Mijn dochtertje van 2 jaar en 2 maanden heeft een vriendje van ongeveer dezelfde leeftijd die nogal hardhandig is en totaal niet luistert. Hij duwt (soms tot omvallen toe), hij slaat (soms met een voorwerp dat hij in zijn hand had) en pakt constant alles af wat zij in haar handen heeft. Zelfs haar eigen drinkbeker is niet veilig, en hij gaat dan ook echt door met trekken en knijpen tot hij het heeft bemachtigd. En dat gebeurt continu meerdere keren per uur. Zelfs als ik hem dan zijn eigen beker aanbied en zeg nee, slaat hij die uit mijn handen. Kan/moet ik hier iets mee? Zijn moeder is een vriendin, en zegt er voor mijn gevoel (te) weinig van. Ik begrijp echt wel dat peuters nu eenmaal dingen doen die niet mogen, en moeten leren 'samen spelen en delen', dat moet mijn eigen dochtertje ook af en toe nog. Maar dit gaat verder dan dat. Dit probleem heeft ze met andere vriendjes niet, alleen met hem eigenlijk. Zo waren we gister weer bij hun thuis op bezoek, en vanaf het begin begon het alweer. Pakt meteen haar flesje drinken af, terwijl zij met man en macht probeert het vast te blijven houden en zegt ' niet doen!'. Vervolgens begint hij duplo naar haar hoofd te gooien, duwt het stoeltje om waar ze op wil gaan zitten, pakt haar koekjes af en vervolgens slaat hij haar keihard met een stuk hout wat hij ergens bemachtigd had op haar oog, waardoor ze zo overstuur was. Ik geschrokken natuurlijk, want het was op haar oog en echt hard, ze kon haar oogje even niet meer open krijgen. Ze had er duidelijk last van. Ik tilde haar op om te troosten en vervolgens zegt mijn vriendin; 'Tsja, dat zal ze nog wel vaker meemaken dat ze wordt geslagen.....' Ik stond echt perplex. Dus ik zeg; 'Ja, kinderen slaan soms, maar dat betekent toch niet dat het ook mag, en dat er niets van gezegd moet worden toch?'. Daarnaast zit mijn dochtertje al op de psz, en haar zoontje nog niet. Mijn dochtertje is dus samen spelen wel gewend inmiddels maar schrikt toch echt iedere keer weer van het gedrag van haar vriendje. Ook op de psz heeft ze niet zulke 'extreem' hardhandige kindjes. Dit was nog maar een voorbeeldje, maar zo gaat het dus iedere keer. Het is al de zoveelste keer dat ze met een voorwerp op haar hoofd wordt geslagen. De vorige keer was het een speelgoedauto (grote) en begon mijn dochtertje vervolgens al te gillen zodra hij in de buurt kwam, uit angst dat het weer zou gebeuren. Vriendin zegt; 'Nou, hij doet toch niets? Niet zo gillen hoor'.. Dus ik zeg; 'Ja, maar ze is net zo hard geslagen dus ze probeert dat nu op haar manier te voorkomen, niet zo gek, het is niet de eerste keer he'. Ik heb het echt te doen met mijn kleintje want ze heeft dus geregeld pijn en kan niet lekker spelen omdat vriendje alles afpakt. Vriendin zegt dus weinig van het gedrag van haar zoon, en dat brengt mij in een ongemakkelijke positie. Haar zoontje praat bijna nog niet dus misschien is het een soort frustratie? Je lijkt ook geen contact met hem te krijgen, hij kijkt je niet aan, luistert totaal niet, 'communiceert' niet en dat maakt het erg lastig naast dat zijn eigen moeder er natuurlijk weinig aan doet. Maar ik vraag me af en toe wel af waar de grens ophoud van; 'ach, hij is nog maar 2 en moet nog veel leren'. Wat zouden jullie doen?
ik zou lekker naar je vriendin gaan als je kleine op de peuterspeelzaal zit, daarna heb je even pauze omdat je dan bijna uitgerekend bent. Dan ben je nog even te druk met de kleine (je moet er toch niet aan denken dat hij de baby een blok op de kop gooit). En dan zou ik eens kijken of zijn gedrag veranderd is en het opnieuw proberen. Want ze zijn misschien wel vriendjes maar hij gedraagt zich er op dit moment niet echt naar.
Daar zou ik snel klaar mee zijn. Mooi niet dat ik elke keer op bezoek ga bij iemand om m'n kind in elkaar te laten timmeren Ik begrijp ook niet zo goed waarom je hier niet allang wat van gezegd hebt tegen je vriendin?? Klinkt als behoorlijk onacceptabel gedrag namelijk. Dan ga je daar toch niet meer voor je lol naar toe?
Tijd dat hij ook Naar kleuterschool gaat, als hij hetzelfde gedrag daar vertoond zullen de leidsters het wel aanpakken en krijgt ze het ook van hun te horen. Zet je dochter dichterbij jouw met haar drinken en speeltjes dan kan je sneller ingrijpen, en ziet zijn moeder zijn gedrag van dichterbij.
Tja er kan wel wat achter zitten waarom dat kind dat doet.. (zelf ook een dochter die soms heel extreem kan reageren in slaan, schoppen etc en dat heeft een reden) maar daar moet een moeder wel op reageren en op in spelen en duidelijk zijn dat het niet mag.. Ik zou gewoon eens met haar in gesprek gaan en vragen of hij dat vaker doet en misschien thuis ook doet zonder kindjes om hem heen? Eventueel kijken of jullie er samen wat mee kunnen? Want misschien is moeder wel heel over vermoeid ofzo dat ze het niet meer kan corrigeren?
Heb hetzelfde meegemaakt...was niet leuk. Mijn zoontje was constant de sjaak bij het een jaar oudere zoontje van vrienden. Hij kreeg van zijn ouders iedere op zn donder en natuurlijk zeiden wij tegen hem er ook wat van want het gebeurde ook stiekem ls zijn ouders niet keken. Maar het maakte hem niet uit, ging gewoon door..en ons zoontje deed niks terug..was echt sneu.. Totdat...mijn zoontje hem een keer terug had. Duwde hem en viel best hard. Ouders van hem vonden het niet erg, ze zeiden: nu ben jij het een keer. Sindsdien denkt hij wel 2x na voor hij wat doet en is het gelukkig een stuk gezelliger tussen die twee!
Ik weet niet of ik nog wel vriendinnen zou willen en kunnen zijn met een moeder die het onacceptabele wangedrag van haar zoon zo goed probeert te praten en er duidelijk ook niks aan wil doen. Je meisje is doodsbang voor hem, hoe ver moet het komen voor die moeder het wel doorkrijgt? Moet je dochter eerst helemaal bont en blauw geslagen worden?
Mijn zoontjes hebben ook perioden van duwen en slaan (en dan vind ik best wel genant), maar reken maar dat ik er wat van zeg (en dan moeten ze ook sorry zeggen tegen het kindje), en als er niet geluisterd wordt dan krijgen ze straf (op de trap of in de hoek zitten)! Belachelijk hoe je vriendin reageert. Zij is de opvoeder, en haar kind moet nog leren wat wel en niet mag, ZIJ is degene die dat bij haar kind moet duidelijk maken. Ik zou wel klaar zijn met die vriendin die haar kind verpest.
Wie zegt dat dit kind niet een probleem heeft als zijnde autisme of een andere "stoornis" ? En dan worden die kindjes dupe ervan... Ja natuurlijk moet je als moeder zijnde ingrijpen maar om gelijk te zeggen mijn kind mag daar nooit meer mee spelen? Je zou toch ook juist kunnen overleggen van hoe kunnen wij het samen oplossen en ervoor zorgen dat de kinderen leuk kunnen spelen? Sorry misschien klink ik nu wel heftig hoor maar zo is mijn dochter ook "afgestoten" door ouders van kindjes.. En niet omdat ze altijd slaat enz (dat gebeurd een enkele keer omdat ze zo gefrustreerd is) maar ook omdat ze wat drukker is en soms de baas kan spelen. Ouders zeiden dan letterlijk tegen hun kind "ga maar niet meer met haar spelen" Gelukkig zijn er een aantal ouders die wel samen met mij een oplossing wilde gaan zoeken hoe we het zo konden doen zodat ze toch samen gezellig konden spelen. Zo is het nu maximaal 1,5 uur spelen en dan is het ook klaar. Ik vind het gewoon jammer dat ouders dan maar gelijk zeggen "ze mogen niet meer met hem / haar spelen" in plaats van samen zoeken naar een oplossing... Neemt niet weg dat in bovenstaande situatie moeder natuurlijk niks zegt.. maar toch zou ik erover in gesprek gaan! Maar misschien komt het ook wel doordat ik zelf ervaar hoe het is om een kind te hebben wat soms anders reageert? En met begeleiding kan je een heel eind komen
Wanneer je vriendin niks doet zou ik zelf dat ventje even aanspreken/aanpakken. Wanneer ze het daar niet mee eens is zou ik niet meer met de kinderen afspreken.
ben benieuwd als dat kindje naar de psz gaat! ik zou van mijn vriendin wel eisen dat ze haar kind op zijn sodemieter geeft en zo niet dat je dan voorlopig niet wil dat de kinderen samen spelen omdat je dochter bang voor hem is tuurlijk zijn het kinderen en als ze niet gewend zijn om te delen pakken ze soms dingen van elkaar af en worden boos etc maar dingen op elkaars hoofd slaan etc en dan ouders die daar niks van zeggen vind ik niet kunnen.
Ik zou aangeven dat je alleen nog afspreekt zonder de kinderen erbij, als hij toch constant je dochter pijn doet en loopt te klieren. Sommige kinderen kunnen vervelend doen om wat voor reden dan ook, maar als ouder moet je dat, vooral op die leeftijd toch wel begeleiden en ingrijpen.
Ik denk in dit geval dat het kindje niet fout zit, maar de ouder. Het jongetje kent duidelijk geen grenzen en z'n moeder (de vriendin) geeft ook geen grenzen aan. Op die manier verpest je je kind (denk ik dan). Wat jij doet is perfect, want je zoekt naar een oplossing en hebt zicht op het gedrag van je kind. Ik ben wel van mening dat alle/meeste kindjes een slaan-fase krigen, maar dan moet je je kind op dat moment wel sturen en uitleggen dat andere kindjes dat niet leuk vinden en dat je kind andere kindjes daar pijn mee doet en misschien niet meer met hem/haar willen spelen.
Mijn dochtertje is pas 11 maanden, maar zij is ook al van het krabben en bijten als iets haar niet zint (luier verschonen bijvoorbeeld of als een ander kindje met haar speelgoed speelt). Als ik dan zeg "aaaauuuw dat doet pijn" dan lijkt ze het te snappen. Ze is nu nog wel te jong om alles te begrijpen natuurlijk, maar je kan er niet vroeg genoeg mee mee beginnen naar mijn mening.
ja natuurlijk is dat zo en moeder moet er zeker wat van zeggen. Maar om dan gelijk te zeggen dat je niet meer met je kind daarnaartoe gaat? Je kan toch ook kijken naar een oplossing samen? En misschien heeft dit kind wel een probleem maar weet de moeder ook niet meer wat ze ermee moet doen? Zou het dan juist niet fijn zijn als jij als vriendin dan met haar zou gaan praten en kijken of jullie het eventueel samen zouden kunnen oplossen in plaats van te zeggen ik laat mijn kind er niet meer mee spelen? Want dat is mijn inziens de "makkelijkste" oplossing. Misschien weet moeder wel helemaal niet hoe ze het moet aanpakken?? Praten zou dan kunnen helpen in plaats van mijden..
Nou ik zou gewoon eerlijk zijn tegen mijn vriendin. Dat ik het lastig vind dat haar kind zo op mijn kind reageert en dat ik merk dat mijn kind het eng/spannend vind om te komen spelen. En dat we misschien samen eens kunnen observeren wat er gebeurt en een oplossing zoeken. Misschien een activiteit bij de tafel doen, een puzzel of kleuren o.i.d. zodat je er bij kunt zitten en er meer controle over hebt. Succes!
Dit zou ik ook doen. En als je vriendin dat niet wil, dan zou het voor mij wel een beetje klaar zijn eerlijk gezegd.