Hoi, Ik ben in januari moeder geworden van een superlief meisje waar ik iedere dag dankbaar voor ben. Echter, mijn bevalling ging erg moeizaam met ernstige complicaties in mijn kraamtijd. Ik heb zelf nooit een grote kinderwens gehad, maar door alles wat er gebeurd is vind ik het zo eigenlijk wel goed. Mijn man zou een tweede erg leuk vinden en heb het idee dat hij hoopt dat ik me nog bedenk. Mensen in mijn omgeving roepen allemaal: wacht maar even, dat komt nog wel. Als dat zo is, is het welkom Maar er zijn ook mensen die zeggen dat het zielig is om haar geen broertje of zusje te geven. En dat soort opmerkingen zorgt toch voor een schuldgevoel. Wat als zij straks eenzaam is zonder broertje of zusje.. Dat zou ik ook niet willen. Ik heb zelf een zus, en ben zeker nu heel blij met haar, al zijn we erg verschillend. Dus voor iedereen zonder broers of zussen, heb jij het idee dat je broers of zussen mist of hebt gemist in je jeugd? Had je het liever anders gehad of vond je het juist fijn om alle aandacht van je ouders te hebben gehad?
Natuurlijk is dat niet zielig. Je houdt toch van je kind en je voedt haar toch liefdevol op. Er zijn genoeg mogelijkheden om je kind samen te laten spelen. Niet alle kinderen vinden samen spelen trouwens fijn. Het is hier in huis geregeld oorlog, ook niet echt gezellig hoor. En je moet het zelf ook aankunnen. Een kind opvoeden is niet niks.
wij hebben heel bewust voor méer dan éen kind gekozen. Zowel voor het heden (ze hebben een speelmaatje, ze leren om te gaan met andere kinderen, ze gaan een unieke relatie aan, er is niks vergelijkbaars met een broer of zus). Uiteraard weet ik dat het qua karakters niet hoeft te klikken, maar zelfs dan vind ik het érg waardevol voor de kinderen zelf. Maar ook voor de toekomst. Als je man en jij in een bejaardentehuis zitten, als jullie ooit gaan overlijden, dan staat je dochter niet alleen in het verzorgen en regelen van moeilijke dingen. En, als jullie als ouders er niet meer zijn, is er iemand die met haar dezelfde herinneringen deelt aan de gedeelde jeugd. Zoiets waardevols wil(de) ik mijn oudste niet ontzeggen.
Ik ben enig kind en dat is de reden waarom ik wel meer kinderen zou willen. Mijn schoonvader is ook enig kind, toen zijn moeder ziek werd, kwam dat alleen op zijn schouders, naast een meer dan fulltime baan, boodschappen met haar doen, naar het ziekenhuis, daarnaast nog bezoekjes in het weekend. Ook toen ze overleed had stond hij er alleen voor, wij hielpen wel, net als mijn schoonzus en familie en schoonmoeder, maar die voelen niet wat jij voelt en hij heeft dat heel moeilijk gevonden. Mijn moeder heeft en broer en zus en toen mijn opa overleed hebben zij alles kunnen delen, ondanks dat de band niet altijd even goed is maak je allemaal hetzelfde mee. Ik zie op tegen het moment dat mijn ouders hulpbehoevend worden, de maatschappij veranderd en ouderen zullen veel meer terug moeten vallen op hun kinderen. Ik heb wel een man die me met alle liefde zal helpen, maar dat is toch anders.
Weet je, ik had een heel verhaal geschreven om te plaatsen. Totdat ik me besefte dat het niet altijd een keuze is om 1 kind te hebben. Deze moeders hier het gevoel geven dat ze hun kind te kort doen zou ik niet op mijn geweten willen hebben. Doe wat je hart je ingeeft!
eigenlijk vraag je mij niet om te reageren (want ik heb een broertje en zusje), maar wil wel even kwijt dat dat echt niet zielig is. En dat ik vind dat je een kindje krijgt (als je het al krijgt) omdat JULLIE dat willen, niet om een broertje of zusje voor nr 1 te krijgen. Want ten eerste weet je niet wat je eerste wil of niet (misschien vind ze het wel hartstikke fijn in haar eentje), ten tweede je moet maar afwachten wat je krijgt (bijv. botsende karakters, of een gehandicapt kindje, waar de eerste voor moet gaan zorgen later) en ten derde, bedenk dat je dus een kind op de wereld zet voor 'het plezier' van eerste. Lijkt me een pittige rol voor het tweede kind. Nogmaals, mijn mening
Of ze krijgen op latere leeftijd ruzie en zien elkaar nooit meer zie dat zo vaak.. Kunnen elkaar niet luchten of zien en geen contact meer ( ook in mijn familie). Geeft echt geen garantie dat broer en zus of zus/zus of broer/broer goed met elkaar overweg kunnen, ook al wil je dat als ouders nog zo graag, kun je niet afdwingen. Familie is maar een bloedband, wil niet zeggen dat je dezelfde interesses/denkwijze hebt. En voor speelmaatje/omgaan met andere zoals jij zegt heb je ook de peuterspeelzaal of vrienden Ikzelf ben enigst kind en i love it! Ook altijd fijn gevonden, niks gemist En als mijn oudere overlijden of in een bejaardentehuis zitten heb ik altijd nog de steun van mijn man
Daar heb je helemaal gelijk in bedankt! Misschien dat mijn doel van dit topic niet helemaal duidelijk is. Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die als enig kind zijn opgegroeid, vonden zij zichzelf 'zielig', en hebben we voor hun gevoel veel gemist?
Helaas heeft mijn moeder een broertje waar ze niet op kon rekenen bij het overlijden van hun ouders.. hij heeft alleen voor een heleboel teleurstelling en verdriet gezorgd bij mijn moeder..
Dat geeft geen garanties hoor, mijn man en zijn broer spreken elkaar al jaren niet meer. Alleen na het overlijden van zijn moeder bij zaken waar ook zijn handtekening voor nodig was hebben ze elkaar gezien. Wat overigens voor best veel verdriet heeft gezorgd, beter was geweest als ze beide enigst kind waren geweest of in ieder geval geen broers van elkaar. Ik heb trouwens zelf 2 zussen, wat ik vroeger en ook nu heel erg fijn vind, er zijn dus 2 kanten aan de medaille. Je moet het in ieder geval niet voor een ander doen.
Dank je wel voor je reactie. Mijn vader is onlangs veel te vroeg overleden en heb inderdaad veel steun aan mijn zus. Al moet ik zeggen dat ik vooral steun aan mijn man heb, die zie ik toch dagelijks, en mijn zus helaas niet zo vaak nu we allebei een eigen gezin hebben.
Ik heb een jongere broer maar heb al 1,5 jaar geen contact meer met hem en dat zal er ook nooit meer komen als het aan ons beiden ligt. Er is veel gebeurd en we zijn er beiden helemaal klaar mee dus NEE het is echt niet zielig als je maar 1 kind hebt en dat die geen broers of zussen heeft want je hebt echt niet de garantie dat ze later altijd goed met elkaar overweg kunnen.
mijn man is enig kind en hij had graag een broertje of zusje gehad. hij heeft niet echt iets gemist maar heeft zich wel eens alleen gevoeld. ook heeft hij veel moeite gehad met samenwerken (op school en op zijn werk). ik denk dat het er ook wel aan ligt of je kindje met andere kinderen in contact komt. als je kind veel met kindjes in de buurt kan spelen of nichtjes en neefjes dan zal het niet veel verschil zijn.
Doen wat jullie willen. En niet naar andere luisteren. HIer ook bewust maar 1 kindje( Dochter) En iedereen respecteert nu onze keuze.
Ik ben ook enig kind, en eerlijk gezegd heb ik het wel gemist. Als kind zijnde best vaak. Met slecht weer, tijdens vakanties, op vakantie. Maar 3 jaar terug misschien nog het meest, toen overleed mijn vader plotseling op 54-jarige leeftijd. Ik was toen 20. Heb veel zelf moeten doen. Tuurlijk heb ik veel hulp gehad van familie, maar wat als je dat niet hebt? Ook nu ik moeder ben mis ik het. Ik vind familie heel belangrijk. Mijn vriend heeft 1 zus (+ partner en kind, in verwachting van de tweede), maar zij wonen in Tunesië. Ik ben zelf gek op mijn ooms en tantes en neefjes en nichtjes, en had dit Sara ook zo gegund.
Zielig of niet...daar kan ik niet over meepraten. Wat ik wel zie, is dat de kinderen bij ons heel veel met elkaar spelen. Maar...ook dat is geen 'garantie'. Wat betreft je bevalling...bij een tweede kun je na zo'n ervaring intensief begeleid worden...misschien is dat nog een 'tip'..?
Nee ik vind het niet zielig. Wij houden het ook bij één. Mijn moeder heeft een broer, die is op jonge leeftijd aangereden en heeft hier een handicap aan overgehouden. Ondanks dat hij er is, is hij er toch ook niet. Ik heb zelf drie zusjes. Maar zit er een groot leeftijdsverschil in. Met mijn 1e zusje heb ik 8 jaar in huis gewoont en toen ben ik op mezelf gegaan. We hebben een leeftijdsverschil van 8 jaar en mijn andere zusjes en ik schelen 20 en 22 jaar.
Mensen zijn raar joh zielig. Ik ken mijn zoontje juist veel aandacht geven en spullen omdat ik nog geen tweede wil.ik wil het wel maar niet nu
Ook wij hebben bewust voor 1 kind gekozen en daarnaast is nog een zwangerschap voor mij uitgesloten. Ja ik vind het soms pijnlijk dat Rune alleen op gaat groeien en dan doet mijn hart pijn. Maar dat is MIJN gevoel. Rune weet niet beter en is heel gelukkig. We doen er alles aan om hem zoveel mogelijk met andere kinderen op te laten groeien en hij vermaakt zich ook uitstekend alleen. Ik ga niet nadenken over de toekomst en moeilijke dingen. Ik ga er vanuit dat ik een sociaal kind groot ga brengen met een goed hart welke omringd zal worden met lieve vrienden, een partner en misschien wel een eigen gezin. Wanneer je andere enigskinderen vraagt hoe zij het hebben ervaren, hoor je wisselende dingen. Iedereen is anders en dat weet je niet hoe ze later zich gaan voelen. Vanwaar dan onze bewuste keuze voor 1: - de enigskinderen die ik ken zijn allen heel volwassen en sociaal. - Twee kinderen is gewoon niet mijn ding. Simpel als dat.