Bevallingsverhalen

Ok, hierbij even mijn verhaal (in het kort). Ik was 1,5 week overtijd en had op zondag wel wat last van mijn rug. Dit zette niet echt door. Ik was bij de gyn geweest maandag en zij constateerde 1,5 cm ontsluiting. Als ik de volgende ochtend nog niet was bevallen, zou ik worden ingeleid. De volgende dag had ik echt wel last van rug weeën, had toen 2 nachten niet geslapen. Dus wij naar het ziekenhuis gegaan en kreeg daar weeën opwekkers en later een ruggenprik, omdat de pijn te erg was. Daarna even lekker kunnen eten en uitrusten. In de middag had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik persen. Dit ging erg moeizaam, ik was uitgeput en kon moeilijk door mijn pijngrens komen. Ook had ik geen buik weeën, dus ja, schoot niet op Gelukkig was daar de gyn met de vacuumpomp en heeft mijn dochter bevrijd Vooraf was ik best zenuwachtig, de hele periode van de bevalling ging eigenlijk in een roes, je bent echt superwoman op dat moment Het was mijn eerste bevalling en alleen mijn man (+5 zusters, gynaecoloog en verloskundige) waren erbij. Ik was echt zo gelukkig toen ze geboren was, echt niet te beschrijven hoe dat voelt. Dat maakt een heleboel goed. Na mijn bevalling kon ik 5 weken niet plassen en heb nog een longembolie gehad, dus tja, die roze wolk was ver te zoeken. Ik denk dat je er het beste open in kunt gaan en vooral lekker uitrusten in je verlof voor de bevalling aan en op tijd aan de bel trekken als je je niet goed voelt of als je denkt dat het begint.
Tja.. ik vond het het achteraf zeker waard.. maar of wij nog voor een tweede gaan weet ik niet, eerlijk gezegd heb ik het allemaal best als traumatiserend ervaren. Maar goed, een ander is binnen 2 uur klaar met relatief weinig pijn, dus het zegt allemaal niets Ik wens je een fijne zwangerschap en een goede bevalling en een fijne kraamtijd

 

Mocht je ooit toch nog een twee willen dan kan je van te voren met gyn duidelijke afspraken maken over bv een keizersnede
Dit heb ik ook gedaan

 

Leuk om te lezen! Wow 5 weken niet plassen? Kwam dat door de vacuum? Kreeg ke toen een katheter ofzo?

 

ocharme ts, missmara is de eerste die reageert en dan nog zo een horrorverhaal
Op naar mooiere verhalen, waar we wel nog durven bevallen na het lezen

 

Jeetje Missmara wat heftig allemaal! Hopelijk kan je het allemaal een plaatsje geven dat is niet niks wat je allemaal hebt mee moeten maken.

Hier mijn ervaringen:

1e 41+1 weken zwanger: De avond ervoor nog uitgebreid uit eten geweest en nergens last van gehad. Wel een paar gestript de week ervoor, maar dat had niks geholpen. Rond 3 uur snachts werd ik wakker omdat ik mij ''anders voelde'' ik voelde dat het begonnen was al had ik nog geen pijn of echte weeen.

Tussendoor veel in bad gelegen en gelopen.
Rond 6 uur werd dat wel echter en rond half 8 kwam de vk langs (thuisbevalling) en had ik 2 cm ontsluiting. om half 11 braken mijn vliezen en ik voelde gelijk het hoofdje al. Snel vk gebeld en die heeft haar net op kunnen vangen rond kwart voor 11.
schade: 3 hechtingen. Viel me best nog mee zo'n bevalling al was het natuurlijk wel ontzettend pijnlijk.

2e bevalling met 42 weken zwangerschap: Vandaag moest ik mij om 7:00 melden in het ziekenhuis. Ik zag er erg tegenop want ik zou ingeleid worden. Maar dat wilde ik niet, want ik had liever een thuisbevalling net zoals de 1e.

Lucky for me begonnen rond 6 uur de weeen. Tenminste dat hoopte ik, ik wist dat nog niet zeker op dat moment, maar belde voor de zekerheid de vk want dan hoefde ik misschien niet naar het ziekenhuis
De vk kwam rond half 8 bij me en ik had toen krap 2 cm ontsluiting. Toen heeft ze gelijk mijn vliezen gebroken. En vanaf dat moment werd het onwijs pijnlijk en kon ik alleen nog maar opgekrult in bed liggen en de weeen proberen weg te zuchten. Om half 9 kon ik niet meer en voelde ik persweeen. Maar ja ik mocht eigenlijk nog niet persen dus probeerde dat eerst braaf niet, maar jeetje die waren echt niet tegen te houden! Alles ging supersnel en ze was er dan ook zo.
Schade: niks. alleen veel naweeen en deze bevalling vond ik veeeel heftiger en pijnlijker.

3e wie weet kan ik daar ook gauw over vertellen

 

Mijn ervaring..

Mijn vliezen braken met 39 weken en 2 dagen.
Er kwamen geen weeën dus werd ik 2 dagen later ingeleid doormiddel van gel.
Om 8u brachten ze het in en rond 10u begonnen de eerste weeën die al snel heel heftig werden.
Ik had toen 1cm, helaas doordat ik me niet kon ontspannen had ik om 21u savonds nog steeds 1cm ondanks de heftige weeën.

Ik kreeg toen een ruggenprik, en toen had ik binnen een uur 10 cm!
wat een top ding die prik haha
om 23:18 is ze na 20 minuten persen geboren

Als ik het had geweten van de ruggenprik dat die me zo goed zou helpen met ontspannen en toen de ontsluiting dus ook mega snel ging, had ik hem al veel eerder aangenomen!

Deze keer hoop ik lekker thuis te kunnen bevallen zodat ik me lekker kan ontspannen en alles wat sneller zal gaan.

 

ik heb een negatief en een positief verhaal voor je

de eerste schoot niet op. met 42 weken begon het zelf maar moest alsnog naar het ZH om bijgestimuleerd te worden. was een hel. weeenopwekkers, allerlei banden om ons in de gaten te houden waardoor ik geen kant op kon. ruggenprik gekregen, pijn was weg maar de kleine kreeg het moeilijk. kan een bijwerking zijn van de ruggenprik. hartslag dipte en we kregen allebei koorts. dus, AB infuus erbij. totaal heeft dit geintje 18 uur geduurt. om de 2 uur werd ik gecatheteriseerd. ruggenprik werkte niet goed meer en moest tijdens persen uit zodat ik de persweeen kon voelen. ik raakte echt in paniek. je komt van geen/weinig pijn in een hel van pijn. kleine lag verkeerd en kon er niet langs. ze hebben 3x met vacuumpomp getrokken. ingeknipt en dit is uitgescheurd. totaal. heb nauwelijks tot niet meegemaakt dat ze de controles' bij de kleine deden en ze haar aankleedde. heb haar 10 minuten vast gehad. op de OK gehecht. onder algehele narcose gelukkig. gyn wilde het zo doen maar heb haar toch even duidelijk gemaakt dat ik echt, echt alles nog voelde. werd zonder uitleg, als een stuk slachtvee in de beugels gelegd met mn benen, vast en stukje opgetakeld. voor het eerst in een ZH en was echt als de dood:x gelukkig zag de anestesist het. ik bleek een overloopblaas te hebben dus meer als een liter urine erin. hierdoor blaas beschadigd. met catheter terug naar zaal. dochter was ondertussen op andere afdeling omdat ze te huilerig was. slechte communicatie. 5 uur na de bevalling, zag ik haar weer. had haar alleen even 10 min vast gehad. toen hebebn ze de catheter er nog te vroeg uitgehaald. had 24 uur moeten blijven zitten. kon niet zelf plassen dus catheter er weer in en langer blijven. kon wel janken. toch geregeld dat ik naar huis mocht. met catheter. echt een hel van een bevalling wat echt een tijd geduurd heeft voor ik het een beetje vergeten was. verzakkingen aan deze bevalling over gehouden en blijvende blaasproblemen.

de 2e bevalling: totaal tegenovergesteld.
heerlijk thuis tussen mijn eigen spullen. was die dag gestript. vlos dacht niet dat het door zou zetten. smiddags wat last van krampjes die 's avonds doorzette. ik heb de vlos gebeld dat ik twijfelde. die kwam om 23.00 uur en ik had 3 cm. ze was verbaast dat ik rondliep alsof er niks aan de hand was. ze bleef. dit vond ik heel raar. ik verwachtte dat dit nog heeeel lang zou duren vlos heeft een geboorte tens bij me geinstalleerd. dan kan je jezelf "stroomstootjes' geven op het moment van de weeen. het stimuleerd lichaamseigen endorfines die je rustig maken en de pijn verzachten. werkte super. ik had het idee dat ik de controle had over de pijn. lekker rondgehobbeld in huis. vlos wilde de kraam al bellen maar dat vond ik onzin. dus dat heeft ze niet gedaan. foutje....
om 01.15 uur kreeg ik een erge druk van onderen en bleek ik volledige ontsluiting te hebben. 10 min later was ze erg. superrelaxted. was niet erg pijnlijk en heb niet geschreeuwd, gekreund of au geroepen. tot ieders verbazing
daarna heerlijk een uur met de kleine op mijn borst gelegen. vlos was ondertussen de onderkant bij elkaar aan het borduren. 30 min na de bevalling kwam de kraam binnen. hierna rustig alle controles van de baby op bed gedaan. hierna aangekleed en ben ik rustig onder de douche gegaan om daarna in mn schone, gespreidde bedje te springen met de kleine hierna werd mijn oudste gehaald en hebben we lekker met zn drietjes in bed gelegen. heerlijk. heb direkt na de bevalling gezegd dat ik dit zo weer zou doen. deze bevalling heeft mijn eerste doen vergeten.

 

Ik denk niet dat mijn bevallingsverhaal leuk is om te lezen. Het staat hier ergens op het forum helemaal beschreven onder de naam 'los laten'.

In het kort: ingeleid wegens zw-vergifteging. Morfinepompje dat heerlijk was. 2 uur persen zonder perween. Knip die doorscheurde tot totaal ruptuur. Fluxus met 3 liter bloedverlies. Baby die niet ademende en in de couveuse moest. 6 uur na de bevalling zag ik mijn baby voor het eerst en was gelijk verliefd! Nu gaat alles goed met ons en is ons leven compleet

 

Hier in Spanje beval je in het ziekenhuis met een gyn. Hier mijn verhaal:
Vanaf dat ik de 40 weken bereikt had moest ik elke 2 dagen op controle aan de CTG. Elke keer zei de gyn dat alles goed was, dat ik nog geen weeën had, dat de baby nog niet ingedaald was en dat de baarmoedermond nog niet verstreken was. Maw: alles zat nog potdicht. Zo ook vrijdag, op 40 weken + 5 dagen.
Vrijdagnacht voelde ik rond 3u ineens "iets", leek op menstruatiepijn. Ben wakker gebleven en 20 min later kwam het weer. Weeën dus. Maar heb daarna nog doorgeslapen tot 7u. 's ochtends nog gaan inkopen doen en daarna naar het ziekenhuis. Daar werd ik rond 13u opgenomen en zagen ze dat er reeds 6 cm opening was. Ik mocht naar de "werkkamer" en rond 16.30u kwamen de weeën om de 2 min en zat ik op 8 cm en werden mijn vliezen doorprikt. Onmiddellijk kwam ik in een weeënstorm. De gyn werd erbij geroepen (hels dat wachten want ik had echt persdrang) en na 3 keer persen was ons zoontje geboren om 17.30u. De placenta kwam er spoedig mee uit en ik werd naar de kamer gereden, waar de familie al stond te wachten. En oh ja, ben niet ingeknipt of uitgescheurd.

 

IK had met 39 weken erge voorweeen, dacht echt dat hij die nacht zou komen maar helaas de dag erna niks meer.
Helemaal geen voortekenen en met 39+3 was ik avonds opeens erg onrustig, kon niet rustig zitten en tv kijken en moest ook heel veel plassen. Zei nog tegen mn vriend: als ik morgen weer zoveel moet plassen ga ik naar de HAP om te testen op blaasontsteking.

39+4, ongeveer 05.00, ik werd wakker en voelde veel vocht en een natte plek op bed. Lag te woelen en vriend vroeg wat er was. Ik: niks, ik heb een beetje in bed geplast in mn slaap. Stiekem dacht ik aan mn vliezen maar ivm met de valse voorweeen wilde ik hem niet blij maken met een dode mus.
Om 06.30 paar keer eruit geweest om te checken of het plas was maar ik was toch steeds nat en heb toen de verloskundige gebeld. Zij was er om 08.30 en deed een testje, was vruchtwater!

Helaas kwamen er geen weeën, met 39+5 wel wat harde buiken/kramp maar geen ontsluiting, de verloskundige besloot dat ik moest worden ingeleid.

39+5: om 11.30 eerste tabletje voor het inleiden.
om 15.30: 3 cm en weeopwekkers
om 16.30: 4 cm en ruggenprik
om 20.00: volledige ontsluiting maar weeën waren weg ondanks wee-opwekkers dus afwachten.
om 22.00: persen zonder weeën
om 23.20; met behulp van de vacuümpomp en een knip was Sem geboren!

Mij viel het alles mee! ik had amper weeën en heb geperst aan de hand van de monitor. Weeen waren zo zwak en zo ver uit elkaar dat ik niet voelde wat ik moest doen. Ik heb ook geen naweeën gehad.
Van de hechtingen heb ik maar 3 dagen last gehad.
Wel erg lang bloedverlies en bleek een rest placentaweefsel te zijn en nu dat eruit is ben ik weer helemaal de oude

 

De eerste:
Ik was 36+6, net met verlof en was nog heerlijk aan het, genieten en rondhuppelen (voor zover nog mogelijk uiteraard)
'S nachts (1 uur) moest ik naar de wc toen ik een knap in mijn buik voelde.
Bijzonder... Maar ja, er kan nog niks aan de hand zijn, dus hup mijn bed weer in.
Daar voelde ik toch wat nattigheid (letterlijk & figuurlijk) dus er maar weer uit.
Flats.... Een lekkere plons naast het bed(gelukkig, want het zeiltje lag nog keurig opgevouwen naast het bed)

Man wakker gemaakt en na wat getwijfel toch maar de verloskundige gebeld, want ik was nog net geen 37 weken.
Die was er vrij snel, constateerde dat het idd vruchtwater was, ze maakte een luier van kraamverband en hup in de auto naar het ziekenhuis.

Onderweg begonnen heel licht de weeën al. We waren denk ik half 3in het ziekenhuis. Om 5 uur zetten de weeën goed door en om half 9 had ik volledige ontsluiting. Daarna mocht ik persen.
Het persen duurde te lang dus uiteindelijk hielp de vacuümpomp + knip om hem eruit te krijgen.
Hij bleek met zijn hand naast zijn hoofd te liggen (soort superman idee) dus dat was wat lastig eruit komen. Om 10 uur was mijn prachtige zoon er!

Tijdens het persen stonden volgens mijn man zo'n 9 mensen om me heen, maar daar heb ik zelf niet zo veel van mee gekregen
Daarna netjes gehecht door de co-assistent. Heeft zo'n half uur geduurd.
Maar was goed gedaan want heb niet heel veel last gehad van de hechtingen gelukkig.

3 dagen later mochten we gelukkig lekker naar huis!
Al met al kijk ik ondanks de knip etc heel positief op deze bevalling terug!

 

Dan de tweede

Met 37+5 braken mijn vliezen weer om 1 uur 's nachts. Was denk een hogere scheur want twijfelde of ze nu gebroken waren of niet.
Dus mijn bed weer in ( met zeiltje deze keer )
Daar begonnen eigenlijk direct de weeën. Dus of ik was een inconti ente doos met kramp, of de bevalling was begonnen
Dat laatste dus....
De weeën zetten heel snel door. Direct om de 5 minuten en na een half uur om de 3 minuten.
Dus na 3 kwartier de verloskundige gebeld.

Die waren er nog eens 3 kwartier later.
Zij gingen beneden lekker thee drinken terwijl ik boven rondhobbelde om de baby lekker te laten zakken.
Het was heel heftig, onder de douche ( wat me eerst zo lekker leek) wilde ik absoluut niet meer.
Een ruim uur later kreeg ik persdrang.
De verloskundige kwam kijken en ik had volledige ontsluiting. Na het klaarzetten van de spullen (altijd een mooi gezicht zo'n zuurstoftank ) mocht ik gaan persen.
Na 7 minuten was onze tweede kleine man er!

Een miniem scheurtje met 2 hechtingen voor de mooi. Dus daarover ook niet te klagen.

De oudste was door alle commotie heen geslapen. Dus toen iedereen om 6 uur weer de deur uit was, lagen wij met zijn drieën in bed. Daar kon de oudste twee uur later heerlijk op zijn gemak kennis maken met zijn nieuwe broertje.

 

Ik wil ook mijn verhaal wel delen. Wel een uitzonderlijke situatie, maar zelf als mooi en bijzonder ervaren. Wat berusting en ontspanning wel niet kunnen doen.

Ik ben met precies 28 weken bevallen van m'n tweeling. De nacht ervoor had ik wat stukjes slijm verloren. En ik besloot nog even lekker in bad te gaan. Onbewust/ bewust dat het misschien wel eens de laatste keer kon zijn, want ik kon amper fatsoenlijk in en uit bad komen. Ik ben daarna heerlijk in slaap gevallen, tot 5 uur in de ochtend... Toen werd ik wakker om te plassen en zag op het toilet dat ik wat helder rood bloed verloor. Ik wist dat ik in de categorie ' zeer hoog risico zwangerschap' viel vanwege de tweeling en zw cholestase. Dus ik braaf bellen naar het ziekenhuis en mijn man dringend wakker gemaakt. Hij reed ons rustig naar het ziekenhuis. Ik had een tas mee, want ik vermoede dat ik niet meer thuis kwam voorlopig. Als was het maar omdat ik bed rust zou moeten houden....
Maar niets was minder waar. De bevalling was ingezet. Ik kreeg een infuus met weeenremmers, en longrijping. Ook werd er een testje afgenomen om te kijken of ik al een stofje aan maakte wat de bevalling voorspelde. En ja hoor, dat stofje was er duidelijk. Ze hoopte in het wkz dat ze de boel nog konden remmen. Heel de dag aan infuus, bedrust en aan de ctg, elk kindjes een dop. Voor m'n neus werden de spullen klaargezet, ik moest psychisch wel even schakelen dat het ook wel eens nu kon gebeuren. En dat ik eind van de middag mama kon zijn.
Maar op wat rugpijn na ging ik de nacht in. Ik kon niet slapen, en had erge rugpijn. en voelde me onrustig. Paracetamol en warme kruik gevraagd. Ik heb een uurtje gedoezeld en toen was ik weer wakker. Wat een rug pijn, ik kon niet slapen....
Ineens wilde ik om 5.00 uur aan de ctg, omdat er voor m'n gevoel iets niet klopte....Na even rustig voelen en klokkijken kwam die rugpijn wel heel frequent terug en steeds pijnlijker. Ik had rugweeen. Pfff. Na inwendig onderzoek bleek ik ook al druk met ontsluiten te zijn en ging ik rap door naar de verloskamer. Ik belde snel mijn man dat hij erg snel moest komen. Ik was zo bang dat hij te laat zou komen. Gelukkig was hij er om 8 uur. Ik kreeg antibiotica, magnesium en een vochtinfuus. Ik werd gekoeld met ijsblokjes omdat ik het zo ontzettend heet kreeg van magnesium. De weeën bleven in de rug en ik mocht niet bewegen omdat ze dan de hartactie van de meisje niet konden volgen. Dat vond ik erg heftig. Dus toen ik vroeg om pijnstilling keken ze weer naar ontsluiting. Ik zal al op 8.... Dus dapper zei, oh, dat kan ik nog wel in dit tempo. En inderdaad nog geen uur later moest ik persen, ik kn het niet houden. Waar bleef dat team nou riep ik nog. Voor elk kind een arts en opvang team en er zou een gyn zijn die evt de andere gyn kon assisteren, en een ok team voor het geval dat het niet zou lukken of wat dan ook.
In 4 persweeen is mijn eerste dochter gekomen om 9.31 uur. Eerst een ween voor door geboortekanaal, een wee waarin een infuus werd geprikt en een verdoving gezet, dat leidde zo af dat was niet zo slim. De derde wee een knip preventief voor de baby's, en bij de vierde wee was ze er. Oh wat was ik trots, maar de navelstreng was zo kort dat ik haar amper kon zien. Ze is mee gegaan met de kinderarts voor opvang. De gyn zocht naar kindje 2, hoe ze lag. Maar ik voelde haar al komen en in een of twee keer persen was ze er, in onvolkomen stuit floepte ze er achter aan. Ik heb het zelf gedaan zonder pijnstilling, en op eigen kracht. Zo trots ben ik!
De meisje hadden een goede start gezien het termijn. De oorzaak van hun vroege geboorte is nooit gevonden. Gelijk in de warme couveuse met de nodige hulp naar de ic. Mijn man ging met de kindjes mee.
Voor mij even spannend of ik naar de ok moest omdat de placenta niet snel genoeg kwam, toen de vraag of ik te veel bloed verloor of niet. Maar alles ging prima. Ik werd gehecht, dat was de enige moment waarop ik floekte en schreeuwde. De verdoving werkte niet bij mij, dat is wel vaker zo.... Dus met de nodige pauzes en schreeuwen is het gelukt. Ik wilde niet onder narcose oid. Dit kon ik nog wel hebben, maar daarna mocht er niemand meer aan me komen haha. Wilde ze later nog een infuusprikken.... dat ging niet gebeuren.
Mijn meisjes zijn vandaag bij de uitgerekende datum,precies 12 weken oud. Ze liggen nog in het ziekenhuis. Een nog aan de monitor, beide nog een sonde om de voeding aan te vullen wat ze niet drinken. O wat ben ik trots op mezelf en op hun. Ze krijgen volledig borstvoeding en groeien en heerlijk op. We hopen dat ze volgende week mee naar huis mogen.

De rugweeen en hechten liever niet nog een keer, maar het vertrouwen in mijzelf en in de kindjes waren heel bijzonder, wat een oerkracht. hopelijk mag ik ook een keer nog thuis bevallen in de toekomst.

 

Pas op, lang verhaal

Woensdag 9 januari 2013

Ik was weer op bed gaan liggen na de lunch, ik was erg verkouden... Rond een uurtje of 3 stond er nog iemand aan de deur met een oplader die mijn man na een klus was vergeten. Ze zag dat ik in mijn pyjama stond dus ze hield het kort. Toen ik weer in bed lag, voelde ik dat mijn hartslag niet bedaarde na het traplopen en ik vroeg me af of dat de bedoeling was. Ik voelde me wat opgejaagd worden door die snelle hartslag, voor mijn gevoel zat die wel ruim boven de 120. Nadat ik dit al +/- 10 minuten aan het observeren was, voelde ik een gekke, harde `plop` in mijn buik. Door de zwangerschap waren mijn darmen al wel veel drukker, dus ik dacht: dat is wel een heel grote luchtbel! Even later draai ik me op mijn rug en voel meteen vocht tussen mijn benen lopen. Ik voel even en ruik aan mijn vingers, geen urine, dacht ik. Maar ja, mijn neus werkt niet optimaal door de verkoudheid. Ik draai door op mijn andere zij en ik voel nog meer stromen. Weer voelen en ruiken. Zelfde conclusie. Shoot, this is it! Ik ben er nog niet klaar voor, schoot er door me heen!
Dus ik bel mijn mannetje op, rond half 4, en vraag of hij al onderweg naar huis is. Ja, dat was hij. Ik zei dat is mooi, want mijn vliezen zijn gebroken, het lijkt me heel vreemd als het dat niet is namelijk! Hij moest nog een kleine 20 minuten rijden voor hij thuis was, dus ik sms mijn vriendin met het bericht dat mijn vliezen waren gebroken. Ondanks dat ik zei dat ze beter niet moest bellen, belde ze natuurlijk toch. Dus ik heb gezellig met haar gekletst tot mijn man thuis was.


Toen hij thuis kwam, hebben we een celstofmatje onder mijn billen geschoven en toen draaide ik me op mijn rug. Op dat moment liep ik leeg.... Niet dat het zo onwijs veel was hoor! Hij ruikt er ook eens aan, omdat ik mijn neus niet geheel vertrouw en hij zegt dat het zeker geen urine is. Dus hij zoekt het nummer van het ziekenhuis op en probeert te bellen. Maar ja, natuurlijk zijn beide nummers op dat moment in gesprek! Na een paar keer proberen kreeg hij er iemand aan en nadat ze de nodige informatie hadden moest ze overleggen met de gynaecoloog of we zelf konden komen of dat we gehaald moesten worden door een ambulance. Dat laatste is omdat de kleine in stuit ligt en niet is ingedaald: dan kan het zijn dat de navelstreng eerst in het geboortekanaal zakt en dat is gevaarlijk voor de baby. Na kort overleg belde ze terug met het nieuws dat we zelf mochten komen, maar ik moest zo kort mogelijk staan/lopen achter elkaar.

Ik had al wel alles klaargelegd op tafel, maar nog niet in een tas kunnen doen. Wie verwacht er dan ook al met 36 weken en 5 dagen naar het ziekenhuis te moeten hihihi Dus het duurde niet heel lang voor we in de auto stapten en naar het ziekenhuis konden. Moet ik trouwens wel even vermelden dat we niet met onze eigen auto konden, want die was natuurlijk net voor onderhoud weg....


Tien voor 5 waren we op de verlosafdeling. Op de deur zit een grote post-it met "latex-allergie". Ja, dat moet onze kamer wel zijn hahahaha! Ik mocht nog even plassen voor ik aan het CTG werd aangesloten. Alle waarden waren prima, wat een opluchting!! Maar, omdat je vruchtwater spontaan is gebroken vóór de 37 weken, doen we een standaard uitstrijkje voor een kweek.
We hadden netjes de onderbroek+broek meegenomen waar het vruchtwater in zat, maar daar werd niet eens naar gekeken: het was ze wel duidelijk.
Er werd nog terloops genoemd dat ze het moedig vond dat ik een vaginale stuitbevalling ging doen. Eeuhm, pardon? Ja, dat staat in het dossier. Nou nee hoor, dat ga ik niet doen, we zouden onze keuze maandag de veertiende doorgeven. Maar ik durf een stuitbevalling niet aan. Oh, ok..... Ze ging het doorgeven aan de verloskundige.
Mijn man krijgt vrijwel meteen een warme maaltijd aangeboden, maar ik mag niets, want er was nog niets zeker over hoe de avond zou gaan verlopen....
Op het CTG waren geen weeën te zien, dus na een poosje aankijken werd er met ons overlegd wat we gingen doen. Ik had al wel wat krampen, maar die werden niet geregistreerd. De verloskundige die steeds bij ons kwam, had steeds overleg met de gynaecoloog, want zij was bezig met de voorbereidingen voor een operatie.
De gynaecoloog stelde voor dat we maximaal 48 uur afwachten of er nog weeën zouden komen, zo niet dan werd ze uiterlijk vrijdag 11 januari gehaald met een keizersnede, aangezien we daarvoor kozen. Dus ik mag ook eten! Dat zal zo rond half 7, kwart voor 7 zijn geweest. We hadden een fotoboek gekregen over hoe een keizersnede in zijn werk gaat en keken dat door terwijl we aan het wachten waren. Maar vlak na het eten nam de menstruatie-achtige pijn toe. Voor die tijd waren het lichte inie-minie-krampjes. Maar nu werden ze toch wel pijnlijker en frequenter.

Toen de verpleegkundige het blad kwam halen, vroeg ze hoe het ging. Volgens mij meer uit gewoonte dan dat ze het echt wilde weten, want toen ik vertelde dat de krampen echt pijn gingen doen, schrok ze zichtbaar. Dus de ene dop van het CTG werd verplaatst naar onderen. De verpleegkundige keek even goed, toen naar mijn buik en weer terug naar het scherm. Je hebt er nu ook 1 he? Ja, klopt. Nu issie weer weg? Ja..... En nu komt er weer 1 aan. Ja, dat zie ik ook op de montor. Daar waren ze inderdaad mooi te zien: iedere 2,5 minuut een keurige wee, in kracht toenemend! Ze ging meteen met de verloskundige bellen, die vervolgens vrij snel even polshoogte kwam nemen. Ze keek even, vroeg me een aantal dingen en belde weer met de gynaecoloog. Na een kort telefonisch overleg, werd er besloten de baby gelijk maar te halen aangezien ze op dat moment nog met een heel team in de OK aanwezig was. Maar omdat ik zo kort geleden nog had gegeten, moest er eerst met de anesthesist overlegd worden of het wel kon. Hij had er geen problemen mee, aangezien we een ruggenprik zouden krijgen. Voordat ik zó ver was dat ik de OK in kon, zou er al wel voldoende tijd verstreken zijn. En voor een ruggenprik kon het al überhaubt weinig kwaad. Alles moet dus omgezet worden, we mochten wel het fotoboek verder doorkijken zodat we weten wat ons te wachten staat. Dat is wel even anders kijken: eerst zou het nog een paar dagen duren, maar nu keken we erin en zou het al binnen een paar uur uitgevoerd worden.... Toen kwamen er een paar verpleegkundigen binnen, want ik moest klaargemaakt worden. Infuus prikken, operatiejasje aan enzovoorts. Rond 21.30 uur werd ik naar de verkoeverkamer gebracht, omdat de pre-medicatie in de avond/nacht gesloten was. Daar worden me allerlei vragen over mijn gezondheid gevraagd en of ik weet wat de bedoeling is. Ja, dat snap ik allemaal, we gaan ons kindje halen!!
De anesthesist komt en vraagt me veel dezelfde vragen en legt me uit hoe de ruggenprik in zijn werk gaat. Ik zeg tegen hem dat ik doodsbang ben voor de verdoving. Daarop begint hij met cijfers te gooien, geruststellend wel, en legt uit dat het erg moeilijk is om verkeerd te prikken. Probeer maar een sliert spaghetti met je vork aan te prikken, dat lukt erg slecht: die rolt steeds voor je vork weg. Dat doen zenuwen ook voor de naald. Oh, dat is fijn! Ik voel me al een stuk beter en heb er alle vertrouwen in.
De OK wordt verder klaar gemaakt en iets voor tien uur wordt ik er binnen gereden. Mijn man wordt meegenomen door de verpleegkundige die ons al de hele avond bij staat om zich om te kleden in OK-kleren.
De weeën nemen continu toe, het wordt een heuze weeënstorm. We moeten even wachten met over-rollen, een wee zorgt ervoor dat ik me ff niet kan bewegen.
Ik schuif over naar DE tafel en voel de spanning weer toenemen: We hebben zo ons meisje in handen! Ik wordt warm toegedekt en er worden me door de gynaecoloog weer standaard vragen gesteld. Ze stelt ook allerlei controle-vragen aan de overige aanwezige teamleden. Ik vond het heel bijzonder hoe het allemaal in zijn werk gaat en onwerkelijk dat ik daar lig. Gaat het dan echt gebeuren?

Mijn man is inmiddels ook in de OK aanwezig, maar wordt op het moment dat de ruggenprik gezet moet worden even weggestuurd, samen met alle overige aanwezigen die niet hoeven te helpen.
Mijn hartslag gaat richting de 150, ik wordt opgejaagd door de piepjes van de apparatuur en maak een grapje dat ik echt niet zenuwachtig ben (gezien de hoge hartslag)
Voor ik het weet lig ik alweer en voel ik mijn voeten koud worden, daarna warm en gevoelloos. Dit trekt langzaam maar zeker naar boven. Hij gaat na of het al voldoende werkt en doet dat met een koude wat of zo iets. Eerste check was het nog niet geheel ingewerkt, maar de check daarna wel.
Dus ze plakken een operatiedoek op mijn buik en beginnen met deoperatie. Ik wacht tot ik pijn voel, maar dat komt niet. Gelukkig, de verdoving werkt goed!
Ze zijn echt begonnen en 5 minuten later is de kleine er al voor het grootste deel uit. Alleen het hoofdje nog, zegt de gynaecoloog en mijn man staat op om de rest te zien geboren.
Vrijwel meteen komen er kreetjes uit haar en ik voel me rustig worden. Dan laten ze me haar zien en de kinderarts kijkt haar even na, dat doen ze standaard als een kleintje zich voor de 37 weken aandient. Uiteraard volgt mijn man ze op de voet. Hij mag nog een klein stukje van de navelstreng afknippen. Terwijl ze haar wat afvegen vragen ze aan mijn man hoe ze heet. Dat hoorde ik uiteraard en hij vroeg heel lief: mag ik het zeggen? Ja, natuurlijk mag je dat zeggen. Dan komt hij met de kleine bij mij en zo liggen we even een paar minuten naar elkaar te kijken. Dan wordt ze toch even overgenomen, ze is wel erg klein en ze willen haar ter observatie even in de couveuse leggen. De placenta moet er nog uit en ik moet nog gehecht worden.
Mijn man loopt mee en na 10 minuten mocht ze al weer uit de couveuse en mocht hij huid-op-huid met haar. 2 uur na de geboorte kom ik ook terug op de verloskamer en mag ik haar uitgebreid bewonderen.
Ze was +/-45 cm en 2510 gram
Zaterdagochtend mochten we alweer naar huis.

 

Ja dat is een optie idd

 

Mijn dochter was echt iets te groot voor mijn geboortekanaal en ze heeft mijn blaas waarschijnlijk beschadigt toen ze eruit kwam door de vacuum. Heb inderdaad een verblijfskatheter gehad en later geleerd het zelf te doen.