Dit dus, op een normale toon maar met de juiste woorden kan je het heel goed overbrengen zonder dat je je zelf "voorschut" zet.
Dat was ook weer niet nodig klappen geven. maar ik begrijp het wel. maar je moet het wel anders op lossen in het vervolg je kunt niet zo maar mensen aan vliegen omdat iemand wat tegen je kind zegt.. En nee ik ben geen ENGEL juist niet. Roer ook mijn mondje als het nodig is. Je hebt rustige mensen die rustig weg lopen en je hebt mensen die emotioneel reageren(behoor ik bij) zeker te weten. Vorige week telefoon gebeuren ging ik ook uit mijn stekker op het verkeerde moment. De een begrijpt het de ander vind mij gelijk asso tja. Heb mij zelf ook niet gemaakt haha.
Knap hoor! Ondanks dat ik ook erg duidelijk zou maken dat het wijf maar met een ander moestgaan bemoeien, zou ik liever dit kunnen....!
Zeker al te lang uit de kleine kinderen. Of vergeten dat je ook wel eens een dwarse peuter gehad hebt, en moeders die zeggen dat ze ze nog nooit gehad hebben ik geloof er helemaal niks van. Heb het bij de kinderen van mijn zusje gezien bij mijn schoonfamilie elk kind heeft wel eens van die momenten. En net zo als sommige ouders. ( zo als ik) Jij hebt nu pubers. Gaan die nooit te keer dan gooien die nooit met een deur of luisteren soms slecht als je antwoord weer nee is geloof ik niet dat jij kinderen hebt. Of perfect opgevoed hebt.
>zucht< Ik ben dus continu bang voor zulke situaties, omdat ik van mezelf weet dat ik dichtklap. Ik word helemaal rood en wil wel in de grond wegzakken. En dat terwijl ik vind dat deze mevrouw zich nergens mee heeft te bemoeien en ik het al helemaal niet oke vind dat ze zo loopt te schreeuwen. Mijn man daarentegen zou wel adrem (schrijf je dat zo? ) zijn. Zijn eerste reactie zou kort maar krachtig zijn. Iets te krachtig. Het mooiste zou zijn als hij zich even kon beheersen en er inderdaad naar toe te gaan en zeggen waar het op staat. Mijn man reageert te snel en ik (veeeeel) te langzaam. Bij mij dringt het thuis pas door wat me eigenlijk is overkomen, haha. Als we elkaar nou een beetje van ons karakter gaven, dan konden we zo'n situatie als deze mooi oplossen. Dus ja, ik zou er zeker wat van zeggen. Maar er gewoon op af lopen en niet eens mijn stem verheffen, maar wel zeker duidelijk maken dat je het niet oke vindt. Inderdaad de eer aan jezelf houden. Al begrijp ik soms best wel dat je eerste reactie eruit floept. Zoals bij mijn man zou gebeuren.
Wat ik eigenlijk veel vervelender vind klinken dan wat die oude vrouwen gezegd hebben: "ik irriteer me dood aan haar". Dat je zoiets schrijft over een peuter, je eigen kind, vind ik veel asocialer. Misschien pikt ze jouw stemming wel op en gedraagt ze zich opstandig. Daarnaast had de vrouw gewoon even kunnen opstaan en naar jullie toe moeten lopen met het verzoek of het iets minder kan. Dat is een stuk netter en overleggen is altijd fijner. Wel kan ik me de irritatie voorstellen van medegasten die een lunch naar een kind moeten luisteren die duidelijk niet lekker in haar vel zit. Misschien volgende keer lekker even uitrazen in de speeltuin in plaats van lunchen?
Haha nou geloof me; je bent niet de enige Dochterlief is een schatje en kan soms iedereen vertederd doen kijken, maar andere keren is ze een hysterisch monstertje, een echte peuterpuber. Die kan zichzelf zo opfokken dat ze ervan gaat overgeven... Peuters zijn nu eenmaal een stel chaosmachines! Als ze lief zijn maken ze ook veel kabaal en rotzooi, en als ze vervelend zijn wil je ze al helemaal achter het behang plakken.
En waarom mogen kinderen nooit iets van emoties meekrijgen? Ik zou daar ook echt niet als een viswijf hebben staan schreeuwen. Maar ik had er zeker wel wat van gezegd, en ik had er ook niet vrolijk bij staan kijken! En als mijn man mij daar vandaan had getrokken, dan had hij van mij ook een boze blik en een snauw gekregen. Maar ik had daarna wel alles aan mijn dochters uitgelegd, en waarom mama een beetje boos was. Al dat betuttelende gedrag van tegenwoordig... Kinderen mogen best wel emoties mee krijgen, als je jezelf maar onder controle houdt en alles goed blijft uitleggen.
Ik had haar gewoon uitgelachen en genegeerd denk ik. Zou mij daar niet zo druk om kunnen maken, haar gebrek en niet die van mij.
Maar je weet echt niet altijd van tevoren dat het zo zal gaan. Peutertje kan het ene moment een engel zijn en enthousiast mee gaan broodje eten en letterlijk 1 minuut later hysterisch brullend de boel op stelten zetten. Moet je dan nooit meer ergens iets gaan eten of drinken? Het gaat vaker goed dan fout bij de meeste kinderen...
Precies. Als je jezelf altijd maar voordoet als perfect, dan hebben je kinderen een erg hoge maatstaaf om zo iemand als ouder te hebben. Daarnaastleren ze ook niet hoe je met emoties om moet gaan. Dus ja soms ben je wel eens boos, bij, op, rondom, naast je kind. Erdaarna over praten en het uitleggen, dat is dan vooral belangrijk.
Ik snap wel hoe het werkt. Ik had een moeder die overdreven beschermend was naar ons toe en (in mijn ogen) té assertief reageerde op elke (vermeende) aanval op ons. Als je klein bent, valt je dat misschien niet zo op, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik me voor mijn moeder ging schamen en, net zoals je man, steeds ingetogener en beheerster ging reageren in dat soort situaties. Waardoor zij weer verder ontplofte en ik nog ijziger werd enzovoorts enzoverder. Probeer er dus mee uit te kijken, ik geneerde me echt rot voor mijn moeder. Dat is absoluut je bedoeling niet, dat snap ik ook wel, maar het zou op de lange termijn wel een gevolg kunnen zijn.
Volgens mij heb jij ook nog opvoeding nodig.. Wat een overdreven reactie zeg! Je kind moet gewoon niet aan andermans spullen komen.. Goed voorbeeld..
Ik zou denk ik gezegd hebben. 'Mevrouw denk aan u hart! Dadelijk begeeft die het.' En nog wat te drinken besteld. Zo had ik laatst een man in de winkel waar het het heel druk was en die dacht dat die door mij en mijn dochter heen kon. Toen begon die ook moeilijk te doen en zei ik 'je kan niet door ons heen. Moet je lekker in een andere winkel gaan staan' en dat had die ook niet verwacht en maakte zijn excuses.
Ben het vaak met je eens, maar wat een k*topmerking zeg, of je bent, zoals iemans anders al zei, vergeten hoe het is om kleintjes te hebben of je had zelf zeker van die kinderen die altijd luisterden en braaf in hun buggy bleven zitten, pff... Ik snap je heel goed ts en ik had hetzelfde gedaan, maar denk mijn man nog eerder. Heel jammer dat je man je niet steunde. En nee hoor, je bent zeker niet de enige met zulke kindjes hoor, hier alledrie eigenlijk tot een jaar of. De oudste 2 zijn vanaf die leeftijd echt modelkindjes geworden waarmee je prima wat langer uit eten kunt, de jongste komt vast vanzelf ook wel. Hetmis gewoon heel flauw van zo'n vrouw, je voelt jezelf al opgelaten genoeg, eet zo snel als je kunt alles ol terwijl je gewoon heel erg zin had om eventjes met zijn allen te lunchen en dat gaat zo iemamd zich er nog eens mee bemoeien.