auw mijn mama hart

Mijn zoontje is eigenlijk altijd heel makkelijk geweest daarin. Gelukkig maar want ik kan me voorstellen dat het een enorm rot gevoel is om je kindje zo achter te laten. Ik heb de eerste keer naar de crèche en recentelijk de eerste keer naar school ook een paar traantjes weggepinkt hoor!

 

Als ik mijn zoontje naar de go breng huilt hij vaak ook. Maar zodra ik de deur uit ben is het direct over. Blijft wel lastig vind ik.

 

ooo lijkt me ook vreselijk

gelukkig hoeven wij dat niet en kunnen we het redden met opa's en oma's en vind ie dat maar wat leuk
maar straks naar de psz ben benieuwd wat dat word als ie gaat huilen ga ik zeker weten ook huilen

 

Kan mij voorstellen dat het pijn deed aan je moeder hart!
Hier is het de omgekeerde wereld. Zodra ik mijn zoontje bij het kdv op de grond zet kruipt hij weg en heeft hij geen oog meer voor mij.
Fijn om te zien dat hij het er naar zijn zin heeft, maar soms zou ik stiekem wel willen dat hij laat blijken dat hij het een klein beetje vervelend vindt dat ik wegga haha.

 

Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en maak het regelmatig mee dat ook papa's en mama's met traanoogjes weg gaan de eerste paar keren. Om het het makkelijkste voor het kind te maken is duidelijk en kort afscheid en niet nog eens terug komen voor nog een allerlaatste kusje of knuffel. Mocht je twijfelen, bel je na 10 minuutjes even op om te vragen hoe het gaat. Kans is groot dat je kindje dan al lekker aan het spelen is.

Maar snap heel goed wat je voelt, ik moest ook traantjes weg pinken de eerste paar keren dat ik weg ging, en dan was ons meisje gewoon vertrouwd bij mijn moeder..

 

Verschrikkelijk! Hier de eerste twee geen probleem, die gingen heel graag. De derde wilde echt niet huilen huilen. Ik heb een paar weken onderweg naar huis gehuild, deed zo een pijn. We hebben hem eraf gehaald toen het na een paar weken nog zo was en een au pair in huis genomen. Naar school gaan ging trouwens wel helemaal goed, toen was hij er aan toe denk ik. Stiekem zelf wel een traantje gelaten hoor. Nu tbm waar ik heel blij mee ben dus nu de jongste en de volgende geen zorgen om

 

Oh toevoeging; keerpunt was toen hij huilend alweer aan me vroeg"mag ik met jou mee" maar dan met de toevoeging "ik zal echt echt heel heel lief zijn" krijg nog tranen in mijn ogen als ik er aan denk.

 

Wat naar dat hij zo van slag was, hoe reageert hij als je man hem brengt?

Mijn oudste stond de eerste keer letterlijk te stuiteren!
zodra de deur van de klas open ging stormde hij met jas en al naar binnen, gooide zijn jas uit, zei: "Zo! hier ben ik!" en vloog de juf in haar armen.
Zoiets had ze nog nooit meegemaakt
Ik kon ook heel makkelijk weggaan, had ie niks van.
Eenmaal buiten op weg naar huis had ik wel een gek gevoel, loslaten blijft toch wel een dingetje, maar het gaat al veel beter als 2 jaar terug.

 

Oei dan breekt je hart he ts....

Hier gaat onze dochter sinds september om de week 2 ochtende naar het kinderdagverblijf. Hiervoor was ze altijd thuis of bij oma/opa en uitzonderlijk bij tante of oom.
Gelukkig...brengt mijn man haar naar het kinderdagverblijf, want ook zij was de eerste 4 keer in tranen. Afgelopen keren zei ze papa snel gedag om vervolgens lekker te gaan spelen, gelukkig.
Alleen al de verhalen van mijn man horen deed mijn hart al breken...

 

Oeh kan het me voorstellen dat je hart breekt.

Ons dochtertje gaat nu al 4 maanden, 3 dagen in de week naar de creche en huilt nog steeds.

Ze moet nog maar de verzorgster zien afkomen en het is al huilen. Breekt men hartje ook nog steeds. Ik geef haar een kus en ga de deur uit. Tegen dat ik weg rijd met de auto is ze al aan het spelen en de hele dag is er geen probleem meer.

Als ik er om ga s'avonds (wat niet veel gebeurt, meestal opa) dan is ze dolgelukkig en zit ze te stuiteren tot ik ze opneem. En dan smelt ik iedere keer weer..

 

Mijn zoontje huilt als hij weer mee naar huis moet whaha.

Ik kan me voorstellen dat je moederhart heel klein wordt. Ik vind het nog steeds wel eens lastig. Bijv, als hij zich niet helemaal lekker voelt.
Gelukkig hebben wij een super GO.

 

Oohhh dan zou mijn hart ook breken! Ik heb nog geen kinderen maar als ik dit lees dan krijg ik er echt tranen van in mijn ogen

 

Jeetje wat vervelend dat sommige kindjes het zo moeilijk vinden.

Mijn dochter gaat 3 ochtende per week naar de psz sinds haar 2de verjaardag, de eerste 2 weken keek ze steeds bij de deur en zwaaide mij uit maar ze huilde niet.
Daarna / nu komen we binnen en krijg soms niet eens de kans om met de juf te praten want dan is het al doei mama of mama naar huis toe. Op de dagen dat ze niet gaat vraagt ze of ze alweer mag gaan.
Ben er erg blij mee dat ze het zo fijn vind, ik vind het zelf ook wel heerlijk moet ik zeggen, beetje tijd voor mezelf.
Maar kan mij voorstellen dat als je zoon of dochter het echt niet leuk vind het erg vervelend is voor jullie allebei.

 

Mijn kinderen zijn nooit naar de opvang geweest, maar mijn middelste heeft dit een jaar lang gehad toen hij naar school ging.
Het was ook niet zo dat het later als ik weg was beter ging, nee hij wilde daar echt niet zijn. Verschrikkelijk om je kind zo te zien. Hij was 4,5 toen hij mij zei dat hij wel stil thuis in een hoekje zou gaan zitten dan hadden we geen last van hem en hoefde hij niet naar school.
Wij hebben hier op de stap genomen te emigreren en thuisonderwijs te geven.

 

E is een jaar naar de opvang geweest twee dagen per week. Elke dag huilen bij wegbrengen en ophalen.
Ik ben er nooit aan gewend geraakt.

Nu op de psz heeft hij een week gehuild daarna niet meer.

 

Mijn kinderen hebben allemaal van de eerste tot de laatste dag op de opvang gehuild bij het wegbrengen. Inmiddels ben ik er wel wat minder gevoelig voor, maar ik heb ook heel wat keren met tranen in mijn ogen in de auto gezeten.
Ik weet wel dat ze al heel snel weer vrolijk zijn en het verder ook best wel naar hun zin hebben, hoewel ze vast liever thuis zijn. Maar het afscheid nemen blijft moeilijk.

 

Aaaah........hier begin ik al spontaan van te huilen
Fijn dat je nu lekker bij je kindjes thuis kunt zijn!

 

Heb het hier ook gehad met de psz.. Heel naar! Ik hou me groot, geef hem een beetje tijd om los te komen en dan pak ik door. Zonder twijfel een dikke kus en knuffel en zegen dat je straks weer op komt halen. Vrolijk blijven en buiten even uithuilen..! Kort afscheid zorgt er vaak voor dat het het snelste voorbij is.

Sterkte!