Opa en oma's voorkeur

Vervelend. Ik snap goed dat je je rot voelt.
Ik zou het verschrikkelijk vinden als dat tegen mij werd gezegd. Dus ik zou het wel aankaarten wat het met je doet.
Ik merk bij mijn ouders geen voorkeur. Mijn moeder is ook oma van de kleinkinderen van mijn stiefvader. Ze is oma van mijn broers kinderen en word in januari oma van mijn kind. Ze laat ook daarin geen voorkeur zien. Ze zijn allemaal van haar, ondanks dat sommige niet biologisch van haar zijn.
Mijn familie hebben ook geen voorkeur van geslacht bij mijn kind. We weten nog niet wat het is. Ze raden natuurlijk wel. Daarvan is zon 80% die jongen aangeeft.

 

Nou ik zou er persoonlijk niet gecharmeerd van zijn als het zo werd uitgesproken, mijn oma heeft mij als kind verteld dat mn zus dr favoriet was, ik kan je zeggen leuk was dit niet ben ik ook nooit vergeten, wel snap ik wat je schoonvader bedoelt, en zolang hij hier niks van laat merken tegen de kleinkinderen is er niks aan de hand. Mijn moeder heeft ook een speciale band met mijn oudste dochter (haar eerste kleinkind) maar zal dit nooit laten blijken naar de rest toe

 

`Hier was onze dochter de eerste kleindochter in beide families dus was/is ze speciaal in hun ogen, gelukkig merken we daar weinig van..

Al voelt het soms wel zo met logeren en zo maar ach zolang ze het niet echt laten merken gaan ze hun gang maar.. Liefde is er meer dan genoeg bij alle opa's en oma's hier.

 

voorkeuren zullen er vast zijn, alleen vind ik het inderdaad niet netjes dat zo luidop aan te geven al voor dat nummer 2 überhaupt op deze wereld is?!

 

Ik vind het ergens wel lief, ze is een meisje met diverse afwijkingen zeg je, ze moet misschien wel extra opboksen tegen de buitenwereld, dan is het toch mooi dat er een opa is die haar extra speciaal vind?
Onze oudste is ook altijd wat zorgenkindje geweest en ik weet dat hij op een bepaalde manier wel het hart van iedereen gestolen heeft en speciaal is, maar dat betekend niet dat ze minder van m'n andere kids houden. Dat van het gunnen van een zoon, i feel you, je moet eens weten hoevaak er tegen mij is gezegd dat een meisje zo leuk zou zijn *ZUCHT*

 

Wat vervelend lijkt mij ook erg kwetsend zolang ze het niet laten merken zoals andere zeggen.Maar misscchien hebben ze ook tijd nodig en wennen ze eraan zodra de kleine er is gevoel kan je van te voren niet voorspelen.

Mijn moeder was echt niet blij met deze baby , toen was het het is toch wel een meisje jongen wil ik niet alsof zij iets te willen had maar goed dat was zij.Toen lag ik in het ziekenhuis door allergische reactie op medicijnen was heel heftig was in elkaar gezakt enzo ook toen was ze gelijk naar het zkh gekomen en was het gelijk en de baby hoe gaat het met de baby het gaat toch wel goed met de kleine en jou.Sinds die dag draaiden ze helemaal bij en maakt ze zich net zo'n zorgen om de baby in mijn buik als mijn oudste ze gaat zelfs mee naar de verloskundige terwijl ze eerst abortus de enige oplossing vond want haar arme prinsesje zou te kort komen ( mijn oudste) . Geef het tijd en betrek hun misschien een beetje bij de zwangerschap zou kunnen helpen nu is het voor hun nog niet tastbaar het zit nog in jouw buik.

 

Hier ook een oma die zegt tegen mijn zoontje jij blijft altijd oma's lieveling. Heb er al wat van gezegd, maar zij vindt dat ook gewoon zo. Ze is met deze baby ook helemaal niet zo bezig bij mijn vorige zwangerschap belde ze na ieders bezoek en wilde ook voelen aan mijn buik maar bij deze helemaal niet. Vindt het best lastig, ga er denk ik wel wat van blijven zeggen .. Maar ja wat doe je als het ook zo is als de kleine er is.

 

Heel herkenbaar. Mijn vriend heeft met zijn ex een dochter, en we hebben samen ook een dochter.. Nu zwanger van nummer 2 en mijn hele schoonfamilie gunt ons ook een zoon en geeft aan dat wij daarvoor moeten bidden, nu wil ik ze heel graag een jongen geven, maar het belangrijkste is voor mij de gezondheid.. Merk dat ik me dit ook best aantrek..

Begin zelfs bang te worden dat ik "teleurgesteld" ben, mocht het een meisje zijn, zo wil ik me helemaal niet voelen..

Mijn moeder was bij mijn eerste zwangerschap ook heel erg betrokken elke dag vragen hoe het ging (oke wel wat te betrokken) maar nu vraagt ze nergens na, is alleen maar bezig met onze dochter.

 

hier merk ik wel dar mn so de voorkeur hebben naar mn nichtje. dat was hun eerste kleinkind. mn neefje kreeg ook heel veel aandacht, kleinigheidjes enzo.
wij hebben bij dochter 1 setje rompers gekregen en deze baby heeft nog niets gekregen. maakt voor mij niet uit.. hij is namelijk ons kind, en als mn so hem niet goed genoeg vinden, vind ik dat prima.
ik weet dat mijn ouders nooit onderscheid zullen maken tussen (klein)kinderen, omdat mijn eigen oma heel duidelijk de voorkeur heeft voor de andere kant van de familie.
mijn moeder houd nu al net zo veel van broertje als dat ze van dochter hield op dat moment, en mn vader vind baby's niks.. die werd pas een leuke opa vanaf dat ie de yoghurt en gele vla mocht voeren haha.

ik denk dat je je dr niet zo veel van aan moet trekken, en dat ze allemaal wel bijdraaien. en zo niet, geniet je toch zelf een beetje extra van ze?

 

Tsja...wij horen constant ooo wat leuk, en een jongen zou zo leuk zijn he, een jongen en een meisje, dat is toch een beetje wat iedereen wilt.

Wij dus toevallig niet hahaha, twee meiden zou ik hartstikke leuk vinden, en een jongen en een meid ook, zolang het er maar is, gezond en gelukkig is

Mijn oma (oud besje he hihi) zegt dan weer dat het voor vaders wel leuk zou zijn, een jongen erbij. Gelukkig zegt paps ook erg overtuigend dat beide erg gewenst zijn, en wij niet aan een tweede zijn begonnen met hoop op een jongen, maar met hoop op een gezond mini mensje.

Wel hoor ik van meer mensen dat een eerste kleinkind altijd speciaal blijft, gewoon omdat je dan alles voor een eerste keer mee maakt.
Nu hoor ik bvb dat ik (als eerste kleinkind) ook toch altijd een ander/speciaal gevoel gaf, maar dat was zeker niet omdat ze niet minder gehouden hebben, of houden, van de tweede, derde en vierde.
Mijn dochter voelt voor mijn oma weer heel bijzonder, omdat het haar eerste achterkleinkind was, maar ze houdt evenveel van de tweede, en als straks onze spruit geboren is ook evenveel van de derde (het is toch al een blessing he, 3 keer overgrootmoeder te mogen worden)

De laatste opmerking begrijp ik dus wel, na uitleg uiteraard En is ook niet iets wat terug te vinden is in gedrag naar de kids toe, of in houden van.

Het hele geslacht gebeuren heb ik nooit begrepen, zal wel nooit gebeuren ook.

 

Hoewel het belangrijkste voor mn schoonouders een gezond minimensje was, zijn ze toch wel heel blij met ons meisje. Ze hebben dit pas gezegd nadat we wisten wat het zou gaan worden. En ik snap ook wel dat na 4 zonen en een kleinzoon nu eindelijk een meisje best leuk is
Alleen dan meteen de opmerking: gaat ze Lorena heten? Uhm.... nee dus...

 

Iedereen zei ( behalve schoonmams) dat t een meisje wordt, er zijn tenslotte alleen maar meiden in de familie verder. Vriendlief heeft 3 zussen, ik heb alleen maar zussen, mijn zusje heeft een dochtertje..

Ik heb vanaf het begin aangegeven dat ik toch stiekem een jongen heel erg leuk zal vinden, ik heb mezelf altijd als jongensmama gezien. maar volgens iedereen zou dat toch niet zo zijn.. Vriendlief dacht ook een meisje.

Hij wilde t geslacht niet weten, ik wel heel graag en mocht gisteren gluren.. Wat zal iedereen met z'n mond vol staan, ik loop al heel de dag te smilen want ons ukkie heeft duidelijk een piemeltje!

Kunnen ze alle roze spullen weer mooi gaan inruilen!

 

Ach, je ouders kunnen zo veel zeggen van tevoren. Uiteindelijk is het allemaal anders als het nieuwe kindje is geboren. Het is niet zo heel gek dat je je niet goed kunt voorstellen dat je ook zielsveel zult gaan houden van iemand die je nog niet kent. Misschien hadden ze dat inderdaad beter voor zich kunnen houden. Al denk ik dat je vader het alleen maar heel lief bedoelde. Hij 'neemt het op' voor je bijzondere dochter. Het loopt vast wel los straks, als de kleine er is.

 

Mijn zoon is ook eerste kleinkind, en heeft ook wat beperkingen en een naar verleden met zijn biologische vader.
Mijn vader zegt ook tegen hem dat hij zijn grootste vriend blijft, ik voelde me hierdoor niet gekwetst. Door de achtergrond begrijp ik het wel dat mijn vader zich zo uitspreekt naar hem.

En ik weet zeker als deze baby geboren wordt, hij daar ook hartstikke gek op zal zijn.
En geen van beide zal voortrekken.

 

Heb er geen problemen mee, zolang dit maar niet blijkt in hun gedrag...

Denk dat iedere opa of oma wel een specialere band heeft met een bepaald kleinkind... Maar als ze dit niet laten blijken naar de kleinkinderen is dit naar mijn mening geen probleem...

Vind het anders als ze echt onderscheid gaan maken tussen de kinderen...

 

Ach, mijn schoonvader zat bij mijn 1ste zwangerschap ook heel de tijd te hopen op een meisje. Het werd toch een jongen. Hij leek eerst een beetje teleurgesteld (niet bewust maar ik merkte het toch) maar nu is zijn kleinzoon zijn allergrootste liefde en opa zijn allerdikste vriend. Nu krijg ik een meisje en is hij alleen maar bezorgd over het feit dat "zijn" jongetje nu mss minder aandacht gaat krijgen, haha. Hij zit me de hele tijd te zeggen dat ik zeker niet meer aandacht aan de nieuwe baby mag geven dan aan onze jongen...

 

Volgens mij zeggen ze dát omdat ze nog niet weten hoe het is wanneer er nog eentje is. Ik weet nog dat ik me hardop afvroeg of ik nog wel genoeg liefde in me had voor een tweede omdat ik zo gek ben op m'n dochter... Nou ik weet nu al dat die liefde er gewoon is.
Mijn ouders hebben vijf kleindochters en maken geen onderscheid... Denk ook echt dat ze ze allemaal even lief hebben, maar nu komt nr 6 eraan... En dat is dus het eerste jongentje. Ja speciaal, meer of minder liefde... Absoluut niet, dat weet ik nu al... Zou me er niet druk over maken, zijn waarschijnlijk hormonen of iets waardoor je hier zwaar aan tilt... Komt vast goed!