Ben wel eens benieuwd naar jullie gevoel en mening bij dit verhaal. Mijn man werkt nu 2,5 jaar bij z'n huidige werkgever. Ongeveer een jaar geleden kreeg hij wat meer contact met 1 van z'n collega's. Een man van 57 jaar, zeer gelovig, getrouwd, zonder kinderen (wat ze erg betreuren, was namelijk wel een grote wens). Heel lieve zachtaardige man. Deze man is erg op mijn man gesteld. Dat merkten we na een tijdje heel duidelijk. Hij kreeg vaak cadeautjes van hem en deed regelmatig een goed woordje voor m'n man bij hun baas. Uiteindelijk vertelde hij dat hij mijn man eigenlijk als zijn zoon ziet, die hij nooit heeft gehad. Hij heeft dit na een tijdje ook tegen z'n vrouw verteld. Wij konden dit wel begrijpen. Alleen nu begint het toch wel vrij ernstige vormen aan te nemen. Hij appt elke dag met mijn man, terwijl ze elkaar overdag gezien hebben. Hij geeft hem steeds duurdere cadeaus, zomaar. Binnenkort krijgt hij zelfs een vejaardagscadeau van ruim 300 van hem. Hij doet vanalles voor hem, bijvoorbeeld zijn auto wassen, maar ook mag hij bij hen thuis komen eten als mijn man moet overwerken. Hij zegt dat hij van mijn man houdt. We hebben onlangs een dagje met hen doorgebracht. Was een leuke dag. Kregen we precies een week later een heel emotioneel berichtje dat we het die week ervoor zo geweldig hadden gehad en dat deze vriendschap nooit meer stuk kan. Ook knuffelt hij m'n man als hij de kans krijgt. Ik had het er met m'n moeder over, die deze beste man ook ontmoet heeft. En zij denkt dat hij verliefd is op mijn man. Ik dacht eerst van niet, maar nu we weer een tijdje verder zijn, zou het eigenlijk best kunnen. Ik wil het eigenlijk natuurlijk helemaal niet denken, want het het nogal wat. Ik vraag me af hoe iemand zich gedraagt als hij voor z'n gevoel een zoon heeft gekregen. Het kan je natuurlijk best van streek maken. Ik vind het leuk voor hem dat hij dat gevoel heeft, maar vraag me soms stiekem toch ook wel af of het niet meer is of eigenlijk anders. Dat het gewoon verliefdheid is. Ik krijg geregeld mailtjes van hem dat hij zo blij is met mijn man als collega en vriend. Vandaag ook weer. Hij schreef ook dat hij er zo mooi uitziet vandaag. Wat zouden jullie ervan vinden als dit jullie overkwam?
Ik zou er compleet de kriebels van krijgen, maar dat krijg ik al snel als mensen vanalles van me verwachten. Of hij hem nou als zoon ziet of echt verliefd is, ik zou toch wel duidelijk aangeven dat hij niet zoveel hoeft, of moet doen voor en geven aan je man. Hoe denkt je man er zelf over?
Het is ontzettend vervelend voor de beste man dat hij duidelijk worstelt met gevoel, afgezien of het verliefdheid is of een gevoel van een zoon te hebben gevonden wat hem dus duidelijk overvalt.. Maar je moet duidelijk grenzen aangeven, dat is je goed recht! En als je het niet duidelijk uitspreekt weet je ook niet of hij zich eraan gaat houden... Wat ik me afvraag wat ik niet terug lees; wat vindt jou man hiervan? Hebben jullie dezelfde indruk van de situatie?
oei klinkt idd meer als verliefdheid en n steeds groter wordende obsessie. Ik denk dat je man beter wat afstand kan gaan nemen en zulke dure absurde cadeaus zou ik niet aan willen/kunnen nemen. Hoe zielig het ook een beetje is, sommige mensen kunnen een behoorlijk bord voor hun kop hebben en door contact te blijven houden en cadeaus aan te nemen enz krijgen ze toch hoop... Ik zou een goed gesprek met m aangaan; je man en zn collega en vermoedens uitspreken. Vervolgens lijkt het me verstandig om voorlopig alleen zakelijk contact te hebben en even niet meer privé.
M'n man verbaasd zich er eigenlijk ook elke keer weer over. Hij vindt het wel heel lief, maar weet ook niet zo goed wat hij ermee aan moet. Wat betreft dat verjaardagscadeau... Dat weet mijn man niet. Z'n collega heeft contact opgenomen met mij om te vragen wat ik van het idee vond. Ik gaf toen aan dat ik het wel een erg duur cadeau vind en dat m'n man zich vast bezwaard zou voelen. Nu gaat hij dit cadeau dus toch kopen en hopen dat mijn man niet weet wat dit cadeau kost.
tja, ik zou het ook vreemd vinden als mijn man of wij als gezin "zoveel krijgen", zowel materialistisch als in aandacht. Of het nu voortvloeit uit vader zoon gevoelens of verliefdheid, beide zou ik er na een paar keer fijn voor bedanken. Zou me er vreemd bij voelen. Wat vind je man ervan? Voelt hij zich niet opgelaten? Ik denk dat hij gewoon eens met hem moet praten en het moet aangeven. Misschien is de goede man gewoon erg eenzaam, maar ik zou gek worden van een collega die me continue appt en mailtjes stuurt.
Ik vind dit niet gezond klinken, eerlijk gezegd. Een obsessie zoals iemand al zei. Krijgt je man daar zelf niet de kriebels van? Als je het niet prettig vind zal je man toch iets van grenzen moeten stellen en toch meer afstand nemen. Die man is immers niet zijn vader en dan nog. Als het zijn vader was, dan nog is dit niet normaal. Het klinkt als toch iets van onverwerkt 'rouw'proces van de kinderen die ze nooit hebben kunnen krijgen. Dat dan op je man gericht. Maar goed, ik ken de situatie niet en schudt dit ook uit mijn losse pols. BEn geen psycholoog en heb daar geen verstand van. Ik zie dat jullie kinderen hebben. Hij verwacht toch niet iets van een opa-rol? Wat ik zou doen? Afstand nemen en grenzen stellen. Hij gaat lijkt wel steeds een stapje verder. Voor je t weet heb je m straks met kerst over de vloer?! Werk en privé altijd gescheiden houden, kan alleen maar gelazer van komen.
Ik weet niet of hij een opa rol zou willen hebben in het leven van onze kinderen. Wellicht is dat wel een droom van hem. Maar daar heeft hij het nooit over gehad. Het grootste gedeelte van de aandacht is echt op m'n man gericht. Mijn man heeft overigens zelf geen vader meer. Misschien dat z'n collega daardoor ook wel zo ver gaat. Verder is mijn man ook erg gesteld op z'n collega. Hij ziet hem inmiddels ook wel als vriend, denk ik. Maar ja ook logisch eigenlijk. Als iemand zo lief is voor je en altijd een goed woordje voor je over heeft. Dan kun je zo iemand ook niet niet aardig vinden. En het klopt inderdaad dat het steeds een stapje verder gaat. Lastig hoor. Ik vind het een heel aardige man. En als het verhaal van 'het vadergevoel' klopt, heb ik er zelfs niet eens zo heel erg veel problemen mee. Als het gevoel echt verliefdheid is, wordt het een ander verhaal.
Hoe lief, goed en onschuldig het ook van hem bedoelt is, ik zou toch eens een ernstig geprek aangaan (ook met zijn vrouw erbij) en goed jullie grenzen aangeven dat dit niet kan. Een goede vriend en collega zijn prima, maar dure cadeau's en zelfs opmerkingen over hoe mooi hij je man vindt, gaan mijn idee echt te ver. Ook het dagelijks appen is niet echt nodig tenzij het echt alleen werkgerelateerd is. Wat is de volgende stap? jullie kinderen? Hopelijk slaat zijn obsessie niet door naar gedrag waar je liever niet aan denkt. (als je snapt wat ik bedoel )
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat dat het voor die man vooral het gevoel is van het uitkomen van zijn grootste wens (een kind). Als je iets heel erg graag wil maar om wat voor manier dan ook niet lukt, zoals een kindje krijgen, dan kan dat als ze het gevoel hebben dat iemand hun/zijn kind is ook betekenen dat je gaat over compenseren. De meeste van ons hebben zo ongeveer alles voor onze kinderen over, deze man voelt dit nu naar jouw man ook zo. Is in mijn ogen niet hetzelfde als verliefd zijn op. Meer de gevolgen van het niet (kunnen) verwerken dat ze nooit een kindje hebben mogen krijgen.
Dit is wel zoals hij het zelf zegt. En ik hoop ook echt dat dat zo is. Alleen omdat mijn moeder nu zei dat ze dacht dat hij misschien wel verliefd is op hem, kreeg ik er ineens zo'n raar gevoel bij. Je gaat ook met andere ogen naar alles wat hij doet, kijken.
Ik vind dit ontzettend creapy! En jullie zitten er nu zo 'diep' in dat het waarschijnlijk lastig naar minder af te bouwen is zonder dat deze man daar lastig om gaat doen. Deze oudere man heeft hulp nodig en snel!!
Dat snap ik wel. Zou dat zelf ook hebben maar denk dat je je in dit geval echt in zijn schoenen moet verplaatsen. En daarin meenemen wat jij voor je kinderen voelt (het stukje onvoorwaardelijk alles over hebben etc). Vroeger hing er een behoorlijk taboe op als je geen kinderen kon krijgen , er mocht vooral niet teveel bij stil gestaan worden en bespreken was alsof je de goden iets verzocht zeg maar (tijd van mijn ouders, ongeveer vergelijkbaar met die van die collega, die hebben dat ook aangegeven, de tweelingbroer van mijn oma doet dit bijvoorbeeld ook naar ons, hij ziet mij als zijn dochter en mijn zoon als zijn kleinkind en daarin is niks hem te veel (erger ik me ook wel eens aan hoor )) toen waren er ook bij lange na niet de mogelijkheden (in ieder geval niet voor iedereen) die er nu zijn.
Ik probeer me inderdaad in hem te verplaatsen en dan kan ik me voorstellen dat hij zoveel voor mijn man wil doen. Kan me ook voorstellen dat hij niet weet wat hij met z'n gevoel aan moet. Maar nu het deze vormen begint aan te nemen, krijg ik weleens het gevoel dat het echt een obsessie aan het worden is.
Ik denk niet dat deze man verliefd is op jouw man, maar hem eerder als zoon ziet en nogal door slaat erin omdat hij nooit kinderen heeft kunnen krijgen. Waarschijnlijk bedoelt deze man het alleen maar goed. Maar het kan wel een obsessie worden voor deze man, dus ik zal wel uitkijken en toch wat afstand nemen en dat dure cadeau ook gewoon niet aannemen en duidelijk zeggen dat het gewoon echt te duur is.
Verliefd of niet, ik zou sowieso heeel erg de kriebels krijgen van dit gedrag van 'zomaar' een collega. Brrrr. Maar goed ik ben dan ook iemand die prive en werk zo strikt mogelijk gescheiden houdt, man ook.
Ja dat is het nou het. Mijn man gaat dit cadeau binnenkort krijgen en heeft geen idee dat het zo duur is. Dus hij zal het gewoon aannemen. En afstand nemen is ook best moeilijk als je er al zo diep in zit. Hij zal echt verdrietig worden hierom. Ik vind dat heel zielig hoor. Kan iemand echt geen pijn doen. Iemand die het allemaal zo goed bedoelt. En denk dat het voor mijn man precies hetzelfde voelt. Maar sowieso misschien verstandig om wat minder snel op berichtjes van hem te reageren. En wat meer zakelijk proberen te blijven. Lastig hoor!
Aan de ene kant denk ik dat hij jouw man ziet als zoon, al vind ik zoveel en dure kadoos echt niet nodig en ik vind ook dat jullie moeten aangeven dat die "titel" niet te koop is. Maar aan de andere kant, ik ken een man, heel gelovig 5 kinderen die nu net een paar maanden uit de kast is. Ik vind nl dat je als "vader/zoon" niet een berichtje naar de vrouw van je "zoon" stuurt dat hij er zo mooi uit ziet vandaag.
Dan vertel jij dat toch aan hem? Dat hoort hij toch te weten? Weet jouw man hoe jij over deze vriendschap denkt? zo niet, dan denk ik dat dat t allerbelangrijkste is dat jullie het daar samen over hebben.