Morgen is mijn mk 4 weken geleden. Mensen vroegen al heel snel niet meer hoe het gaat. Afgelopen week had ik een positieve ovu en vandaag voel ik me zoals ik me voelde toen ik net zwanger was. Last van mijn bekken, ongesteldheidsbuikpijn en wat last van mijn onderrug. Het roept gevoelens bij me op. Ik heb altijd heel sterk als ik iets ruik wat ik eerder heb geroken, zie wat ik eerder heb gezien, als daar een herinnering aan vastkleeft dan is het alsof ik hetzelfde weer voel en beleef en dat kan soms best confronterend zijn. Dat heb ik nu dus ook, ik voel me zoals toen en dat doet me extra beseffen dat het wel zo was en nu niet meer. Als ik het tegen mijn partner zeg, zegt hij helemaal niets terug. Dat is een aantal keren gebeurt en vandaag riep ik muur tegen hem. Alsof ik tegen een muur praat. Ja, wil je het er weer over hebben dan, is dan zijn antwoord. pffff.... over het algemeen ben ik gewoon met alles in mijn leven bezig en merk je niet zoveel aan me. Dus ik vind dat ik het goed doe. Maar als er dan weer even iets aan de oppervlakte komt door fysieke klachtjes verwacht ik wel een luisterend oor en iemand die iets opbeurends zegt...... Wie herkent dit?
Hoi melgje Wat vervelend dat je een miskraam hebt gehad. Geef het wel de juiste tijd om het te verwerken. Het is niet niks! Kun je het met iemand anders erover hebben? Met een vriendin, of je moeder of iets dergelijks? Mannen zijn nou eenmaal geen hele grote praters ( de meeste haha)... Ik heb 11 oktober een miskraam gehad en heb het hier nog steeds moeilijk mee. Mensen om je heen denken dat het niet veel voorsteld omdat veel vrouwen dit hebben (zucht....) ik kan het er wel goed over hebben met mijn vriend... maar mijn vriendinnen zijn die week niet eens gekomen terwijl ze een week ervoor nog naar mij toe zijn gekomen om te vragen of het wel goed met mij ging ( 3 dagen voordat we de eerste echo zouden krijgen ). Ik zat niet lekker in mijn vel, leek wel een voorgevoel ofzo? Maar probeer er wel met iemand over te praten! Desnoods een psycholoog of iets dergelijks? Anders ga je het op kroppen. Probeer het rustig aan te doen! Het heeft echt tijd nodig. Sterkte!!! Liefs xxx
Ik snap wat je bedoel melgje. In de omgeving vervaagde het snel en mijn man zag mij wegkwijnen, maar kon er niet zo veel mee. Ik zat echt in een depressie, functioneerde wel, maar als ik alleen was kwam alle pijn en wanhoop weer naar boven. Voelde me een zeur, maar had de behoefte om er over te praten. Ik heb dat ook geregeld gedaan, bij m'n man, m'n beste vriendin en m'n moeder. De crurettage was voor mij een soort nieuw hoofdstuk. Voelde als dat het bedje voor m'n kindje werd verschoond en zo goed kon groeien. Het duurde toen nog twee maanden voordat ik ongesteld werd. Hels vond ik het want ik wilde zo graag weer aan de slag . Eerste ronde na m'n eerste ongesteldheid was het raak en nu is ze al weer bijna een jaar . Blijf er toch over praten, of schrijf het op zodat je je ei kwijt kan en je man het misschien kan lezen? Ik ben als ik emotioneel ben, beter in schrijven dan in praten en zo kon ik mijn man toch duidelijk maken wat ik voelde en dacht zonder dat ik in huilen uitbarste . Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk een mooi plekje kunnen geven en aan een nieuwe kunnen gaan beginnen. Mocht je ooit je ei hier kwijt willen, je mag me altijd pb'en!!! Hele dikke kunf!
Mijn ervaring is dat mensen er gewoon niet meer naar vragen als je een miskraam hebt gehad. Dat is mijn ervaring ten minste Heb in februari een miskraam gehad, terwijl ik het aan verschillende mensen heb verteld vraagt niemand mij er meer naar. Dikke knuffel voor diegenen die hem kunnen gebruiken.
ik snap heel goed dat je soms gewoon even een luisterend oor nodig heb! mannen snappen het soms gewoon niet! en de meeste mensen om je heen waarschijnlijk ook niet.. ik zelf heb een beste vriendin waar ik echt alles bij kwijt kan.. hoeveel ik ook zeur het is nooit te erg.. ik snap dat je het liefste je ei bij je partner kwijt wilt maar mannen zijn soms gewoon botte eikels.. maar ik vraag me af misschien doet hij het wel omdat hij er op zn eigen manier ook nog mee bezig is? hoop voor je dat je toch iemand vind bij wie je je ei kwijt kan! en zo niet geef maar een gil ;D
Heel herkenbaar! Mensen die zelf geen miskraam hebben gehad,snappen hierbij niks van. En geven soms de meest nare reacties wat misschien wel goed bedoeld is. En mannen tja.. Die voelen het toch echt anders dan wij denk ik. De mijne wist gewoon niet wat hij moest zeggen. Sterkte hoor!
Allereerst: sterkte met het verwerken. Een MK is niet niks om mee te maken! Ik begrijp ook heel goed dat je er graag met je partner over wil praten. Maar net zoals jij, heeft hij ook zijn manier om ermee om te gaan. En die is blijkbaar verschillend van die van jou. Maar in principe heeft hij net zoveel recht om het op zijn manier te verwerken. Het is lastig dat jullie op dat vlak verschillend zijn maar je zult toch een middenweg moeten vinden. Hij zal moeten accepteren dat jij er af en toe over wil praten, maar jij zult ook moeten accepteren dat hij er niet altijd over wil/kan praten. Sterkte!
Ik heb ook veel onbegrip gehad van mensen uit de omgeving. Een collega zei 2 dagen na de curettage, nadat ze had gevraagd hoe het met mij was en ik had gezegd dat ik mij wel eens beter heb gevoeld (ik was niet eens heel negatief, terwijl ik mij bagger voelde), ze zei: 'Nou, je moet het ook niet groter maken dan het is hoor'. Bam. Dat kwam hard aan. Een goede vriendin zei: Ik snap helemaal hoe je je voelt. Terwijl ze met haar pasgeboren dochtertje in haar armen lag. Ik heb achteraf ook een miskraam gehad. Ik werd in eens een paar dagen later zo heftig ongesteld. En nu achteraf snap ik dat het gewoon een miskraam is geweest. dus ik begrijp het helemaal hoor dat je zo verdrietig bent. Ehm... tsja, sorry, maar dat vind ik wel wat anders dan dat als je een curettage krijgt bij een zwangerschap die na 10 weken is mis gegaan hoor. Ik denk niet dat jij mij helemaal begrijpt... Maar verder ook veel lieve reacties hoor.Ik heb ook zelf tussendoor gezegd dat het gewoon nog niet goed gaat. Mensen verwachten wel dat je weer opknapt maar dat lukt mij gewoon tot nu toe nog niet. Ohja, nog 1: hoe gaat het? Wel weer goed toch? (3 dagen na curettage). Ja, wat zoveel vrouwen maken dit mee hoor! Jij bent zo weer zwanger, wedden! Vond ik ook niet echt leuk... maar ik zet het wel van me af. En ga veel om met de mensen die het wel begrijpen. En dat zijn inderdaad vaak de vrouwen die het zelf ook hebben meegemaakt.
Heel veel mensen weten gewoon niet hoe het voelt. Ik heb op 2 Oktober een mk gehad en heb het er nog moeilijk mee. Wat het ook niet makkelijk maakt is dat mijn zus 23 weken zwanger is en ik haar babyshower aan het regelen ben. Ik denk ook dat het voor mannen anders is, hun voelen die kwaaltjes niet en hun snappen niet hoe het voelt dat er een kleintje in je groeit. Heel veel mensen snappen gewoon niet dat je je verdrietig voelt omdat je je kindje bent verloren. Mss omdat ze geen kindje hebben gezien ofzo? Ik weet het ook niet. Ik kreeg van de jongen in kwestie de opmerking: "het was pas een vruchtje, het was nog geen kind". Tja.. Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel!
Heel herkenbaar. Mensen weten vaak ook niet wat ze moeten zeggen en ervaren de herinneringen natuurlijk niet zo als jij. Ook mijn partner was een muur op dat moment. Hij wilde zelfs het kindje niet meer zien, ik heb hem/haar alleen begraven en daar heb ik het nog steeds moeilijk mee maar ik wilde zijn keuze op dat moment ook respecteren. Iedereen gaat anders om met verdriet. Neemt niet weg dat het van beide kanten belangrijk is om elkaar toch te zoeken daarin. Sterkte!
Daar heb je zeker gelijk in, maar dat hij helemaal niets zegt. Niet eens ja of ok, dat vind ik echt killing. Je hebt helemaal gelijk, ik heb ook van een vriendin te horen gekregen, het gebeurt zo vaak. Ja dat is natuurlijk zo, maar dat maakt het bij mij niet minder erg. Ik kan denk ik wel bij mijn beste vriendin terecht maar zij zit ook middenin een scheiding. Het is allemaal wat he. Bedankt voor je lieve berichtje en het hier kwijt kunnen lucht mij ook enorm op merk ik. Jij ook sterkte meis.
Dat ga ik zeker doen. Ik merk ook dat het helpt hier erover te schrijven. Ik stuur je een pb als ik het nodig heb. Het is al fijn om te lezen dat anderen dit ook zo kunnen voelen. Het is toch een behoorlijke impact. Ik hoop dat alles bij jou goed blijft verlopen. xxx
Gek he, mensen stappen er zo snel over heen. Dit is een ding dat je zelf moet meemaken denk ik, voor je weet hoe het is. Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Lief dank je wel!! Gefeliciteerd met je zwangerschap. En grote zus die jullie helaas hebben moeten verliezen, hoe heet zij? Ik hoop dat zij de kleine uk kan beschermen. Ik geloof wel dat energieën en ikjes blijven bestaan namelijk .
Dank je wel! Maar dat het herkenbaar is steunt mij al enorm hoor. Het is inderdaad zo wat je schrijft, je moet het zelf meemaken. Ik zei ook altijd als ik het hoorden "ow wat erg zeg". Ik besefte me altijd wel hoe klein ook dat het een afscheid is van je kindje in wording. Maar nu ik het zelf heb beleeft weet ik ook wat het met je doet en dat het intenser voelt dan ik ooit had gedacht. Dus ergens begrijp ik iedereen ook wel.
Dank je wel. Maar weet je, het gaat mij er niet om dat hij niet wilt praten. Dat hoeft ook niet. Maar als ik mijn verhaal doe is hij gewoon helemaal stil. Kijkt me niet aan, zegt geen ja of knikt niet. Helemaal nada reactie. En dat vind ik gewoon heel raar als ik mijn verdriet en frustratie uit. En het is niet zo dat ik dat 10x per dag of iedere dag doe..... Snap je?
Tjonge, pfff die opmerkingen zijn best heftig en irritant. Gelukkig laat je het van je afglijden, dat doe ik ook. Het is niet zo dat ik boos ben of gekwetst door mensen in mijn omgeving, meer teleurgesteld. Omdat ik van twee mensen in het bijzonder dacht dat ze echt aan het meeleven waren in het zwanger worden proces, maar dat viel al tegen toen ik vertelde dat ik zwanger was en nog meer toen ik een miskraam kreeg. Mensen kunnen ze zich er niet goed in verplaatsen. Gelukkig denk ik dan maar, want er zijn al zoveel vrouwen die dit mee moeten maken.
Jij ook sterkte meis. Dat zei mijn voetrelfex therapeut laatst ook tegen mij. "Mensen snappen gewoon niet dat het een deel van jouw was, hoe klein dan ook"
Moeilijk dat je het alleen hebt moeten doen, knap dat je zijn keuze gerespecteerd hebt. Ik heb het ook alleen bekeken inderdaad, wilde hij ook niet zien, ik heb het alleen laten onderzoeken in het ziekenhuis. Ik had het anders ook willen begraven maar dat vond hij maar een gek idee. Dank je wel. Hij mag ook zijn ruimte nemen hoor. Alleen tegen een muur praten, daar word ik wel moe van hihi. Hoe moe zal hij wel niet van mij zijn denk ik dan? hihi
Hier hetzelfde, ik besef dat ik vaak ook niet erg tactisch heb gereageerd. Is je man inmiddels al aan het praten geslagen? Of is het nog steeds die gezellige muur?