@ linnepin, maar 1 dag en toen kwamen ze er eindelijk achter wat ik had. We hebben toen van september tot 5 dec bij mijn ouders gewoont, want ik was zo moe kon niks meer. Het heeft ook zo'n enorme inpact allemaal dat het idd ook wel tijd nodig zal hebben. Onze zoontjes zijn bijna even oud. Werk jij alweer linnepin? En is het bij jou nu echt stabiel?
Fijn dat je bij je ouders terecht kon! Ik heb daar ook zowat gewoond. M'n moeder is ook veel bij ons thuis geweest, maar ben ook heel veel daar geweest. Als manlief ging werken maakte ik Dani en mezelf klaar en dan ging ik daarheen. Week bij week ging het iets beter. Dan ging ik bijv. alleen nog de middag naar m'n ouders. Ik zag eerst je banner en dacht dat je één zoontje had, maar je hebt er dus twee! Lijkt me helemaal lastig dat er dan ook nog een peuter rond loopt. Heb je bij de eerste nergens last van gehad? Ik werk idd al weer. Sinds een maand of 2 weer de drie volle dagen. (maandag, dinsdag en woensdag). Ik moet zeggen dat dit goed bevalt. Ik heb het aan het begin langzaam opgebouwd, maar ik was zelf inmiddels ook wel zo realistisch dat hoe langer ik zou wachten, hoe moeilijker het voor mij zou worden om weer te gaan werken. Nu vind ik het heerlijk om te werken, maar vind het ook lekker om vier dagen achter elkaar vrij te zijn. Ik ben inmiddels wel weer helemaal stabiel, maar of ik de oude ooit nog wordt betwijfel ik. Volgens manlief ben ik niet de oude meer, maar ik geloof dat je na een zwangerschap sowieso wel verandert. Ik voel me in principe goed, heb weer energie en ga er weer op uit.. Ik vind het dus eigenlijk prima zoals het nu gaat.
Ik heb mijn iPod gepakt en er staan nieuwe liedjes op . Heb nog niet geluisterd, maar het voelt fijn om het in de buurt te hebben en dat ik kan luisteren wanneer ik wil. Ook super tips tav 'het plannen' van de dag. Nu blijft het vaak bij peinzen (en frustratie) over wat ik had moeten doen en dat ik geen energie of gevoel heb voor dingen die ik wil. Kon een paar weken geleden niet eens genieten of bedenken wat leuk is, maar merk dat het er nu af en toe is. Klein beginnen is een goed idee...iedere dag iets wat ik moet en iets wat ik wil. Linnepin86: fijn dat je ooit weer voor een tweede wil gaan, want dat betekent dat het goed met je gaat en goed dat je nu bepaalde dingen anders zou doen. Ik vond bv ook een zware belasting. Had na de bevalling een week lang koorts en was uitgeput en dan lag ik met ontstoken melkgangen 9x per dag te voeden, maar dit MOEST ik van mezelf, want bv is het beste?! Pfff...wat doen we onszelf aan hè... Superjollie: idd lastige keuze, nu afbouwen of niet. Wat zegt jouw gevoel? Maris22: dapper dat je naar de ha bent gegaan en maandag een gesprek hebt. Laat je weten hoe het ging? Jeanetjuh: Poe...je bent van ver gekomen. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om alles een plekje te geven. Kletskop: je hebt gelijk over het accepteren van de mindere dagen. Op de goede dagen kan ik best accepteren dat het niet super met mij gaat, maar sommige dagen totaal niet. Het probleem is dat steeds ga analyseren wat ik anders had moeten doen en hoe ik me wel beter kan voelen. Blablablabla...mss herken je het wel. Bedankt voor je tips iig. Het helpt echt als ik jullie reacties lees. Dan kan ik meer relativeren ipv de hele tijd "in mijn hoofd zitten"....
Ik vind het prima om nog even te wachten met het afbouwen van de medicatie, die tijd wil ik mezelf wel gunnen. Vandaag was voor het eerst in bijna 3 maanden dat ik alleen thuis was met mijn beide jongens en het ging heel goed! Dat was echt weer even zo'n drempel die ik over moest. Mijn moeder is hier ontzettend veel in huis geweest. Mijn ouders wonen op 1,5 uur rijden, dus mijn moeder logeerde hier heel veel. Zij vond het natuurlijk moeilijk om mij zo te zien worstelen, maar heeft er ook van genoten om zoveel tijd met haar kleinzoons door te brengen. Het motto hier in huis is nu 'het is wat het is'. Van doffe ellende, naar ups en downs, naar voornamelijk ups. Natuurlijk nog wel eens downs, maar het helpt dat ik weet wat er met me aan de hand is en dat er hulp beschikbaar is.
Vind t moeilijk maar moet er echt aan geloven, merk ook dat ik onbewust de dood van ons oudste zoontje nog helemaal niet heb verwerkt en dat laatste jaren rollecoaster van emoties is geweest... maar idd als t niks is kan ik t bij een gesprek houden maar moest dan wel van me huisarts weer bij haar terug komen
Ik zat de eerste keer ook met knikkende knieen bij de psycholoog. Maar het klikte gelijk en ik was er zo aan toe om iets te doen om me beter te gaan voelen. Zo te lezen heb jij het nodige meegemaakt, goed om hulp te zoeken bij de verwerking daarvan. Fijn dat je huisarts je goed in de gaten houdt. Zet 'em op!
Het was echt fijn om weer een stap te kunnen zetten. Natuurlijk is het aanpoten met twee kindjes (meer dan met 1). Maar ik hoefde deze dag van mezelf niets in het huishouden te doen, geen extra druk. Alleen de 'kleine' dingen: opstaan, aankleden, boodschappen doen. Morgen weer zo'n dagje. Ik merk dat de spanning afneemt na zulke dagen, het vertrouwen in mezelf komt weer terug!
Ik ben vrijdag begonnen met AD. Sertraline heet het geloof ik. Tot nu toe voel ik me vooral heel duf. Mijn eerste bevalling was heel heffing. Onze dochter wilde niet zelf ademen en moest een week in de couveuse om bij te komen. Toen ze mee naar huis mocht huilde ze veel, wilde niet drinken, niet slapen. Bleek reflux te hebben. Daarnaast was ze gewoon heel prikkelbaar. Ik voelde me op alle vlakken tekortschieten en falen. Ik voelde me schuldig over de bevalling: vond het mijn schuld dat zij zo'n echte start had. Ook vond ik dat ik als moeder haar moest kunnen troosten, maar ze bleef huilen. Toen ik ging werken werd het allemaal te veel en heeft mijn werkgever me naar huis gestuurd. De huisarts had de conclusie snel getrokken, een PPF. Daar ben ik met hulp van een psycholoog en de cursus "als roze wolken donderen" uit gekomen. Toen kwam nummer twee.. Ik was erg bang dat het me weer zou overkomen. Dus er lag een heel plan klaar. Helaas verliep ook deze bevalling niet zoals ik had gehoopt. Ook mijn zoontje wilde niet zelf ademen en heeft ivm vermoedelijke infectie de eerste week met antibiotica in de couveuse gelegen. Ook hij huilde veel en is uiteindelijk opgenomen geweest. Ze vermoeden KMA, sinds hij Nutramigen krijgt gaat het beter. ik heb me heel lang sterk weten te houden, maar nu het beter gaat met mijn zoontje komt de klap ineens. Ik voel me weer helemaal afglijden. Ik heb echt het gevoel dat mijn kinderen beter af zouden zijn met iemand anders als moeder. En het schuldgevoel.. Ik blijf maar malen.. Had ik niet beter zus if zo kunnen doen. Pffff. Afgelopen week heb ik de knoop doorgehakt. Ik wil gewoon ook gelukkig zijn en het lukt me gewoon niet met praten. Dus ik mocht van de ha beginnen met medicijnen. Ik hoop echt zo dat ze helpen.
@ miekjepiekje, wat een rot periodes heb je gehad met beide kindjes. Erg herkenbaar voor mij bij onze oudste. Ik gebruik ook sertraline, hoeveel mg krijg je? Het komt echt goed, je bent gewoon een goede moeder, goed genoeg. Het boek perfecte moeders bestaan niet al eens gelezen? Neem je rust en denk ook aan jezelf!!! Liefs
Dank je! Ik hoop het, ik probeer hoop te houden maar de moed zinkt me ondertussen wel in de schoenen. Volgens mij krijg ik 50 mg. Ik moet dinsdag terugkomen bij de huisarts.
Dat schuldgevoel is vreselijk. Vooral omdat het zo onterecht is! Wat rottig dat je beide kindjes zo'n moeilijke start hebben gehad. Het wordt echt beter! Fijn dat je zoontje nu op lijkt te knappen, dan kun jij werken aan zelf beter worden. Sterkte!
Fijn dat het vertrouwen weer terug komt Superjollie! En idd rustig aan met het afbouwen van je medicatie. Eerst zorgen dat het helemaal goed gaat, en dan pas denken aan afbouwen. Super dat de dagen met je jongens alleen goed gaan. Gewoon rustig aan! Miekjepiekje, je bent een geweldige moeder! Echt, de perfecte moeder bestaat niet, al lijkt! het soms bij andere wel perfect te gaan. Goed dat je aan de bel hebt getrokken en gestart bent met de medicatie. Echt, voel je alsjeblieft niet schuldig. Je zult zien dat het met een paar weken beter gaat. Geef het de tijd. Al lijkt het nu soms dat het allemaal ruk is, het wordt het beter. (pff hoeveel mensen dat wel niet tegen mij zeiden.. en ik zeg precies hetzelfde). Je hebt er op dit moment niet zoveel aan, maar misschien kun je je eraan vasthouden. Hou je taai! Het komt ECHT goed. Maris22, succes vandaag! Of ben je al bij je psychologische coach geweest? Hoop dat je er iets positiefs uit kan halen en dat je er baat bij hebt. Samurai, supergoed dat je je iPod gepakt hebt! Goed bezig Trots op je!
Hoi meiden,vanmorgen geweest bij mijn eerste gesprek,moet een vragenlijst invullen om te kijken of ik geen aankomende of al aanwezige depressie heb/krijg Actiepunten meegekregen,zoals de dingen doen die noodzakelijk zijn dagelijks en daarbuiten niks moet alles mag,meer tijd voor mezelf,al is het alleen even met mezelf uitwaaien op t strand of een wandeling naar dorp. En ik moet een boek gaan schrijven over ons overleden zoontje,van t moment van positieve test,tot de dag van vandaag,dan alles beschrijven wat ik heb meegemaakt,hoe ik me voelde,hoe ik denk dat mijn naaste omgeving ermee is omgegaan/omgaat,eventueel plaatjes/foto's erbij doen etc etc. Het was een moeilijke stap om te zetten maar ben nu al blij dat ik het toch heb gedaan want ik kom er niet meer alleen uit!
@Maris22: en? Heb je een 'goed' gevoel bij de stappen die je de komende tijd gaat zetten? Het begin is er, dat is hartstikke goed! Hopelijk voelt dat voor jou ook zo. Het zal ongetwijfeld heftig zijn om aan de slag te gaan met het overlijden van je zoontje, maar daar heb je nu gelukkig hulp bij. Het gaat niet vanzelf. Ik vind de opdrachten van de psycholoog ook wel eens heftig, maar ze helpen me altijd. Na het eerste bezoek aan de psycholoog was ik heel moe. Toch veel spanning die er 'ineens' uitkomt. Neem wat tijd voor jezelf en praat met mensen in je omgeving. Heel cliché, maar praten helpt!
Ja heb er een goed gevoel bij en gisteren was ik erg moe idd, ben blij dat ik de stap heb gezet, heb nog wel een lange weg te gaan...
Poe miekjepiekje, wat een heftig verhaal. Hoe ging het vandaag bij de huisarts? Slaan de medicijnen al aan?