Het blijkt dat de meerderheid van de ouders vindt dat ouders hopeloos falen in de opvoeding. Opvallend is dat een kwart (14%) van de ouders een corrigerende tik ook nodig vindt. 38% deelt alleen een tik uit als het echt niet kan. Om het gedrag van hun kind te corrigeren, gebruikt 62% een time-out. 12% negeert zijn kind en 17% ontzegt zijn kind bepaalde dingen. Ruim 40% denkt dat rustig uitleggen waarom je boos bent effectiever is dan echt straffen Eerlijk gezegd, ik erger me soms ook groen en geel aan kinderen van anderen. Ik denk dat het inderdaad ook te maken heeft met de opvoeders/ouders. Sommigen zijn veel te soft en veel ouders bedekken fout gedrag met de mantel der liefde. Ik zie weleens dingen... Een klein jongetje die zijn moeder in de supermarkt uitscheldt voor stomme k*twijf omdat ie zijn zin niet krijgt, een kind die zijn zusje schopt en slaat, kinderen van rond de 12 jaar die om 22:30 nog buiten rondhangen, een grote mond tegen ouderen, tutoyeren tegen ouderen... Ik kan me heel goed herinneren dat ik een goeie draai om mijn oren kreeg als mijn ouders me hoorden tutoyeren tegen ouderen. Als we uit eten gingen mocht ik ook nooit herrie maken en rondrennen. Durven we niet meer streng te zijn uit angst dat ons kind ons niet meer lief vindt of hebben we geen tijd meer om ons kind op te voeden? Zijn we niet consequent genoeg? Hoe denk jij er over? Ik denk dat ik best een hele strenge ouder zou zijn, hoewel ik niet geloof in een corrigerende tik, geloof ik wel heilig in consequenties voor fout gedrag. Even een linkje van het onderzoek Het Grote Opvoedonderzoek | Mama en Zo
Ik ben van het rustig praten en er uit komen, tenzij het echt over de scheef gaat (als ze k*twijf tegen mij zou roepen) dan is het onmiddellijk de trap op en ga ik na een minuut of wat in gesprek. Ik heb juist wel meer begrip voor andere ouders gekregen, vroeger had ik in de super weleens zoiets van kan dat kind niet even ophouden met janken, of geef hem in godsnaam niet het snoepje ook al ligt die een kwartier op de grond Nu heb ik dat soms nog hoor, ik wil beide bij mijn dochter niet hebben (gelukkig heeft ze het ook maar 2 keer gepresteerd om gillend in een openbare shopping te staan) maar ik heb wel meer begrip als ouders toch het snoepje geven (of wat dan ook om het kind maar braaf te krijgen) omdat ik weet hoe vermoeiend sommige dagen kunnen zijn. De 1 kan meer hebben na een lange dag dan de ander, en daar probeer ik meer begrip voor te hebben. Wat betreft slaan, schoppen, schelden etc. daar heb ik niets mee, dus dat zou ik nooit kunnen begrijpen of goedkeuren.
Heeft Socrates niet al eens iets gezegd over "de jeugd van tegenwoordig". Volgens mij vindt elke generatie dat de volgende slecht opgevoed wordt/is.
Ik denk dat ouders tegenwoordig veel te zacht zijn en alles al snel richting mishandeling vinden gaan. Ik dacht er niet over om mijn ouders uit te schelden want dan had ik een week huisarrest en kreeg ik me toch een schop onder mijn reet.. Tegenwoordig schijnt dat echt niet meer te kunnen? In ieder geval, ons zoontje krijgt gerust een tik onder zijn kont of mag afkoelen in de gang als hij niet luisterd. Ook dat hoort bij opvoeden 😉 kan me dus ook geel en groen ergeren aan ouders due hun kinderen niet meer aanpakken. Ik vrees ook dat daar het grootste probleem ligt van de jeugd van tegenwoordig. Ik ben in ieder geval echt niet minder geworden door die schoppen onder mijn kont.
Ik denk dat elk kind een keer gaat proberen te schelden tegen zijn of haar ouders, en dit moet je de kop indrukken. (wat hier dus beter werkt onder het mom van erover praten, dan dat ik een schop tegen haar billen aan zou geven) Echter zie ik ook ouders die bvb k*tkind zeggen, of rotjong, of iets in die geest, ouders die elkaar respectloos behandelen, en tsja dan vraag je er ook wel om. Als de moeder, of de vader, regelmatig door de andere partij een scheldwoord naar zijn of haar hoofd krijgt, geef je daarmee natuurlijk wel het idee dat het allemaal maar ok is...en laten we eerlijk zijn...wij zijn vandaag de dag allemaal wel een stuk makkelijker wat betreft een vloek eruit gooien
Tja, ik denk soms ook wel wat maar het is ook niet altijd wat het lijkt. Ik vind zeker dat kinderen meer regels nodig hebben en niet perse dat streng zijn de oplossing is.
Als ik echt brutaal was of niet luisterde wat tot gevolg kon hebben dat ik mezelf serieus pijn zou doen oid, kreeg ik echt een tik op m'n kont of op m'n hand of tegen m'n onderarm.. Dat gebeurde dus niet vaak maar dan was het wel gelijk heel duidelijk. Ik heb dat nooit als vervelend ervaren en vind persoonlijk een 'corrigerende tik' dan ook echt even anders dan slaan. Slaan = no go! Evenals schreeuwen tegen een kind, structureel ( kan me voorstellen dat het een keertje kan gebeuren uit frustratie)
Ow ja ik erger me ook soms aan andere kinderen, nog niet zo vaak maar soms wel eens. Vroeger dacht ik ook vaak van "zo gaat mijn kind nooit of te nooit doen!" Nu begint de peuterpuberteit en huppelt hij alle kanten op behalve de goede, als ik ik hem oppak gebruikt hij zijn heel hoog stemmetje. Iieeeeeeee. Ja DAT ging mijn kind nooit of te nooit doen. Wel dus Ik ben wel meer van de rustige aanpak, zoontje heeft ook een heel rustig en best wel onzeker karakter en echt boos doen maakt hem alleen maar heel verdrietig en hij leert er niks van. Tot nu toe dan he! Ik kijk naar hoe hij nu is en welke aanpak hij nu nodig heeft. Ook ben ik heel erg van het vriendelijk zijn tegen iedereen. Iedereen met respect behandelen. Dat lukt tot nu toe wel goed. Soms zelfs te goed want hij kijkt me verdrietig aan als hij naar iemand zwaait en die andere dat niet ziet. Ook zwaait hij naar de maan, de bomen, zijn knuffels, auto's, zegt tegen alle vliegtuigen daaag,... Tja tot nu toe is hij heel vriendelijk
Vaak zijn het je eigen normen en waarden die maken dat je de ander 'irritant' vindt. Of gedrag irritant is, is nooit objectief. Dat geoordeel over andermans opvoeding vind ik vaak veel irritanter dan het irritante gedrag van andermans kinderen.
Mijn dochter kan ook soms behoorlijk irritant zijn, en dat ligt (hopelijk) niet aan de opvoeding maar omdat ze bv. op dat moment gewoon moe of overprikkeld is (en omdat het een kind is... net alsof andere kinderen nooit 'vervelend' zijn). Ik denk dus ook niet snel op zo'n manier over andermans kinderen, je weet de immers achtergrond van de situatie niet. Afgezien van dit vind ik inderdaad ook dat er veel te snel mishandeling wordt geroepen tegenwoordig. Hier gelden er ook gewoon regels en ik kan behoorlijk streng zijn, maar mijn ouders waren dit absoluut niet en daar ondervind ik helaas zelf nog steeds de gevolgen van, dat wil ik zelf absoluut anders doen!
Een ieder voed zijn kind anders op en voor iedereen heb ik respect. Opvoeden is denk ik de meest uitdagende taak in je leven (je vormt er leven mee). Dat neemt niet weg dat ik mij soms ook kan ergeren aan andermans kinderen. Vroeger moesten wij met "U" spreken en gedroeg je je als volwassenen spraken etc. Ik heb dan ook echt vroeger wel eens een draai om mijn oren gehad en de wel bekende "corrigerende" tik. Als ik daar nu op terug kijk vind ik dit helemaal niet erg. Ik ben er uiteindelijk een beter mens van geworden. Mijn ouders konden mij overal mee naar toe nemen zonder dat ik de boel afbrak. Laatst een kindje gezien (ik denk een jaar of 6/7) die een zak chips wilde. Hij kreeg dit niet van zijn moeder dus wat deed hij, de zak maar opentrekken. Moeder netjes de zak afgerekend en toen kreeg het zoontje de zak ook nog. Ik heb met volle verbazing staan kijken. Mijn dochter wordt eerst drie maal toegesproken als ze iets doet wat niet mag. Als ze daarna doorgaat krijgt ze een kleine tik over de vingertjes. Meestal laat ze het niet zo ver komen. Ik geeft dus best een corrigerend tikje als dit nodig is maar over het algemeen weet ze wanneer ze moet stoppen. Mijn dochter is twee maar ik heb nog nooit spullen van tafel hoeven te halen omdat ze weet dat ze er niet aan mag komen. Ook als ze mee gaat naar anderen weet ze donders goed wat wel en niet mag. Natuurlijk heeft zij ook haar "slippertjes" maar meestal hoef ik maar 1 keer toe te spreken en het is weer goed (hopelijk blijft dit ook zo). Soms erger ik mij wel eens (zullen ook wel eens mensen zich aan mij dochter ergeren) maar het is niet zo dat ik bijvoorbeeld door de stad loop en mij continu aan iemand erger. Dit komt sporadisch voor met uitzonderlijke gevallen. Ik denk dat dit dus ook best een beetje in perspectief gezien dient te worden. Een ieder zal het anders aanpakken en heb daar ook respect voor, het is leven en laten leven.
70% ?? Ik denk ik aan 95% hahaha. Behalve die van mijzelf en van vriendinnen ( alhoewel.... ) Nee geintje. Alhoewel ik niet echt een kindervriend ben, vind ik echt heel veel kinderen wel leuk. Er zitten zeker irritante snot blagen tussen, maar dan nog kan ik het dat kind niet kwalijk nemen. Dan erger ik me meer aan de ouders. En als mijn irritatie grens bereikt is, dan zeg ik er wat van Dat kan op een rustige, nette manier. En ik vind de kinderen op 1 of andere manier zachter dan vroeger. Als ik kijk naar onze school, er wordt echt zeer weinig gepest. De groep 7/8 kinderen zijn gek op de kleintjes. Die helpen overal mee, ze kennen ze allemaal bij naam. Als ik met de jongste het schoolplein op loop dan is het ' Noah, BOKS! ' ' Heeey Noah! *geeft handje ' ' Noah, hoeistiieeee?! ' En er zijn zelfs 3 groep 8 kinderen op de gewone verjaardag van onze oudste gekomen, hoe leuk is dat?!
Ik erger mij zeker wel aan andermans kinderen. Niet als ze huilen als ze hun zin niet krijgen, natuurlijk hoop ik dan dat ze snel ophouden maar alle begrip voor de ouders die dan doorzetten en voet bij stuk houden. Ik realiseer me wel heel goed dat vervelende kinderen niet geboren worden, zo worden ze gemaakt. Kinderen kiezen hun eigen opvoeding niet maar zullen de voorbeelden volgen die ze krijgen en wanneer ze de vrije hand gegeven wordt zullen er genoeg kinderen zijn die zich daar naar gaan gedragen. Het is dus niet eerlijk om je te ergeren aan de kinderen maar ik moet toegeven dat ik het wel doe...
Ik denk dat mensen zich sowieso snel aan elkaar ergeren. Ik stoor me trouwens niet aan de kinderen, maar aan de ouders; als hun kinderen strontvervelend en onbeschoft doen en dat wordt niet gecorrigeerd.. tja, van wie moeten ze het dan wel leren? Maar ik zeg er trouwens nooit iets van. Ik probeer me de laatste tijd minder te storen aan anderen, omdat ik merk dat het best wel mijn humeur beïnvloedt en dat is jammer (maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan )
Ik erger me niet snel aan andermans kinderen. Ik ben altijd bang dat mensen zich aan mijn kinderen ergeren en daar raak ik dan gestressed van alsnze dan wat klieren. Dit komt vooral door me familie die altijd wel commentaar heeft op ze. Ze kunnen best klieren maar mijn familie vind een kind al snel vervelend vooral me schoonzus.
Ik ben ook zo'n ouder die zich ergert aan sommige andere kinderen. En ook de opvoedingsmethoden van de ouders... Maar dat komt denk ik gewoon door verschil van normen en waarden. Ondanks dat mijn zus en ik dezelfde opvoeding hebben gehad van onze moeder is zij veel softer. En ik vind mezelf nu net een kopie van m'n moeder . Streng maar rechtvaardig. En daarbij hoef ik geen tikken uit te delen, een bepaalde blik is meestal genoeg om te laten merken dat de grens bereikt is . Ik heb er echt een hekel aan als kinderen geen respect hebben naar ouderen toe. Zo dus ook de kinderen van m'n zus. Die kunnen echt heel brutaal antwoord geven. Of lopen constant weg van tafel tijdens het eten enzo. En dan gaan de ouders nog rustig 10 keer met een veel te lief stemmetje waarschuwen; kom nou aan tafel, ga nou zitten, niet spelen met je eten blablabla. En de kids die rennen dan gewoon lachend om de tafel. Ik kan me daar echt zo aan ergeren. Dan had ik die van mij al lang bij z'n arm gepakt .
Mee eens! Ook ik erger mij weleens aan andermans kinderen. Dan denk ik weleens..... " moet je niet ingrijpen of iets? " Maar gelukkig denk ik dat alleen maar! Maar ik zal er niet snel wat van zeggen. Ik hou niet zo van bemoeien met andermans leven. Hier ook..... een kindje waar mijn zoontje weleens mee speelt.... eet met zijn/haar mond open..... mijn kinderen doen dat dus echt niet. En zo wel vraag ik ze of ze in een weiland staan en moooo roepen? Zo niet? Dan eet je met je mond dicht. Meestal resulteert dat in een lachkwartietje of heb ik ineens wel een paar koeien die moooo roepen aan tafel... maar ze eten dan met de mond dicht! Ook met het toilet doortrekken...... of handen niet wassen. Dan denk ik.... dat is zo belangrijk die hygiëne.
En ik denk dan altijd...wat levert het op die andere manier van opvoeden? Misschien wordt er wel veel meer gelachen, is.mem veel creatiever, heel zelfstandiger etc etc. Oftewel, il erger me zelden aan de opvoeding van een ander. Ieder mens is anders, elk kind is anders. En ja, ik vind dat het hier heel prima gaat maar onze manier is niet de enige manier (en ik ken onze beperkingen! ) Ik verbaas me soms wel over keuzes die gemaakt worden maar die emotie voelt toch heel anders dan 'ergeren' Ik wind me trouwens wel op over het onvermogen van mensen zoals schreeuwen of tikken op de vingers.
Ik kan me inderdaad wel irriteren aan andermans kinderen. Hier een buurmeisje die altijd over de schutting mijn dochter staat te roepen om te spelen.Afgelopen week om 6 uur 's avonds en pikdonker buiten. Gebeurt dit nu eenmalig dan kan ik er wel om lachen maar als dit meerdere keren per week gebeurt vind ik dat knap irritant worden. We hebben namelijk gewoon een voordeur met een bel. Ook ken ik ouders die altijd hun kind de hand boven het hoofd houden.Kinderen zijn strontvervelend en brutaal maar alles wordt met de mantel der liefde weggeveegd. Kinderen liegen dat ze barsten maar ouders trappen er gewoon in of willen het niet zien. Onze oudste is zowat 11 jaar en heeft nu echt wel kuren.Pasgeleden had die ook weer een bui en toen heb ik hem ook gezegd dat die blij mag wezen dat die niet in onze tijd is opgegroeid want dan had die allang een pets voor zijn oren gekregen met zijn brutale grote mond. Hier krijgen de oudste 2 kinderen echt weleens een draai om de deuren.Wie niet horen wil moet maar voelen.Ben er ook niet minder van geworden dus mijn kinderen ook niet.Al dat eindeloze gepraat wat ouders ook altijd willen doen met kinderen vind ik van dat softe gedoe.Iets is nu eenmaal zoals het is en daar is geen discussie over mogelijk. Hier altijd het gezegde,Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en dat is gewoon een feit.