Raket: mooi omschreven! Hier wordt ook weinig gehuild. Ook bij de oudste van bijna 4 bieden we troost als hij het nodig heeft. Ik geloof niet dat een kind meteen heel veel schade ondervindt van huilen. Maar voor ons werkt troosten gewoon goed. Mijn oudste is bijna 4, hij heeft 4 maanden geleden een broertje gekregen, ik herstel van een PND en hij gaat bijna naar school. Hij slaapt altijd heel goed, maar soms heeft hij 's avonds voor het slapen gaan wat extra aandacht nodig, zoals nu. Dan blijft een van ons lekker even bij hem liggen om te kletsen en knuffelen. Zo'n fase duurt meestal niet veel langer dan een week of twee. Dan leggen we hem in bed en is hij binnen 5 minuten in dromenland. Ook als hij 's nachts even verdrietig is om een enge droom of zo, gaat een van ons even bij hem liggen. Dat gebeurt zelden en met een klein beetje aandacht is hij altijd weer zo in slaap. Dat vinden wij voor ons allemaal de beste oplossing. En de jongste is 4 maanden, dus die huilt alleen als hij even moet wachten voordat de fles klaar is
Wij verstaan onder 'laten huilen' elke methode waarmee de ouder het kind bewust laat huilen, dus een bewuste keuze maakt om er niet op te reageren. Al ben ik wel van overtuigd dat een baby van 7 maanden geen verschil weet tussen een mama die koffie drinkt en een mama die zit te poepen, terwijl hij huilt en geborgenheid wil. Bij overmacht heb ik dus altijd geprobeerd om de baby meteen te laten weten dat ik eraan kom. In onze situatie kwam dit wel vaker voor, aangezien de baby's ook de neiging hebben elkaar aan te steken met gehuil. Als hier 2 of 3 tegelijk 'af' gingen, pakte ik als eerst degene met ergste reflux (pijn!) en liep met hem naar het bedje van de tweede baby om die in het bed proberen te sussen. Als dat niet lukte, nam ik ze allebei naar onze kamer waar ik ze om ons bed beide tegelijk fysiek contact kon geven. Dit hele proces werd een stuk ingewikkelder als nr. 3 zich ook meldde op hetzelfde moment, maar dat hebben we eigenlijk altijd opgelost. Zonder kids te laten huilen. Ik heb avondenlang 1 baby in de draagzak gedragen en 2 over de arm, vaak huilde ik zelf ook mee, met smart wachtend totdat mijn man thuis kwam. Achteraf kunnen we erom lachen, maar wat zijn we blij dat we ze die veiligheid hebben geboden! 5,5 jaar later wordt hier in huis nog steeds niet alleen gehuild. Kids mogen altijd bij ons in bed kruipen, en maken daar regelmatig gebruik van. Als het derde kind zich naast het bed meldt gaat 1 van ons mee naar zijn/haar kamer en kruipt bij hem/haar in bed (met zn 5en in bed is niet zo heel comfortabel).
@Raket78, Jij ziet het, hoe ik het zie Heel duidelijk omschreven. @CestMoi, Ja ik heb iemand in de omgeving die haar kind met 3 maanden de nachten liet huilen om door te leren slapen Toen vond ze het wel welletjes.. Ik moet wel toegeven dat ik echt zoekende ben in hoe ik mijn zoontje beter kan laten slapen. En ja, ik probeer soms wel eens wat. Iets waar ik eigenlijk niet achter sta..Op zo een moment zit er echt even doorheen, en weet ik gewoon niet zo goed wat ik moet. Maar vrijwel meteen daarna laat ik het hele idee alweer varen omdat het gewoon niet goed voelt. Mijn zoontje slaapt heel slecht in. Alleen ik krijg hem redelijk in slaap aan de borst. Maar maandag ga ik weer aan het werk, dus dan gaat het niet meer. Het is nu ook geen kwestie meer van 'lekker aan toegeven, gaat wel weer over'. Vanochtend en vanmiddag heb ik het nu als volgt gedaan: Borst gegeven Wakker in bed gelegd Kusje, welterusten en weggegaan (hij lag toen te kletsen) Na een kwartiertje kletsen ging het over in jengelen/huilen (niet overstuur oid) Na 2 minuutjes naar hem toegegaan. Hij heeft daarna wel wat traantjes gelaten maar ik heb hem steeds getroost. Eerst in bed, toen even opgepakt, weer neergelegd toen hij rustig werd, zachtjes tegen hem gepraat, wél oogcontact en kusjes en knuffels. Daarna weer even opgepakt, en teruggelegd toen hij weer rustig werd etc. etc. Hij mopperde 2 seconden bij het neerleggen, maar werd meteen rustig toen ik over zijn rugje wreef en suste. Daarna heerlijk rustig en zonder te huilen in slaap gevallen. Tuurlijk geef ik hem het liefst de borst, maar buiten het feit dat niemand anders hem naar bed kan brengen, breekt het mij behoorlijk op zo. Ook omdat hij snachts het liefst de hele nacht aan de borst hangt. Ik doe al aan samen slapen, met aan echt slapen kom ik gewoon niet toe en het doet sochtends ook zeer, door al het gesabbel. Toen het afgelopen nacht weer een nacht zonder slaap was, bedacht ik me "dit moet en ga ik anders aanpakken". Dus ja..zoekende naar de gulden middenweg.. EDIT: Nachtvoeding mag hij zolang hij wil, maar het spenen aan de borst wil ik echt gaan minderen. Dat gaat gewoon de hele nacht door, zonder echt te drinken.
MamaZe, mijn vriendin heeft vorige maand haar zoon van 8 maanden zover gekregen om de borst los te zien van slaap. Hij (en zij dus ook) slaapt nu veel beter in, en slaapt een stuk rustiger. Volgens mij deed ze ongeveer hetzelfde als jij, voeden maar wakker in bed leggen. Haar zoontje heeft nu een knuffeltje om te freumelen en daarmee valt ie prima in slaap.
Als het echt heel erg huilen is dan ga ik haar oppakken. Maar normaal laat ik haar wel huilen. Dan is het eigenlijk maar jengelen, roepen en in slaap vallen. Soms ook wel echt huilen. Ik ga er bewust niet naar toe omdat ze erger gaat huilen en schreeuwen etc. Dus ernaar toe gaan en troosten helpt bij haar niet. Je moet er helemaal niet naar toe gaan, dan valt ze wel in slaap
Ik reageer op roosjes, hierboven. Hier ook zo eentje. Hij heeft het nodig om alles van zich af te huilen. Ik hoor wel aan hem of er iets is of dat het zijn verwerkingshuiltje is. Bij paniek of iets degelijks sta ik wem zo bij hem. Overdag huilt meneer ook.vaak als hij zijn zin niet krijgt of als hem iets niet lukt. Aangezien zoon slechthorend is pakt hij taal niet altijd op. Ik benoem het en probeer hem te troosten. Soms lukt dat, soms word die bozer. Vanwege zijn beperking ondervind die soms extra frustratie, zo zonde. Maar ik kan er soms alleen maar zijn voor hem en als hij dat niet wilt, accepteer ik dat. .Probeer hem wel af te leiden. Aan de andere kant weet meneer heel goed wat volhouden is ( Bv hij gaat nu sinds een week naar een behandelgroep en huilt continu. Wij vinden het het el belangrijk dat hij daar naar toe gaat om zijn spraaktaalontwikkeling op gang te brengen. Maar mijn hart:breekt als ik hem achter moet laten. Hij blijft ook echt boos dan en houd dat erg lang vol. Voel me schuldig, maar hij heeft het.nodig). Gelukkig pakken ze het daar goed op, en troosten ze hem. Maar ook daar accepteert hij het niet altijd. Soms moet je als ouder ook keuze maken die je aan het hart gaat. Ook dat in ouder zijn. Voel me vaak schuldig als ik bewust de keuze maak om hem te laten huilen. Word oom onzeker van.dit soort onderwerpen, dus meestal vermijd ik ze. Voel me gedwongen om me te verdedigen waarom ik/wij ervoor kiezen en dat ook wij goede ouders zijn. Dit is mijn gevoel, dus het zegt iets over mij! Ik geloof niet per definitie iets goed is of slechts. Zo word laten huilen voor mijn gevoel als negatief beschouwd. Ik denk dat het per gezin verschillend wat er werkt.
Als ik je verhaal zo lees, zou je wel eens een hoop kunnen hebben aan de boeken van Stephanie Lampe. Zij legt goed uit hoe slaap werkt en hoe je daarop goed inspeelt, (juiste timing en juiste slaapassociaties). Het klinkt alsof je zoontje echt geleerd heeft met de borst in slaap te vallen en dat kun je liefdevol en zonder overstuur laten huilen idd oplossen, (maar je bent daarin zo te lezen al erg op de goede weg ). Laten huilen heeft voor mij verschillende betekenissen. De echte cry-it-out-methode waarbij je je kind gewoon laat huilen en er niet heen gaat, wordt volgens mij nog door weinig mensen ingezet en vind ik ronduit barbaars. Gecontroleerd laten huilen: daarvan ligt het nogal aan het soort huilen en het kind en de situatie, of dat passend is of niet. Sowieso altijd zorgen dat je zeker weet dat er niets mis is, (luier, honger, mamahonger/verlatingsangst, tandjes/pijn/medische klachten). Een beetje jengelen valt voor mij niet onder laten huilen en ik ga dus, tenzij het huilen echt direct standje alarmfase is, nooit direct heen: eerst altijd even luisteren hoe het huilen is en of ze zelf weer in slaap vallen. Als je namelijk letterlijk op elke kik reageert, denk ik wel dat je zelf in de hand werkt dat je kind jou ook echt voortdurend nodig heeft om in slaap te vallen.
Wat ik versta onder huilen is wat wij eigenlijk gedaan hebben. Omdat wij TE vaak gehoord/mee gemaakt hebben in onze omgeving dat kinderen niet in eigen bed wouden slapen, moeilijk slapen, niet alleen in slaap kunnen komen etc etc.. hebben wij wel voor de methode gekozen '' laten huilen '' Wij hebben ons zoontje vanaf dag 2 in het ledikant op zijn eigen kamer laten slapen, nooit uit het ledikantje gepakt als hij over stuur was, alleen troosten in bedje. Op de moment dat wij hem gewoon lieten liggen was als hij aan het jengelen was, lichtelijk huilen, mopperen, zeuren.. Was hij echt over stuur dan gingen we na een paar minuten naast zijn bedje zitten, tegen hem praten, aaien over zijn hoofd.. alles deden we, maar we pakten hem niet op. Resultaat is dat we een ventje hebben die vanaf 9 weken doorslaapt, zelf begint te zwaaien en naar de deur loopt omdat hij naar zijn bedje wil (met middag en avond slapen), altijd dubbel ligt van het lachen in zijn bedje, nooooit! (nog geen 1 nacht) huilend in bed ligt omdat hij niet naar bed wil. Toeval of niet.. wij staan volledig achter onze keuze qua bed-opvoeding en met de 2e doen we het weer net zo.
Helaas heb ik mijn zoontje een paar keer moeten laten huilen (en dan bedoel ik dus HUILEN), omdat ik m'n kinderen alleen naar bed moet brengen en mijn twee jarige me dan ook hard nodig had. Verschrikkelijk, hoe zou je dat als methode kunnen inzetten? En jengel, jengel en kort pruttelen doet hij de laatste tijd wel voorafgaand aan het in slaap vallen. Ik heb een babyfoon met camera, dus zie hem ook kort jengelhuilen, oogjes toe, jengel, oogjes toe, plekje zoeken, jengel, slapen.. Naar hem toe gaan zou hem niet helpen, dan hou ik hem uit zijn slaap. Gelukkig kan ik bij hem goed de verschillende uiltjes horen, dat helpt me wel
Dat ligt zeer waarschijnlijk niet aan je methode, maar aan het feit dat hij duidelijk dan een gezond kindje is Dit had namelijk onder andere omstandigheden absoluut niet gewerkt. *wilde ik toch even gezegd hebben*
Ik kan mijn kind niet bewust laten huilen, ik heb het wel geprobeerd maar ik vind het onmenselijk (voor mezelf ik spreek niet voor een ander voor wie het misschien wel werkt). Ze slaapt nu nog altijd regelmatig bij ons in bed en slaapt niet zelf in, ja jammer voor ons maar ze heeft het blijkbaar nodig.
Bij baby's geloof ik niet in laten huilen, die hebben nog zoveel zorg nodig en moeten ook nog "leren" slapen. Echter beide kinderen hebben we op een gegeven moment wel een tijdje laten huilen. Dochter ging op een moment alleen nog maar op onze schouder slapen. In het begin niet erg, legden we haar slapend weg of ze werd wel even wakker en sliep in dr bed verder. Dat werd van kwaad tot erger, steeds vaker wakker en uiteindelijk hele nachten max een uur achter elkaar slapen. Dat hou je niet vol. toen geprobeerd om de 5 a 10 minuten terug te komen, daar raake ze alleen maar overstuur van, elke keer als we binnen kwamen lachen en weer boos als we weg gingen. Daar werd ze echt overstuur van. Uiteindelijk wel laten huilen, na een uur was het eindelijk stil. De dagen erna nog hooguit een kwartiertje, maar dat was meer "de dag eruit janken". Zoontje ongeveer hetzelfde meegemaakt, die wilde halverwege de nacht alleen maar bij ons verder slapen. Een keer een half uur laten huilen en het was over. Dit klinkt wel makkelijk maar dat zijn echt verschrikkelijke uren. Als ze echt overstuur zouden zijn geworden hadden we wel ingegrepen maar dat was ook niet zo. Maar het was echt lijfsbehoud, de kinderen kregen veel te weinig slaap en wij ook. Verder laat ik ze eigenlijk nooit huilen, tenzij het in slaap jengelen is. beiden hebben af en toe wel eens een onrustigr nacht of zo, dan is er ook echt wat aan de hand. Maar meestal is het met een aai over de bol en een slokje water ook wel goed.
Ik kan het niet over mijn hart krijgen om semih te laten huilen. Ik kreeg heel vaak opmerkingen als: ah, is goed voor de longetjes of dat hij verwend word als ik elke keer direct naar hem toe ga. Heb er nooit naar geluisterd. Natuurlijk is het weleens voorgekomen dat hij sliep en op moment dat ik aan het douchen was oid dat hij begon te huilen. In het begin was ik nog eem beetje zoekende met laten inslapen omdat hij een moeilijke inslaper was (verder goede slaper, slaapt altijd door vanaf 6 weken)en heb ik weleens geprobeerd om hem dan 5 min te laten en dan te gaan kijken, maar dat vond ik zielig dus stond ik 1 min later naast hem. Op gegeven moment kwamen we erachter dst hij rustig werd van de stofzuiger en zo rustig in slaap viel, we hebben tot voor kort elke avond stofzuiger geluid bij hem gelegd via youtube en nu is dat over en leg ik hem in bed en slaapt hij vanzelf. Wij laten semih dus absoluut niet huilen en gaan direct naar hem toe tenzij hij even moet wachten omdat ik eten voor hem klaarmaak, maar dan loop ik ook tussendoor naar hem toe. En als antwoord op je vraag: als je je kind doelbewust laat huilen en er niet op in gaat.
Ik heb pas een topic geopend over dat bij ons alles een stuk beter gaat sinds we hem hebben laten huilen . Hij is vrolijker en wij zijn ook een stuk relaxter omdat hij nu misschien 5 minuten huilt en daarna lekker slaapt. Tuurlijk vond ik het verschrikkelijk om hem te laten huilen maar het heeft uiteindelijk de rust terug gebracht in huis
Sommige kinderen hebben inderdaad een zogeheten 'inslaaphuiltje' even nodig (ik blijf het overigens een vreemde term vinden, welke volgens mij uit het Belgisch komt, waar inslapen, gewoon 'gaan slapen' betekent). Het kan ook voorkomen dat je baby / kind eerst een periode moeiteloos ging slapen en vervolgens een paar maanden later wel begint met huilen. Dit kan verlatingsangst zijn, welke volkomen normaal is bij kinderen. Wij hebben advies ingewonnen bij een pedagogisch adviseur. Ikzelf noemde de babyfoon met camerafunctie, waarop zij, terecht vond ik, zei dat jij je baby dan wel kan zien, maar je baby jou niet. Volgens haar kun je dan beter even naar je baby toe gaan, wat woordjes ter geruststelling zeggen, even een aai over het bolletje en weer weggaan (ook al is dat enorm moeilijk als hij/zij nog ligt te huilen). Je laat hiermee weten dat je er gewoon nog bent, maar dat het wel tijd is om te slapen en dat ze met huilen niet zomaar uit bed gehaald wordt. Je houdt een huilende baby nl alleen uit zijn of haar slaap als je hem/haar uit bed haalt; niet door even te gaan kijken, hij of zij sliep immers toch al niet, maar was aan het huilen. Als je dit volhoudt kan het binnen een week over zijn, maar zodra je toegeeft aan het gehuil, door bijvoorbeeld je baby steeds weer op te pakken, ontneem je de kans om in slaap te komen. Voel je vooral niet schuldig als je je baby even laat huilen. Huilen hoort er gewoon bij en is echt niet zielig. Wij hebben veel steun en bruikbare informatie gevonden in het huilbaby boek (<--link) 'Wat te doen met mijn huilbaby?'. Hier staan ook hele nuttige dingen in voor een gezond slaap-waakritme voor baby's in het algemeen. Het boekje wordt nu zelfs ook gepromoot door het Sint Franciscus Gasthuis op de afdeling Kindergeneeskunde in Rotterdam.
Dit is niet alleen de methode, maar ook het geluk hebben. Onze beide jongens waren huilbabys, door medische oorzaken. Wij zijn ook heel vroeg begonnen met het wakker in bed leggen, maar als ze huilden en we kregen ze niet getroost in hun bed dan haalde ik ze er echt wel uit. Troosten tot ze rustig werden en dan weer opnieuw proberen. Lukte het weer niet, dan mochten ze bij mij slapen. Vooral bij de jongste heel vaak een draagdoek gebruikt (oudste keizersnede, dus durfde dat niet). Omdat liggen pijn deed kwam het echt wel voor dat ze vrijwel de gehele dag bij mij lagen. Eenmaal aan de medicatie voor reflux (voor de oudste ook behandeling kiss en kea gerichte voeding) bleef ik deze methode doorzetten. Eerst in bed leggen en dan verder kijken. Beide jongens weten dat we komen als er iets is, maar gaan lachend naar bed. Vinden het fijn in bed en gaan er graag heen. Tenzij ze ziek zijn of een nachtmerrie hebben horen wij ze snachts niet en slapen goed door. Ze gaan nooit huilend naar bed. De oudste is nu af en toe dwars, maar dat tel ik niet mee (maar mamma, ik ben echt nog niet moe hoor!). Zonder juiste diagnose en behandelplan hiervoor hadden wij ze nooit in bed kunnen neer leggen.
Wij hebben onze eerste nooit bewust laten huilen, dit was een huilbaby dus hij huilde wel verschrikkelijk veel, maar bij ons en tegen ons aan. Hij was ook niet 100% gezond. Onze tweede is geen huilbaby, dus die laat ik ook absoluut niet huilen. Als hij huilt is er iets, hij huilt niet om mij te pesten of om het huilen zelf. Om alle eerder genoemde redenen door andere dames ben ik tegen laten huilen, of je moet idd op de wc etc. Zitten Onze kinderen hebben nu geen slaapproblemen, slapen niet bij ons in bed en huilen zelden zonder reden. Fze vinden het fijn te gaan slapen en hebben daar geen moeite mee. Verwennen kan mijns inzins op dit gebied ook niet.
hangt er vanaf waarom ze huilen. Dochter had het nodig om zichzelf in slaap te huilen, binnen 10min was ze dan in slaap en er naar toe gaan zorgde er alleen maar voor dat het langer duurde terwijl bij zoon het meer effect had om er juist wel heen te gaan. Huilen na het dutje wel gelijk/zo snel mogelijk erheen. Vieze luier terwijl het net verschoont is? toch erheen en schone geven etc. Kinderen huilen om zo veel verschillende oorzaken dat je er mijn inziens geen standaardprocedure op na kan houden. En vaak leer je wel aan hoe ze huilen of je moet gaan of niet
Wij laten ze niet onnodig huilen, halen ze wel uit bed als ze overstuur zijn, lieten kinderen wel bij ons slapen als ze daar behoefte aan hebben/hadden. Binnen 6weken sliepen alle 3 de kinderen door, worden maar zelden snachts wakker, gaan over het algemeen lief naar bed... Ik denk dat het meer "geluk" is dan "opvoeding"