Hallo dames, Ik weet niet zo goed hoe ik dit topic moet openen of wat mijn bedoeling precies is met het openen van dit topic. Even kort ons verhaal ter toelichting: December 2012 besloten de willen proberen zwanger te worden, oktober 2013 naar de het ziekenhuis omdat een zwangerschap uitbleef. In november alle onderzoeken gedaan zowel bij mij als bij mijn partner maar omdat de afdeling dicht was tussen kerst en oud en nieuw moeten wachten tot januari 2014 op de uitslagen. Uit de onderzoeken bleek dat er 0 zaadcellen gevonden waar bij mijn partner, niet 0 dode of 0 goede maar gewoon niks. Omdat mijn partner overspannen thuis zat besloten we even de vervolgonderzoeken op een laag pitje te zetten en verder te gaan als hij wat sterker was. Juni 2014 besloot hij de nodige onderzoeken te laten doen. bloedprikken, plas onderzoek weer wachten op de uitslagen. Augustus kregen we de uitslagen daarvan alles in orde, hormonen goed etc. Toen waren er nog 2 opties over: 1. Chromosoomafwijking (onvruchtbaar) of 2. Een blokkade waardoor er geen zaad uit kan. We werden doorgestuurd naar het UMC. 2 dagen voor we de afspraak in het UMC hadden werden we gebeld door het ziekenhuis dat de chromosomen in orden waren super opgelucht natuurlijk. Tijdens het gesprek in het UMC hebben we wel geteld 5 min binnen gezeten verteld werd ons het word PESA maar dan net even anders we gaan niet in het wilde weg prikken voor zaad maar me maken een snee en gaan dan proberen het zaad rechtstreeks uit de bal te halen. Echt duidelijk was het allemaal niet maar je laat je mee slepen. Week voor dat de "behandeling" plaats zou vinden bleek ineens dat het een "operatie" was en mijn partner volledig verdoofd zou worden en zelfs een nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Uiteraard doe je dat toch maar was wel even schrikken. De dag van de operatie (nu 3 weken geleden), moesten ons vroeg melden bleek toen we daar kwamen dat hij niet als 1e aan de beurt was dus prima later had kunnen komen. Mijn partner zou kalmeringstablet krijgen omdat hij heel angstig was voor de operatie maar ook hier wist niemand iets van. Uit eindelijk werd hij dan geopereerd alles was goed gegaan en gelukkig zaad gevonden maar daar lag ineens een "contract" die hij gelijk moest teken maar waar wel even verteld werd dat het opslaan van het zaad 390,- kost en daarna 40,- per jaar (opzicht maakt dat niet uit) maar dit was ons dus ook niet van te voren verteld. Gisteren moesten we op de poli komen voor de verdere stappen en de controle en uitleg na de operatie. We zijn weer maar 5 min binnen geweest en in die 5 min stond de arts al 3x op om ons de deur te wijzen het is dat wij door bleven vragen. De wond is niet nagekeken er werd alleen gevraagd ziet het er goed uit. Toen werd mij gevraagd loop je al bij een gynaecoloog dus ik verteld dat ik alleen in mijn eigen ziekenhuis geweest ben (fertiliteit), keek hij me aan zo van oh das dom je had je hier al aan moeten melden voor de ivf. Wij dus door naar de afdeling gynaecologie maar pas over 3 weken plek voor de "intake" en dan gaan ze weer dicht tussen kerst en oud en nieuw dus betekend het pas volgend jaar kunnen beginnen. Ook wil het UMC alle onderzoeken opnieuw laten doen dus weer een maand cyclus monitoren etc, maar dit is in mijn eigen ziekenhuis al uitgebreid gedaan en uit gebleken dat alles bij mij prima werkt. Had gewoon de hoop aanstaande ongesteldheid te kunnen beginnen met het ivf traject maar dat gaat in UMC dus zeker niet lukken. Prettig bij de gang van zaken in het UMC voel ik me ook niet aangegeven of ik niet in mijn eigen ziekenhuis (die tot aan weghalen doen alleen terug plaatsen niet) het begin mag doen omdat ik me daar vertrouwd voel en het simpelweg dichterbij is, dit zag het UMC helemaal niet zitten. Vandaag toch besloten mijn eigen ziekenhuis die de ivf trajecten samen met het VU doen te bellen om te kijken of dat geen optie is. Maar we zijn daar "uitbehandeld" dus moeten nu een mail sturen in de hoop dat we daar wel geholpen kunnen worden. Dan is het nog maar de vraag of UMC ook mee werkt om het zaad dan naar het VU te krijgen zodat ze kunnen bevruchten. Al met al ben ik gewoon teleurgesteld voel ik me een nummer en vind het "knokken" onwijs vermoeiend soms. Had echt de hoop aanstaande ongesteldheid (16-11) met hormonen en de hele ellende te kunnen gaan beginnen. Ondertussen ben ik nu dus maar alle andere ziekenhuizen met ivf aan het bekijken, voor nu hoop ik gewoon een traject te vinden waar ik me in thuis voel waar ik als mens behandeld word ipv een nummer tis nog al een traject zeg.! Mijn doel van dit bericht: Misschien heeft iemand tips voor mij of iets wat mij en mijn partner op weg kan helpen in dit hele verhaal
Ik heb helaas geen tips maar kan me 1000% voorstellen dat je er op een gegeven moment helemaal klaar mee bent! Wat jullie allemaal al niet doorstaan hebben, poeh, ik heb veel respect voor jullie maar weet ook dat als de wens zo groot is, je gewoon door gaat. Ik hoop dat 2015 HET jaar voor jullie gaat worden zodat jullie eindelijk zwanger mogen worden. Dikke digitale knuffel
Geen evaring met de operatie van je vriend. Wel met behandelingen en alle stress daarom heen. Ik wil zeggen dat ik ook enorm respect heb voor jou vriend dat hij ondanks zijn overspannenheid en angsten hij het allemaal toch laat doen! Het is jammer dat het dit jaar niet gaat lukken maar jullie hebben nu misschien wel de tijd om bij te komen en informatie te vinden over ivf ect zodat jullie met frisse moed het nieuwe jaar ingaan straks!! Heel veel sterkte
Wat belachelijk zeg! Natuurlijk voel jij je nu een nummer. Ongelofelijk dat er nog mensen en instellingen zijn waar er zo met je wordt omgegaan. Er moet toch wel iemand zijn die jullie kan helpen hierbij? Voor mijn gevoel worden jullie ook aan je lot over gelaten. Ik word er plaatsvervangend boos om....ze zouden eens moeten stilstaan bij hoe zwaar dit is voor jullie, i.p.v. jullie de deur uitkijken. Ik kan je niet helpen, maar als ik in jullie schoenen stond had ik die arts die jullie naar buiten keek alang over zijn bureau getrokken. Zijn ze helemaal gek geworden ofzo?! Niet de moed opgeven nu hoor. Vecht voor jullie geluk! Ik kan niets voor je doen maar ik stuur jullie veel licht, liefde en kracht.....zet hem op!!!
Zo voel ik me inderdaad ook aan ons lot overgelaten en verbaasd over hoe zoiets kan ook. Zojuist de mail naar ons oude ziekenhuis gestuurd in de hoop dat we daar verder mogen. knokken tot we er bij neer vallen zo voelt het af en toe. Bedankt voor je medeleven dat doet goed
We hopen toch nog steeds op dit jaar hoor stiekem maar als het volgend jaar word is het uiteraard ook oke.
Precies, de grootste beloningen worden gevolgd door de grootste strijd, goed dat je er voor gaat!!! Ik vind niet dat er van jullie verwacht mag worden dat jullie zelf alles al weten....maar helaas....blijkbaar zijn er ook artsen die denken dat je alwetend bent....waar zit hij er dan voor? Niet zodat je alles zelf maar moet google-en. ??!!?? Ben benieuwd wat er bij het oude ziekenhuis uit gaat komen.... ik zal duimen op een duwtje in de goede richting!
Ze hadden wel wat meer mogen vertellen over wat het idee is, en wat je kan en mag verwachten. Ik zou een klacht/mening geven aan het ziekenhuis. vaak hebben ze een formulier/website-link waar ze om meningen vragen van klanten/patienten. Hopelijk wordt je straks wel fatsoenlijk behandeld ipv een nummertje, sterkte!
Ik heb zeker een tip voor je: Je kunt je zorgverzekeraar bellen. Zij hebben een speciale afdeling voor deze zaken. Deze afdeling kan ervoor zorgen dat je voor een second opinion naar een ander ziekenhuis kunt die vanaf daar je behandeling overneemt. Waarschijnlijk gaat het ook dan pas volgend jaar beginnen, maar kun je wel naar een ziekenhuis waar je je op je gemak voelt. Lees vooraf goed door hoe het bij jouw zorgverzekeraar zit of vraag het aan de telefoon goed na, want je mag maar één keer zo'n so aanvragen. Zelf heb ik het eens voor een heel ander probleem moeten doen, maar het ging ook om de wachttijd en onnodig veel onderzoeken. Dat levert zo'n zh natuurlijk geld op. De zorgverzekeraar hoorde m'n verhaal aan en vond ook dat het onnodig was en in 2 weken kon ik in een ander zh terecht. Bij mij scheelde het toen ook een maand wachttijd tov het eerste zh. Maar weet natuurlijk niet of dat met jullie verhaal ook kan. Schandalig hoe jullie behandeld zijn! En ik hoop dat je hier wat aan hebt. Kan me voorstellen dat je naar je eigen vertrouwde zh wilt. En het kan zomaar zijn dat je zorgverzekeraar dat snel voor je geregeld heeft.
Wat een heftig verhaal zeg Ik heb helaas geen tips voor je, wou dat ik deze had. Maar wil jullie wel een hart onder de riem steken. en hopelijk zullen jullie gauw een kindje verwachten, zeker met al deze nare rompslomp en de manier waarop je wordt behandeld, dat hebben jullie verdiend. Sterkte!