Voor mijn zwangerschap waren vriendin R. en ik echt heel close. We deelden alles samen, en ook onze wens om moeder te worden. R. is helaas nog niet zwanger geraakt, en ik merk dat dit onze vriendschap onder druk zet. Ik heb het er met haar over gehad en ze heeft ook al zelf aangegeven dat ze het moeilijk vindt dat ik zwanger ben. Voor mij is dit ontzettend lastig want ik wil dit moment juist delen met R.! Mijn bevalling zit er aan te komen en op dit moment zijn we emotioneel heel ver van elkaar verwijderd en dat vind ik vreselijk jammer. Als ik haar bel dan is ze heel kortaf en wil niet over haar gevoel praten, en afspreken gaat ook steeds niet door. Ik wil haar ook niet pushen en laat het nu aan haar om de volgende stap te zetten, om bijv. te bellen of af te spreken. Ik denk dat ze jaloers is op mijn zwangerschap, wat ik me goed kan voorstellen en ik wil haar juist ook steunen in haar moeilijke tijd. Ik kan alleen zelf niks veranderen aan het feit dat ik zwanger ben. Soms betrap ik mezelf erop dat ik het eigenlijk een beetje oneerlijk van haar vind, aangezien ik er niks aan kan doen en haar juist al het beste toe wens! Ik vraag me af of er nog meer meiden zijn die dit hebben meegemaakt, en wat dit voor gevolgen heeft gehad. Heeft het met acceptatie te maken van haar kant? Doe ik iets verkeerd?
Ik heb ook een jaloerse vriendin gehad, beide wilde we graag een relatie en die kreeg ik en zij niet. Ze gunde het mij niet en was jaloers en verbrak het contact... uiteindelijk hebben wij weer contact maar zal het nooit meer worden zoals het was, echt super jammer. Gun haar even tijd, ze zal uiteindelijk wel bijdraaien
Dat je haar al begrijpt en juist wilt steunen in voor haar een moeilijke tijd vind ik heel netjes van je! Dat zij je niet binnenlaat kan je niks aan doen. Probeer het contact te behouden en laat het dan van haar uit komen. Een kort maar krachtig berichtje dat je aan haar denkt en dat je haar mist kan al veel betekenen. Dat het jou pijn doet dat mag je zeker voelen, je had het graag anders gezien. Dit mag je ook uitspreken na verloop van tijd. Maar laat het niet je zwangerschap en de komende kraamtijd verpesten. Zolang jij er voor open staat geeft het haar rust. Het is dan aan haar om respect en vriendschap te tonen als de kleine er eenmaal is. Ik hoop dat ze snel een plaatsje kan maken voor haar eigen verdriet en jou blijdschap kan delen.
Ik snap dat het voor haar heel erg vervelend zou kunnen zijn.. Maar als ze echt een goede vriendin is zou ze jou ook wel moeten kunnen steunen en jou dit moeten gunnen.. Snap dat het soms lastig is om dit los te laten maar hoop dat ze dit nog kan voordat je gaat bevallen!
Ik heb het van de andere kant meegemaakt, het duurde hier ook een tijd en toen raakte iemand die heel dichtbij stond zwanger. Ik heb gedeeld dat ik het wel moeilijk vond, en heb het er ook echt moeilijk mee gehad.. Ze praatte niet de hele tijd over zwangerschap, en vroeg ook eerst of ik het aankon om bijvoorbeeld schopjes te voelen voordat ze mijn hand zou pakken om die op haar buik te leggen. Ook vroeg ze vaak naar mij, hoe het traject verliep Toen ze bevallen was, sloeg die "jaloersheid" om in trots en liefde. Het heeft dus niks kapot gemaakt bij ons! Hopelijk werkt het bij jullie ook zo
Ook ik heb het van de andere kant meegemaakt. Na 10 jaar proberen en dokteren was ik niet zwanger. Mijn beste vriendin was toen echter binnen 2 maanden wel zwanger. Ik heb met haar gelachen en gehuild om mijn eigen verdriet. Ik gunde het haar heel erg, maar kon het soms echt niet aan. Zij vroeg elke controle of ik mee wilde en ik ben vaak meegeweest naar de vk, dat vond ik fijn, hoewel het ook confronterend was. Uiteindelijk ben ik ook bij de geboorte van de kleine geweest. Erg emotioneel, gehulld van vreugede, ja.oezie en verdriet! Maar na een week was ik zo trots als een pauw op haar en op haar kindje! Nu mag ik hetzelf meemaken.... Wat ik wil zeggen, de pijn van kinderloosheid kan heel groot zijn en een ieder verwerkt dit op haar eigen manier. Ik snap dat je haar graag erbij wil betrekken maar als zij dat niet aankan.... Respecteer dat. Wanneer het echt een goede vriendschap is, komt het vaak echt wel goed!
Ik ben ook de "jaloerse" vriendin geweest. Voor mij was het best moeilijk om jaren te proberen zonder succes, en te zien dat zij in een kansloze slechte en gewelddadige relatie, binnen 2 maandjes proberen zwanger was. De zwangerschap heb ik haar altijd gegund maar de botte "jij moet ook snel zwanger worden en het is leuk als ze samen opgroeien" was ik zoo beu. Vraag jezelf af of je niet te veel pusht. Verder moet je van je zwangerschap genieten zonder haar er te veel erbij te betrekken. Zij draait vanzelf bij en zal zeker genieten van de kleine. Met jullie vriendschap komt het ook weer goed, maar besef dat zij het moeilijk heeft. Het is niet zo dat zij jou de zwangerschap en kleine niet gunt.
Jij wil dit moment delen met haar, maar zij blijkbaar niet met jou. Niet onaardig bedoeld, maar het is best egoïstisch om te denken; IK wil dit delen, dus JIJ zet je verdriet maar aan de kant voor mij... Ik denk dat ze het niet aankan om jou met dikke buik te zien? Nee, jij kan er niks aan doen dat jij zwanger bent En nee, jij kan er ook niks aan doen dat zij nog niet zwanger is Maar dit wil niet zeggen dat jouw zwangerschap niet heel pijnlijk kan zijn voor haar. Ik heb eenzelfde situatie meegemaakt met een vriendin die erg makkelijk zwanger werd, nadat ze jaren lang niet eens kinderen wilde, terwijl ik na 2 miskramen nog steeds geen 2e wondertje verwachtte. Haar geluk en groeiende buik deed mij enorm pijn en er was wat mij betreft niks wat zij kon doen om dit beter te maken. Ik moest er doorheen en pas vlak nadat zij was bevallen, raakte ik zwanger van onze 2e dochter en voelde ik me weer gelukkig. Nu ben ik pas bevallen en is zij zwanger van de 2e. Ik sta nu heel anders in haar zwangerschap, leef mee en tel mee af naar belangrijke data. Als je zelf ongelukkig bent, is het best moeilijk om het op te brengen om blij te zijn voor een ander, die heeft of krijgt, wat jij misschien nooit zal hebben. Geef haar de ruimte, ze komt vanzelf naar jou toe als ze dat aankan. Ik wens je nog een fijne zwangerschap, de laatste loodjes, en veel geluk straks met je kindje!!!
Ik kan mij voorstellen dat dit voor jouw heel dubbel aanvoelt. Het is begrijpelijk dat je vriendin het er moeilijk mee heeft, maar ik kan ook heel goed begrijpen dat jij dit belangrijk moment in jouw leven met haar wil delen! Wacht het nog even af, hopelijk draait ze bij voor de bevalling en kan ze ook naar jouw kindje uitkijken!
Het heeft niet te maken met gunnen denk ik, maar met haar verdriet en onzekerheid of zij dat geluk ooit mee mag maken (zwanger worden is geen gegeven). Geef haar tijd, ze zal het enorm moeilijk hebben met zichzelf... Maar vriendschappen kunnen idd veranderen door zoiets. Wij horen bijvoorbeeld nu nooit meer wat van vrienden die in de mmm zitten. Heel jammer, maar aangezien ik weet dat het heel verdrietig is om niet zwanger te worden (heeft bij mij ook even geduurd) laat ik het heel even rusten ipv continu opdringen en de vinger op de zere plek leggen..,
Ik heb momenteel ook een vriendin die moeilijk zwanger kan worden, zij laat ook merken dat het haar verdriet doet en dat begrijp ik heel goed. Mijn uitgangspunt is daarom niet dat ik het met haar perse wil delen, maar dat ik juist veel investeer in haar verhaal. Ze vraagt wel hoe het met mij gaat en dan deel ik ook graag de kwaaltjes Het is niet allemaal de roze wolk natuurlijk. Ik laat het aan haar over qua contact en dat geef ik ook aan. Geef je vriendin de ruimte om verdrietig te zijn. Na de geboorte kan je kijken hoe het tussen jullie gaat... En ja, soms veranderen vriendschappen door omstandigheden (tijd, afstand, situatie) en dat is voor jou ook een lastig iets natuurlijk. Je droom om samen zwanger te zijn is in duigen gevallen en dat herken ik ook wel hoor. In elk geval hoop ik dat je zelf wel echt kan genieten van je zwangerschap en ik ga ervan uit dat jullie vriendschap straks vast weer terug bij af is
Ik ken het van de andere kant.. bijna al mijn vriendinnen zijn zwanger geraakt toen ik aan het proberen was (heeft dik 4 jaar geduurd). Ik was soms jaloers en soms zelf beetje boos maar dat stond er vanaf dat ik blij was voor hun en de buik wou voelen en snel op kraam bezoek wou gaan enz enz. Hoop dat je vriendin bijdraait, het is speciaal om mee te maken!
Bedankt meiden voor jullie eerlijke reacties. Ik laat het nu aan haar om contact te zoeken, ik wil het inderdaad ook niet opdringen. Ik kan me haar verdriet echt goed voorstellen omdat het bij ons ook niet gelijk lukte. Ik hoop zo dat het nog goed komt, en dat ze ook snel zwanger mag raken!
Ik denk dat je met door het oneerlijk te vinden, zeker iets verkeerd doet.. Oneerlijk is het zeker, maar dan de andere kant op. Jij wel, zij niet.. Ik heb zo lang aan de andere kant gestaan; jarenlang anderen feliciteren, geforceerd blij zijn, honderdduizend baby-foto's op facebook voorbij zien komen, verhalen over wat voor schattigs hij/zij nu weer heeft gedaan.. En echt, dat trek je níét als je in zo'n situatie zit. Nu sta ik aan deze kant, maar ik verwacht echt niet van anderen dat ze dolblij voor me zijn, vragen hoe het gaat en interesse tonen in mijn baby, terwijl ik weet hoe pijnlijk dat voor ze is.. Dat betekent dat ik een hoop meiden die ik voor m'n zwangerschap sprak, nu niet meer zoveel spreek en ja, dat is jammer, maar ik weet nog heel goed hoe ik me voelde toen ik zelf in die situatie zat.. Voor mij is dat júíst hetgeen wat maakt dat ik hen helemaal begrijp, in plaats van dat ik het oneerlijk vind omdat het 'bij ons ook niet gelijk lukte.
Delen dat je zwanger bent kan je met bijna iedereen. Dat het zwanger worden niet wil lukken deel je juist met bijna niemand. Zwanger zijn is hartstikke leuk, maar je kan met je verhaal bij iedereen terecht. Een vriendin van mij zit nu in de ziekenhuismolen, terwijl ik zwanger ben. Ik had mijn eerste echo, zij had een echo om te kijken wat er mis was. Heb ik controle en hoor ik het hartje, heeft zij controle of de hormonen aanslaan. Haar traject is vele malen heftiger, dus op die dagen dring ik mijn verhaal niet op. Ik vraag haar hoe het gaat en dan komt het verhaal los. Drie dagen later bedenkt ze zich ineens dat ze mij ook nog moet vragen. Ik voel mij hierdoor niet gekwetst, maar ik voel me juist fijn dat ik haar de ruimte kan geven haar verdriet met mij te delen. Tegen tien anderen zeg ik dan wel dat het ontzettend leuk was het hartje weer te horen maar bij haar duurt dat dan even een paar dagen. Ik stuur haar met moeilijke momenten vaak een kaartje en dan komt er van uit haar een hele woordenstroom aan waardering terug. Dát is vriendschap. Lief en leed delen, maar met net iets meer aandacht voor het leed. Want leed is gewoon net ietsjes erger.
dit heb je echt heel erg mooi gezegd!! en inderdaad, voor jou is het niet leuk omdat je je vriendin erbij wilt hebben terwijl zij het je écht wel gunt hoor maar het waarschijnlijk idd niet aankan.. maar misschien kun je haar een berichtje sturen dat je haar mist maar probeer haar idd niet teveel te pushen.. wat je ook kunt doen is haar vertellen dat je haar er heel erg graag bij wil hebben nu en ik kan me ook wel voorstellen dat je haar een soort van ''nodig'' hebt soms maar vertel erbij dat als ze het niet wilt of het niet aankan dat het ook goed is.. zelf denk ik dat ze echt wel bijdraait als je aan het bevallen bent of bent bevallen!
Mooi gesproken! TS, toen ik vijf niet-vroege miskramen achter elkaar kreeg, stond ik ook niet meer zo open voor het zwangerschapsgeluk van vriendinnen. Als het kind eenmaal geboren was, kon ik het beter hanteren. Maar dat je zelf niet weet of het jou ook ooit gegund is, die onzekerheid is heel moeilijk te hanteren. Met elkaar iets misgunnen heeft het niets te maken, wat soms wordt gedacht, maar een onvervulde kinderwens is iets vreselijk pijnlijks, dat alle facetten van je leven beïnvloedt en waarvoor je je niet kunt afsluiten. (Ik trok het op een gegeven moment niet eens meer om naar de Hema te gaan ) Hopelijk komt het goed voor je vriendin, en ook met de vriendschap. Maar ruimte en begrip van jouw kant is daarvoor essentieel.
Ik heb een klein beetje moeite met hoe er gereageerd word op dit berichtje. TS schrijft over een vriendin die niet blij kan zijn voor haar en dat TS dat heel jammer vind. Dat mag zij namelijk vinden! Het is niet zo dat de gevoelens van de ene vriendin belangrijker zijn dan de gevoelens van de andere. In mijn optiek is een vriendschap gebaseerd op gelijkheid en respect voor elkaar. TS word egoïstisch genoemd omdat zij iets wil delen met haar vriendin waarmee ze alles deelde. Maar omdat vriendin niet de de zwangerschap krijgt die ze wil mag zij de gevoelens van TS aan de kant schuiven? TS dient rekening met vriendin te houden, maar doet vriendin dat ook met TS? Wij hebben een vriendin, die al jaren probeerde te dicteren waar de dames in de vriendengroep over praten. Eerst mocht het niet over kinderen, want Mw. Wilde geen kinderen . Toen bleek ze toch wel kinderen te willen, kreeg ze, echt heel erg, een bbz. Mocht niet over gesproken worden. Geen steun of vragen, ze wilde er niet over praten! Vervolgens krijgt ze een dochter en het is niks anders dan kinderen. Kind dit, kind dat, de hele tijd. En dan het raar vinden dat er minder over gesproken word met haar? Heeft ze toch zelf 10 jaar voor gedicteerd! Ik vind het erg makkelijk om TS egoïstisch te noemen, er zijn altijd twee kanten in een relatie!
Hilly, jij hebt gewoon een heel stomme vriendin zo te horen. Dat heeft met het verhaal van TS verder weinig te maken. Verder zijn verreweg de meeste reacties hier begripvol en niet-veroordelend. Dus misschien had je wat verder kunnen doorlezen voor je reageerde. Respect is inderdaad heel belangrijk. Maar een kind krijgen is nou eenmaal een stuk fijner dan niet een kind krijgen terwijl je dat zo vreselijk graag wil. Dat beseft TS ook, gelukkig. Als er ruimte is, van beide kanten, komt dit echt goed.