Enig kind zijn zielig?

ja maar dan ga je dus een kind nemen/krijgen en deze 18 jaar lang opvoeden alleen als back up voor de eerste? haha, dat vind ik dus geen goede reden eigenlijk...

 

Maar hoe groot is de kans dat je zoiets weer overkomt? Wat zeggen de dokters hierover? Zie je jezelf wel met nog een kindje?

 

Ik was ook enig kind en vond het verschrikkelijk. Alle gezinnen om mij heen hadden meerdere kinderen en ik zat altijd alleen.
Mijn moeder was en is chronisch ziek dat speelt ook mee, want zij kon er niet voor zorgen dat ik toch andere kinderen om me heen had. Bovendien werd ik door familie verwend genoemd omdat ik altijd alle aandacht kreeg van mijn moeder. Nee ik vond het niet leuk.
Maar dat is zo persoonlijk. Ik vind het zeker niet zielig. Contact met kindjes kun je zelf heel goed regelen en ook het niet verwend worden en leren delen ed, kun je heel goed in de hand houden als moeder. Als de enige reden een broertje of zusje is zou ik er niet aan beginnen.

 

Ik denk dat je wat al te optimistisch bent, wanneer je ervan uit gaat dat een evenwichtige opvoeding de sleutel is tot een goede relaties met je broer/zus op de lange termijn. Natuurlijk kan een onevenwichtige opvoeding deze relatie nadelige beinvloeden, maar ook de perfecte ouders brengen niet altijd broers en zussen voort die goed met elkaar omgaan, helaas.

On topic: ik vind enig kind zijn absoluut niet zielig. Ouders moeten sowieso het sociale leven van hun kind faciliteren, ook al heb je er vijf. Wellicht moet je hier nog net even wat meer tijd in insteke als je "maar" een kindje hebt (op vakanties enzo), maar daar is alles denk ik wel mee gezegd. Kinderen met drie broers en zussen kunnen later eenzaam worden en kinderen zonder broers en zussen kunnen een rijk sociaal leven hebben en andersom. Je kunt als ouder je kind enkel zo liefdevol en verstandig als maar kan opvoeden en hopen op het beste.

 

Ik ben zelf enigkind en dat is voor mij de reden geweest dat ik zelf wel heel graag meerdere kindjes wilde en niet wil dat mijn kind ook alleen opgroeit. Of het zielig is, nee dat niet direct of het voor een kind heel leuk is, is wat anders. Niet iedereen heeft de keuze om meerdere kindjes te mogen krijgen... maar bewust voor kindje zou ik dus nooit kiezen.

 

Of je hebt een l.ul van een broer die alles nog even erger maakt

 

Dit is een open reactie, gewoon wat ik zelf voel en wat ik zie bij mijn kindjes (ik heb er 2)

Ik heb een broertje en ik ben daar altijd heel blij mee geweest. Iemand om mee te stoeien, te knuffelen, te spelen, kattekwaad mee uit te halen. Samenspannen tegen mama en papa (ja, dat is leuk!). Nu ben ik gezegend met twee lieve kindjes en ik zie hoe ook zij een band hebben. Een band die zij nooit met iemand anders zullen hebben, echt heel bijzonder.

Ben je zielig als je enig kind bent? Zeker niet! Als je lieve familie en vrienden hebt die met je spelen en van je houden dan heb je een heerlijk leven. Maar een broertje of zusje hebben is wel iets heel bijzonders.

*edit* Lees net je medische verhaal: als je lieve kindje de kans loopt om haar moeder te verliezen aan een tweede kindje dan zou ik er nooit aan beginnen.

 

En helaas komt dat voor.

 

Inderdaad geen reden om een tweede te krijgen als je echt niet wilt!? Iedereen heeft zo zijn redenen. Ik vind 1 ook genoeg. En daar zal het ook bij blijven.
Je wilt een kindje omdat je dat zelf heel graag wilt. Niet voor je andere kind of wie dan ook.

 

ik wou dat ik keuze had, maar helaas.....

 

Dat is lief! Hoewel ik me geen 'slachtoffer' van de icsi voel is dit wel een beetje waar.
Wij zouden graag een tweede verwelkomen, om heel veel redenen die ik hier voorbij heb zien komen en dat we nog liefde te over hebben voor een tweede kindje. Nog één cryo en dan is het voor ons klaar. (2e behandeling pas, dus wel weer een bewuste keus om te stoppen)
Ik ben zelf de jongste van 6, ik kan het me niet voorstellen om enigskind te zijn. Mijn dochter zal waarschijnlijk de voordelen hiervan ondervinden. Alle aandacht is voor haar, meer vakanties, grotere kado's? De nadelen krijgt ze dan ook, maar je kunt niet missen wat je niet hebt!

 

Ik vind het voor kinderen wel leuker om broertje(s) of zusje(s) te hebben, maar ik vind het geen reden om zwanger proberen te raken als de wens voor een kindje zonder 'bedoeling' er nu niet is.

Verder is het mogelijk om er over een tijd heel anders in te staan. Een bevalling is een grote lichamelijke, maar ook zeker psychische opgave en dat kost bij veel moeders een stuk verwerking. Veel praten kan helpen mochten er dingen dwars zitten.

Soms is de wens voor een tweede er niet, dat is niet zielig. Een tweede kindje krijgen zonder de echte wens, is wel zielig.

 

Tenzij je de 40 nadert, zou ik het zelf een tijdje aanzien. Hoe je gevoel bijvoorbeeld is over 2 à 3 jaar. Zeker als je man echt wel voor 2 kinderen zou willen gaan.

Maar mijn man is bijvoorbeeld met 3 thuis, maar hoort zijn broer zelden, we zien hem alleen op feestjes zo'n 2 à 3 keer per jaar en ziet zijn zus nooit. Alle praktische zaken betreffende zijn moeder komen op hem terecht.

Ik heb een zus, maar zet ons langer dan 2 uur in dezelfde ruimte en 't is ambras. We zijn gewoon twee totaal verschillende mensen die totaal anders in 't leven staan. Ook als kind hebben we overigens nooit samen gespeeld. Ze was meer een "lastpost" die de dingen altijd kwam verstoren.
Ik zie haar ook maar een paar keer per jaar. Ik hoor meestal van mijn moeder hoe het met haar gaat, want onderling bellen doen we alleen als er bijvoorbeeld cadeaus moeten gekocht worden.
Ik heb overigens getwijfeld - net omwille van de moeilijke band die ik met haar heb - maar ik word wel meter van haar dochter-in-wording. Omdat ik me toch ergens vereerd voelde dat ze mij vroeg en het kind er weinig aan kan doen. En omdat ze mij echt geen 3 keer gaat vragen.

Mijn beste vriendin is dan weer dolgelukkig als alleenstaand kind. Het enige wat inderdaad soms op haar afkomt is dat ze inzake haar ouders voor alles alleen staat. Maar voor de rest is ze heerlijk groot geworden, had ze massa's vriendinnen, had ze tantes en neefjes en nichten die haar aandacht gaven en heeft ze nooit het gevoel gehad "alleen te zijn".
Haar ouders wilden overigens wel een tweede kind, maar haar moeder is nooit meer zwanger geraakt. En wilden ook niet de mallemolen van IVF en dergelijke in (wat 30 jaar geleden moeilijker lag dan nu).

 

Weet je, je hebt het niet altijd voor het zeggen hoeveel kinderen je wilt en wanneer enz.
Maar wij hebben gelukkig meer dan één kind. Ik kom zelf uit een familie waar meerdere kinderen heel gewoon is. Heerlijk vind ik het de gezelligheid van een groot gezin, maar dat is absoluut geen garantie dat dit goed blijft gaan. Eerlijk gezegd zie ik geen voordelen in gezin met één kind. (Behalve dat het jou een moeilijke bevalling/kraamtijd bespaart)

Laat het rustig liggen, je kindje is nog geen jaar! Wie weet begint het ooit nog eens te kriebelen en kun je je erover heen zetten.

Succes hoor!

 

Waarom zou ik (kunnen) bedoelen dat je je aanstelt? Ik begrijp echt niet waar je dat vandaan haalt?
Uit je post was mij niet duidelijk dat je dood had kunnen zijn, dus als je wilt dat in reacties daarin rekening wordt gehouden, is het ook wel zo handig om dat te vermelden misschien?

Ik heb nergens gezegd of bedoeld dat je je aanstelt, enkel dat je er in dit proces voor moet waken dat je alles in het juiste perspectief zet.
Dat zal in jouw geval ook betekenen dat je dan duidelijk krijgt hoe groot de kans is dat die longembolie zich gaat herhalen.
Dat kan niemand voor je beslissen en dus zul je je ook breder moeten laten leiden dan de vraag of het zielig is voor je kindje als ze alleen blijft. Zoals ik in mijn reactie wel heb aangegeven

 

Laatste zin vind ik toch echt niet waar. Ik heb het wel degelijk altijd gemist, temeer omdat ik gewoon geen enkel ander gezin kende met maar 1 kind. Maar mijn moeder is altijd duidelijk geweest, haar eileiders zijn verwijderd en na mij hield het op.

Wij wilden heel graag nog een kindje, maar absoluut niet voor de eerste hoor, gewoon omdat wij verlangen naar een aanvulling van ons gezin.

 

Precies dit. Hier alleen maar gezeik in de familie tussen de broers/zussen onderling, zie zien en spreken elkaar al jaren niet meer. Zowel mijn man als ik hechten 1000x meer waarde aan onze hechte vriendschappen dan zo'n opgedrongen bloedband.....onze vrienden zijn onze zelfgekozen familie en zo gaan we ook met elkaar om.