Lotgenoten gezocht > Een ouder met kanker

Ik was 15 toen mijn moeder overleed, inmiddels alweer bijna 19 jaar geleden.
Het begon met borstkanker. Ze is geopereerd, bestraald en heeft chemo's gehad.
Uiteindelijk had ze overal uitzaaiingen, ook in haar hoofd. Ze kreeg toen nog wel de keus om het te rekken met bestralingen, maar ze was op en heeft toen besloten om dat niet meer te doen. 6 weken daarna is ze overleden. In totaal is ze iets meer dan een jaar ziek geweest.
Wat ik vooral heel erg moeilijk vond, is dat ze veranderde van een energieke vrouw naar een hoopje ellende. Dat vond ze zelf ook heel erg, ze kon ineens niks meer.
Het einde vond ik echt vreselijk. Doordat het in haar hoofd zat, werd ze blind, kon ze niet meer praten en ze herkende ons niet meer.
Ik was voor haar erg bij dat het over was, toen kreeg ze rust.
Nu vind ik bepaalde momenten toch wel erg moeilijk. Omdat ik nog zo jong was, heeft ze niks bij mij meegemaakt. Geen vriendjes, diploma uitreiking, mijn zoon en volgend jaar gaan wij trouwen en daar is zij natuurlijk niet bij. Ik heb wel geleerd om te genieten van het leven, want voor je het weet is het voorbij.

Sterkte met alles!

 

Allereerst wil ik je veel sterkte wensen voor de komende zware tijd.


Het laatste gedeelte kan heel snel gaan, bij mijn moeder is dat in ieder geval wel zo geweest.
Zij had al 3 jaar kanker vlakbij haar longen (te risicovol om te opereren) en uitzaaiingen in het hoofd.
Ze heeft weet ik niet hoeveel chemo's gehad, de 1 nog agressiever dan de andere en ze werd er alleen maar zieker van.
Op een gegeven moment kon ze van de pijn/blaren in haar mond niet meer eten en drinken en toen hebben we gezegd stoppen met alle medicatie! Ze werd gewoon vergiftigd door al die medicijnen.
Het laatste half jaar voor haar overlijden ging ze steeds harder achteruit, haar mobiliteit werd heel slecht, liep inmiddels als 54 jarige met een rollator. ( Ze had daar gelukkig emotioneel gezien totaal geen probleem mee) Op een gegeven moment werd het zo erg dat ze steeds vaker haar evenwicht verloor en viel en een paar keer naar het zkh moest. De laatste keer is ze gebleven om er niet meer levend uit te komen.
Ze was echt helemaal op! Besloten is om haar met morfine in een soort slaap te houden en organen en uiteindelijk het "lichtje" vielen langzaam uit. Tussen het stoppen met medicatie en het overlijden zit schat ik ongeveer een half jaar.

 

Heel veel sterkte meid, je moeder (of vader) verliezen is heel zwaar!

Mijn moeder kreeg op 6 oktober 2011 te horen dat ze slokdarmkanker had, na maandenlange doktersbezoeken, gediagnoseerd worden met een eetstoornis uiteindelijk een verwijzing gekregen voor een onderzoek en ze is daarna meteen opgenomen want door de tumor is bij het onderzoek een gat in haar maag gekomen en mocht ze niets eten of drinken totdat het helemaal genezen was.

Na wekenlang onderzoeken kregen we te horen dat het een goede opereerbare kanker was, langzaam groeiend en dat er dus een periode zou gaan volgen met chemo en bestralen, dat heeft ze allemaal als een kanjer doorstaan!

De tumor was erna klein genoeg om te opereren dus toen is ze 10 uur lang geopereerd en hebben ze haar slokdarm weggehaald en een soort buismaag gemaakt, heel erg intensieve operatie en na 2 weken intensive care mocht ze eindelijk naar normale afdeling, ging best goed!

Na een dikke week geloof ik mocht ze naar huis, ze hield soms wat koorts maar huisarts wimpelde het weer af, ziekenhuis zei dat ze naar huisarts moest gaan want ze had nu een lage weerstand en waarschijnlijk gewoon gevoelig voor virusjes e.d.

Volgens mij een 6-8 weken na de operatie (weet niet precies meer) kregen we te horen dat ze helemaal "beter" was, de snijranden waren schoon en ze kon beginnen met genezen en verder haar leven oppikken.

Een paar dagen later kreeg ze een bloeding, dus naar het ziekenhuis en daar eenmaal op de onderzoektafel is ze overleden alsnog, alles was afgestorven van binnen (ze hadden dus de koorts moeten onderzoeken!) en ze konden niets meer doen.

Ik kreeg te horen dat ze naar het ziekenhuis moest veel te laat (ze wisten het al om 6 uur sochtends en belde mij pas om half 8, toen heb ik snel de kindjes weggebracht naar vriendin en aangereden en ze is 08.20 overleden terwijl ik er om 08.30 aankwam (ze is 30 maart 2012 overleden)

Ik ben daar zo lang zo boos om geweest (en natuurlijk verdrietig) de laatste momenten met mijn moeder zijn mij afgenomen terwijl als ze meteen hadden gebeld had ik het gered en had ik van mijn part nog even haar hand kunnen vasthouden.

De ene keer gaat het goed en heb ik er rust in gekregen maar andere dagen mis ik een moeder, een oma voor mijn kindjes, mijn beste vriendin ooit.

Soms denk ik het word makkelijker maar andere momenten weer helemaal niet, het is moeilijk.

Ik dacht dat het redelijk ging maar nu kreeg mijn schoonmoeder een paar weken terug te horen dat ze baarmoeder kanker heeft en waarschijnlijk niet lang heeft en alles komt terug.

Ik heb het ook een hele poos weg moeten stoppen omdat ik simpelweg geen tijd had, wij hebben eigen zaak en om mijn vader ruimte geven betekende dat dat mijn man meer moest werken (want ja dat gaat toch door en zo kon mijn vader meer thuis zijn / rust krijgen) en dat betekende voor mij geen tijd om het te verwerken, ik kreeg 2 maanden erna ook te maken met mijn galblaas en andere lichamelijke ongemakken dus het haalt je uiteindelijk wel in

Misschien dat ik laatste tijd wat moeilijker heb is dat ik er eindelijk aan ga werken om het te verwerken.

Ik heb teveel andere mensen hun zin gegeven om de vrede te bewaren in plaats van mijn eigen gevoelens te laten zien / duidelijk te maken en mijn moeder wilde geen ruzie (ze wilde rust) ik heb dat gerespecteerd voor haar maar daardoor heb ik vele momenten gemist van haar laatste weken en achteraf had ik ook mijn eigen gevoelens / wensen kenbaar moeten maken dus probeer dat te doen.. schuif jezelf niet opzij, als jij graag iets wil doen, doe dat..

Misschien heb je dan van minder dingen spijt als mij, dat raad ik mijn man nu ook aan, pak die momenten nog die ik niet heb gehad..

 

Hier ook een lotgenoot.

Ruim 20 jaar geleden kreeg mijn moeder borstkanker, ze was nog geen 50 jaar oud. Borst geamputeerd, lymfeklieren verwijderd, de bleken uitzaaiingen te zitten. Chemo en bestraling gehad en gelukkig dat overleefd.

Juli 2011 kwam de diagnose longkanker... Niet operabel, dus alle behandelingen waren palliatief.
Mijn mams heeft zich weer vol overgave in de strijd gegooid. 4 chemokuren en 30 bestralingen. Tumor heeft daar een hele optater van gehad, maar mijn moeder ook...

Vorig jaar weer begonnen met chemo maar dat na 1 kuur weer mee gestopt. Ze werd er te ziek van, de kwaliteit van leven werd er nier beter op.

Uiteindelijk heeft ze op 10 april dit jaar de strijd verloren...

 

mijn vader heeft precies hetzelfde! alleen mijn vader is nu aan de chemo, de hormoonbehandeling werkte niet meer na 3 maanden ongeveer. hij heeft vandaag de derde chemo gehad, hij voelt zich nu weer redelijk goed, hij was redelijk verzwakt want de tumor groeide tegen zijn blaas waardoor hij heel vaak moest plassen, hij heeft daarom nu een katheter.

 

Hier heb ik mijn vader verloren aan kanker.
Ongeveer 14 jaar geleden werd toevallig prostaatkanker gevonden bij mijn vader; hij was toen 54 jaar. Aangezien ze er vlug bijwaren (de tumor was nog ‘ingekapseld’) was hij er vanaf met een operatie. Mentaal had hij toch een opdoffer gekregen, maar uiteindelijk ging het leven verder.

In september 2005 begon hij last te hebben van een stekende pijn links in zijn zij/rug. Allerlei testen gedaan en niets gevonden. Tot hij naar een 2e ziekenhuis ging en er tumoren gevonden werden op zijn lever. Eerst werd er gedacht aan pancreaskanker, maar uiteindelijk bleek het dus slokdarmkanker – mijn moeder vertelde me het op 1 november 2005.
In mijn ogen heeft mijn vader meteen de schouders laten hangen en is hij nooit echt overtuigd aan de belangrijkste strijd van zijn leven begonnen, mede ook omdat het een kanker is met een zeer laag overlevingspercentage. Hij ging 24/24 en 7/7 aan de chemo, met telkens 2 of 3 weken rust tussenin.
De eerste chemokuur ging nog, maar bij de tweede was zijn mond volledig ontstoken en kon hij niets meer eten. De kilo’s vlogen eraf tot hij minder dan 60kg woog.
Hoewel in eerste instantie de markers in zijn bloed goede resultaten gaven, stagneerden tot verslechterden ze daarna.

Mijn vader sloot zich volledig op; hoewel ze heel goed contact hebben met de buren (rustige straat, iedereen woont er al 30 jaar) heeft het 2 maanden geduurd eer ze wisten wat er was. Dat er iets was hadden ze wel door, omdat zijn wagen op de oprit bleef staan, maar wat juist mocht mijn moeder niet vertellen…

Zaterdag 1 april 2006 was de laatste keer dat ik hem gezien heb maar dat wist ik toen niet; het was thuis bij mijn ouders, maar hij was helemaal van de kaart door de morfinepleisters.
Woensdag belde m’n moeder. Ondertussen was mijn vader weer op genomen in het ZH – totaal verzwakt en vol vocht geschoten. Ik had opnames voor een spelprogramma op tv de vrijdag erna en ze zou meekomen, maar ze belde om te zeggen dat papa liever had dat ze bij haar bleef. Ik zei haar oa nog dat we nog een teamnaam zochten voor de opname, en ik hoorde mijn vader vanop de achtergrond roepen “Van niks ni bang”. Het laatste dat ik hem heb horen zeggen. Achteraf (maanden later) bleek dat de arts die dag mijn ouders gezegd had dat het geen zin meer had door te gaan met de behandeling, maar dat wist ik toen dus niet.

Vrijdag – dag van de opname. In de namiddag rond 14h belde m’n moeder me op mijn werk om te zeggen dat het slechter ging met papa en dat de artsen hem nog 48u gaven. Wat heen en weer gebeld, oa naar mijn vriend om hem op de hoogte te brengen en het productiehuis om onze deelname te annuleren. Even later belde mijn moeder opnieuw, om te zeggen dat ze mijn vader morfine hadden gegeven om hem rustiger te krijgen, ik kon hem zo horen ademen, bijna reutelen.
Mijn vriend gebeld, en ik reed naar ons appartement om wat spullen bijeen te rapen om naar mijn ouders toe te gaan. Het was dus vrijdag – 7 april 2006 - en volop spits op de Brusselse ring. Om iets na 18h kwam ik op de afdeling aan in het ziekenhuis, mijn moeder stond aan de trap – pap was 10 minuten eerder gestorven .
Hij lag in zijn bed, met zijn ogen nog open. Ik ben hem nog gaan groeten nadat ze hem opgebaard hadden, mijn moeder kon het niet.

Vanaf dan ben ik in een soort roes gegaan, op automatische piloot. Ik wilde sterk zijn voor mijn moeder, die toen nog steeds fulltime werkte – elke middag tijdens de pauze reed ze snel over en weer naar huis. Tijdens die maanden was zij het die maar bleef doordraaien. Tot op de dag van vandaag vraag ik me af in hoeverre mijn ouders de ziekte van mijn vader écht onder ogen gekeken hebben, wat ze wel of niet besproken hebben . Zo wist ze bv niet of mijn vader begraven of gecremeerd wilde worden…

Het heeft een jaar geduurd eer ik heb kunnen huilen en ook nu heb ik het nog steeds moeilijk met die laatste gemiste momenten.
En net zoals Tigermommy ook schreef, kreeg ik de maanden erna last van (onverklaarbare) lichamelijke klachten. Meestal ’s nachts, het begon met maagkrampen, die uitstraalden naar mijn lenden en rug. Ik kroop letterlijk rond de tafel van de pijn. Tijdens 1 van die aanvallen is de huisarts om 10h ’s avonds nog moeten komen om spierverslappers in te spuiten…Na ongeveer een jaar zijn de aanvallen even mysterieus verdwenen als ze gekomen zijn.

Het is een hele boterham geworden, maar het deed deugd om eens mijn verhaal op papier te zetten… Naast mijn vader heb ik ook mijn grootmoeder en haar zus zien sterven aan kanker. Allemaal goeie mensen die veel te vroeg gegaan zijn L

 

Mijn vader is afgelopen 22 augustus overleden aan longkanker/botkanker en vele uitzaaiingen. Hij zou 57 worden in september...

eind oktober vorig jaar diagnose.. chemo deed niet meer veel voor hem.

 

Hai,

Ik ben in 2010 mijn vader verloren aan uitgezaaide longkanker.
Het was uitgezaaid naar zijn botten en vrijwel alle andere organen.

Mijn vader was er al bang voor en heeft het naar de dokter gaan heel erg lang uitgesteld. Uiteindelijk heeft hij in april 2010 de diagnose gekregen en is begonnen met chemo en bestraling, allen palliatief.

Hij werd zo vreselijk ziek van de behandelingen, dat uiteindelijk de enige behandelingen die hij nog wilde pijnbestrijding was. Dit hield in dat ze bepaalde zenuwen door middel van bestraling uitschakelden en wat morfine.

Hij wilde niet naar het ziekenhuis en heeft vanaf de diagnose direct aangegeven -mits mijn moeder en ik hiermee accoord gingen- dat hij zelf wilde kiezen wanneer het genoeg was. Uiteraard hebben wij hem beide hierin gesteund.
Wij hebben hem maandenlang thuis verzorgd, iedere keer een stapje terug, tot uiteindelijk hij niet meer de trap op kon. Toen ging het heel hard. Hij at weinig tot niets, hij bewoog helemaal niet meer. Hij heeft een paar dagen voor zijn dood gekozen: hij wilde niet meer.
Hij is thuis in ons bijzijn vrij rustig in zijn slaap overleden. Mijn moeder en ik hebben hem thuis gehad tot aan zijn crematie. Wij hebben hem zelf verzorgd na zijn dood. Hij overleed 2 dagen voor kerst 2010. Hij is nooit in vreemde handen geweest en voor ons was het goed zo.

Hij is altijd blij van zin gebleven, en wij waren als gezin heel hecht. Je weet dat het komt, en langzaam wen je. Het verdriet blijft, maar de scherpe randjes gaan ervanaf.
Het is goed zo, hij heeft geen pijn meer. Helaas heeft hij nooit zijn twee kleinzoons mogen ontmoeten, maar onze oudste draagt zijn naam.

De tijd is heftig en je leert veel. Over jezelf, over anderen, over liefde en wat pijn is.

Ik wens je heel veel sterkte, en ik hoop dat je op een dag kunt zeggen: het is goed zo.

Veel liefs

 

Het heeft wel gewerkt de eerste maanden, stuur me pb al je wil.

 

mijn moeder is inmiddels ruim 5 jaar geleden overleden!
ze heeft jarenlang (lees zo'n 13 jaar) geknokt tegen deze verschrikkelijke ziekte!
ze begon met borstkanker en 7 uitzaaiingen, de dag van de uitslag moest ze meteen in het ziekenhuis blijven voor een operatie/borstamputatie, 16 oktober (haar 36e verjaardag, ik was net 9) was de uitslag en 17 of 18 oktober is ze geopereerd.. daarna volgde een ellendelange periode van zkh bezoeken, chemo's, bestralingen enz enz.
bijna 5 jaar later kon ze ineens bijna niet meer lopen, dus de (vervangend) HA laten komen die dacht een hernia dus ze moest naar het zkh voor wederom een operatie maar niets bleek minder waar de kanker was terug, dit keer in haar onderrug tegen ze zenuwen aan dus opereren was niet mogelijk.
weer chemo en nog meer medicijnen dan ze al had!
en sindsdien was de kanker af en aan onder controle en dan begon er weer een uitzaaiing te woekeren dus af en aan weer chemo, medicijnen en al die meuk die erbij hoort.

al met al bleken de uitzaaiingen in 2006 stabiel te zijn, tot eind 2006 er weer een genadeklap kwam, de kanker was volledig terug, dit keer op haar lever en on haar longen dus weer chemo, medicijnen enz enz.
vanaf toen tot aan haar overlijden (juni 2009) heeft ze continu chemo gehad, 3 weken wel en dan weer 1 week niet en zo ruim 2,5 jaar door!

op 28 juni 2009 hebben we afscheid van mijn allerliefste mama moeten nemen 5,5 week voor onze bruiloft :'(
en we missen haar allemaal nog elke dag!

TS & alle andere meiden heel veel sterkte allemaal!

 

Die afbouwschema's van de dexamethason kregen wij ook zodra het wat beter leek te gaan. Om daarna weer op volle dosis terug te komen. Afbouwen zullen de artsen altijd willen blijven doen zolang ze zien dat het redelijk goed gaat. Wij noemde het zijn "wonderhappypil" maar het is echt een paardenmiddel! Op het einde gaf het niet meer en mochten we het gewoon gebruiken, we hadden niets meer te verliezen, dus als hij zich er beter bij voelde, mochten we het gewoon toedienen.

Een plekje heeft het zeker wel! We hebben veel fijne herinneringen en dat maakt het gemis wat zachter.

Dus koester alle herinneringen en maak er nog meer zolang het nog kan! Ik hoop dat je veel steun hebt onder je eigen familie en gezinnetje, die kun je goed gebruiken.

 

Ik heb, voor mijn dochter, een invulboek "herinneringen aan jou" gekocht zodat zij toch op een bepaalde manier later mijn moeder kan "leren kennen". Ook heb ik het boek "mama vertel eens" gekocht zodat ik dat in kan vullen, mocht mij eens iets overkomen. Niet leuk om daar op die manier aan te denken, masr het geeft mij een fijn gevoel.

 

Wat herkenbaar.. Tranen in m'n ogen. Heel erg veel sterkte!

6 jaar geleden had m'n moeder ineens verlies van spraak, zo zei ze kan de tv wat lager en nog meer dingen. Ik dacht eigenlijk direct aan een TIA (dat ken ik van m'n 2erk) Ze zou in het ziekenhuis een tia onderzoek krijgen inclusief scans etc. Ik zou meegaan naar het ziekenhuis, ik was vrij en gaf aan m'n vader aan dat ik het prima vond.

Hele dag onderzoeken gehad, eind van de dag de uitslag. ''We moeten verder ondezoeken, maar u heeft een hersentumor, ontsteking of een abces'' In shock.. Een onsteking is wat anders dan een tumor. Gelijk opgenomen in het ziekenhuis. Het duurt allemaal verschrikkelijk lang en zo wisten we naar een week dat zij longkanker had met uitzaaiingen naar de hersenen. M'n moeder moest elk half jaar sowieso voor een longfoto ivm Copd, maar het was op de foto net niet te zien. Begonnen met chemokuren, dit 1x herhaalt en daarna gestopt vanwege geen waardig leven, veel op bed en spugen. Ook kreeg zij op haar hoofd bestralingen en dit meerdere keren herhaalt. Uiteindelijk ook uitzaaiingen in botten en darmen (denken we) Ze wilde dit niet meer laten onderzoeken. Het ging begin september 2010 wel een stuk minder, maar dit kwam ook door de bestraling. Maar ze sliep veel, was in zichzelf gekeerd en had veel diarree en spugen. Zo maakte ze drinkbewegingen terwijl ze niks in de handen had. Ze wilde niet naar het ziekenhuis, want daar zou ze dood gaan (zo zei ze) Toen ze over de grond kroop van de pijn heeft m'n vader haar naar de auto getild en bleek ze een longonsteking en iets in de darmen (uitzaaiing) Ze moet zoveel pijn gehad hebben wat wij niet geweten hebben Ze wilde ons beschermen. Ze is aangesloten aan de morfine waardoor in slaap ging en soms eens bij kwam, zo had ze gelukkig geen pijn. Maar heel lastig want we hebben niet meer echt met haar kunnen praten. Ze heeft vanaf de diagnose 1 jaar en 10 maanden geleefd en is ze 2 maanden voor mn bevalling van zoon overleden op 50 jarige leeftijd. Pffff

Meid, ontzettend veel sterkte en zeg wat je zeggen wilt en geniet toch nog van se tijd samen..

 

Geniet van iedere dag die je nog hebt en zeg alles wat je nog wilt zeggen! Mijn vader kreeg 2,5 jaar geleden endeldarmkanker en is hieraan geopereerd en was genezen, wat waren we blij! Vorig jaar mei waren de controles nog goed. In juli waren zijn bloedwaarden echter niet goed, mijn ouders zijn toen nog een maand op vakantie gegaan naar Spanje. Daarna opnieuw bloed geprikt en het was nog slechter. In november kreeg hij het slechte nieuws, hij had longkanker met uitzaaiingen in zijn lymfeklieren, borstbeen en ruggemerg en zou niet meer beter worden. Hij heeft een reeks chemokuren gehad en we zagen hem achteruit gaan. Begin juni is hij gestopt met eten en op 25 juni dit jaar is hij overleden. Gelukkig waren wij er de laatste dagen bij en hielden we hem vast toen hij zijn laatste adem uitblies.
Ik heb deze periode als heel moeilijk, maar wel heel warm ervaren. Wat mij erg hielp is dat ik me echt inlas in het stervensproces, zodat ik niet overal van schrok. Het laatste moment viel mij ontzettend mee, hij ging echt heel rustig, zat ook flink aan de morfine. Het rare vond ik vooral dat je eigenlijk dagen zit te wachten tot iemand gaat en je daarna in de stroomversnelling terecht komt. De periode die er nu aankomt vind ik echt zwaar. De dagen worden korter, mijn moeder begint zich steeds vaker eenzaam te voelen en de kerst zie ik erg tegenop. Ja, je weet dat de dood onvermijdelijk is, maar soms voelt het erg oneerlijk. Mijn vader heeft altijd hard gewerkt en hij heeft net de 65 niet gehaald.. niets geen pensioen, genieten met zijn 2en en ontspannen.. dat is gewoon bikkelhard en een wijze les dat ik echt geniet van iedere dag dat ik leef. Ik weet niet of je gelovig bent, maar ik vind hier wel veel steun in. Nog 1 tip: mocht je het gevoel hebben dat je moeder onnodig pijn lijdt, eis dan een morfinepomp en op een hoge stand. En Haldol helpt tegen hallucinaties. Mijn vader presteerde het om bijna uit bed te klimmen terwijl er bijna niets van hem over was omdat hij hallucineerde. Dat zijn mijn tips. Ik wens je ontzettend veel kracht toe en nogmaals, stel niet uit tot morgen wat je vandaag wilt zeggen of doen.Maar als je niets te zeggen hebt, is het ook goed. Ik had op het laatst geen enorme dingen meer te zeggen, behalve dat alles goed zou komen, we allemaal bij hem waren en ik van hem hield. Kanker is echt een rotziekte.

 

Allereerst Sabrina, heel veel sterkte de komende tijd!

Mijn vader is bijna 13 jaar geleden overleden ten gevolge van een hersentumor. Hij is nog geopereerd en bestraald, maar we wisten dat het slechts levensrekkend zou zijn. Achteraf gezien vragen we ons wel eens af of we dat hadden moeten doen. Wat volgde was een jaar van steeds maar inleveren, niet meer uit de woorden komen, vallen op straat (werd ie in een voortuin gevonden), karakterverandering, frustratie en verdriet. Mijn broer en schoonzus zijn nog snel getrouwd. De dag erna ging hij zienderogen achteruit. In een aantal dagen herkende hij ons nauwelijks nog en werd ook agressief. Dat vond ik vreselijk. We wilden hem helpen en verzorgen en dan sloeg hij ons van zich af. Hij is toen naar een hospice gegaan. Daar werd er geweldig goed voor hem gezorgd. Hij kreeg morfine en werd rustiger, soms leek hij ons nog te herkennen. Hij is ingeslapen in het bijzijn van mijn moeder en zus. Mijn broer en ik waren net even wat gaan eten.

Ik kijk met heel veel verdriet op die periode terug. Het was jarenlang moeilijk om de leuke herrinneringen terug te halen omdat het akelige laatste jaar zo op de voorgrond stond. Nu lukt dat inmiddels wel beter. Maar wat ik je wil meegeven is: zeg nu je nog goed kunt communiceren wat je allemaal nog wilt zeggen! En zorg goed voor je zelf, het is de komende periode voor je zelf een kwestie van "overleven", maar negeer je gevoel niet. Daar krijg je later last van zo heb ik helaas ervaren.

Heel veel sterkte, ook aan de andere meiden hier!