Ik kan nu alleen maar dankjulliewel zeggen!! Heel fijn al jullie berichtjes en ervaringen. We zijn nu in het ziekenhuis. Geen idee hoe het gaat verlopen. Ze zijn hier heel lief dat is fijn!
Heel veel sterkte meid dit is onwerkelijk. Heb zelf gewerkt als overledene verzorgster,en kan je vertellen dat er niks eng aan is. Is zelfs heel mooi hoe het allemaal kan en is nodig voor de verwerking en afscheid. Heb veel verschillende baby's opgehaald en iedere keer was het kindje mooi en verzorgd door de ouders. Dus kan me echt niet indenken dat andere mensen dit eng vinden. Doe gewoon wat je zelf wil, tis nogal wat wat jullie als gezin mee maken. Heel veel liefs en sterkte voor nu en voor de komende tijd.
@Daisyyy: hoe gaat ie meid... Veel aan je gedacht de afgelopen dagen. @Lolababy: wat bijzonder en dankbaar heb je gedaan zeg, knap. Ben je om een bepaalde reden gestopt? Te confronterend nu? Kan ik me heel goed voorstellen namelijk. Onze uitvaartverzorgster was zelf 2 jaar geleden haar kindje verloren en heb zoveel respect voor het feit dat ze dit werk doet en ook ons mannetje verzorgde.
Heel veel sterkte! Helaas weet ik maar al te goed hoe dit voelt... Vandaag drie weken geleden hadden we de 20 weken echo. Helaas was hierop te zien dat ik heel erg weinig vruchtwater had en dat de nieren flink vergroot waren en vol met cystes zaten. We werden doorgestuurd naar het vu in Amsterdam. Helaas bleek ook daar dat de nieren 4 keer zo groot waren als normaal en helemaal vol met cystes zaten. Ik had ook helemaal geen vruchtwater. Het kindje had geen overlevingskans. Het zou sowieso tijdens of vlak na de geboorte overlijden. Wij besloten om de zwanger af te laten breken. De week erop, op afgelopen woensdag 8 oktober ben ik om 20.34 bevallen van onze mooie zoon. Er zijn hand en voetafdrukjes gemaakt en een kaartje met de afdrukjes en zijn naam en gewicht en geboortedatum, zo mooi. Ook hand en voetafdrukjes in gips, we zijn het ziekenhuis eeuwig dankbaar hiervoor. We hebben een mooi mandje voor hem gekocht in het ziekenhuis, waar hij, nadat we afscheid genomen hadden, in gelegd is, prachtig mooi. De volgende dag mochten we naar huis, en hebben onze zoon moeten achterlaten, verschrikkelijk. We hebben ervoor gekozen om obductie te laten doen, voor onze toekomst, het kan erfelijk zijn, onze grootste angst. De thuiskomst was raar, wel bevallen, maar geen kindje. Geen buikje meer, en ook geen baby, wat een leeg rot gevoel. Twee dagen later hebben we hem op gehaald uit het ziekenhuis en hem even thuis gehad, een uurtje. Daarna hebben mijn man en ik hem naar het crematorium gebracht. Hem daar moeten laten vond ik het allerergst... mijn hart scheurde, het liefst stopte ik hem warm onder mijn jas en rende weg. Dit ging zo tegen mijn gevoel in... nu zijn we 12 dagen verder sinds de geboorte en alles voelt vaak nog zo onwerkelijk. Soms komt het besef en het verdriet, zoveel gevoelens tegelijk. Gelukkig kunnen mijn man en ik ook samen verdrietig zijn en huilen en praten en liggen we volledig 1 lijn. We komen er wel samen, al is het zeker niet makkelijk... Bedankt dat ik mijn verhaal hier met jullie mocht delen. En voor iedereen die in het zelfde schuitje zit of alles nog voor de boeg heeft: heel veel sterkte!!
@joybas heel heek veel sterkte! Wat fijn dat jullie het verdriet samen goed delen!!! Wij zijn gisteren uit het ziekenhuis thuisgekomen. We hebben onze zoon meegenomen. Ik kon hem echt niet achterlaten. Obductie hebben we niet voor gekozen. Na de bevalling moesten we nog 3 nachtjes blijven voor mij. De ruggenprik ging waarschijnlijk lekken. De bevalling ging redelijk. Heel emotioneel en ik heb de kleine lang gevoeld in mijn buik wat ik fijn vond! De bevalling heeft 11 uur geduurd. Dat viel mee. Het ziekenhuis heeft hand en voetdrukjes gemaakt en een fotograaf van het ziekenhuis foto's. Gisteren eind van de middag zijn we met hem thuisgekomen. 'S Avonds heeft onze naaste familie afscheid van hem genomen. ik heb de hele nacht bijna wakker gelegen van het rotidee dat we hem straks over een paar uurtjes weg brengen naar het crematorium.. Dan kunnen we hem nooit meer zien.. En zijn broer van 2 ook niet. Afschuwelijk idee maar helaas waarheid.
Veel sterkte meid!! Het is héél moeilijk... Hopelijk kun je ergens de kracht opbrengen om straks definitief afscheid te moeten nemen...
@daisy heel, veel sterkte meid, Het is zo moeilijk allemaal. Inderdaad, naar het crematorium brengen is vreselijk. In je gedachten is hij altijd bij je. Ik houd me steeds maar vast aan het idee dat we het beste hebben gedaan voor ons kindje, dat hij geen pijn heeft en rust heeft nu. Dat het zo goed is. Maar dat valt lang niet altijd mee. Sterkte meis
Daisy, het afscheid nemen is heel moeilijk en inderdaad de gedachte dat je hem daarna nooit meer zal zien. Toch zal hij voor altijd in je hart blijven en heb je nog hele mooie herinneringen kunnen maken samen.
Lieve Daisyyy, Sorry dat ik nu pas weer een berichtje stuur. Wat moeten het ontzettend zware dagen voor jullie zijn geweest. Bevallen, een paar dagen in het ziekenhuis blijven, je zoontje mee naar huis en m dan zo snel weer los moeten laten... Gefeliciteerd met jullie mannetje, maar wat een verdriet. En wat afschuwelijk is het om je kindje dat zo welkom was, en z'n oogjes niet open mocht doen, meteen alweer te moeten laten gaan. Goed dat jullie naar jullie gevoel hebben geluisterd en je zoontje mee naar huis hebben genomen. Het zal het loslaten niet makkelijker hebben gemaakt, maar wij vinden het nog steeds een bijzondere gedachte dat ons mannetje thuis is geweest. Hopelijk ervaren jullie dat ook zo (of tzt). Hebben jullie veel steun aan elkaar en familie en vrienden? Zeker ook toen jullie je zoontje wegbrachten naar het crematorium? Wat moet het leeg hebben gevoeld daarna... Ook al is jullie zoontje er fysiek niet meer, hij heeft voor altijd een heel bijzonder plekje in jullie hart veroverd. En ik geloof dat hij bij jullie is. Ik heb een tijdje terug een heel kort gedichtje geschreven wat voor mij zo klopt: Mijn handen zijn leeg Maar mijn hart stroomt over van liefde voor jou Heel veel sterkte lieve Dais! Als je ergens over wilt praten weet je ons te vinden hier, x Bee
@Bee Wat een mooi gedichtje. Het afscheid vonden we erg zwaar maar mooi. Gelukkig veel steun van familie en vrienden. Dat is fijn! Wegbrengen maar het crematorium was afschuwelijk! En nu thuis is het heel leeg. Zo'n raar rotgevoel. Ik ben lichamelijk nog niet fit. Maar emotioneel zal nog wel meer tijd nodig hebben.
Heel veel sterkte de aankomende tijd Daisy! Wat vreselijk om jullie zoontje al zo vroeg weg te moeten brengen!