiddels word hij over 6 weken 1 jaar en ben ik sinds twee maanden gestopt met de medicatie. Dit gaat erg goed. Ook ben ik sinds een aantal maanden weer helemaal aan het werk. En ook m'n libido is weer omhoog geschoten .. Verder heb ik gesprekken gehad met de huisarts en de praktijkondersteuner van de huisarts. Ik vond dat erg fijn omdat ze me op een andere manier heeft leren kijken naar mijn zoon maar ook mijn leven. Ik probeer de positieve dingen van mijn postnatale depressie eruit te halen (onze zoon is bijv. helemaal niet eenkennig omdat hij vanaf begin af aan overal is geweest, ik ben heel open geworden). Het heeft voor mij geen zin om te balen van het feit dat ik onze zoon verschrikkelijk vond. Dat ik bijna niet met hem op de foto sta etc. Probeer je in ieder geval niet schuldig te voelen! En laat andere mensen maar kletsen (mensen praten liever over je als het niet goed met je gaat dan dat het wel goed met je gaat). Heel veel succes en sterkte! Uiteindelijk kom je er sterker uit. Soms lijkt het uitzichtloos maar weet dat je niet alleen bent!! Dikke knuffel
Lief, kletskop en linnepin86, Ontzettend bedankt voor jullie reacties en het geeft hoop om jullie verhalen te lezen. Geweldig dat het nu goed gaat met jullie! Rationeel gezien weet ik dat ik hier doorheen kom, maar mijn gevoel zegt vaak iets anders. De afgelopen dagen ging het iets beter, maar vandaag is een ellendige dag en dan verlies ik direct het vertrouwen. Normaal zou ik denken "ach, een mindere dag", maar nu is alles ZO uitvergroot pfff.. Dus het doet mij goed om jullie berichtjes te lezen
Kop op! Fijn dat je in ieder geval wel weet dat het goed komt, al zijn er idd dagen dat alles klote is en het noooooit goed lijkt te komen. Blijf in jezelf geloven, hoe lastig dat soms ook is. Heb je nog een verwijzing voor gevraagd aan de HA vandaag?
@linnepin86: ik geloof dat melaniejj een verwijzing ging vragen. Ik ben vier weken geleden gestart met gedragstherapie. Wel gisteren bij de HA geweest, ze wil mij graag iedere week even zien. Super lief van haar.
Lieve meiden, Linnepin86, jouw verhaal klinkt inderdaad heel herkenbaar, bizar. Wat fijn dat je al gestopt bent met de medicatie. Samurai, ik herken het gevoel van het "vergrootglas" ontzettend. Alles lijkt erger en daar maakte ik me dan ook weer druk om "wat stom dat ik dit erg vind, dat had ik normaal nooit!" Dat is nu gelukkig helemaal weg. Het is echt een tijdelijke situatie, er komt een eind aan. Fijn dat je iedere week bij de huisarts kan komen. Toen ik me wat beter begon te voelen had ik ook veel aan het boek "PPD voor dummies". Klinkt een beetje gek, maar is geschreven door een vrouw die in dezelfde situatie heeft gezeten en nu vrouwen met PPD begeleid. Er staan veel praktische tips en feitelijke informatie in, die mijn angsten niet verergerden. Heb je mensen in je omgeving die je steunen? Liefs, Kletskop.
Je hebt gelijk! Heb al jullie verhalen wel gelezen, dus was in de war.. Fijn dat je iedere week even bij de huisarts terecht kan. Ik vond het altijd wel fijn om even bij haar te zijn.. Al zag ik er ook als een berg tegenop omdat er een afspraak stond en dus 'moest'. Niet om haar maar ik kon me bijv. van te voren al druk maken of onze zoon wel goed zou slapen.. de afspraak niet precies op een tijd zou zijn dat hij zijn flesje zou willen etc. Druk maken over dingen waar je totaal geen invloed op hebt. Bizar dat hormonen (of het gebrek eraan) zoveel met je doen. Ik herkende mezelf totaal niet terug. Nu denk ik echt, waar heb ik me in vredesnaam druk over gemaakt. Maar op dat moment lijkt alles een heel groot ding en/of probleem.
Heb je een verwijzing gekregen van de HA? Ik zie dat jullie in februari er weer voor willen gaan. Ben je niet onwijs bang dat je weer hetzelfde mee moet maken? Onze kindjes zijn ongeveer even oud, en ik moet er persoonlijk echt nog niet aan denken. Manlief denkt er anders over hoor, die wilt het liefste nu al voor een tweede gaan. Ammehoela Maar ik vind het dus knap dat jullie er zo snel weer voor willen gaan
Lees je nog steeds mee? Heb je de HA al gebeld? Echt schaam je nergens voor! Soms helpt het al om een aantal keren een goed gesprek te hebben met een specialist. Soms kun je niet alles alleen oplossen, hoe graag je dat ook zou willen. Toitoitoi!
Ja, heb diverse mensen die mij steunen. Vond het lastig om hulp te vragen, maar nu voelt het als een opluchting. Mijn ouders en schoonmoeder komen vaak langs en mijn vriend is super lief. Ook heb ik een vriendin die een postnatale depressie heeft gehad die ik altijd mag bellen. Ik verdeel mijn ellende over deze mensen met iig een dagelijks telefoontje . Heb gekeken naar het boek en het inkijkexemplaar gelezen. Lijkt me leuk en fijn geschreven. Niet te zwaar idd, dus ik ga het bestellen.
Oooh zo herkenbaar. De kleinste dingen voelen als een berg. Ik hou veel van muziek en normaal zou mij dat wat vrolijker maken. Dus ik ben al dagen van plan mijn ipod op zolder te pakken, op te laden en muziek erop te zetten, zodat ik af en toe kan luisteren. Maar dit stel ik steeds uit, omdat het voelt als een mega opgave (moet ik helemaal naar zolder...en waar is mijn oplaadkabel..en als ik er ben, zal de kleine wel wakker worden..ik kan beter beneden blijven). Als ik het lees, weet ik wel hoe bizar dit is, maar het is nu zo lastig om dit anders te doen/voelen. Las ook jouw berichtje naar Melanie over een tweede kindje. Dat lijkt mij ook een lastige keuze. Zou je het ooit nog willen? Ik kan het mij nu totaaaaaal niet voorstellen, maar mss dat het toch weer gaat kriebelen als je je beter voelt.
Ooh ja.. Idd alles is een opgave. Ik vond mezelf douchen en aankleden al heel wat de eerste weken. Ik moest iedere dag van mijn moeder wat doen. Al was het maar de prullenbak legen en de vuilniszak in de container gooien. Maar ook dat wordt beetje bij beetje makkelijker. Ik voelde me wel altijd goed als ik dan weer wat gedaan had, al was het nog zo klein. Dus hup: naar zolder om je iPod te pakken De eerste maanden zei ik dat ik NOOOOOOOIT geen kinderen meer wilde. Dani was er nu eenmaal, maar daar hield het echt wel bij op. Nu denk ik al niet meer nooit, maar voorlopig wil ik nog steeds niet aan een tweede denken. Hij is natuurlijk ook nog geen jaar oud, dus we hebben tijd genoeg. Misschien over twee jaar ofzo.. Ik vind één ook maar zo alleen. Dus waarschijnlijk komt er ooit als het kan nog wel een tweede. Het hoeft ook niet zo te zijn dat je het weer krijgt he. En ik weet ook dat ik nu dingen anders zou doen. Ik zou bijv. nooit geen borstvoeding meer geven. Ik heb het (maar) 10 dagen gegeven, maar wat vond ik het een opgave. Verschrikkelijk. En mijn HB was door al het bloedverlies onwijs laag, maar die is pas na 6 wkn op nacontrole bij de vk geprikt. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik anders zou doen bij een tweede. Je leert er ook wel van.
Het luisteren naar muziek heeft mij veel goed gedaan, dus inderdaad: pak die iPod! Ik heb veel gewandeld met onze jongste zoon en dan luisterde ik onderweg naar een muziekje, daar kreeg ik energie van. Mijn psycholoog had als tip: bedenk 's ochtends wat je die dag echt MOET doen, zoals boodschappen of een afspraak bij het cb. En bedenk daarnaast wat je WIL doen, zoals je iPod opzoeken . Probeer dit langzaam op te bouwen en niet meteen een waslijst met klussen te verzinnen. Begin met wat moet en kijk of het lukt om iets te doen wat je wil. Wees niet te streng voor jezelf. Je moet aftasten en uitproberen waar je energie voor hebt. Ik heb volgende week weer een afspraak bij de huisarts, ik gebruik dan 6 weken de medicatie. De psycholoog raadt mij aan om nog niet te stoppen, maar eerst eens te kijken hoe het gaat als ik over een paar weken weer ga werken.
Ik herken dat de kleinste dingen een enorme opgave waren, maar dat gaat echt steeds beter. Het heeft tijd nodig. Ik had voor mezelf een grote "to do list" gemaakt en ik maakte elke ochtend een kleine lijst. Daar schreef ik dan 3 tot 5 dingen op die ik die dag wilde doen. Aan het begin was dat bijvoorbeeld douchen en ontbijten en toen het beter met mij ging werden het steeds "moeilijkere" dingen. Nu heb ik mijn lijstjes niet meer nodig, want alles gaat vanzelf (soms moet ik nog wel dingen opschrijven, omdat ik ze gewoon vergeet, maar dat is weer wat anders, haha). Over een volgend kindje moet ik echt nog niet denken. Als wij er ooit nog aan toe zullen zijn is de vraag of het ook lukt. Zwanger worden gaat niet zo maar bij mij. Ik heb bij mijn zoontje de eerste twee weken borstvoeding gegeven, dat zou ik bij een tweede ook niet meer doen. Een tip die ik ook kreeg van de vrouw met wie ik gesprekken had, probeer om het er maar gewoon te laten zijn. Het is nu zo en je werkt er aan om beter te worden. Meer kun je niet doen, dus als je een keer een rotdag hebt, laat het dan maar zo zijn (weet ik, makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik hield dat wel in mijn achterhoofd).
Was even een paar dagen niet meelezend maar bn vandaag bij de ha geweest en ik heb maandag mijn eerste afspraak bij een persoonlijk psychologisch coach,vind het doodeng maar wel knap van mezelf dat ik de stap heb durven nemen
Lieve meiden, Ook ik ben in een depressie beland, eerst een prenatale depressie en daarna is het helaas over gegaan in een postnatale depressie. Pffff... wat een hel was het. Je verwacht nooit dat dit jou overkomt.. Op de zwartste dag ben ik opgenomen en voelde ik echt niks meer. Het gaat nu gelukkig steeds beter, ik kan weer voor allebij mijn mannetjes zorgen. Ook werk ik weer 2 ochtenden in de week. Wel heb ik veel moeite om het achter mij te laten en te verwerken, hoe ging dit bij jullie? En luisteren naar mijn lichaam vind ik ook nog steeds best moeilijk. Ben erg blij om te lezen dat het echt goed komt Liefs
Super goed!! Als je het helemaal niks vindt kun je het altijd maar bij één afspraak houden. Ik hoop voor je dat er wat aan hebt!
Wat heftig meis... Hoelang ben je opgenomen geweest? Als ik er aan terug denk, maakt mij dat nog steeds verdrietig. Het is niet gegaan zoals ik had gedacht, maar daar kan ik niks aan veranderen. Ik probeer het dus wel achter me te laten. Ik merk wel dat hoe meer tijd er verstrijkt, ik er minder aan denk. Ik denk dat het dus ook een kwestie van tijd is.
Wat heftig zeg! Zal ook moeilijk voor je twee mannen zijn geweest. Fijn dat het nu in ieder geval stukken beter met je gaat. Vind je het fijn om weer te werken? Ik ben ook nog een tijdje na m'n verlof thuis geweest en heb het langzaam weer op mogen bouwen. Ik werk inmiddels de drie volle dagen weer. Gelukkig kan ik alles vrij goed achter me laten. Ik ben altijd al heel nuchter geweest, en weet ook dat ik er niets aan kon doen. Ik verwachtte inderdaad ook niet dat dit mij zou overkomen. Ik had altijd zoiets als mensen zeiden dat ze depressief waren.. kom op.. schop onder je kont en doordoen. Maar als het jezelf overkomt, dan piep je wel anders Wat dat betreft ben ik ook wat meelevender geworden. Aan het begin dacht ik er ook niet echt over na. Tuurlijk vond ik het wel erg dat ik zo was en deed, maar ik heb me er nooit schuldig over gevoeld. Toevallig ben ik laatst begonnen met een fotoalbum voor ons mannetje. Nu pas kom ik erachter dat ik nauwelijks met hem op de foto sta. Dat vind ik wel jammer, maar ja daar doe je niets meer aan. Wat vind je lastig aan het verwerken? Voel je je schuldig? Je hebt iig een mega stap gezet door naar de huisarts te gaan om met een coach te gaan praten.