Even voor de duidelijkheid, voordat iedereen erover valt.... Die 20 minuten was echt een uitzondering. Normaal gesproken is het na een paar minuutjes opgelost. In deze situatie had ik wat meer geduld nodig, vandaar dat ik hem noemde, maar dat is natuurlijk niet dagelijks het geval!
Ik schrik hier trouwens best van, of is het toch wat overdreven? Heb je echt niet meer dan 30 seconden om met je kindje te praten? Dan kun je toch nooit goed afstemmen op je kind? In 30 seconden kun je inderdaad niet pratend een situatie oplossen.. Dat lijkt mij erg stressvol.
Ik kan hier echt niet een fatsoenlijk gesprek van een paar Minuten hebben hoor... Meneer is altijd afgeleid door van alles en nog wat of draait gewoon simpelweg zn hoofd weg, kijkt langs me heen e.d.
Dat lijkt me inderdaad lastig. Iedere kind is ook weer verschillend natuurlijk en als ouder stem je je aanpak ook af op je kindje. Ik merk dat mijn zoontje juist behoefte heeft om te praten als hij boos of verdrietig is. Hij zoekt dan de erkenning bij mij. Als hij eenmaal voelt dat ik hem echt begrijp, dan glijdt het al van hem af en kan hij zich weer herpakken. Wanneer ik hem op de gang zou zetten voelt hij zich alleen maar meer afgewezen in zijn gedrag en ontploft het.
Tja dit kwam bij mij best regelmatig voor. Ze eisen allebei voor 100% mijn aandacht op en vinden het heel moeilijk als de ander aandacht krijgt en hij/zij niet, ook al is het 'negatief'. Als ik bijv de een corrigeerde omdat ie met iets aan het gooien was, klom mijn dochter boven op de tafel. Moest ik die daar weer vanaf plukken, stond mijn zoontje vervolgens in de vensterbank. And so on... Nu gaat het wel iets beter hoor, maar ze zijn nou 4 en 6. Maar nog, laatst was ik de dokter aan het bellen, 2 minuten geen aandacht voor m'n dochter en die vond dat, ondanks uitleg dat ik echt even moest bellen, te lang. Toen ik weer keek had ze al best wat plukken uit d'r haar geknipt. Of we zijn op de stoep aan het fietsen (zij dan, ik loop) ook hele duidelijke afspraken over je blijft op de stoep, waar jij mama nog kan zien, en anders wacht je. Uit het niets schiet ze ineens de straat op. 'Oh mocht dat niet.' Ja pas 20.000 keer gezegd. Ik ben niet boos geworden, wel laten zien dat ik geschrokken was in die situaties, maar af en toe is het echt heel vermoeiend. Ik weet niet op welke manier ik het nog meer kan uitleggen, snap je? Daarom vroeg ik ook al, van hoe doen jullie dat dan? Want ik heb situaties waarbij er gecorrigeerd moet worden nog zeker een keer of 30-40 per dag. Op schooldagen in het weekend uiteraard meer. En vooral dat ze elkaar niet kunnen uitstaan. Vind het echt moeilijk en frustrerend.
Ze zijn niet goed bij hun knar!! Oor erin en eruit maar weer. Belachelijk nieuws. Laat je nakijken ja!
Ik heb er 5, en voed ze toch ook echt zo op. Bij mij is die 20 min misschien wat lang, maar ik probeer het met praten/uitleggen op te lossen. Dat niet op de manier dat mijn kind met mij een discussie aan gaat, maar precies andersom. Kinderen help je er veel meer mee door ze bewust te maken van oorzaak-gevolg. Dat helpt veel beter als dat je ze in de hoek/gang zet. Ik snap echt niet dat er mensen zijn die denken dat kinderen daar hun zonden gaan overdenken en tot de conclusie komen dat ze het de volgende keer beter anders kunnen doen. Dat gaan ze pas denken als ze er achter komen wat de consequentie is van wat ze doen. En daar komen ze vaak pas achter als ze dat verteld wordt door een volwassene. Als ik merk dat ze daar nog tegenin gaan of er gewoon niet naar willen luisteren krijgen ze van mij ook heus wel een 'straf' maar die heeft wel te maken met het voorval. Ik het puzzel verhaal te blijven, als je de stukjes niet opruimt gaat de puzzel op de kast.
Ze kunnen zich best 20 minuten gedragen hoor, alleen juist als de ander aandacht van mij krijgt (en zij dus even niet) dan houden ze dat geen 20 min vol. Of ze gaan het vragen (mama, mama, mama) of ze gaan iets doen wat nou net niet de bedoeling is. Ja, zo blijf ik bezig.
Dat kan en snap ik ook wel, maar goed als je het zo wil noemen, vind ik dat de "straf" bij de daad moet passen. Als mijn zoontje niet op papier kleurt, maar op iets anders, dan is de consequentie dat hij even niet meer mag kleuren. Ik zet hem dan niet op de gang oid, dat past totaal niet bij wat er is gebeurd en dat soort dingen zie ik dan ook echt als straf.
Weet je wat mijn probleem is? Dat ik gefrustreerd raak als ik het een keer of 20 heb uitgelegd en ze weer hetzelfde doen. Ik hoor van kinderen die het na 1 of 2 keer wel oppakken. Of:die van mij doen dat gewoon niet. En dan heb ik het idee dat het dus bij mijn kinderen niet werkt, dat ik een andere aanpak nodig heb. Welke dat is heb ik nog niet gevonden hoor. En bij mij wordt wel de gang gebruikt idd. Sporadisch, dat wel. Zoals bij m'n dochter die het krukje tegen d'r broer aangooit waardoor hij een jaap heeft in z'n hoofd. Dan weet ik dus niet goed hoe ik dat aan moet pakken kennelijk. Want voor mij gebeurt dat ook 'uit het niets'. Situatie: ze zijn allebei aan het spelen, dochter staat op, loopt naar d'r broer toe, rukt de schaar uit z'n handen (zij was aan het kleien) hij reageert met he, en pakt de schaar terug en zij pakt een krukje en gooit t tegen z'n hoofd. Dus het escaleert echt in 10 seconden. En waarom? Dochter: Ja ik wilde de schaar hebben. Had je m nodig, nee, maar ik wilde m gewoon hebben. Ik snap het dan gewoon niet. En natuurlijk, voor de 500.000e keer uitleggen hoe ze dat dan beter kunnen aanpakken ect. Maar na 30 van die aanvaringen op een dag, ik ben er gewoon moe van. Ik heb dan echt het idee dat ze het niet vatten. En hier is ook al zoveel weggehaald na een waarschuwing. Het komt gewoon niet binnen heb ik het idee.
Consequenties doorvoeren zie ik meer als bewust wording van oorzaak-gevolg. Op de gang/in de hoek zie ik meer als 'ik weet het even niet meer met jou. Ga maar even op de gang. Kind weg, situatie weer onder controle. Ik weet het soms ook wel eens niet meer, maar dat zeg ik dan ook. 'Ik heb je al een paar uitgelegd dat de puzzel niet meer compleet is als je de stukjes weggooit. Jij wilt daar niet naar luisteren. Dan weet ik nu ook even niet hoe we het dan op gaan lossen. Dan doe ik de puzzel gewoon even weg' Dus niet kind weg, maar puzzel (oorzaak) weg.
Ik zeg niet dat je de puzzel niet weg moet doen maar het kan soms echt geen kwaad om een kind een consequentie te geven voor zijn gedrag. Er zijn genoeg kindjes die het niets uitmaakt dat hun speelgoed wordt afgepakt, ze pakken iets anders of zijn alweer afgeleid en hebben dus totaal geen idee.
Je doet een beetje alsof mama's die hun kind soms op de gang zetten, deze zonder pardon hup een tijd op de gang worden gezet zonder enige uitleg of gepraat.. Vind ik een beetje een te voorbarige conclusie. Hier wordt er netjes drie keer uitgelegd waarom we iets niet mogen doen of mogen hebben. Daarbij wordt de derde vermeld wat de consequenties zijn, speelgoed wegnemen, maar soms gaat het niet over een voorwerp maar wil ze iets wat gewoon op dat moment niet gaat of niet kan. Dus geef ik aan dat als ze er nu niet over op houdt, mama haar bij de volgende keer even op de gang zet als ze niet voor rede vatbaar is en gewoon blijft door hameren. 30-60 seconden op de gang vindt ze niet leuk en stopt dan met huilen en vraagt dan om iets anders te doen. Mama komt weer bij haar zitten en vraagt wat ze dan graag wil gaan doen en dan wil ze het ineens wel. We geven elkaar een knuffel en gaan op dat moment iets anders doen. Iemand die mij hierdoor een kindermishandelaar noemt, moet maar eens een weekje bij ons komen logeren Lekker makkelijk oordelen zo op een forum over iemand anders als je de situatie of het gezin niet kent. (dit laatste is trouwens meer in het algemeen bedoeld, niet voor Sannebc persoonlijk )
Ik vind dat de consquentie te maken moet hebben met het 'probleem' Als er iets aan de hand is met de puzzel ga je daar op verder. Dus de puzzel gaat weg. Natuurlijk kan je het gevoel krijgen dat het je kind niks doet en dat er gewoon iets anders gepakt wordt. Prima. Ik hoef echt niet te merken dat ik ze geraakt heb met de consequentie. Ik hoop, dat ze gaan begrijpen dat gedrag iets uit werkt en dat ze daardoor hun gedrag gaan veranderen. Misschien hebben ze daar heel lang geen idee van, maar dat hebben ze ook absoluut niet als ze op de trap zitten.
Ja, dat doe ik dus ook. Ik geef eerder ook al aan dat ik niet straf, maar dit was een reactie op iemand anders die aangeeft dat consquentie/straf eigenlijk hetzelfde is, waar ik het dus niet mee eens ben. Ik straf niet, maar consequenties op bepaald gedrag zijn er wel.
Ik denk dat jij die conclusie zelf trekt. Ik zeg het misschien wel een beetje zwart-wit, maar vaak heb je wel een bepaalde gedachtengang als je je kind uit de situatie haalt. Soms is dat ook wel eens beter voor jezelf, maar in mijn ogen niet altijd de beste oplossing. Ik vind het een beetje lastig om bij mijn kinderen iets te doen wat ze niet leuk vinden (gang/trap) omdat ze daarvoor iets gedaan hebben wat ik niet leuk vond. Ik wil ze eerder bewust maken van mijn gevoel bij de situatie als dat ik ze hetzelfde wil laten ervarem
Mijn dochters spelen meestal samen, dus dan zou de puzzel weg halen ze allebei 'raken'. Meestal begint 1 van de 2 te klieren, omdat ze haar zin dan niet krijgt, in wat voor opzicht dan ook. Dan waarschuw ik 2 keer, en probeer ze af te leiden met iets nieuws qua speelgoed of spelletje ofzo, en dan gaat ze de gang in voor 2 of 5 minuten (ligt er aan of het de jongste of de oudste is). Als ik de puzzel zou weg halen zou het chaos worden, omdat ze dan allebei 'gestraft' worden en als mijn dames ergens niet tegen kunnen, is het onrechtvaardigheid. Dan gaan ze echt door het lint, en terecht. Dus vandaar hier toch de gang. Ennuh, ze hebben het over de emotionele pijn van het kind, maar ze zouden de emotionele pijn van de ouders eens moeten meten als het ene kind de andere mept om een puzzel
Ik stuur weleens iemand naar de gang.. maar ga dan zelf ook mee. Dus wel even weg uit de situatie. Het gaat namelijk bijna altijd om mijn zoontjes die ruzie maken en dan is er op dat moment altijd wel iemand aan het janken, is er iemand boos en roept mijn dochter er tussendoor wie wat heeft gedaan. En met een beetje geluk nog een huilende baby er tussendoor. Dus of ik ga met de 'dader' even op de gang praten, of beide kemphanen neem ik mee.