Iedere ouder heeft zijn eigen manier van opvoeden en ik geloof niet dat de ene manier goed is ede andere manier fout. Kinderen zijn allemaal anders en ze vragen dus ook allemaal een andere 'stijl' van opvoeden. Ik vind het alleen zo jammer dat mensen gelijk zulke doordravende gevolgen opsommen bij opvoedingsstijlen die anders zijn dan die van hunzelf. Het idee dat kinderen van in de hoek zetten ernstige emotionele schade oplopen. Ik geloof er werkelijk niks van. Ik werd als kind best regelmatig naar mijn kamer gestuurd voor straf. (adhd-er in de tijd dat niemand wist wat dat was. Gewoon een lief, maar ook druk en vaak 'lastig' kind dus.) Had ik daar op die momenten verdriet van? Ja, zeker. Ben ik er slechter van geworden? Integendeel. Ik ben mijn ouders zeer dankbaar voor de manier waarop ze mij hebben opgevoed. Zonder medicatie of therapie, hebben zij het voor elkaar gekregen mij te leren mijn impulsen vaker te onderdrukken en mezelf toch een zekere structuur te bieden. Ik ben nu een gelukkige volwassene die goed 'functioneert' in de maatschappij. En ik kijk terug op een gelukkige jeugd en een liefdevolle opvoeding met straffen en ik weet dat ik nog steeds altijd voor alles bij mijn ouders terecht kan. Voor mij is het belangrijk om me te realiseren dat ik een kind opvoed dat uiteindelijk niet alleen in ons gezin moet meekomen, maar ook in de maatschappij. En die maatschappij is voor jouw kind in de eerste jaren school. Daar wordt onderwijs gegeven, maar ook opvoeden is een grote taak. Steeds groter, misschien wel. Ik zie wel dat het voor kinderen waarbij er een heel groot verschil zit tussen de opvoedingssituatie thuis en op school vaak heel moeilijk is om zich op school aan te passen. Beide kanten op: kinderen die thuis met de broekriem worden gemept, laten zich op school soms helemaal gaan wat betreft negatief gedrag. Ze krijgen toch geen slaag en het is ze niet duidelijk waar de grenzen liggen. Maar ook kinderen bij wie thuis alles pratend wordt opgelost, kunnen zich behoorlijk negatief gedragen. Ze kunnen niet omgaan met de consequenties die op school gelden en gaan zich des te meer afzetten. Kun je wel zeggen dat de school zich aan de opvoeding van het kind moet aanpassen. Maar ik pas ervoor om kinderen met de broekriem af te ranselen en ik pas er voor om 20 minuten met een kleuter in discussie te gaan over het al dan niet opruimen van een puzzel. Dat gaat niet, dan doe ik die andere kinderen te kort die al wel opgeruimd hebben en in de kring zitten te wachten. Juist bij kinderen met ouders die een bepaalde opvoedingsstijl ver doorvoeren, zie je vaak extreem gedrag. Dus los van je eigen ideeën over opvoeding en hoe dat in een ideale wereld op de perfecte manier zou kunnen, zou ik ook eens nadenken over wat je voor en met jouw kind wil bereiken in de niet-zo-ideale wereld waar we in leven. Voor veel ouders denk ik dat dit aansluit op wat ik eerder zei: mee kunnen doen in de maatschappij, gelukkig voelen etc. Dan denk ik dat het handig is om toch ook te kijken hoe je vast kunt houden aan jouw stijl -voor zover die ook bij jouw kind past- en tegelijk een aansluiting kunt zoeken bij de situatie op een kinderdagverblijf / psz / school / buiten op straat enzovoorts.
Helemaal eens met suus1983 en sannebc...zo doen wij hier dat ook precies. En ja mijn dochter was er als peuter 1 die na 1 of 2 keer het oppakte..heerlijk! En nee mijn zoontje is zo dus niet, bij hem kost blijven uitleggen dus veel meer tijd maar dat vind ik niet erg..uiteindelijk leert hij het wel. De kinderen die ik bij familie of vrienden zie die op de gang worden gezet zijn er totaal niet van onder de indruk...weten dat ze hun tijd moeten "uitzitten" en dat wanneer ze niet moeilijk doen dat zo voorbij is..ik vraag mij echt af wat ze daarvan leren.
Tupp mooi verwoord. Er moet een middenweg zijn. Ik zit me nog even te bedenken, want ik neem alle reacties hier zeker serieus want ook ik wil het beste voor mijn kind. Maar als je kind op de crèche of op school iets naar een ander kindje gooit, pak je het hem dan af? of hoe laat je op die manier weten dat dit niet de bedoeling is. En op latere leeftijd, als iemand een steen door het raam gooit, wellicht opzettelijk of in een dronken bui, ga je de steen dan afpakken? Of krijgt hij een boete/straf van de politie.. Dit zijn natuurlijk extremere gevallen dan een stukje van een puzzel weggooien, maar het sluit wel een beetje aan op hetgeen Tupp zegt. Je opvoeding kan binnenshuis dan wel super werken, maar hoe gaat dat later in de maatschappij, op de crèche, in de klas, een sportvereniging of in het openbaar. Daar blijft het ook niet altijd bij een waarschuwing en een gesprek. Een leidster of een juf kan zich niet aan tig verschillende opvoedstijlen houden en heeft zeker geen tijd om 20 minuten met een kind te praten. En als je je in het openbaar niet aan de regels houdt, word je ook gestraft. Soms eerst een waarschuwing maar als je pech hebt krijg je meteen een boete/straf.
De basis leg je thuis. Als je daar ze duidelijk maakt dar er consequenties zijn hoop ik dat ze dat buitenshuis ook snappen. Mijn kinderen worden op school echt wel eens op de gang gezet. Heb ik helemaal geen moeite mee. School is dan de opvoeder, ik niet. Als de juf/meester denkt en weet dat dit de beste oplossing is in die situatie ga ik daar niet tegenin. Het gaat er ook helemaal niet om om een discussie te gaan voeren over wel of niet gang/hoek en wel of niet trauma. Ik kan het hier thuis nog oplossen zonder hoek of gang, maar dat wil niet zeggen dat ik het dan gelijk helemaal afkeur als een ander het wel doet. Dat moet ieder voor zich weten. Maar je bent er vrij in om je bepaalde dingen af te vragen. (Wat is het nut van de hoek/gang, komen ze daar echt tot inkeer)
Weet je waar het mij omgaat? Door in discussie te gaan met mijn kind hoop ik dat ze leren waarom ze bepaalde dingen beter niet kunnen doen, niet omdat ze dan misschien straf krijgen, maar om andere reden. Bijvoorbeeld dat ik verdrietig word als ze op mijn muur kleuren of dat iemand zich zeer doet als ze geslagen worden. Ik wil dus leren dat ze vanuit zichzelf dingen niet meer doen en niet dat ze dingen niet meer doen omdat ze anders naar de gang moeten, wat leren ze daar nu van? Krijg je alleen maar stiekem gedrag van. Net zoals de mensen die niet door rood rijden omdat ze anders een boete krijgen, ik rijd niet door rood omdat het gevaarlijk kan zijn. Dat komt vanuit mijzelf omdat ik de consequentie ken, dat wil ik mijn kinderen ook graag leren.
Eens. Als mijn kind op school op de gang moet, dan vond de meester/juf dit waarschijnlijk echt nodig en ga ik daarover geen discussie aan. Kinderen leren snel genoeg hoe het ergens anders werkt. Gelukkig is dit nog nooit voor gekomen.
oke, dit is een heel andere mening dan wat ik voorheen begreep. Maar dan zijn jullie het dus niet eens met het artikel dat als je je kind op de gang/hoek zet, dat je je kind dus mishandelt. Of laat je de juf je kinderen wel mishandelen?
Ideaal gezien? In het geval van de steen gooien zou ik het liefste zien dat de gooier de schade vergoedt en zorgt voor een nieuw raam. Tuurlijk snap ik ook wel dat dat niet gaat lukken, dus tja, dan krijg je een straf. Ik hoop alleen dat het zover niet hoeft te komen en dat probeer ik ze te leren door bij alles uit te leggen wat voor consequenties het heeft voor andere mensen en ze te laten zien hoe ze zichzelf daarbij zouden voelen.
Helemaal mee eens! Waarom moet er vaak een negatieve link gelegd worden bij de term 'pratend oplossen' ? Ik snap dat niet helemaal. Wat is er nou mooier als je kinderen zelf gaan inzien dat bepaald gedrag niet fijn, leuk, positief is? En dat dat bereikt is door het gesprek aan te gaan met je kind? Voegt het nog iets extra's toe als je een kind na zo'n gesprekje op de gang zet? Zijn oprechte vragen trouwens, geen betweterige aanvallen.
Sorry, maar ik hoor bij dit verhaal ineens Dr. Phil in mijn hoofd zeggen: 'And, how is it working for you?' Je zegt het zelf al: zoals je het nu doet, werkt het niet. Het is alleen wel zo dat je voor de methode van uitleggen en consequenties aan gedrag verbinden over het algemeen een langere adem moet hebben dan bij telkens ingrijpen als het al is geëscaleerd. Hoewel, zo te lezen ben je nu ook aardig druk. Misschien zou je eens een boek van Thomas Gordon kunnen lezen, kijken of je daar iets uit kunt halen. De beschrijving 'democratische opvoedmethode' geeft mij de kriebels, maar ik herkende in zijn boeken veel dingen die ik ook zo deed. Ik merk bij onze kleine directrice dat ze intussen voor haar leeftijd haar emoties goed kan reguleren. Het is van kleins af aan een temperamentvol meisje, maar ze weet haar gedrag sinds ze ongeveer 3,5 is in zodanige banen te leiden dat het heel acceptabel is. Ik weet nog dat een pedagogisch geschoolde vriendin van ons haar bedenkingen erbij had over hoe ze zich op school zou gaan handhaven. Dat blijkt geen probleem te zijn en ze komt zelfs thuis met vragen waarom andere kinderen niet gewoon doen wat de juf zegt.
Ik zie het niet als mishandeling hoor. Maar mijn ding is het gewoon niet. Op school vindt ik het ook geen mishandeling. Ik ga er van uit dat ze daar weten wat ze doen.
ik zie niet in waarom op de gang zetten, stiekem gedrag zou veroorzaken. Misschien zit er ook een verschil in op de gang zetten en op de gang zetten.. Mijn dochter vraagt nog steeds overal toestemming voor als het nu om eventjes tv kijken gaat, een doosje rozijntjes of een stuk fruit, of even op de ipad. Terwijl ze dit ook wel eens vraagt op een moment dat ik daar geen ja op kan geven terwijl ze er gewoon bij kan. Ik ga drie keer de discussie aan maar de vierde keer niet. Dus nogmaals, praten wordt er echt wel gedaan hoor voordat ze de gang op gaat. Het is ook welgeteld 3-4 keer voorgekomen in haar leven.
Het artikel zegt niet dat je je kinderen mishandelt als je ze in de hoek zet... het artikel zegt dat wat er gebeurt in de hersenen bij het in de hoek zetten er hetzelfde uitziet als bij fysieke pijn.
ja ok maar als je je kind bewust fysiek pijn doet, vind ik dat mishandeling. Dus volgens het artikel mishandel ik mijn kind..
Stiekem gedrag als voorbeeld, heel simplistisch voorbeeld: Zoontje slaat dochter op haar hoofd. Ik kan hem naar de gang sturen, waarna hij denkt, pff als ik haar sla moet ik naar de gang. Volgende keer doe ik het lekker stiekem, hoef ik ook niet naar de gang. óf ik leg zoontje uit dat slaan pijn doet en dat hij dat zelf ook niet prettig zou vinden. Gevolg dat hij misschien de volgende keer (of, zoals bij mijn jongste, na de 10e keer) zijn zusje niet slaat, niet omdat ik er niet ben, maar omdat hij het zelf ook niet leuk zou vinden als iemand hem zou slaan.
Als ik hier meerdere keren met ze in discussie moet ga ik gewoon in de negeermodus. Dat zeg ik ze ook gewoon. Misschien toch wel een beetje te vergelijken met de gang. Ik ben er dan even niet voor ze. En ik trek me er niks van aan hoe de hersenen van mijn kinderen reageren op mijn opvoedstijl hoor. Dat vindt ik te ver gaan. Zolang ik op een open en prettige manier met mijn kinderen kan praten en zij met mij zijn we allemaal gelukkig. En het knettert hier thuis ook heus wel eens. En dan echt niet meer op kleuternivo.
Niet volgens het artikel, volgens jezelf dan. Jij trekt die conclusie. De onderzoekers zeggen alleen dat het er hetzelfde uitziet, zij verbinden daar niet de conclusie aan dat het DUS mishandeling is. Dat doet de populaire media. Ik vind het in elk geval stof voor nadenken dat emotionele pijn dezelfde pijngebieden activeert als de fysieke pijn.
Mijn dochter heeft mij in het gezicht geslagen (vond ze grappig) waardoor ze uiteindelijk op de gang moest. Drie keer bleef ze het doen nadat ik had uitgelegd dat ik dit niet fijn vond en dat we lief voor elkaar moeten zijn. Vierde keer ging ze de gang op en ze heeft me erna ooit meer geslagen, ook niet iemand anders stiekem toen ik het even niet zag.. (anders zou ik het wel horen ) 10x de fout in laten gaan is niet mijn manier van opvoeden.. maar goed, we mogen er verschillend over denken. We kunnen er nog uren over discussiëren maar uiteindelijk willen we allemaal het beste voor ons kind P.s. oja en nee ik denk er niet zo over dat ik mijn kind mishandel, dan heb je mijn aantal pagina's discussiemateriaal niet goed gelezen
Tuurlijk is dat een aanname, maar dat doe jij ook. Wat bij jouw ene dochter gebeurt zegt namelijk niets over hoe het in het algemeen gaat. Wat wel wetenschappelijk bewezen is (toch?) volgens dit artikel is dat op de gang zetten dezelfde reactie geeft als fysieke pijn. Jij hangt daar zelf al aan vast dat je dan je kind mishandelt, maar later zeg je toch weer van niet. En tuurlijk laat ik mijn dochtertje niet 10 keer slaan, het was maar een voorbeeld (stond er ook bij he, simplistisch voorbeeld). Maar goed. Jij vindt wat jij doet niet schadelijk. Tegelijkertijd trek je wel zelf de conclusie dat het kindermishandeling is, wanneer je kind fysieke pijn heeft om er vervolgens niets mee te doen.