Bedankt voor de hart(en) in de riem. Ik vond de gesprekken bij de psycholoog ook altijd zwaar. Ik kwam dan doodmoe thuis, maar wel vaak met nieuwe inzichten. Ik heb nu alleen last van bijwerkingen. Ik ben enorm duf, maar dat is eigenlijk wel fijn. En ik merk dat ik nu meer last heb van piekeren en angsten. Ik heb er oxazepam bijgekregen voor de slechte dagen. En over vier weken moet ik terugkomen om te kijken of de dosering voldoende is. Hoe lang duurde het bij jullie voordat je iets merkte en wat merk je precies?
Oxazepam! Top spul.. Niet teveel proberen te gebruiken want dat kan snel verslavend werken. Ik merkte denk ik na een week of 2 al wel wat verschil, maar viel binnen no time weer in een zwart gat. Hebben toen de dosis van 20mg naar 40mg verhoogd en dat ging vrij snel heel goed. Ik merkte dat ik wat rustiger werd en minder angstig als ik even alleen met hem was. Eigenlijk is het heel geleidelijk aan steeds beter gegaan. Over vier weken weet je denk ik wel of de dosis hoog genoeg is. Hoeveel heb je gekregen? Ben je ook altijd gevoelig voor het weer? Met de donkere dagen enzo die eraan komen? Sommige kunnen ook daar nog last van hebben.
Hier alleen een lage dosering Citalopram (10 mg). Ik merkte met een week of 2 dat ik minder gespannen en angstig was. In die tijd (4 weken geleden) zat ik iedere week bij de psycholoog, dus dat heeft zeker ook geholpen. Mijn omgeving merkte het ook aan mij. Vandaag bij de bedrijfsarts geweest. Ik zou eigenlijk vorige week weer beginnen met werken, maar de bedrijfsarts wil dat ik nog in ieder geval 6 weken thuisblijf. Dat had ik zelf niet verwacht, maar ik vind het wel prima. Mijn zoons gaan allebei 2 dagen per week naar de kinderopvang, dus die dagen heb ik nu voor mezelf. Kan ik op mijn gemak het huishouden doen en iets leuks voor mezelf om te ontspannen. Wat mij rust gaf was het besef dat voor de eerste keer hulp vragen de moeilijkste stap is. Nu weet mijn omgeving wat er speelt, dus ik hoef maar te zeggen dat ik het even niet zie zitten en mijn moeder is er. Morgenmiddag werkt mijn vriend thuis en afgelopen weekend heeft mijn broer me lekker mee uit eten genomen. Ik heb volledig open kaart gespeeld naar mijn omgeving en pak alle geboden hulp met beide handen aan. Ik weet dat ik dit niet alleen kan verwerken en dat geeft niets. Er is veel kracht voor nodig om toe te geven dat je iets niet kunt, dus wij zijn allemaal reuze sterk!
Hier weet mijn omgeving nog van niks alleen mijn zus... ik weet ook niet of ik de behoefte heb om t te vertellen maar denk wel dat ik er niet onderuit kan. Voel me vandaag ene moment zwaar k@t en t andere moment gaat t wel, kan om alles janken en kreeg angst in de winkel/auto, andere moment kan ik erg lachen om mijn Kids nu heb ik over 2 weken weer een nieuwe afspraak, maar weet niet goed wat ik moet doen, of ik met die vragenlijst al naar me huisarts zal gaan morgen of dat ik die afspraak afwacht, want voel me rot, donkerder wordende dagen en zo ontzettend moe!
Je kunt de huisarts altijd even bellen om te vragen wat er mogelijk is. Ik vond het ook vreselijk om de eerste keer om hulp te moeten vragen. Ik liep huilend achter de wandelwagen door de wijk. Toen heb ik mijn vriend op z'n werk gebeld dat het niet ging. Dat vond ik al zoooo moeilijk. Hij wilde toen gelijk mijn moeder bellen, maar dat wilde ik nog niet. 's Avonds heeft hij haar toch gebeld, de volgende dag kwam ze en zag dat het helemaal mis was. Omdat ik zelf niet kon verzinnen welke hulp ik nodig had, hebben we veel gehad aan de verpleegkundige van het consultatieburo die heel duidelijk zei: jullie hebben hulp nodig. Die eerste keer uitleggen wat er aan de hand is, is het zwaarst. Maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb.
Ik voelde me vooral mega opgelucht toen het hoge woord eruit was, dat ik me niet goed voelde maar vooral niks voor onze zoon voelde (vooral irritatie, ik wilde hem gewoon echt niet). Manlief heeft ook gelijk mijn moeder gebeld toen ik het aangaf, wat vond ik het fijn dat ze er gelijk aan kwam. Ik vond het juist wel heel fijn dat mijn omgeving er vanaf wist. Dan kunnen ze er rekening mee houden en dingen voor je uit handen nemen. Ik denk dat het juist wel belangrijk is om open kaart te spelen. Weet je.. mensen praten toch liever over je als het niet goed met je gaat. Lekker boeiend! Je familie en echt goede vrienden zullen er altijd voor je zijn. Ik ben er in die tijd wel achter gekomen op wie ik echt terug kan vallen en wie niet.. Toch best lekker dat je nog even rustig aan mag doen met het werk Superjollie. Mag je het dan ook weer langzaam op gaan bouwen? Hoeveel ga je weer werken? Ik zag er als een berg tegenop om weer de volle 3 dagen te gaan werken, maar gelukkig gaat het supergoed.
ja zo loop ik al dagen als ik me zoon naar school heb gebracht,huilend terug naar huis met me dochter in de wagen... me nek zit vast,heb allerlei klachten en ik vind t moeilijk om me omgeving op de hoogte te brengen,bang voor onbegrip en idd praten doen ze toch wel ...
Ik heb totaal geen onbegrip ervaren. Sterker nog, met een aantal vriendinnen heb ik goed kunnen praten over de zware kanten van het moederschap. Ook heb ik veel steun van mijn familie gekregen. Mijn tantes zouden op kraamvisite komen, maar dat had mijn moeder voor mij afgebeld. De dag daarna werd er een prachtige bos bloemen bezorgd van mijn familie, zo lief! Op advies van de psycholoog heb ik me nog tijdens mijn verlof ziek gemeld en ook van mijn collega's kwamen er gelijk lieve berichtjes en mijn manager stuurde ook een enome bos bloemen. Ik hoop voor jou dat je omgeving begripvol reageert. Je er helemaal niets aan doen dat dit jou is overkomen. Mijn psycholoog omschrijft het echt als een complicatie van de zwangerschap/bevalling. Als ik weer ga werken begin ik met halve dagen. En dan iedere twee weken er een uur bij. Dan bouw ik het dus in 2 maanden op naar 4 hele dagen. Dat zie ik wel zitten.
Ik was ook bang voor onbegrip, vooral omdat het niet makkelijk was om zwanger te worden en er ooit sprake van was dat ik mss geen kinderen kon krijgen. Maar het enige oordeel kwam van mijzelf. Verder is iedereen ontzettend begripvol. Dat ik hulp heb gezocht, heeft mij goed gedaan. Ik gaf (en nog steeds wel een beetje) mezelf de schuld. Ik weet nog dat ik bij de huisarts zei dat ik "het allemaal niet goed had gedaan" en toen zei zij " ik denk dat je het juist te lang, te goed hebt willen doen". Dat was een ontzettende eye opener. Ennuh...oxazepam is idd heerlijk en werkt goed. Ik neem het nu om de dag om gewenning te voorkomen.
Hier ook enorm veel begrip gehad van iedereen om mij heen. Van vrienden, familie, en collega's en nu gelukkig nog steeds. Ik ben ook meteen heel open over alles geweest, hierdoor weet ik nu dat ik moet praten en niet alles alleen hoef te doen.
Meiden, wat een herkenbaarheid in jullie verhalen. Na de geboorte van de jongste is er bij mij langzaam een depressie in geslopen. Nu ben ik weer (onverwacht) zwanger, en als de //// dat het me weer overkomt. Ik voel me nu zelfs al depressief soms. Voor degene die Sertraline slikt: ik ben toen ook begonnen met Sertraline 50 mg. Hielp niets, dus na 4 weken opgehoogd naar 100! Langzaam werd het toen beter. Op dit moment slik ik nog steeds 50! Misschien kom ik hier af en toe even om het hoekje kijken, al hoop ik gewoon dat ik me goed ga voelen en kan gaan genieten.
Ninosz: gefeliciteerd met je zwangerschap! Word je goed in de gaten gehouden voor de terugkeer van depressieve klachten? Het steunt me om te weten dat ik niet de enige in deze situatie ben. Maar ik vind het vooral triest dat zoveel van ons zo worstelen. Gelukkig is er veel hulp beschikbaar (therapie, medicatie etc).
Ha meiden,gister weer naar de ha geweest omdat het echt niet ging,heb nu oxazepam gekregen en maandag terug om te bespreken hoe verder...
Heftig Maris! Hoeveel/vaak neem je nu oxazepam? Het is iig een fijn middel om af en toe wat te kunnen rusten en bij te tanken...of in jouw geval...om het weekend door te komen. Heb je steun in je omgeving de komende dagen? Mss wel fijn dat er altijd iemand in de buurt is. Als je er helemaal doorheen zit, mag je mij ook een pb sturen. Mij helpt het soms als ik wat kan praten met iemand en dat kan ook gewoon kletsen zijn. Mijn ervaring is ook dat wanneer je hulp zoekt, het soms eerst nog heftiger kan worden. Alsof je een beerput open trekt. Daarna werd het bij mij wel rustiger (in mijn hoofd, gevoelens minder heftig), maar daar heb je nu niets aan natuurlijk. Sterkte meid!
Ninosz.. dat is spannend! Kun je wel een beetje blij zijn met je zwangerschap? Pff ik kan me goed voorstellen dat je onwijs bang bent dat het je weer overkomt. Kun je de ad gewoon door blijven slikken terwijl je zwanger bent? Succes met alles! Wie weet gaat alles super goed als de kleine er is. Maris, ben je het weekend een beetje goed doorgekomen? Heb je er over nagedacht wat je wilt? Qua therapie/medicatie etc.? Ben je al bij de ha geweest? Sterkte meid! Het wordt echt beter, geloof me. Daar heb je nu niet zoveel aan, maar wilde het toch nog even zeggen. Goed dat je aan de bel getrokken hebt vorige week!
Hee sorry dat ik zolang niets heb late weten we proberen een ander huisje te krijgen nee is niet gelukt de dokter zei ga de angst om alleen te zijn en om iemand (vooral me dochter) achter te laten moet ik zelf aan gaan en dan ben je er ineens overheen zei ze dus dat gaan we proberen binnekort Ik heb een postnatale depressie gekregen doordat ik met mijn verleden zat me vader heeft ons achter gelaten toen ik 12 was en al die jaren is da verkropt en nu 12 jaar later nu ik zelf een kindje heb kwam dat bij mij na boven " hoe kun je je in godsnaam je kind achterlaten daar moet je toch kapot aan gaan dat kan toch niet waarom kon hij dat wel was ik dan niet belangrijk enz enz. En dat heb ik verwerkt heb nu alleen de paniek en angst aanvallen er zo nu en dan nog van dus omdat ik dat verwerkt heb is de kans veel kleiner om weer een postnatale depressie te krijgen ma ik krijg natuurlijk wel begeleiding van de huisarts als ik weer zwanger ben met extra vitamine d, b6 en calcium dus ik heb daar wel vertrouwen in alhoewel ik nu eerst even me lijf weer moet gaan vertrouwen dak nie zo hypichondrisch meer ben haha
Wat rot om te lezen hoe gaat het nu met je ? K zie dat je kleine nu 6 maanden is de ggze en de ha vertelde mij van de 6 maanden dip na de bevalling mijn piek was ook rond de 6 maanden het komt echt goed heel veel sterkte en een dikke knuf en gooi alles eruit dan ben je er van af heb ik ook zo gedaan
Hoi meiden, ik lees ook even mee hier. Met mij gaat het ook niet zo goed, loop nu een paar maanden bij de psycholoog ivm depressief na de bevalling. Diagnose: (postnatale) depressie, door emotionele verwaarlozing, negatief zelfbeeld en ADD geconstateerd. Het gaat langzaamaan de betere kant op. Vanmiddag weer heen, ben toch altijd een beetje zenuwachtig. Hier ook een mega dip gehad inderdaad rond de 6 maanden. Dochter is nu 10 maanden. Sinds gister begonnen aan het zelfhulpboek 'Negatief zelfbeeld' inclusief de opdrachten. Heeft iemand van jullie daar ervaring mee? En helpt het echt?