Hallo allemaal, ik weet niet of jullie mij hierbij kunnen helpen. Maar ik moet in ieder geval mijn verhaal even kwijt. Ik ben nou 11 weken zwanger, heel pril dus nog. Het is van mijn ex-vriend, waar ik maar 2 maanden iets mee gehad heb. Niet echt heel serieus dus, maar wel ongepland zwanger geraakt ondanks voorbehoedsmiddelen. Mijn ex schrok wel toen ik het vertelde, maar stond gelijk achter elke keus die ik zou maken en wilde er helemaal voor gaan als het aan hem lag. In eerste instantie heb ik na lang nagedacht te hebben besloten het te houden en er samen voor te gaan. Hierdoor ging ik weer meer met mijn ex om en realiseerde ik me steeds meer dat ik eigenlijk helemaal niet met hem samen verder wil. Ik irriteer me aan alles wat hij doet en we passen gewoon niet bij elkaar. Ik begon toen toch steeds meer aan abortus te denken en heb daar ook wat informatie over aangevraagd bij mijn huisarts. Ik wil gewoon een basis met iemand opbouwen en ook een basis qua werk opbouwen (ben net afgestudeerd). Ik heb nog veel plannen op het gebied van mijn hobby's en het leven in het algemeen. Als ik voor dit kind kies zit ik voor altijd vast aan mijn ex en een nieuwe vriend krijgt hem en mijn kind er altijd gelijk bij. Ook ben ik bang dat het kind zo'n sleurkind wordt, dat steeds bij de een of de ander is. Of bij opa en oma, want ik zal af en toe ook dingen moeten doen. Ergens voel ik me ook ondankbaar omdat ik juist iemand heb die er voor wil gaan, alleen zie ik er geen toekomst in. Ik wil altijd al moeder worden, ben nu 25, dus zeker geen rare leeftijd. En ik ben bang dat het dadelijk opeens niet meer kan of lukt. Sorry voor het onsamenhangende verhaal. Maar momenteel gaat het in mijn hoofd steeds zo heen en weer, de voors en de tegens. Ik weet niet of hier überhaupt advies voor is. Maar het even zwart op wit zetten vond ik al fijn.
Hier is geen advies voor. De een zal zeggen: abortus, een ander: laat het kindje komen. Jij bent de enige die die keus kan maken. Wat me wel opvalt is dat je je zwangerschap pril noemt. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Pril is 5-6 weken. Met 11 weken zit alles bij het vruchtje/kindje er al op en aan. Het hoeft alleen nog maar te groeien. Dat bagatelliseren door een zwangerschap van 11 weken pril te noemen vind ik dus wat misplaatst. Maar ook dat staat los van de keuze die jij maakt. Ik zou wel weten wat ik zou doen in jouw plaats, maar dat doet er helemaal niet toe. Evenmin wat anderen na mij zullen zeggen. Jij moet met de gevolgen leven, ongeacht wat je keuze is.
De keus ligt toch echt bij jou. Ik kwam er ook rond de 11 weken achter dat ik een zwangerschap had die wel goed ging. Ik vond de zwangerschap toen niet pril maar juist al te ver om er wat aan te doen. Toch mezelf geprobeert te overtuigen dat het beter was om voor een abortus te kiezen. Maar dit uiteindelijk niet gedaan. Ik vond het niet eerlijk. Nu komt hrt niet uit maar straks is het welkom... Voelde mezelf daarin hypociet. Je richt je leven in zoals je zelf wil. Je hoeft niet samen te blijven maar je kan wel samen dit kindje op opvoeden als je daar goede afspraken over maakt. En ach er zijn zoveel alleenstaande mamma's die later een leuke man tegen komen. Uiteindelijk ligt de keus bij jou. Jij moet met je besluit kunnen leven. Alleen een kindje krijgen is zwaar maar een abortus moet je niet onderschatten dus laat je, zeker gezien de termijn, heel goed voorlichten.
Het is belangrijk om een kindje te kunnen bieden wat het kindje nodig heeft. Een veilige situatie, primaire levensbehoeften en veel liefde. Maar ook een moeder die er klaar voor is en die het gewenst vind. Misschien kun je voor jezelf vragen opstellen om erachter te komen hoe je je voelt en wat je wilt. Misschien ben je bang of vind je het lastig om je geplande beeld van de toekomst aan te passen. Maar misschien ben je er nog niet klaar voor. Luister naar jezelf en ga met jezelf in overleg. Aan advies heb je niks. Wat je ook kiest heeft grote invloed op jou toekomst.
Het lijkt net of je slechts twee keuzes hebt. Het kindje houden of laten aborteren. Maar idd, wat wil de vader? Heb je ook al wel eens aan adoptie gedacht? Ik snap je gemengde gevoelens en al je onzekerheid goed. Een mensenleven is iets heel kostbaars. En jouw leven is door dit kindje nu al voorgoed veranderd. Zelf als je kiest voor abortus is dit kind er toch geweest en ben jij zijn of haar moeder. Maar ik kan nu uit ervaring zeggen dat een mensenleven het echt waard is om voor te gaan! Je draagt een prachtig wonder bij je en ik wil je daarmee feliciteren! Ik hoop dat je eruit komt en veel steun en liefde zult krijgen!
Ik mag het helemaal niet zeggen/voelen, maar ik ben strontjaloers op je... Jaloers op het feit dat de vader er sowieso voor gaat, wauw... Verder wens ik je succes bij het maken van een beslissing. Ik heb 1x een abortus gehad (met 7wkn) en heb de gevolgen compleet onderschat.
Het probleem is ook niet dat de vader er niet voor gaat, maar hij vindt eigenlijk alles wat ik doe goed. Elke keuze staat hij achter. Maar er is gewoon geen toekomst tussen ons en om voor een kind bij elkaar te komen, wat hij wel wil, is uiteindelijk voor niemand goed. Want dan blijven er altijd spanningen. Ik voel me soms ook inderdaad schuldig als ik verhalen van anderen lees waarbij de vader niks van het kind wil weten. Of bij mensen die heel erg veel moeite moeten doen om zwanger te worden. Maar uiteindelijk heeft een kind ook niks aan een ongelukkige moeder. Al ben ik er inderdaad van overtuigd dat als ik het kind houd ik er heel erg blij mee ben, maar het kind wel veel stress en gedoe zal mee maken doordat zijn ouders al gelijk uit elkaar zijn.
Ik zou in jouw geval serieus nadenken over adoptie. Dat je het kind wel op de wereld zet, maar dat je het daarna niet zelf opvoedt. Ofwel voedt de vader het dan op, ofwel echte adoptie. In België mag abortus overigens "maar" tot 13 weken (tenzij héél zware medische reden). Net omdat het tegen dan al echt een mini-mensje is. Met je 11 weken + sowieso een week bedenktijd zit je er al niet ver af meer. Ouders die uit elkaar zijn ... Je kind zal gewoon niet beter weten omdat het al van voor de geboorte zo is. In die zin is het zo minder zwaar voor een kind dan een scheiding als het bijvoorbeeld 3 is. Maar de keuze is aan jou.
Eens. Mijn kindje gaat ook niet beter weten als dat papa en mama niet samen wonen (de rest is nog niet bekend), mijn andere kinderen hebben de scheiding bewust doormaakt. Ik denk dat niet beter weten, minder heftig is. Mijn vader heeft ook nooit bij ons gewoond en ik ben daar niet slechter van geworden. Er was contact en ik heb een sterke band met hem.
MEe eens! Je kunt er andere mensen erg gelukkig mee maken, persoonlijk zou ik nooit een abortus kunnen doen tenzij ik verkracht zou zijn of wat dan ook.
Hmm, inderdaad of adoptie of zelf opvoeden met hulp. Ja je ex zal duidelijk niet je lover worden, maar dat hoeft ook niet. Hij neemt wel zijn verantwoordelijkheid. Maak afspraken hoe je het gaat doen met opvoeding zonder dat het betekent dat jullie een relatie hebben. En grote kans dat je spijt krijgt van abortus en kan me niet voorstellen dat je spijt krijgt als je kindje eenmaal vast kan houden...
Het kind wordt niet gelukkig van een moeder die hem niet wil. Ik begrijp wat je bedoelt. Met een kind veranderd je leven, dat is zo. Het feit dat jij hier echter al zo over nadenkt, vind ik erg positief. Heb je al een echo gehad met 10 weken? En wat ging er toen door je heen? De keuze voor een abortus kun jij alleen maken. Jij moet om kunnen gaan met je ex, of besluiten om het zonder hem te doen.
zekerheden in je leven heb je niet, misschien vind je hier naar wel een leuke man met wie je echt gelukkig word maar jullie kunnen geen kinderen krijgen samen (misschien probleem bij hem of het geluk word jullie niet gegund) en stel je zou wel het gelukkig huisje/boompje/beestje tafereel krijgen, ook dat geeft geen zekerheid, want elk relatie kan over gaan, of je nou kindje hebt of niet en dan word je kind ook een "sleurkind" de enigste advies wat ik je kan geven is denk er echt goed over na, adoptie, abortus, maar wees wel snel, want je bent het niet aan jezelf maar aan dat kleine leventje in je verplicht, sorry
Waarom niet voor adoptie kiezen als je het zelf echt niet wil er zijn zoveel mensen die jullie kindje met open armen zouden ontvangen. Het is al een mini mensje hoor het is niet pril meer, sorry maar ik denk dat ik gewoon bevooroordeeld ben door mijnn eigen situatie hier heb je e ook niks asn sorry. Succes met je keuze.
Als jij met jezelf en je geweten kunt leven dat je je eerste kindje weleenswaar ongewenst weg hebt laten halen. En 100% zeker weet dat je geen spijt krijgt. Je laat het nu afhangen van de toekomst maar wat is nu zeker? Wie zegd dat je de ware tegenkomt? Voor hetzelfde geld is dat pas over 10 jaar. En dan? Na een jaar samenwonen nog een jaar later trouwen en dan nog eens voor een kindje gaan? Wat als het dan door je leeftijd niet meer lukt? Of je partner blijkt onvruchtbaar? Je wilde graag moeder worden maar nu even niet. Dit kindje is ondanks voorbehoedmiddelen toch in jou buik terecht gekomen. Dit kindje wilde gewoon bij jou zijn. Dat je nu al bijna je eerste trimester voorbij bent dan ben je ook niet pril zwanger meer
Ik vind dat er wel erg makkelijk over adoptie word gedaan. Je hebt je kindje dan 9 maanden in je buik gehad. Waarvan je het de helft van de zwangerschap zo nu en dan heb voelen bewegen. Uiteindelijk zet je dan de kleine op de wereld en word ongeveer gelijk bij je weg gerukt. En je kunt dan de rest van je leven op straat als je iemand van zijn/haar leeftijd ziet lopen je afvragen of dat je kind is. Laat staan het afvragen hoe het met je kind gaat. Je kan mij niet wijs maken dat dat er niet flink in hakt.
Ja inderdaad, adoptie is geen optie voor mij. Als ik het dan 9 maanden heb gedragen kan ik er geen afstand meer van doen. Vandaag een besluit vormings gesprek gehad bij de Fiom. Was een erg fijn gesprek. Ben momenteel druk bezig op alle gebieden informatie in te winnen en gesprekken te plannen. Want wil zeker weten dat ik dadelijk helemaal achter mijn keuze sta, welke dat ook is.
Hoi, Ten eerste je bent "al" 25. Je bent volwassen genoeg om keuzes te kunnen maken die goed zijn voor een klein kindje. Je kunt besluiten het kind naar de opvang te doen op vaste dagen. Daardoor heb jij vrijheid om te werken o.i.d. en je kind heeft regelmaat in 't leven. Voor kleine oppasdingetjes kun je wellicht op je ouders terugvallen, of buren of weet ik het. Ik zie niet in waarom je dit geen kans zou geven. Er zijn al zoveel alleenstaande moeders die het prima redden een kind op te voeden, dus waarom zou het jou niet lukken? De "het komt me even niet zo goed uit" reden kan ik me nooit in vinden. Wanneer komt het wel uit dan? Weet jij zeker dat je binnen een bepaalde tijd de perfecte baan, de perfecte man en het perfecte huis hebt? Nee, dat weet je nooit. Het leven komt zoals het komt, je kunt er niet veel aan plannen. Wij mensen denken wel eens dat alles beheersbaar is, maar dat is nu eenmaal niet zo. Een windhoosje, stortbui of blikseminslag en dan beseffen we ons dat al te goed. Alleen gaan we meteen weer stug met het leven door. Dit soort kleine dingetjes in ons leven komen op ons pad. Grijp ze aan. Wellicht heeft het zo moeten zijn en stuurt het je een richting op waar je uiteindelijk dankbaar voor wilt zijn.