Dat bedoel ik juist. Het is al geëscaleerd voordat ik het idee heb dat er een probleem ontstaat. Bij sommige kinderen en sommige situaties zie je het aankomen, dan grijp ik, logisch, ook van te voren in. Maar wat is het punt dat je ingrijpt. Ik wil ook niet de ouder zijn die alle vakjes al voor ze inkleurt als je begrijpt wat ik bedoel. Ze mogen wat mij betreft ook zelf ontdekken/ervaren. En die grens vind ik heel moeilijk. Moet ik mijn kind bijv niet meer laten fietsen? Of moet ik alle scharen wegleggen? Want ik heb uiteraard duidelijk uitgelegd van te voren wat ik van ze verwacht, en achteraf wat ik wel en niet wil zien, maar als ze de kans krijgt doet ze het weer. Maw kan ik van een 4,5 jarige verwachten dat ze dit begrijpt, of ben ik niet reel om ze op de stoep te laten fietsen of met een schaar om te gaan. En wanneer dan wel? Ik herken het ook niet van vroeger. Ik was zo'n kind dat nooit buiten de lijntjes kleurde. Ik houd van regels. En mijn kinderen zijn totaal anders. Ik geef ook niet voor niets aan dat het 'mijn' probleem is.
Precies dit wilde ik typen Helemaal mee eens! Natuurlijk heeft de juf geen twintig minuten de tijd. Baal bijna dat ik dit geschreven heb, want dat was natuurlijk een uitzondering...zucht Ik doe het zoals het voor mij goed voelt. Op de opvang of bij opa en oma gaat get er weer anders aan toe en dat is ook prima. Mijn zoontje heeft nog nooit een kindje geslagen, pakt geen speelgoed af en luistert vaak goed naar wat ik zeg, dus voor ons werkt het op deze manier.
precies! Ik wil niet dat mijn kind leert dat hij iets niet moet doen omdat hij niet naar de gang wil, ik wil dat ze leren dat bepaalde dingen pijn doen bij anderen of dat je er iemand verdrietig van maakt en dat ze het daarom niet meer doen.
Ik ben het helemaal met je eens wat dat betreft en eigenlijk pak ik het hoofdzakelijk zo aan (behalve dus die ene keer met dat krukje, omdat ik echt vond dat ze even uit m'n gezichtsveld moest blijven) maar ik heb het er dus moeilijk mee dat mijn dochter het dus niet lijkt te interesseren of ze iemand pijn doet, of iemand verdrietig maakt. En dan vraag ik me af, hoe kom ik dan bij haar binnen. Bij m'n zoontje is het meer een impuls en onrijp gedrag (ook op school wordt hier gelukkig aandacht aan besteed) maar ik kan m'n vinger er niet op leggen bij m'n dochter. Het lijken bij haar echt bewuste acties.
oke ja dat is een leeftijd waarop ze het empatisch vermogen zou moeten hebben, en dat heeft ze ook vast, maar laat het niet zien dus. Hoe reageert ze als ze haar broertje bv pijn doet en hij dan hard huilt?
**zucht** kijk eens naar de titel van het topic waar we in discussiëren. En nee, nogmaals : ik vind niet dat ik mijn eigen kind mishandel!!!
Ik leg ze uit waarom ik een kind even een time out geef en laat ze juist nadenken , daarna vraag ik ze waar ze even over hebben nagedacht en laat ik ze zelf bewust worden van wat ze hebben gedaan. Vaak zeggen ze dan daarna sorry of geven ze een knuffel aan wie ze pijn hebben gedaan ed Ik vind een time out heel effectief maar wel in combinatie met communicatie alleen naar de gang sturen heeft weinig zin...
Ja hoor, probeer maar eens rustig te praten tegen een hysterisch kind.. Dat zal vast helpen .. Hier zal het toch een time out worden hoor. Kindermishandeling? Laat me niet lachen!
Ze staat er naar te kijken. Als ik dan een gesprek met haar aan ga geeft ze wel de gewenste antwoorden, maar emotieloos. Ze vind het ook niet nodig om sorry te zeggen. Ze zegt het denk ik omdat 'het riedeltje' zo gaat. Ook emotie van mij uit lijkt haar niets te doen. Mijn zoontje wel, maar die is daar altijd gevoelig voor geweest. Nou moet ik zeggen, bij de papa ontbreekt ook een stuk inzicht qua emotie en empatisch vermogen Of het heeft te maken met onze breuk, verhuizing en dat hele stuk erom heen. Maar verder is het een heel vrolijk meisje, doet het goed op school, in de klas ook geen problemen. Eigenlijk alleen met haar broer. En mij Maar vind het af en toe zo moeilijk, vandaar dat ik af en toe denk: maar hoe doen andere mensen dat dan? En dan hoor ik alleen maar verhalen dat hun kinderen dat toch niet doen, of als ze het een keer uitleggen ze het niet meer doen. Daar kan ik niets mee..
jee vervelend...het zou idd een gevolg van de scheiding kunnen zijn, kan best impact hebben op kindjes. Ik zou bij haar toch vooral blijven benoemen en wanneer broertje verdriet heeft hem er bij halen en haar te laten zien wat het met hem doet. Als je er echt mee aan de slag wil om haar wat van emoties te leren, zijn daar wel leuke oefeningen voor. Hele simpele is van die smiley's uitprinten waarbij de emoties duidelijk zijn. En dan vragen haar die te benoemen en er een leuk spelletje van maken, bv: "wel poppetje zou jij zijn als je straks een heeeel groot stuk taart kreeg (of iets anders waar ze gek op is) en op een gegeven moment dingen als: welk poppetje zou je zijn als .....(naam broertje) jouw pop kapot maakt of als een kindje in de klas je duwt. En probeer haar daarna (niet alles in 1 dag hoor) eens proberen te laten verplaatsen in een ander: welk poppetje zou mama zijn als jij een bord kapot maakt? En zo verzin je steeds dingen.
misschien vindt ze het gewoon moeilijk om haar emoties onder woorden te brengen en herkent ze daarom ook moeilijk bij anderen en lijkt het alsof het haar niks doet. Het herkennen van de emoticons is het belangrijkste, dat ze ziet wat lachen/vrolijk is huilen/verdrietig e.d. En de tweede stap dat ze de emoties op zichzelf kan toepassen...als een kindje mijn bouwwerk kapot maakt ben ik het verdrietige gezichtje. Als je een aantal dagen oefent met de emoties op zichzelf en in allerlei situaties die jullie tegenkomen dan gaat ze dat vanzelf beter snappen, bv wanneer jullie in een strijd om iets verwikkeld zijn en ze gilt alleen uit boosheid, probeer haar dan terug te laten pakken op de plaatjes, ze hoeft niet uit te leggen maar laat gewoon zien hoe ze zich voelt. Als ze dat bij zichzelf goed onder controle heeft kun je het ook icm anderen gebruiken.
Goede tips! Dan hoeft een kind inderdaad de 'omweg' van taal niet te gebruiken, zo wordt het verband veel directer. En Eppo, ik vind het heel stoer dat je jezelf (deels) als probleem ziet en het graag anders wilt zien. Ik zou het ook heel lastig vinden als mijn dochter niet zo'n groot empatisch vermogen zou (lijken te) hebben, daar wordt het wel heel erg veel moeilijker van. Het zou inderdaad kunnen dat je dochter zich onbewust een beetje afsluit voor haar eigen verdriet, en dan is pijn of verdriet bij een ander lastiger te zien natuurlijk. Mijn dochter vindt het trouwens ook geweldig om allerlei gezichten voor de spiegel te trekken, alleen of samen, of dat ik foto's van haar gezicht/onze gezichten neem als we allerlei gevoelens uitbeelden. Heb ik niet bedacht, komt helemaal uit haarzelf. Ik denk dat ze over een paar jaar wel op toneelles wil ).
Wat een leuke/goede tips tuc! Mijn zoontje kan soms ook echt te ver gaan (en dan heb ik het over de oudste), hij krijgt soms echt woede-aanvallen waar je u tegen zegt. Vreselijk en ja, tuurlijjk krijg ik dan ook wel eens de neiging om hem op de gang te zetten. Echter, bij hem zit er eigenlijk altijd iets achter, bijvoorbeeld dat er op school iets niet goed ging of wat dan ook. Tijdens zo'n driftbui valt er uiteraard maar weinig met hem te praten. Wat vaak goed helpt is dat ik een kussen pak en hem daar even een paar keer op laat slaan. Hij mag best zijn woede op die manier een beetje kwijt raken. Na een paar keer kalmeert hij al en kan ik weer met hem in gesprek gaan.
Deze had ik ook bedacht toen onze kids peuters waren, maar een bevriende psycholoog heeft ons juist afgeraden om deze methode te gebruiken. In verlengde op de opvoedingsstijlen, leren kinderen op jonge leeftijd hoe ze om moeten gaan met emoties. En een hysterisch kind negeren of een kwaad kind laten slaan (ook al is het tegen een kussen) zijn geen goede voorbeelden voor later. Want zo krijgt een kind van zijn ouders mee dat het normaal is om hysterisch te worden als je je zin niet krijgt (zo'n supermarkt voorbeeld) of fysiek geweld te gebruiken om kwaadheid te uiten.
Afgeraden om die plaatjes te gebruiken?? Wij kregen het op het kdv geadviseerd door een pedagoog. En hadden ook elk jaar als thema.