PFFFFFF, wil ik dit wel, ben ik wel blij, is dit wel wat voor mij? Op het moment dat de test uitwees dat ik zwanger was, begon ik te huilen en heb ik me diep "ongelukkig" gevoeld. Ik had het misschein nog niet verwacht, ik had nog plannen en had het eigenlijk voor volgend jaar in gedachten. We gaan nog op vakantie naar de Malediven en nu kan ik daar niet duiken en in de zon en een lekkere cocktail drinken (duiken op de Malediven stond en staat hoog op mijn bucketlist) en ik baal daar dus onwijs van... Ik denk dat ik hierbij mensen tegen hun borst aan stuit of dat ik misschien raar ben, maar sinds ik weet dat ik zwanger ben heb ik niet dat euforische gevoel welke de meeste anderen wel hebben als ze weten dat ze zwanger zijn. Ik heb geen roze wolk, ik loop niet hysterisch blij door huis heen, etc. Ik ben doodmoe, ik sport niet meer zoveel omdat ik dus onwijs moe ben aan het einde van de werkdag, 9 van de 10 x voel ik me hondsberoerd en ik ben zo chagrijnig en stekelig als een *noem eens wat*, wil niet "dik en vet" worden (was net weer op mijn normale gewicht). Hoe gaat het straks, ik wil wel blijven werken, heb ikd an nog wel tijd voor mezelf en voor mijn relatie, etc, etc. Ik ben nog net niet de hele dag aan het klagen zeg maar Eigenlijk voel ik me best raar en abnormaal omdat ik er momenteel zo over denk... herkennen mensen dit, in de beginperiode wellicht?
http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/500601-waar-mijn-roze-wolk.html De vermoeidheid had ik niet, wel de vragen die je stelde
Mijn eerste reactie bij de test was: O kut kut kut!!! Hahahahaha!! Mijn moeder heeft 8 jaar op mij moeten wachten en wilde heel graag kinderen. Ze heeft mij altijd op het hart gedrukt niet te graag te willen want dan lukt het niet. Met dat in het achterhoofd zijn we begonnen. We dachten, het zou mooi zijn als we in 2014 zwanger worden. Dat we ook al in 2014 papa en mama worden was dus ook wel even slikken!! Ik ben dan ook blij dat de zwangerschap 9 maanden duurt. Die tijd heb ik wel nodig gehad om te wennen aan de veranderingen in mijn leven. Nu kan ons kindje elk moment komen en vind ik het nog steeds spannend, maar op een andere manier als in het begin. Soms lijkt het onderwerp een taboe, maar ondertussen hoor ik best veel moeders die dezelfde gevoelens hadden. Laat het gebeuren, praat er vooral ook met je partner over. Neem je tijd, 9 maanden is best lang
Haha ik heb wel een vergelijkbaar verhaal inderdaad, ik heb eerst een uur staan janken toen ik de test zag. Mijn vriend keek een beetje beteutered, maar die is heel blij hoor en steunt me gelukkig ook wel (ook als ik als een soort generaal door huis heen bries en in tranen uitbarst) Het is ook dat ik het inderdaad nog niet echt "gepland" had, we wilden eerst nog naar de Malediven in januari 2015 en dat hadden we dus ook geboekt (nu kan het nog, bladiebla, dat verhaal) en nu kan het misschien ook wel, maar wordt mijn droomreis meteen voor mij meteen anders (waarover ik dan dus onwijs kan mokken) en daarbij komt dat qua financien nu niet uit (etc, etc, etc.) Nou ja, dat in combinatie met misselijkheid, vermoeidheid, zere borsten, prikkelbaarheid en het feit dat ik niet meer zoveel sport als ik gewend was, maakt het voor mij even niet zo leuk. Maar las in jouw topic dat meer vrouwen daar "last" van hebben, dus voel me al iets minder abnormaal En ik heb inderdaad nog even de tijd om het allemaal een plek te geven en er aan te wennen. Moet er wel bij zeggen dat ik sowieso van mezelf ook niet zo'n uitbundige roze wolk aanhanger ben, ben ook vrij nuchter ingesteld Hoe gaat het nu bij jou? Oh ik zie nu pas dat je bijna uitgerekend bent
Ik had dit in t begin ook heel erg. Bij mij kwam het dan doordat ik door de pil heen zwanger ben geraakt. Zelfs nog even getwijfeld of we het kindje zouden (kunnen) houden. Maar eenmaal besloten het te houden zat ik ook echt niet op de roze wolk! Bij mij kwam de roze wolk eigenlijk pas met de 11wk echo, toen ik dat kleintje zo zag bewegen en dat ik zag hoe hij/zij al gegroeid is tov 7wk. Wie weet is dat bij jou ook!
Ik had dit in het begin ook ookal was dit een geplande zwangerschap. Miste ineens alles heel erg wat ik niet meer kon doen en iedereen om me heen wel.. Daarbij komt dan ook nog dat je je dag in dag uit beroerd voelt inderdaad.. Ik zij ook vaak nou ik vind zwanger zijn niks aan ik ben echt niet zown blije vrouw die je altijd op tv ziet. Tot het 2e trimester en toen ging het langzaam beter. Sinds de 18e week ofzo voel ik me goed en voel ik de kleine man lekker trappelen.. Dat is echt het beste gevoel ooit!! kan me zo gelukkig voelen snachts in bed wakker worden en dan die kleine lekker voelen bewegen. op die momenten zijn we echt even met zijn tweetjes. Sommige vrouwen voelen zich 9 maanden zoals jij omschrijft maar ik hoop toch ook dat jou gelukkige periode uiteindelijk ook komt. Het is namelijk echt dat wonder waar altijd over gesproken word zo zie ik het nu ook. En wat betreft je vakantie snap heel goed dat je baalt!! Als ik jou was zou ik proberen er maar het beste van te maken en even genieten op een iets andere manier dan je voorheen was gewend!
Ik herken je gevoelens heel erg, zelf ervaar ik het ook zo. Heb de meest onrealistische gedachtes bij het hebben van een baby en zwanger zijn. Ik kan ook echt niet geloven dat er mensen bestaan die vrjwillig dit een 2de keer doen. Ik vind zwanger zijn echt hels en kan niet wachten tot hij eruit is want dan zie ik hem eindelijk en misschien wordt ik ooit wel weer mijzelf... Ik lig namelijk al letterlijk 30 weken ellendig op de bank, mijn sociale leven is volledig verdwenen, ik kan niks meer, heb overal pijn en voel me echt ellendig. Mijn lichaam is nu al voor eeuwig verwoest ( ik zie er echt uit als een zebra, mijn borsten zijn van een mooie stevige DD naar een homp lillend cup G vlees gegaan, ik heb meerdere artsen al gesmeekt om medicatie en ik mis mijzelf zo... Ik was ook echt in de veronderstelling dat ik een slechte moeder ben omdat ik helemaal niks om mijn baby gaf, tot het met 22,6 weken bijna mis ging. Toen kwam bij mij echt een moeder gevoel naar boven en wilde ik echt strijden voor mijn kind. Ik hou dus wel echt van hem alleen positief zijn vind ik heel erg moeilijk ik denk voornamelijk omdat sinds ik zwanger ben mijn leven echt voorbij is ( letterlijk!).
In het begin was ik erg blij maar werd vanaf een week of 5 heel ziek en toen was ik er niet meer zo blij mee Rond de 12 weken begon ik op te knappen en heb ik me tot en met ongeveer week 21 goed gevoeld. Ik ben nu 26 weken zwanger en vind het zwaar. Ik ben snel moe, als ik vroeg in de avond op de bank ga zitten val ik al in slaap. Mijn vriend en ik doen dus ook eigenlijk niks meer samen omdat ik gewoon te moe ben. Het lijkt wel alsof er een taboe heerst op zwanger zijn niet leuk vinden. Bij ons heeft het 15 maanden geduurd voordat we zwanger waren en ik ben er heel blij mee maar ik ben ook weer blij als ons kindje geboren is en ik mijn lichaam weer 'terug' heb.
Hahahaha, klopt inderdaad!! Nog heel eventjes!! Ik moet zeggen dat ik de eerste weken echt niet leuk vond. Ik heb ook vaak gedacht; mocht het nu mis gaan dan begin ik er niet nog een keer aan. Gelukkig was mijn vriend nuchter en konden we er goed over praten. Toen ik de kleine voor de eerste keer zag bij de termijnecho was ik ook helemaal verbaasd; "het is een baby!", dat dacht ik, maf he? Hahahahaha! Maar het was de eerste keer dat ik echt helemaal overweldigd was. De verloskundige praatte tegen ons maar ik zat alleen maar met tranen in mijn ogen naar de echo te kijken Daarna konden we het mensen gaan vertellen (we hadden ervoor gekozen te wachten tot na de echo). Het was erg fijn om eerst een aantal weken samen aan het idee van de zwangerschap te wennen, gezien alle emoties en spanning die het mee bracht. Maar het was daarna ook fijn om het iedereen te vertellen want het enthousiasme wat ik kreeg had een positief effect op mij! Nu kon ik ook over mijn gevoel praten met vriendinnen die al mama zijn en dat vond ik erg prettig. Ook zij bleken die angst en gevoelens te hebben gehad! Het gevoel is er wel nog steeds hoor, de afgelopen 8,5 steeds aanwezig geweest. Soms op de achtergrond, soms op de voorgrond. Maar ik heb het op den duur geaccepteerd als onderdeel van mijn proces. Ik blijf het nou eenmaal spannend vinden maar ik weet dat het goed komt. Vooral sinds ik de kleine veel voel geniet ik wel echt van de zwangerschap. Gevoelsmatig is het doodeng dat er over uiterlijk 3 weken een baby in mijn armen ligt, maar rationeel weet ik dat het goed komt en dat niet alleen mijn kindje maar ook ik als mama geboren gaat worden. Mijn tip is dus vooral om je niet te hard te verzetten tegen het gevoel, accepteer dat het er is en deel uit maakt van je proces naar het moederschap toe. De vragen, twijfels en onzekerheden zijn eigenlijk heel normaal. Mijn vriend en ik hebben het er ook goed over gehad en afspraken gemaakt over hoe straks als ons kindje er is. We willen minimaal 1 avond per maand iets samen doen. Uit eten of naar de film. Even de tijd en aandacht voor elkaar. Een vriendin zei al tegen me; dat je je nu al zo bewust bent van het effect wat een kindje op je leven en je relatie kan hebben, zal ervoor zorgen dat je er straks bewuster van bent en er ook eerder/sneller op zult reageren. Ik denk dat ze wel gelijk heeft. Wat ik dan ook erg fijn vond trouwens is dat mijn vriend en ik nog echt veel genoten hebben samen de afgelopen maanden. Ik ben weer helemaal verliefd op hem geworden (komt ook omdat hij al de hele zwangerschap heel lief voor me is ). We hebben nog veel leuke dingen gedaan. We hadden na september eigenlijk niks meer gepland maar de eerste week van mijn verlof (ben sinds 2 weken met verlof) besloten we, na een tip van mijn leidinggevende, om er nog even lekker uit te gaan. Op woensdagavond geboekt en zaterdag zaten we in een lekker luxe hotel voor een nachtje. We hebben heerlijk en heel bewust genoten van dat weekend. Na dat weekend heb ik ook het gevoel dat we voldoende tijd en aandacht voor elkaar hebben gehad en we klaar zijn voor ons kleintje. Het is en blijft een proces waar je in moet groeien en wat je alleen maar kan laten gebeuren. Het is niet te regisseren of te sturen. Haal je energie uit de kleine en fijne momenten; de echo, je groeiende buik, het leven wat je straks gaat voelen, de enthousiaste reacties om je heen... Probeer de andere dingen los te laten want je hebt er geen controle over; je eigen onzekerheden, opmerkingen als "je leven verandert 180 graden". Je hebt 9 maanden de tijd voor dit proces, maak er gebruik van. Men zegt; de tijd vliegt. Dat klopt, maar dat is pas achteraf, als de 9 maanden voorbij zijn. Ik vond de 9 maanden toen ik er midden in zat soms lang duren of juist een prettig tempo, omdat je toch per week leeft. Ik wens je heel veel geluk met het leventje wat in je groeit en ik hoop dat je je ook fysiek snel beter voelt!!!!!
Ik vind dit heel herkenbaar klinken. Tot week 35 ben ik alleen zwak ziek en misselijk geweest. En dat helpt niet met de blijdschap. Veel thuis zitten en wachten tot het tijd is, zo lijkt het een beetje. Ik ben vaak boos op mezelf geweest dat ik lang niet altijd blij was met de zwangerschap. Maarja met kwaaltjes enzo is het eigenlijk ook best logisch. Het gaat om de periode als het kind er is. En alle ouders zijn dat ook wel eens even zat. Toch blijf ik ervan overtuigt dat alles anders is als je je kindje vast kan houden. Dan is het tastbaar. Bouw je meer een band op. En dan kan je hem ook af en toe in bed leggen Samen lopen met je kind in de wagen om weer lekker te bewegen enzo. Alles wat nieuw is is even wennen. Maar daar heb je met zwangerschap ook ruim de tijd voor. En voor iedereen zal de kraamperiode ook een periode zijn van wennen aan elkaar. @Topic Starter, Je vakantie hoeft niet gecancled te worden als je financiën goed zijn. Als ik zo reken zit je in je tweede trimester dan. Dat is voor de meeste een periode waarin ze zich beter voelen. Ook is je buik in januari nog niet erg groot, waardoor je nog mobiel bent. wel moet je goed opletten met wat je eet als je daar bent. Maar die informatie is zo makkelijk te vinden op internet, dat komt echt wel goed. Je bent ook pas aan het begin van je zwangerschap. Die 9 maanden heeft de vrouw goed de tijd om te wennen aan het idee hoe het leven gaat veranderen. Je gaat vooruit denken met de veranderde plannen en op een gegeven moment ben je je oude plannen zo goed als vergeten.