Eensch Hommel, wat vervelend die onzekerheid. Zo moeilijk om op je lichaam te vertrouwen. Lianne, ik reken meestal de dag na de positieve test als eisprong-dag. Zit nu op CD 10, heb meestal op/rond CD 15 een knaller. Zou leuk zijn als dat deze keer ook zo is. Streep is alweer wat donkerder dan die van zaterdag (had een dag overgeslagen, was iets te enthousiast begonnen op CD 8 ) Verder voel ik me nog steeds niet lekker, loop al vanaf donderdag te kwakkelen. Ben ook enorm zenuwachtig voor die echo van straks, maar ben blij dat ik 'm heb staan.
Ja dat is ook zo Logan. Ben nooit zo goed in me eraan overgeven. Pleur dan liever wat paracetamol achterover en ga gewoon door.
Liana sterkte zometeen bij de echo... ik denk dat het serieus kwam door mijn ontlasting.. bleh.. de boel ik mega gevoelig geworden sinds de laatste giga tsunami.. en ik baal van alle dingen die je toch bewust of onbewust gaat opmerken.. nu wil ik ineens geen koffie meer.. nou het zal allemaal wel.. ik heb zoals een ander topic al naar genoemd is: haat aan het wachtbankje..
Dames met de echo vanavond, ik denk aan jullie! *knuff* Voor de ene hopelijk goed bericht en voor de ander hopelijk duidelijke bevestiging.
Succes dames vanavond! Ik ken het hoor lianne, ik ben ook geen opgever maar soms moet je ff een stapje terug nemen.
Heej ladies, Weer ff bijgelezen hoor, das toch leuk thuiskomen Hommel, echt balen die onduidelijkheid, kan innestelling zijn maar ja, je wilt ook weer niet teveel hopen en dan teleurgesteld zijn.. Ik moet toch ff wat kwijt, ik voel me soms na t lezen v al jullie berichtjes zo alleen. Dat ligt niet aan jullie, maar aan mij. Ik kan niet meepraten over wanneer je wel/niet moet ovu testen, hoe lang cyclussen zijn, kwaaltjes voor je NOD en wanneer je dan t beste kunt testen etc. Begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat jullie je aanstellen of andere negatieve dingen. Het zegt alles over hoe machteloos ik me voel dat er bij mij helemaal niks gebeurt. Inmiddels cyclusdag 52 en ik heb even een 'Ik voel me heel zielig' moment. De gyn durfde bijna te beloven dat door de zwangerschapshormonen de boel op gang zou komen en dat dat binnen 3 maanden wel zou zijn gebeurd. Nou, niet dus en vl snapt er ook maar niks van en richt zich volledig op t huis.. Sorry, ff ego berichtje, maar af en toe word ik er zo beroerd van en zou ik een moord doen voor een wachtbankje. Heb trouwens vanmiddag een mooie armband gekocht waar ik nog wat in wil laten graveren, had opeens zo'n behoefte om mn dochtertje bij me t dragen.. Ben vanavond denk ik ff afwezig hier, hoop op mooie echo's!
Je houdt het goed in de gaten mamayo! Straks nieuws van de echomeiden (helemaaaal niet nieuwsgierig )! Zit hier nu al de hele dag met zeurende buikpijn, met zo nu en dan wat steken, heel laag bijna achter het schaambot. Dacht aan bandenpijn, maar kan dat wel zo vroeg?? Op internet lees ik overal vanaf 20 weken en heel in het begin als je moet hoesten of niezen. Maar ik ben pas op 9,5 week en het is al raak als ik gewoon stil zit. Geen pijn bij het plassen ofzo.
Och sun, wat een vervelende gevoelens, en heel begrijpelijk. Je lichaam is waarschijnlijk ook behoorlijk van slag door wat je hebt meegemaakt. Heb je nog contact met een vk of een gyn? Mischien voel je het zelf soms wat minder maar voor ons hoor je er gewoon bij hoor! Je hebt net zo'n kinderwens als wij allemaal! En op een dag kom je weer op dat vervloekte wachtbankje terecht, dat zo heerlijk lijkt nu (begrijpelijk!!!). Knuff meid!
Och lieve deern.. Het is ook gewoon Kl/ote om geen cyclus te hebben! Heb je nog contact met een gyn of vlos? Waarom neem je niet weer eens contact op? Knuffel meis.. Mooi dat je een armbandje hebt gekocht voor je dochtertje.
Sun, idd contact opnemen met de gyn, misschien dat je even een reset medicijn kan krijgen? Dikke knuf!! En mooi een armband!!
Even een knuffel voor jou! Ik weet niet hoe je je voelt want ik heb niet meegemaakt wat jij nu doormaakt, maar ik kan me wel voorstellen dat je je verloren moet voelen en even geen raad weet met alles. Dat je zo laat alsnog je kindje kwijtraakt is al heftig genoeg, en als je lichaam het daarna laat afweten is dat nog extra irritant. Het is al een vrij machteloze situatie waarin je zo weinig kunt doen, dan lijkt het me nog extra frustrerend dat je ook nog maar een beteje moet afwachten totdat je lijf weer eens op gang komt... Kun je er wel over praten met je vriend?