Nee vind dat niet zielig.. Moet trouwens wel zeggen dat we een tijd een buurjongetje hebben gehad die enig kind was. Zijn moeder vond het erg belangrijk dat hij met andere kinderen speelde en hij vond het bij ons ook erg leuk en kwam dus erg vaak aan de deur. Ik wees hem weleens af en dan ging hij dus echt thuis zitten wachten wanneer hij wel mocht komen en dat vond ik wel sneu (vooral in de zomervakantie). Maar voor mij was het ook best inspannend om er nog een kind bij te hebben die niet weet hoe het is om een slapend broertje of zusje te hebben enz. Daar zou ik dus wel voor waken.
Inderdaad Ik zou onze lieve dochter heel erg graag een broekje of een zusje geven maar helaas kan dat niet meer..... We zijn vreselijk blij met haar echt een enorm wonder wat eigenlijk onmogelijk zou moeten zijn geweest. Ik snap je idee wel van voor later ect ect dat heb ik ook en dat maakt me ook verdrietig, zeker nu al mijn vriendinnen (helemaal gegund hoor) zwanger zijn van de tweede, de posi testen me om de oren vliegen op facebook heb ik afgelopen week enorm om moeten huilen. Ik gun het iedereen echt waar maar, o wat zou ik ook zo graag nog een keer zwanger zijn, nog een keer alles zo klein, en een brusje voor ons meisje. Ik hoop dat als de tijd daar rijp voor is we haar kunnen uitleggen waarom zij maar alleen is en dat ze dat dan vast ook zal kunnen begrijpen. Ik heb het er momenteel best lastig mee met al die buiken en testen
Ik ben enig kind en vind het verschrikkelijk. Heb vroeger genoeg met andere kunnen spelen ed maar vooral nu had ik graag een broer of zus gewild. Mijn vader heeft een herseninfarct gehad, mijn ouders zijn gescheiden toen ik zeven was en ben nu zelf moeder. Had ik allemaal graag willen delen met een broer of zus. Heb wel vriendinnen en mijn man maar is toch anders dan een broer of zus, zeker in het geval van mijn vader. Was emotioneel heel zwaar maar daarbij moest ik alles regelen( wat ik overigens met liefde heb gedaan). Mijn man is ook enigst kind en die heeft het als heel prettig ervaren. Hoewel hij ook genoeg heeft meegemaakt.. Dus is echt voor iedereen anders..
Mijn man wilde er altijd maar 1, ik kreeg vooral een paar weken na de geboorte van ons zoontje een overweldigende tweede kinderwens maar dat is nu weer weg. Ik vind het best zwaar en belastend, een kindje. Ben enorm blij met ons zoontje en denk een veel gezelligere en lievere moeder te zijn als ik niet altijd druk bezig ben en slaapgebrek heb door de zorg voor meerdere kinderen. Ik denk ook dat het beter is voor onze relatie en dus ook voor onze zoon als hij enigkind blijft. Ik heb zelf geen goede band met mijn ouders en broers, mede doordat er altijd stress en geldproblemen waren, ook door de 3 kinderen die mijn ouders niet goed aankonden.
Dank jullie wel voor de reacties. Waarom weet ik niet, maar ik zit er al weken over na te denken. Misschien komt het omdat mijn meisje wel heel snel groot wordt Als ik kijk naar mijn eigen gezondheid dan blijft het bij 1. Ik heb een longembolie/trombose gehad na mijn bevalling en heb volgens de internist geluk dat ik er nog ben. Ik krijg eind deze maand uitslag of ik stollingsafwijkingen heb. Het ziekenhuis heeft me ook afgeraden om de eerste tijd weer zwanger te raken, zodat mijn lijf goed kan herstellen. Al met al was het vrij traumatiserend. Adoptie lijkt mij wel wat, mijn man is hier nog niet zo happig op. De enige twijfels die ik heb, zijn of ik mijn dochter niet tekort doe (daarom ook dit topic) en dat mijn man me dit later niet kwalijk gaat nemen. Maar goed, daarvoor moet ik toch echt bij hem zijn Ik hoor graag nog meer ervaringen van enige kinderen
Ik heb geen ervaring met zelf enig kind zijn maar mijn zoontje is dat wel en die opmerkingen krijg ik ook regelmatig maar het kan mij werkelijk niet boeien want andere mensen ervan vinden. Ik moet een tweede kindje krijgen omdat ik het graag wil niet omdat het zielig is voor mijn zoontje. Mijn zoontje weet niet beter en is heel sociaal en speelt met iedereen. Je moet je echt niks aantrekken van andere mensen, uiteindelijk moeten jullie het kindje grootbrengen en daar moet je wel voor de volle 100% voor gaan. En ik heb ook twijfels gehad en soms nog wel maar als ik dan weer de punten opsom waarom het zo makkelijk is met ons zoontje alleen dan stap ik gauw weer over die twijfels heen. En mijn zoontje is al 6 dus ja dat maakt de keuze om er nog 1 te nemen nog lastiger omdat het leeftijdsverschil toch al groot is. Misschien komt het gevoel nog naarmate je kindje wat ouder is maar bij mij is dat gevoel nooit meer echt teruggekomen dus ja dan is het ook makkelijker om je erbij neer te leggen want die kriebels zijn weggebleven voor een tweede.
Ik heb een broertje, stiefbroertje, halfzus en halfzusje. Ik heb met geen van allen contact, behalve mijn halfzusje via de app en zie haar 2x perjaar ongeveer. Ik mis ze geen van allen en vind het eigenlijk wel prima zo. Als je perse een tweede neemt omdat het anders zielig is, weet je nooit of het wel of niet klikt. Ik zou om die reden dus geen tweede nemen.
Mijn zoontje is ook nog steeds alleen. Hij is inmiddels bijna 4. Ik heb toen hij ongeveer 1 jaar oud was een dubbele hernia gekregen en een zwangerschap was tot nu toe eigenlijk niet haalbaar. Nu denken we wel steeds vaker om niet voor een tweede te gaan. Ik weet niet of ik mijn lijf nog een zwangerschap moet aan doen. Soms vind ik het wel sneu voor hem dat hij alleen is. Ik bedoel; ik heb echt niet de hele dag om met hem te spelen dus speelt hij ook veel alleen. Maar gelukkig heeft hij ook veel vriendjes en vriendinnetjes en zijn neefje is voor hem als een broertje.
Ik denk niet dat je in z'n algemeen kunt zeggen dat enig kind zijn zielig is of juist niet. Dat zal per kind/gezin verschillen. Ik vond het in onze situatie geen fijn idee, dat Thirza alleen zou blijven, ondanks dat ze ook een halfzus en -broer heeft, (maarja: die hebben een andere moeder dus). Thirza kon altijd erg goed alleen spelen, dus oppervlakkig gezien merkte je aan haar helemaal niet dat ze een broertje of zusje zou missen. Maar sinds Caitlyn er is, merken we wel dat -ondanks dat ze haar ook heus wel eens zat is- het toch ook heel veel geeft voor Thirza. Nu al. We hopen natuurlijk dat dat zo zal blijven, maar daar heb ik, met een stabiele opvoeding, alle vertrouwen in Ik vond de bevalling van Thirza ook vrij heftig: veel pijn en vrij veel bloed verloren, waardoor ik daarna 2 dagen niet eens kon zitten, omdat het me dan al zwart voor ogen werd. Ze was een huilbaby en ik ging al gillen bij de gedachte dat we dat nog een keer zouden moeten doormaken. En na een paar miskramen kwam de vraag of we er echt nog een keer voor moesten gaan, wel steeds dringender naar voren. Maar ik ben erg blij dat we doorgezet hebben, ondanks het feit dat ook Caitlyn een huilbaby was en we ook met haar twee hele heftige jaren achter de rug hebben. Ik denk wel dat je bij je afweging moet meenemen dat zwanger zijn en bevallen maar tijdelijk zijn. Dat duurt niet eeuwig en om een eerlijke afweging te maken, voor zowel jezelf als je kindje, is dat denk ik wel een gezond kader om te hanteren Maak dat niet groter dan het is, want het is gewoon wel heel jammer als je iets moois zou missen, enkel omdat je bang bent voor wat zou kunnen gebeuren. Weeg daarin goed af wat je wel en niet aan zou kunnen en beslis op basis daarvan
Ik heb een broer, maar ik heb er nooit iets aan gehad. Nu heb ik hem al 6 maanden niet gesproken, gelukkig. Dus ik was net zo lief enigst kind geweest.
Ik vind het vreselijk om enigskind te zijn en wil dan ook perse een broertje of zusje voor mijn zoontje, maar er zijn ook kinderen die vinden het heerlijk om de enige te zijn
Ik ken meerdere kinderen die enige kind zijn en zijn verreweg van zielig. Als het jullie keuze is moet je je niets aantrekken van de buitenwereld.
Als het voor jouw gezondheid een risico is, is het ook niet in het belang van het kind dat je al wél hebt. Wij verwelkomen straks een 3e en als peperdure opvang, loopbanen, leeftijd en andere factoren niet steeds zwaarder mee gaan wegen met beslissingen over de groei van het gezin, zou ik misschien ook nog wel een 4e kindje willen. Mij lijkt het gezellig en mooi om dat te kunnen doen en mogen meemaken, en ook fijn voor de kinderen om een aantal broers/zussen te hebben. Ik had nooit een kinderwens en werd daardoor verrast toen ik een tijdje samenwoonde met mijn partner. Tot mijn grote verbazing wilden we allebei na de 2e zeker nog wel een 3e en ik denk op dit moment dat hij de laatste gaat zijn. Ik vind het zelf heel fijn om een zus te hebben, maar weet niet hoe het is om haar niet te hebben. Mijn schoonmoeder is enig kind en inderdaad, toen haar ouders hulpbehoevend werden en later beiden kort achter elkaar overleden heeft zij het echt zwaar gehad. Maar met het overlijden van ouders kan je het ook met broers en zussen zwaar hebben, mijn moeder komt uit een gezin waar een van de kinderen altijd voor problemen zorgt, en zij hebben het echt een stuk moeilijker gehad na het overlijden van de ouders dan mijn schoonmoeder, want de conflicten blijven maar doorgaan. Dus het is nooit een garantie, je kan hooguit de hoop hebben dat je kinderen altijd op goede voet met elkaar blijven staan en juist plezier aan hun band beleven
Ik ben enig kind en heb dat nooit als vervelend ervaren. Ik had best graag een broer of zus gehad, maar voelde me zeker niet zielig. Ik ben opgegroeid in een kinderrijke buurt en heb altijd genoeg speelkameraadjes gehad. Ik heb leuke ouders die mij liefdevol grootgebracht hebben en mij alles gegeven hebben wat een kind zich kan wensen. Als we op vakantie gingen, mocht er soms zelfs een vriendin of vriendje mee. En toch, nu ok ouder wordt, mis ik het wel eens. En natuurlijk, dan zie ik vriendinnen die een fijne band met hun broer of zus hebben. Mijn man heeft een broer, maar heeft er niks mee. Als kind ook nooit gehad. Dat kan ook. Maar inderdaad, je ouders ouder worden of ziek. Mijn vader is in 2011 na een ziekbed overleden. Hij wilde na zijn dood graag in zee uitgestrooid worden. Maar mijn moeder kon dat niet aan. Stond ik daar alleen met mijn man en de broer en zus van mijn vader op een schip. Dat voelde eenzaam. En ik ben nu ook 'er enige' die mijn moeder nog heeft. Is zij er niet meer, dan is er niemand meer uit mijn oorspronkelijke gezin zeg maar. Met een broer of zus heb je toch altijd een gezamenlijk verleden, hoe dat ook voelt. Zelf hebben wij 3 kindjes. Maar inderdaad omdat wij dat zelf graag willen. Niet omdat 1 zielig is.
hier ben ik het helemaal mee eens! het is niet zielig om enig kind te zijn, totdat er iets op je pad komt, en je niemand hebt om het mee te delen!
Zielig? Nee! Maaaaar... ik denk dat het vooral voor in de toekomst wel fijn kan zijn (vooral als de band goed is) als bijvoorbeeld jullie overlijden. Steun die je dan krijgt, is toch anders als van een vriendin ofzo. Maar alleen voor die reden zou ik geen 2e "nemen". Vriendin van mij is enigst kind, en zodra ze bevallen was ging ze gelijk voor een 2e, zij heeft het als verschrikkelijk ervaren..maar dat is echt persoonlijk. Bij een andere vriendin hadden ze thuis 3 kids, en dat heeft zij als niet leuk ervaren omdat er altijd iemand buiten de boot viel.. ach zo is er altijd wel wat te klagen toch.
ik heb niks gemist in mijn jeugd, en een tweede kind neem/krijg je niet als maatje voor de eerste.... sowieso nooit garantie dat ze vrienden worden/blijven... enige waar ik wel tegen op zie is als mijn ouders dood gaan, dan ben ik alleen, dan heb je niet iemand met wie je dat exacte verdriet deelt. Maar, verder... ik mocht vroeger altijd vriendinnetje meenemen op vakantie of naa pretpark etc... en voordeel van enig kind zijn, sociaal, praat makkelijk met mensen, maak makkelijk vrienden en heb een vaste basis echte beste vriendinnen waar ik veel tijd en energie in steek en terug krijg