Dit gebeurd hier ook inderdaad , maar hij heeft het dan nog niet echt dood zoals je zegt . Maar echt gaan slaan met een houten ding zodra een kindje een speeltje niet af wilt geven is in mijn ogen expres .
Ik denk echt niet dat dit kindje van 2 bewust aan het pesten is, daar geloof ik echt niet in. Kind is slachtoffer van een moeder die geen grenzen stelt. De moeder is de 'pestkop'.
Dat jochie mist structuur en duidelijkheid. Het is eigenlijk heel simpel: wat peuters doen is de grenzen opzoeken. Zo ontwikkelen ze zich verder en leren ze de wereld kennen. Als ouder moet je dus die grenzen aangeven. Je vriendin geeft de grenzen niet aan bij haar zoon, waardoor hij steeds verder op zoek gaat naar de grenzen. Ik vind slaan met harde voorwerpen geen normaal gedrag voor een 2-jarige. En als hij daar niet op gecorrigeerd wordt zal hij steeds verder gaan. Dat hoort bij de peutertijd. Ik zou een stevig gesprek met je vriendin hierover voeren, even zonder de kinderen erbij, zodat je in alle rust kan praten. Als ze het dan nog niet wil begrijpen dan zou ik je dochter daar niet te veel meer aan blootstellen. Alleen langsgaan als zij op psz zit ofzo. Maar eerst kijken hoe ver je komt in een rustig maar duidelijk gesprek. Soms moeten mensen even met enige nadruk op dingen gewezen worden voor ze het signaal serieus nemen.
Mijn zoontje is 22 maanden en ook nogal ruw. Hij kan ook ineens iets uitdelen voordat ik er op tijd bij ben. Vind het echt heel vervelend. Maar wat ik wel doe en wat jij ws bij j vriendin mist...is dat ik er sowieso kort op zit en hem altijd toespreek/corrigeer. Ik laat het niet zomaar gebeuren. Laat hem altijd "sorry zeggen' ". Hij kent het woord nog niet maar moet het kindje een handje of kroel geven. Na 2 keer zet ik hem even op schoot en mag hij niet spelen even.
Moeilijke situatie! Je weet niet waarom het jongetje zo doet dus is het niet fair om meteen te zeggen dat ze niet meer samen mogen spelen maar aan de andere kant, als die vriendin alles maar toe laat en er zo makkelijk over doet dan is het erg vervelend om je dochter steeds samen te laten met een kindje terwijl je weet dat ze toch weer de pineut is. Ons zoontje doet ook slaan als hem iets niet bevalt en gooit met alles (dit is spelen voor hem) maar wij weten waar dit vandaan komt. Hij kan nog niet praten en hij kan nog niet begrijpen. Hij snapt nog niet dat bepaalde dingen niet mogen etc. Uiteraard grijpen we dan toch wel altijd in. Door hem bijvoorbeeld met ander speelgoed af te leiden. Qua oplossing zou ik zeggen eens een goed gesprek aan gaan. Als je vriendin weer komt met opmerkingen zoals, het zijn kinderen die dan dat nu eenmaal enz. dan zou ik aangeven dat je ook wel begrijpt dat kinderen onderling wel een slaan en schoppen maar dat dit in jou ogen vaker te ver gaat. Noem hierbij specifieke voorbeelden zoals dat ze op haar oog en hoofd is geslagen. Mocht ze dit weer te simpel weg wuiven dan zou ik serieus overwegen in hoeverre dat je jullie kindjes nog samen wilt laten spelen en ook dit eerlijk aangeven.
Zou er snel klaar mee zijn en er dan met mijn dochter niet meer komen. Ik liet mijn dochter echt niet zo behandelen.
Hier was ik heel snel klaar mee geweest. Ik zou, op het moment dat het gebeurt, echt een keer boos worden. Want je vriendin vergoelijkt dat gedrag en dat kan echt niet. Zegt ze er weer niets van zou ik desnoods het voorwerp waarmee hij slaat afpakken, en duidelijk zeggen: NIET doen. Misschien dat de boodschap dan ook bij haar aankomt. Verder het contact misschien wat afbouwen, dit is geen doen zo voor je dochter. Hij moet eerst leren zijn handen thuis te houden. Een zoontje van kennissen is ook zo, strontverwend en vervelend, kent geen grenzen. Hij is 7 en mijn dochter 2,5. Er zit dus al een flink leeftijdsverschil in en echt samen spelen doen ze ook niet, maar ik zie dat dat zoontje af en toe geniepig gedrag vertoont. Zo liet hij haar een keer struikelen, heel bewust want ze liep voorbij en hij stak gewoon zijn voet uit, maar op zo'n manier dat hij wilde dat wij het niet zagen. Toen heb ik hem erop aangesproken, waar zijn vader bij was.
Ik neem al jullie advies ter harte dank jullie wel! Het is inderdaad een lastige situatie, maar niet fair tegenover mijn dochtertje om dit op deze manier te blijven doen. Het is gewoon echt zielig. Dus ik ga een poging wagen zoals ik zei, om het te bespreken. Ik heb wel eerder dingetjes aangekaart, maar het wordt weggewuifd, dus moet het maar een keer onder vier ogen zonder kids. Ze doet het eigenlijk een beetje overkomen naar mij toe alsof ik 'zeur' over haar zoontje, als hij weer een klap uitdeelt of een duw, of wat afpakt. Ook zegt ze tegen mij (en lacht daar zelfs bij) 'Ach, het is een echte jongen he. Hij pest al echt. Dat hebben jongetjes he, echt dat pesterige!' Zie je? Haha!' .. en vervolgens als klapper op de vuurpijl; 'Dat zul jij straks ook wel krijgen, want jij krijgt ook een jongen. Zul je merken dat die veel drukker zijn en niet luisteren!' Hmm. Ik ben gewoon iedere keer verbaasd door die uitspraken. Heb haar ook verteld dat er genoeg kleine jongetjes in mijn omgeving voorkomen, maar dat die allemaal verschillen van karakter. De een is druk, de ander zo mak als een lammetje. Dus dat pestgedrag echt niet per se bij elk jongetje hoort. Maar goed, het wil er gewoon niet echt in lijkt het. Ik ga nog een keer mijn best doen om het tot haar te laten doordringen, maar misschien is dit gewoon echt de manier waarop zij kijkt naar opvoeden. Al hoop ik van niet, maar het lijkt er sterk op.
Oja, wat overigens wel opvallend is... Ze weet wel altijd heel goed te benoemen wat een ander zijn kind fout doet. Als we bijvoorbeeld naar een speelparadijs gaan en een kindje gooit een bal op haar zoontje, dan is ze meteen super fel tegen dat kindje. En ik hoor haar regelmatig 'klagen' over andere mensen en hoe ze het doen. Dat vind ik zo apart. Dat ze alles van haar eigen zoon gewoon tolereert en een ander kind hoeft maar boos te kijken naar het hare en ze springt in het harnas. Ik weet dat er meer ouders zijn die een 'mijn kind doet nooit wat' houding hebben, maar dit is wel heel extreem. Want, je kunt er echt niet omheen wat hij doet.
nou als ik dit nu zo weer lees heb ik nog meer medelijden met t jongetje. Iedereen voedt anders op en dat is im principe natuurlijk prima,maar ik vind dat zij haar kind echt te kort doet door hem geen grenzen te bieden en hem over een kam te scheren met wat volgens haar alle jongens doen. En dat ze pesten op die manier gebruikt...pesten is iets heel ernstigs en zij doet net alsof t schattig is ofzo. Ik zou eigenlijk niet eens meer zin hebben met iemand af te spreken die in mijn ogen zo slecht opvoedt,daar niks over wil horen en ook nog eens anderen beschuldigt van wat ze zelf doet.
Precies dit. Ze is zijn gedrag aan het vergoeilijken. Nu kan het nog rechtgezet worden, maar straks als hij kinderen met zijn pestgedrag echt het leven zuur gaat maken, kan je moeilijk als moeder zijnde er nog iets van zeggen dan neemt hij je echt niet meer serieus. Bah! Mijn vriendin zou het zeker niet zijn, wat een naar mens
Mijn dochter doet dit ook. Simpelweg omdat ze haar speelgoed niet wil delen. (mijn dochter is wel enkele maanden ouder, zie onderschrift) Mijn dochter doet dit alleen wanneer andere kinderen bij ons thuis komen spelen. Heel simpel: oefenen. Haar diverse keren uitgelegd dat als ze wil dat kinderen hier komen spelen ze ook haar speelgoed moet delen. Van te voren mag ze aangeven dat wat ze echt niet wil delen we apart zetten. Doet ze het toch dan gaat ze naar de hal. Wel een aparte reactie van je vriendin. Heel vreemd dat ze haar zoontje niet corrigeert. Zou afspreken in een speeltuin ofzo. Dan lopen ze elkaar niet in de weg.
Ik zou het kind zelf al aangesproken hebben en anders moeder. Werkt dat echt niet, dan zou ik zoveel mogelijk zonder kind afspreken. Of niet meer. Ik zou niet willen dat mijn kind zich elke keer zo voelt.
Ik zou er zelf wat van zegge. Als hij spullen af pakt van mijn kind pak ik het terug.Simpel. Je hoeft nooit na te denken als je voor je eigen kind op moet komen. Maakt niks uit wat een ander daar van denkt, je bent t je kind verplicht om er voor op te komen als t te ver gaat. Klaar.
Helaas ook meegemaakt. Ik raakte ook gefrustreerd doordat de andere ouders nooit ingrepen en mijn kind altijd de dupe was. Ik ben er zelf maar wat van gaan zeggen. Eerst tegen de ouders natuurlijk, maar kreeg te horen dat "kinderen moeten leren het zelf uit te zoeken". Lekker makkelijk als het niet JOUW kind is, dat het onderspit delft. De vriendschap is behoorlijk bekoeld hierdoor. Erg jammer. Inmiddels hebben we allebei een tweede en zijn de rollen omgedraaid. Ben geneigd om nu niet in te grijpen als het mis gaat... Gaat heel erg tegen mijn gevoel in, maar aan de andere kant heb ik ook zoiets van: Nu weten jullie eens hoe het is.