Ik vind 'zielig' echt een idiote woordkeuze. Mijn zoon is namelijk zielsgelukkig. Hij wíl niet eens een broertje of zusje. Bovendien heeft een kind daar niks over te zeggen. Jij als mens wilt toch gewoon nog een kind. Je krijgt een kind, geen broertje of zusje. En of dat mooi is meegenomen is altijd nog maar de vraag. Zowel mijn man als ik hebben geen bijzondere band met onze broers en zussen. Ik vind de redenen die mensen noemen om een tweede kind te willen pas zielig: alleen voor zieke ouders moeten zorgen, alleen achterblijven. Als het goed is, gaan je ouders dood als jij al een leven hebt opgebouwd met bijv. een partner en vrienden. Dus hoezo alleen? En er zijn maar weinig mensen die voor hun ouders moeten/willen zorgen. Dat is meestal een keuze (voor jouw ouders zorgen) het is niet iets wat ik van mijn kind ga verwachten.
Precies! Als ik het hier zo lees, dan heeft de participatiesamenleving een heel grote kans van slagen, want iedereen hier op ZP gaat voor haar ouders zorgen. Top! En niet kunnen emigreren: ik ken een gezien met vier dochters en daarvan zijn er drie geëmigreerd. Die laatste wil zelf in NL blijven, en zou nu dus ook in haar eentje voor de zorg voor haar ouders opdraaien. Dat kan dus ook nog. Of je hebt twee kinderen en er gaat er een dood, of wordt zwaar gehandicapt, of je krijgt ruzie en ziet diegene nooit meer of je ene kind gaat je andere misbruiken of of... Het is allemaal koffiedik kijken. Jij wilt een tweede kind en kunt het aan, of niet. Zo eenvoudig is het. (Als je überhaupt iets te kiezen hebt, natuurlijk. Voordat degenen die moeilijk kinderen kunnen krijgen daarover vallen.)
Vriendin van mij is enig kind, vind zichzelf echt niet zielig! Niet schuldig voelen hoor. Moet er wel bij zeggen dat ik heeeel lang heb gezegd het bij 1 kind te willen houden. En ja...toen ging het na 3,5 jaar toch kriebelen. En zie resultaat Ik zou zeggen, volg je gevoel. Je kunt jezelf voornemen dat jullie het bij 1 houden, zolang de wens voor een tweede niet komt. Als die er wel is, kan je het altijd nog overwegen. Zo is het hier gegaan. En er viel toen een hele last vanaf! Gewoon vertrouwen op je gevoel
Ik vind enig-kinderen ook absoluut niet zielig! Wel lijkt het me heftig om "alleen" het verdriet te dragen, als mijn ouders zouden overlijden. Verder wil ik wel even inhaken op de mantelzorgkwestie. Wij hebben altijd een hele individualstische maatschappij gehad in Nederland, met een goed zorgstelsel. Helaas zal dit op de langetermijn gaan verdwijnen en wordt er nu al verwacht dat mantelzorg voor de ouderen gaat toenemen. Dus je kunt als ouder zijnde nu wel roepen" ik verwacht niet dat mijn kinderen voor mij moeten gaan zorgen later", maar dit is niet realistisch want ook hier zal dat gaan veranderen.
ik heb geen kinderen om ze later voor mij te laten zorgen natuurlijk al zou ik dat met alle liefde voor mijn ouders doen mocht dit ooit nodig zijn maar het is alleen maar fijn dat ze dingen met elkaar kunnen delen zowel lief en leed. er bestaan straks geen verzorgingshuizen meer en met een lage of zelfs gemiddelde zzp score kom jij echt niet in een verpleeghuis en wie gaat er dan voor je zorgen? je mag hopen dat je dan zorg krijgt als jou eigen kind niet voor je wil/kan zorgen.
Ik hoop niet dat mijn dochter zich zielig gaat vinden, op dit moment vind zij zichzelf alles behalve zielig. En wil absoluut geen broertje/zusje (voor zover een kind van 6 echt weet wat dat is zonder het ooit te hebben ervaren). Of ze ooit nog een broertje/zusje gaat krijgen weet ik niet, haar vader heeft al een tijdje een nieuwe partner dus misschien dat ze daar ooit een (half)broertje/zusje krijgt. En over mezelf kan ik niet spreken, misschien wil ik het wel (heb een tijdje zitten denken over BAM maar besloten dat niet te doen) maar denk er steeds vaker over na om het zo te laten, natuurlijk ook heel erg afhankelijk van een eventuele partner (als deze ooit nog gaat komen ). Ik heb wel een hele sterke band met mijn broers en zou echt niet zonder ze willen maar mijn broers hebben bijvoorbeeld weer helemaal geen goede relatie. En mijn beide ouders hebben al tientallen jaren ruzie met hun broers/zussen. Dus een broer/zus is ook geen garantie. Mijn moeder staat ook alleen voor de zorg van haar ouders. Mijn dochter en ik schelen "maar" 20 jaar dus hopelijk is zij zelf al behoorlijk "oud" wanneer ik er niet meer ben, heeft ze zelf een partner en misschien kinderen die haar zullen steunen in de moeilijke tijden. Dat is voor mij absoluut geen reden voor een tweede kindje. Dus nee, ik vind het niet zielig. Het kan wel heel leuk zijn (wanneer de relatie dus wel goed is). Maar alleen voor de leuk krijg je geen kind .
Het is toch "jouw" verdriet? Steun vind je bij naasten en dat hoeven geen broers of zussen te zijn. Vaak hebben broers en zussen ook niet dezelfde band met hun ouders.
Ik vind mijzelf absoluut niet zielig als enigst kind. Moet wel zeggen dat ik nog een halfbroertje heb die 16jaar jonger is, maar daar ben ik dus niet in een gezin mee opgegroeid. Mijn man heeft een oudere broer die onlangs naar buitenland is gegaan, ook in dit geval komt de zorg van zijn ouders (later) op onze schouders. Maar we staan er samen voor klaar. Tussen manlief en zijn broer zitten ook wat aanzienlijke jaren leeftijdsverschil, ze konden elkaars bloed wel drinken. Dus ook leuk voor het ene kind... Nou dat hoeft dus niet zo te zijn. Ik heb er vroeger niet veel aan gemist, had veel vriendjes en had vaak contact met neefje en nichtjes. Dus het missen van een broertje/zusje: nee. Zelf zou ik graag twee kindjes willen. Maar dit vooral niet voor onze oudste dochter. Maar goed, dit heb je niet voor het zeggen onze dochter heeft ook lang op zich laten wachten. Ik voel mij in elk geval erg gezegend met onze meid, een tweede erbij zij mooi zijn. En als een broertje of zusje er niet in zit... Het zij zo.
Ik probeer jou hiermee echt geen schuldgevoel aan te praten hoor. In mijn situatie vind ik het alleen erg fijn dat ik mijn broertje en zusje heb, als mijn ouders er straks niet meer zullen zijn, en ook zeker om dit verdriet dan te delen en dat is iets wat ik ieder "kind" zou gunnen. Dat wil niet zeggen dat ik jouw kind daarom zielig vind...
dat vind ik toch meer een zorg voor mij en niet voor mijn kind. Ik leg om deze reden nu dan ook al maandelijks een bedrag aan de kant, zie het als een prive pensioen. Zo kan ik straks hopelijk zelf een verzorgende in de arm nemen als dit nodig is. Dit ga ik echt niet van mijn kind verwachten. Zo heeft mijn moeder dat nu trouwens ook geregeld die is zelfs onlangs naar een huis verhuisd waar al een mogelijkheid tot slaapkamer/badkamer beneden is. Die heeft dus voldoende geld om een verzorgende deze zorg te laten doen. Ook opa en oma hebben dat zo geregeld .
je hoeft dat ook niet van je kinderen te verwachten maar het gaat wel die kant op dat het van "men" straks word verwacht is het niet je kinderen dan je man, buurvrouw etc en niet iedereen heeft voldoende geld om dat allemaal goed vast te leggen voor later. maar goed dat is een hele andere discussie dan over het wel of niet zielig vinden van maar 1 kind.
Oh nee hoor. Alleen wordt de relatie die broers en zussen hebben imo gruwelijk geromantiseerd. Verdriet kan je uitstekend delen met de mensen die in het dagelijks leven dichtbij je staan. En zowel voor mijn man als mijzelf geldt dat dat niet onze broers en zussen zijn. De reden om nog een kind te willen zodat hij of zij een broer of zus heeft om verdriet van het verlies van ouders mee te delen, vind ik echt een heel slechte.
In jouw geval ligt dat dan anders. De gruwelijk geromantiseerde band met mijn broer en zus, daar ben ik mijn ouders wel heel dankbaar voor, maar ik besef me ook dat dit niet bij iedereen het geval is. Maar de band die ik met mijn broer en zus heb, die gun ik iedereen! Dus eerlijk is eerlijk, als ik een keuze mocht maken, tussen enig kind zijn en broers of zussen hebben, dan zou ik voor broers en zussen kiezen, gewoon omdat ze voor mij onzettend veel betekenen en ik onwijs veel aan ze heb, en dit in de toekomst (hopelijk) ook zo zou blijven. En eigenlijk vind ik die reden zo slecht nog niet, voor mij zou het namelijk wel een reden zijn die mee zou tellen en waar ik zeker aan zou denken. Natuurlijk niet de enigste reden maar wel een afweging.
+ 1 Voor ons is het zeker een afweging geweest die ons het laatste zetje gegeven heeft om toch te proberen voor een tweede te gaan. Het is niet de hoofdreden, absoluut niet, maar speelt toch zeker wel mee.
Helemaal mee eens! Een tweede kind wil heus niet zeggen dat je dan met zijn twee voor een zieke ouder zorgt! Mijn sm heeft een broer maar denk maar niet dat hij naar zijn moeder omkijkt?! Sm heeft de volledige zorg voor haar moeder en als ze eens een weekendje weg gaat dan komt oma bij ons eten. Het is pas zielig dat een tweede kind alleen welkom is omdat anders het eerste kind zo zielig is, hoezo, je kind wordt meteen opgestapeld met een taak?!
Helemaal mee eens. Je verdriet is altijd individueel. Als je daarin raakvlakken vindt met broers/zussen: hartstikke fijn. Maar vanzelfsprekend is het zeker niet. En ik weet uit ervaring dat het bij het gehandicapt raken of overlijden van familieleden verre van vanzelfsprekend is dat de lasten evenredig worden verdeeld of dat je steun vindt bij elkaar. Het kán, zeker. Maar het hoeft helemaal niet.
Hier blijft het bij 1 kindje. Mijn vriend heeft een broertje en kan daar goed mee opschieten. Ik ben alleen. Gemist heb ik helemaal niets. Bijna elke dag nam ik vriendjes/vriendinnetjes mee, zo ook op vakantie of met een dagje weg. Ik ben totaal niet verwend en moest gewoon zelf mijn geld verdienen. Ik zou mijn keuze niet maken op basis van de toekomst. Al die verzorg verhalen die ik hier lees zijn naar mijn idee ook niets waard. Je kan niet in de toekomst kijken en een 2e kindje nemen zodat ze later ons kunnen verzorgen vind ik behoorlijk raar. Als ze ruzie hebben of er overlijd er één ligt de zorg/het verdriet alsnog bij 1 kind.
Wij kiezen bewust voor een kindje. Mijn man is ouder. Stel, mij gebeurd wat dan zit hij met meerdere jonge kindjes... mensen zeggen: ja maar jij bent jong! En: aaah wat zonde nou!! :x Nee in een huwelijk beslis je samen. Wij kiezen voor een kindje. Prima wat ons betreft en geen hond die er over kan en MAG oordelen!
Volgens mij is het een feit dat enig kinderen het gelukkigst zijn. Mijn dochter komt niks tekort, krijgt alle aandacht, er worden leuke dingen gedaan. Wat is daar zielig aan? En voor later? Ik werk in de ouderen zorg en ook al zijn er vijf kinderen , het is er vaak maar een die alles doet voor de ouder
Tja, denk dat je sowieso alléén nog een kind erbij moet 'nemen' als je dat in de eerste plaats echt zelf wilt (en kunt natuurlijk!!). Want als je het (vooral) voor het eerste kind doet en het pakt toch niet zo uit als gehoopt.. Dan kun je denk ik beter je liefde en energie steken in je volledig gewenste enige kind Tja, hier zat t er gewoon niet in door heftige zwangerschap en daarna nog veel ziek geweest/medicatie. Heb t er een tijd best moeilijk mee gehad. Eerst even voor mezelf, daarna vooral voor mijn dochter. Maar dat heb ik nu echt afgesloten, ik wil zelf gewoon niet nog een kind (krijgen/opvoeding; vooral die eerste 4 jaar opnieuw, moet er echt niet aan denken). Ik zeg niet nooit, maar de kans is heel erg klein dat ik dat ooit nog wil. De vader van dochter en ik zijn nu wel sinds een half jaar uit elkaar en moet wel eerlijk zeggen dat ik bij nieuwe liefdes wel voorkeur heb voor mannen met kind(eren). Sowieso omdat ze in dezelfde fase zitten (en niet nog een kinderwens), zolang ze niet té jong zijn vind ik het zelf ook leuk, maar ik vind het ook leuk/fijn voor mijn dochter..