Hier ook een post partum depressie gehad en ik heb er ook voor gekozen om geen medicijnen te slikken, maar houdt er rekening mee dat het een lange, zware weg gaat worden. Bij mij was het eerder andersom, de enige reden dat ik er nog ben durf ik wel te zeggen, is de liefde die ik altijd voor mijn kindjes heb gevoeld. Mijn man heeft mij wel de hele weg gesteund, ook al was dat niet altijd makkelijk voor hem. Het is ook moeilijk te begrijpen als je het niet zelf voelt. Maar om heel eerlijk te zijn vind ik dat je het verplicht bent naar je kindje om toch hulp te zoeken, want ik denk wel dat je kindje het (onbewust) merkt dat je zo over haar denkt.
Ik snap serieus niet waarom je geen medicatie wilt. De titel van het topic zegt toch al genoeg? Als alleen praten/therapie niet helpt.. dan zal je toch wat anders moeten! Ik denk echt dat je kindje wel voelt dat je haar niet de liefde kan geven die je zou willen geven.
Actief blijven helpt bij een depressie, maar het lost het niet op. Niet denken bestaat niet en vooral wanneer je depressief bent. Als je probeert niet te denken, ga je soms juist meer denken (is mijn ervaring). Is de dysthyme stoornis vastgesteld dmv een officiële test? Zoja, nog meer reden om begeleiding te krijgen/vragen. En anders eigenlijk ook, maar alleen als je dat zelf wilt. Ik twijfelde ook erg over medicijnen en heb hier zelfs een topic over geopend. Heb hele positieve reacties ontvangen van dames die medicijnen gebruik(t)en en het ook hebben kunnen (of gaan) afbouwen. Ik ben nu in therapie, maar als ik over een paar weken geen vooruitgang merk, ga ik ook medicijnen gebruiken.....want als ik nu mijn been zou breken, zou ik ook gips nemen.
Ik gaf deze reactie via de telefoon. Toelichting: een postpartum depressie en een trage schildklier kunnen gelijksoortige klachten geven. Moe, neerslachtig, tot niets komen, kilo's gaan er maar niet af. Je kunt naar je HA gaan om bloed te prikken. Als het zo is, dan is het met een simpel pilletje op te lossen. Na een bevalling heb je meer kans op een trage schildklier (veel meer dan normaal). Het één sluit het ander ook niet uit. Stel je hebt een postpartum depressie, dan kan je daarnaast óók een trage schildklier hebben. Dus: laten controleren. Je huisarts werkt graag mee. Je noemde ook een gejaagd gevoel. Dat kan je (naast moeheid) juist weer krijgen bij een te snelle schildklier. Ook daar zijn oplossingen voor.
Gisteren gesprek gehad met verpleegkundige van CB. Er zijn meerdere vormen van hulp die ik zou kunnen krijgen en ze gaf ook als idee om onze dochter een dag in de week naar kdv te doen zodat ik wat meer tijd voor mezelf heb. Daarnaast gaf ze als tip om toch bewuster dingen met onze dochter te doen: samen spelen, liedjes zingen, etc. Ze zei dat ik ook toch maar even naar de huisarts moet om de dingen te bespreken. Misschien kan ik met een psycholoog kijken wat nu precies het probleem is en hoe het opgelost kan worden. Heb dus een afspraak gemaakt voor volgende week (dan is ml er om op te passen) en kan ik zonder kind even mijn verhaal doen daar. Ik merk wel dat ik me beter voelde toen ik even lekker ging hobby-en tussen de middag en 's avonds. Dus toch die rust pakken tussen de middag ipv huishouden doen.
Goed advies van het cb! Voor pnd/ppd hoef je niet aan de medicatie als je daar niet achter staat. Ik heb na de oudste echt een flinke pnd gehad, maar stond niet achter ad. Reden voor mij; eerst slechter voor het beter gaat en minimaal een half jaar gebruiken voor je het mag proberen af te bouwen. En toch ook de eventuele afhankelijkheid ervan. Ik ben met een psychologe in gesprek gegaan en met circa 6 maanden was ik al weer redelijk mezelf. Maar zonder hulp in welke vorm dan ook zal het genezingsproces vaak tegen werken, waardoor het langer duurt. Er speelt veel meer dan even je schouders eronder zetten en gaan of gewoon doen.
Ik reageer nooit meer hier op het forum, maar kom af en toe nog wel even lezen en zo zag ik jouw topic voorbij komen. Omdat ik weet wat een eenzame strijd het is en veel herken in wat je schrijft, wil ik je even een hart onder de riem steken. Ook ik heb na een traumatische ervaring aan het einde van mijn zwangerschap een stevige PND gekregen. Daarnaast herstelde ik nauwelijks en mijn zoon was een huilbaby. Wat het vooral erg moeilijk heeft gemaakt is het gebrek aan begrip van mijn man en dat lees ik in jouw berichten ook wel. Onderschat niet hoe ondermijnend dit is... Of het nu bewust gebeurd of niet. Ik heb uiteindelijk wel hulp gezocht, geen medicatie gebruikt. Het hielp mij eigenlijk vooral om eindelijk eens met iemand te praten die mij wél begreep en luisterde naar hoe ik mij voelde. En ik probeer die mensen nu ook bewust op te zoeken, bijvoorbeeld online. Het belangrijkste is dat jij jezelf serieus kunt nemen en weet dat je je niet hoeft te schamen. Juist dat je hiermee zit en er wat aan wilt doen, geeft aan dat jij een goede moeder bent!
Dit klinkt als een post partum depressie. Niets om je voor te schamen maar wel actie op ondernemen. Ik heb t ook gehad en ben helemaal hersteld! Zelfs een tweede zwangerschap aangedurfd. Wat ik je wel op je hart wil drukken is: ik weet dat je van je kind houdt! Heel erg veel alleen voel je het niet omdat je met jezelf in de knoop zit. Wanneer je hiermee aan de slag gaat komt dit helemaal goed!
Wat rot voor je, ik herken het wel een klein beetje want ik had dit de eerste 2maanden. Ik kon alleen maar denken van waar kan ik haar weer terug brengen want ik wil dit niet. Ik ben ook wel een depressief persoontje.. Ik zou zeker terug gaan naar je ha en vragen of hij/zij je door wilt verwijzen naar een psycholoog. Je hebt gewoon hulp nodig hiermee.
Kan ook zeker, schoonzus had het bij de derde en heeft sinds kort een zesde kindje Ze slikt nog wel medicijnen maar is daar echt erg door veranderd! Kan de zorg weer prima aan.
Vandaag bij huisarts geweest en met een goed gevoel weer thuis Zij is een nieuwe arts en ze heeft zelf 3 kinderen dus ze weet hoe het is. Zij zegt dat het echt te doen is om met 3 kinderen het huishouden te doen met de kids erbij. Ze nam mij heel serieus en gaat het even intern bespreken met de psychische praktijkondersteuner om te kijken wat er nodig is. Ze denkt niet dat ik depressief ben overigens maar wel wat somber door alles. Ik ben dus heel benieuwd. Eerste stap is dus gezet. Zelf ga ik natuurlijk ook aan de slag om te kijken hoe ik dingen anders zou kunnen doen.
Fijn! Het kan zo erg helpen om iemand even mee te laten denken. En een opluchting wanneer iemand jouw gevoel écht serieus neemt. Hopelijk kunnen jullie een weg vinden hierin die goed bij jou aansluit. Sterkte!
Heel goed van je dat je stappen onderneemt! Maar 'wel wat somber' terwijl je niet blij bent met je kind(en alles wat je geschreven hebt)????!!! Als dat het echt is heb ik medelijden met je kind!! (heb je bv wel om de juiste redenen een kindje gekregen? Ik ken bv iemand die 'er bij wilde horen' en daarom een kind heeft en nu in de knoei zit want het kind zit haar eigen leven in de weg) Is het wel een depressie of iets anders psychisch wil ik je aanraden wel medicijnen te gebruiken Het is allemaal heel rot en vervelend, dit bedoel ik echt serieus en niet vervelend, maar met bijna alles wat ik lees denk je meer aan jezelf dan aan je kind. Een kind verdient dat niet. (net als dat jij, maar ook je man, dit niet verdienen) Dan wil je er toch echt ALLES aan doen wat in je macht ligt om dat te veranderen? Mijn ervaring is dat het werk van een psycholoog vaak niet goed of snel genoeg zijn werk kan doen zonder dat je medicijnen er bij gebruikt. (ik was er zelf ook absoluut geen voorstander van, ben er ook erg ziek van geweest tijdens de start en afbouw, maar uiteraard had ik er dat voor over)
Goed dat je toch naar de huisarts bent gegaan en fijn dat ze gaat overleggen met de ondersteuner. Wat ik je nog wel als aandachtspuntje zou willen meegeven is het volgende: de huisarts heeft drie kids en geeft aan dat het huishouden ernaast moet kunnen. Dat kan zij inderdaad zeggen, maar wellicht liggen haar normen anders dan die van jou. Bovendien is een huishouden runnen en een kind hebben (ook al is het er "maar" één) een ander verhaal als je je al niet goed voelt en als alles je al te veel is. Dus haar maatstaven zijn niet dezelfde als die van jou, ook al heeft zij drie kinderen. Zij voelt zich goed, is waarschijnlijk gelukkig met het leven dat ze heeft. Tja...dan gaat alles makkelijker. Het kan ook gebeuren dat je nu op een bepaald moment denkt: hoe kan het dat het mij niet lukt en haar wel met drie kinderen! Wat een waardeloos persoon moet ik zijn, dat het mij allemaal te veel is! Ik wil zeggen: waak daarvoor! Geen enkele situatie is hetzelfde en je kunt jouw situatie niet met die van je huisarts vergelijken.
jeetje zeg ik vind dit nog al wat wat je schrijft ik heb niet alles gelezen maar dit vind ik erg kort door de bocht! Natuurlijk verdiend een kind geen moeder die ongelukkig is, maar TS heeft laten zien dat ze er alles aan doet om deze gevoelens weg te nemen. En dat jij nu zo reageert vind ik echt erg
Niet blij zijn met je kind duidt volgens mij wel op een depressie of een depressieve stoornis. Zorg dus dat dit serieus wordt aangepakt want 'gewoon wat somber' lijkt mij ook het bagatelliseren van je gevoelens. Wel heel fijn dat je eindelijk een goed gesprek hebt gehad en dat je je serieus genomen voelt, al denk ik niet dat het huishouden het voornaamste onderdeel van het gesprek had moeten zijn (waarom focus je zo daarop? Is het niet zaak om je eigen gevoelens weer op de baan te krijgen en een goede band te ontwikkelen met je kind?) Misschien heb je je wat groot gehouden voor de arts, dat doe ik ook, ik ben ook een binnenvetter en vind t moeilijk om echt te zeggen hoe ik me voel omdat dat voelt als falen. Maar je faalt niet! Echt niet. Je laat juist zien hoe sterk je bent door hulp te zoeken en stappen te zetten! Verder wil ik je niet bang maken, maar weet dat baby's zelfs ook depressief kunnen raken. Ze zijn ontzettend gevoelig voor jouw stemming en reageren daarop door te huilen of door minder interesse te tonen voor speelgoed of andere activiteiten, etc. Dit weekend stond er een artikel over in de krant, een interview met twee kinder/babypsychiaters. Een goede hechting is zo belangrijk. Ik denk echt dat je het aan jezelf, maar ook aan je kind verplicht bent om goede professionele hulp te zoeken.
Voor iemand die zo te lezen ook een depressie heeft gehad, vind ik dit een erg botte en ongevoelige post, ondanks dat je erbij schrijft dat je het niet vervelend bedoelt. IK krijg een heel naar gevoel van deze woorden. Als ze aan mij gericht waren, zou ik daar erg mee zitten. --------------------------------------------------------------- TS, fijn dat deze nieuwe arts je serieus neemt, maar zorg alsjeblieft dat zij een zo volledig mogelijk beeld heeft van wat er niet goed gaat. Als je het durft, is het misschien een idee om een deel van dit topic te laten lezen. Ook kun je eventueel een brief schrijven als je bang bent dat je niet goed uit je woorden komt zodra je er eenmaal zit. Wie weet heeft de huisarts gelijk en ben je gewoon "wel wat somber". Maar ook ik vermoed dat er wel wat meer zou kunnen spelen dan dat.
Zij beoordeelt mij natuurlijk op het feit hoe ik daar zit tijdens het gesprek. En toen maakte ik blijkbaar niet die indruk. ML ziet mij ook anders. Ik zal dat nog wel even bespreken als ze mij belt. Ik heb mijn kind gekregen omdat ML en ik dat wilden. ML liever nog dan ik maar dat kwam vooral omdat ik het spannend vond en vind. Ik moet ook wel zeggen dat schrift anders overkomt dan een gesprek. Jullie kunnen dingen hier anders opvatten dan de bedoeling, ernstiger dan het is. Ik weet niet of dat zo is maar het zou kunnen. We gaan er echt wel serieus mee aan de slag en ik houd echt wel van mijn dochter, ze komt ook vaak naar me toe om te knuffelen en ik probeer om met haar te spelen en dingen samen te doen. Dus er zal toch heus wel hechting zijn? Als ze zich niet goed voelt of dingen spannend vindt ben ík degene naar wie ze toe wil dat zegt toch wel wat? Ik focus mij op het huishouden enzo omdat ik denk dat als dat weer beter gaat, ik niet meer zo geprikkeld ben. De andere dingen heb ik ook aangekaart.
Ik weet uit ervaring dat dingen opschrijven dichterbij je ware gevoelens komen dan het proberen mondeling uit te leggen... Dus misschien niet zo'n gek idee om wat posts van hier te laten lezen aan je ha. Is heel eng, juist omdat ze zo dicht bij je gevoelens staan. Maar dat geeft je huisarts denk ik een juister beeld van wat er echt in je omgaat. Ik leef met je mee, depressie is zo moeilijk uit te leggen en vaak een taboe in de maatschappij. Maar je hebt echt hulp nodig, geloof het of niet, je kan hier uit komen met de juiste hulp. Heel veel sterkte!
Een huisarts met 3 kinderen heeft meestal een hulp in de huishouding, dus wat bedoelt ze dan met huishouden? Even de vaatwasser uitruimen of een wasje doen? Jíj doet alles zélf (petje af!!). Ik heb 2 kinderen en ik heb het geluk dat ik een hulp in de huishouding heb. Maar eerlijk gezegd moet er er niet aan denken om ook nog de badkamer de moeten schoonmaken met 2 jonge kinderen om me heen. Gaat ze je schildklier prikken? Echt, laat dit nu toch doen als het al niet gebeurd is. Met een trage schildklier kom je ook tot niets, je hebt geen energie, je voelt je somber en het treedt vaak op in het 1e jaar na een bevalling. Als jij weinig vreugde beleeft aan je kind en je somber voelt, dan moet dat serieus genomen worden. Richt je niet op je huishouden (laat het los!) maar op je eigen welbevinden en dat van je kind.