Rechten van het kind

Hoe het officieel zit weet ik niet. Maar sport e.d. is niet een basisbehoefte. Er zijn genoeg ouders die het niet kunnen betalen of niet met werk kunnen combineren.
Natuurlijk is het niet willen van een ouder erg jammer als een kind het graag zou willen. Maar een kind uit een gewone gezinssituatie mag en kan ook niet alles wat het maar wil.

Ik vind de rechten van een kind bij scheiden meer in de richting van met enorme tegenzin naar een ouder gaan om gegronde reden. Het recht hebben op een eigen bedje, kleding in beide huizen, gemoeg eten en drinken. En meer van dit soort dingen.

 

Hier ben ik het ook wel mee eens. Dat bedoelde ik hierboven een beetje te zeggen.
Al is het natuurlijk erg jammer dat ouders hun keuzes soms maken om de andere ouder tegen te zitten ipv naar het kind te kijken...

 

Wat is het probleem als hij niet speelt als hij bij papa is?

En dan moet jij natuurlijk de keuze van papa ondersteunen zodat zoon niet het idee krijgt dat het bij papa niet leuk is omdat hij niet mag voetballen.
Dat is waar het volgens mij vooral fout gaat, dat ex partners de keuzes van elkaar niet respecteren en dat krijgen de kinderen altijd mee.

 

Ja, het is super jammer dat het negatieve gevoel richting de ex-partner de overhand neemt en vaak over de rug van de kinderen gaat.

Helaas kan je als ex partner daar vaak niets aan veranderen. Dan kan je blijven strijden met het risico dat het kind zich ook tegen 1 van de ouders af gaat zetten uit loyaliteit of je kunt ervoor kiezen om andermans keuze te respecteren en de band tussen kind en beide ouders fijn te houden, ookal betekend dit dat het anders gaat dan dat jij zou willen.

 

De kinderrechter gaat helemaal niet spreken over de rechten van HET kind. Dat is echt zinloos om te doen in een specifiek en persoonlijk conflict tussen jou en je ex. De rechter zal dan zeggen: ga maar in mediation en zorg dat je er samen uit komt. Zo simpel is het.

Mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk en uiteraard houden we rekening met dingen: als zij een feestje hebben, kan er geschoven worden, willen we wel halen en brengen. Maar tot een bepaalde grens, want het moet wel passen in ons gezin.
Tijdje terug moest er perse een weekend geschoven worden om bij het feest van de oma van hun stiefvader te zijn, die ze misschien eens 1 keer per jaar zien. Tja, jammer dan, maar we hadden al een paar keer geschoven en voor ons kwam het echt niet handig uit om weer te schuiven. Dan hebben ze dus pech. Ze hebben toch al vaak wel dubbele familiefeesten, want EN bij moeder EN bij ons... dus aan feestjes hebben ze beslist geen tekort

 

Waarom niet? Omdat niet alles altijd haalbaar is. Als judo voor het ene kind op maandag half 5 is en balletles voor de ander om dezelfde tijd, dan zal er dus gekozen moeten worden.
Of als het zo druk wordt dat regelmaat vervolgens ver te zoeken is en de kinderen daar last van hebben....
Om maar eens wat te noemen.
Mogelijk dat het verstandig is dat je je eigen kijk daarop ook wat bijstelt. Fijn dat school zegt dat sporten goed is voor je zoon, en fijn dat dat in de weekenden bij jou dan kan. Maar dat school aangeeft dat het goed is, betekent niet dat jouw ex verplicht is om daaraan mee te werken.
In plaats van te gaan gooien met rechten en dergelijke, is het handiger om met hem te spreken over wat hij bij kan dragen en bij wil dragen voor je zoon. Spreken over hoe vader de weekenden in vult en dan ook eens op je in laten werken hoe dat voor je zoon is. Wie weet is even gewoon niks anders dan tijd met papa wel helemaal zo gek nog niet...
(Ik zeg niet DAT dat zo is, ik hoop alleen dat je je eigen blik wat los kunt laten en open kunt staan voor andere mogelijkheden. Ook dat: in het belang van je kind).

 

Ik vind sport wel degelijk onder de eerste levensbehoefte vallen, zeker omdat kinderen steeds zwaarder worden en dus te weinig bewegen. Kun je het echt niet betalen, alla, maar daar bestaan vaak regelingen voor. Ik vind het erg moeilijk te lezen dat je ex zo weinig over heeft voor je zoon. geen zin in, wat erg.

En dan gaat het maar om 1 sport, mijn jongste zit op 3 sporten, zwemles 2 keer per week, jazzballet 1 uur en turnen 1 uur, soms een lesje bootcamp wat hier georganiseerd wordt en 2 uur gym op school. Oudste zit op zwemvaardigheid, wedstrijddansen, turnen en op school gym, en soms een lesje bootcamp of rennen met pappa. Niets opgedrongen, echt niet, ze zijn gewoon erg sportief.

Wij vinden het beiden belangrijk, sporten beiden zelf ook graag.

Ik vind echt dat je ex wel wat meer over mag hebben voor zijn kind. Wat is het probleem nou om hem om de week naar voetbal te brengen? jeetje, dat doen getrouwde ouders toch ook? ik doe het meeste zelfs alleen ivm. werk van man.

 

Sport is geen eerste levensbehoefte, ook niet omdat kinderen te dik worden. Dat ligt toch echt grotendeels aan de hoeveelheid ongezonde dingen die toegestopt worden. Ipv sporten kun je ook buiten een potje voetballen, wandelen, naar het bos, naar de speeltuin klimmen e.d.

Naast dat het allemaal moet passen in het week en dagritme, moet er ook geld voor zijn.

 

ik verwacht dat die er helemaal niets van zullen zeggen. Je kunt ouders niet verplichten om hun kind op een sport te doen of er naartoe te brengen...Ook het bezoeken van kinderfeestjes heeft niets met de rechten van het kind te maken. Ik begrijp wel wat je zegt, maar een kind heeft recht op onderdak een veilig thuis, eten, en basale verzorging. Feestjes en sporten vallen daar niet onder. Is het vervelend voor het kind...ja, maar er is geen sprake van mishandeling of verwaarlozing omdat het een kinderfeestje mist.

 

Wat dit betreft is er toch geen verschil tussen kinderen van ouders die samen of van ouders die gescheiden zijn? Want ook ouders die samen zijn handelen soms niet in het belang van hun kind of komen niet tegemoet aan wat een kind wil (terecht of niet terecht).

 

Ik kan me een eerder soortgelijk topic van je herinneren, klopt dat?
Wellicht kun je die nog eens doorlezen en staat er nog iets in waar je wat mee kunt?
Succes!

 

als ik dit zo lees ben ik blij dat ex en ik inmiddels op goede voet staan.
Wij zijn inmiddels ruim 6 jaar gescheiden. Ik heb inmiddels al weer 4 jaar een nieuwe partner waar het ook goed mee gaat. Toen er diploma zwemmen was zaten wij er met zijn drieen en niet elk aan een kant nee naast elkaar. Dingen voor school met zijn 3 en zo gaat het eigenlijk met alles behalve voetbal.
Dat is echt een dingen tussen vader en zoon. Ex gaat 2x in de week met hem mee naar trainen (ook als het mijn week is) en gaat elke zaterdag mee naar de wedstrijd (ook als het mijn weekend is) en wij komen af en toe es kijken. Wat voor mij telt is dat mijn kinderen gelukkig zijn en dat is als ze papa en mama bij zich hebben zonder ruzie en gezeur. Dat ex en ik uit elkaar gegaan zijn ( in het begin toch echt een vechtscheiding) kan onze zoon niets aan doen. Wij zijn als ouders er verantwoordelijk voor dat het voor hem niet nog meer beschadigend is als nodig

 

Ik heb als jurist in de dop even het eea voor je opgezocht
En ik heb heel wat informatie voor je gevonden:

Nederland heeft in 89 het ivrk ondertekent, dit is een soort verdrag voor fundamentele rechten van het kind en dit is in september 1990 in werking getreden. In artikel 31 van dit verdrag staan de rechten inzake vrije tijd, spel, en dergelijke beschreven. Het komt er in heel veel woorden op neer dat een kind recht heeft op deze aspecten.

Hoewel het dus een wet is dat een kind recht op dit soort dingen heeft komt het inderdaad vaak voor dat ouders om wat voor reden dan ook geen geld beschikbaar hebben om hun kinderen dit te bieden. Er zijn daarom door de overheid subsidies en fondsen beschikbaar gesteld om dit toch ( voor een deel ) mogelijk te maken. Dit is ( naar mijn weten ) per gemeente en per sportclub wel verschillend. Zo weet ik toevallig dat een nichtje van mijn man ook gesubsidieerd op karate zat en dat was in de gemeente Rotterdam.

Mijn advies aan jou is om even te googelen of contacten met de gemeente welke fondsen er beschikbaar zijn en/of subsidies/regelingen.

Misschien als je je houding en gedrag aanpast naar je ex-partner kom je er samen ook wel uit. Ik hoor een hele hoop negativiteit in je topics. Als het belang van je kinderen echt zoveel voor je betekent zet jij dan ook je eigen 'issues' met je ex opzij en probeer eens te gaan voor een nette benadering, je zal zien dat jr daar veel meer mee bereikt. Ga niet wijzen, of zeggen ja maar jij, jij en ga jezelf vooral niet ten goede zitten vergelijken een vader gaat namelijk heel anders om met zijn kinderen dan een moeder maar wil niet zeggen dat een vader minder gevoelens voor zijn kind heeft of minder genegenheid heeft voor zijn kinderen.
Als je het echt allemaal zo belangrijk zijn zoek dan eerst ff bij jezelf, wijzen is zo makkelijk!

Wie niet waagt, wie niet wint

 

Als je ex gewoon geen interesse heeft is iets heel anders natuurlijk. Dat is gewoon sneu voor je zoontje.
Maar nee wij laten ons ook niet alles opdringen door ml zijn ex.. Er zijn grenzen.

 

@laarrr

Ik wil graag toch even reageren op je laatste stukje in je reactie. Jij hebt het over wijzen door Ts en negativiteit die je leest. Ik persoonlijk herken het gevoel van Ts, maar heb ook gemerkt dat veel mensen (niet alleen met een juridische achtergrond, vaker zelfs met een hulpverleningsachtergrond) hier steeds mee reageren zonder dat ze weten wat er aan vooraf is gegaan en zonder er bij stil te staan dat, zo is het in ieder geval bij mij maar ik vermoed bij Ts ook, dat moeder vaak al jaren bezig is om te voorkomen dat het kind verdriet heeft om wat vader doet danwel nalaat te doen. Aan dat stukje wordt naar mijn mening iets te vaak voorbij gegaan! Ik heb het dan over de verzorgende ouders die juist niet lopen te stoken, maar in feite hun kind beschermen tegen het verdriet wat de andere ouder ze aandoet, door bijvoorbeeld niet op te komen dagen, afspraken niet na te komen, beloftes doet en niet nakomt, cadeautjes in het vooruitzicht stellen en vervolgens niet geven. Allemaal zaken waarin de niet-verzorgende ouder het nalaat om naar het belang maar ook de gevolgen van/bij het kind te kijken. De huidige hulpverlening (spreek uit ervaring) kijkt niet naar de reeds bestaande littekens op de ziel van een kind, want hoe je als moeder ook probeert om die littekens te voorkomen ze zijn er wel. En de hulpverlening kijkt daar niet/nauwelijks naar (aan de ene kant begrijpelijk, er kan immers sprake zijn van stookgedrag, aan de andere kant ontken je daarmee als hulpverlening ook wat er in het verleden is geweest en ontken je de littekens, iets wat voor een kind juist negatief zal werken aangezien erkenning van die littekens ook zal helpen met de verwerking). Wat ik ermee bedoel te zeggen is als je 'het verleden' niet kent dan is het makkelijk om te zeggen dat iemand niet met vingertjes moet wijzen, maar als er dan een verdieping in het verleden komt blijkt de situatie toch heel anders te zijn dan werd gedacht en blijkt er weliswaar een vingertje te zijn, maar wel ter bescherming van de kinderen! Ik zou je dolgraag hebben uitgenodigd om afgelopen week bij mijn zitting te komen luisteren (maar ja achter gesloten deuren he! ) bij die zitting had je heel duidelijk kunnen zien wie er een beschuldigend vingertje wijst en wie er een vingertje wijst dat er naar de kinderen gekeken moet worden. (Gelukkig had de rechter het dit keer wel door en meer door als de hulpverlening)

Overigens betreffende het juridische deel, helaas ondanks die wet zijn er weinig rechters die hier een duidelijke uitspraak indoen, veelal wordt er terugverwezen dat ouders middels onderling overleg hieruitkomen. En voor de subsidies en stichtingen kom je al heel snel niet in aanmerking. Het zou eens tijd worden dat rechters daadwerkelijk een duidelijk statement maken betreffende bijv alimentatie. Er zijn heel leuk nieuwe regels gekomen per april 2013 waardoor er ook al heb je weinig inkomen je wel een minimum bijdrage moet betalen, helaas blijft het wel zo dat als beide op een minimum inkomen zitten de verzorgende ouder ver onder dat minimum mag komen terwijl de niet-verzorgende ouder een bijdrage in de kinderalimentatie van 25-50 euro. Ik ben er voorstander van dat wanneer beide een minimuminkomen hebben er bijvoorbeeld een regeling wordt getroffen dat het ieder 50-50 is. (Overigens vind ik de 50-50 regeling bij iedereen van toepassing, maar dat vind ik in deze een andere discussie). Zolang rechters in dit soort zaken geen duidelijk statement maken en dit ook uitspreken, zal er niks veranderen omdat terug gevallen wordt op eerdere jurisprudentie.