Pffff, sterkte, Anjou. Dan komt het berichtje pal boven jouw bericht misschien erg hard binnen, sorry daarvoor. Dat lijkt me echt heel erg moeilijk, zo'n gedwongen beslissing nemen. En het lijkt me logisch dat je niet meteen afscheid kunt nemen van je toekomstbeeld. Dat zal denk ik zonder overdrijving een rouwproces worden. Nogmaals sterkte.
Lief van je maar kwam niet gek over hoor op me. Ons toekomstbeeld is altijd geweest 1 kindje. Heb mijn man op latere leeftijd ontmoet en vind onze zoon daardoor al zo'n geschenk. Begin jan. begon het te kriebelen. Het zou zo leuk zijn voor hem een broertje of zusje. We hebben het een jaar (bijna dan ) de kans gegeven. 1x zwanger geweest dit jaar maar MA en curettage. Merkte nu dat de laatste maanden echt een druk op me legde en erg zwaar waren. Ook lichamelijk veel van me eisten. Daarom nu (2 maand eerder dan gepland) de knoop doorgehakt. Maar ach ik heb altijd gezegd niet 40 zijn en een zwanger buik, en ben in augustus 40 geworden dus we hadden al wat gerekt . Het is goed zo. Tuurlijk wat ik al zei zal er verwerking nodig zijn enz maar we zijn gezegend met een prachtventje. Dikke knuffel voor iedereen.
He Anjou, dat klinkt nuchter, fijn als je het ook echt zo voelt. Toch zal het idd nog wel een stap zijn om echt te verwerken. Gerust huilen natuurlijk, idd ben je ook nog hormonaal. Wel een slim plan dan om de pil te gaan slikken, word je vast wat stabieler van, hormonaal. En dan kun je gaan bedenken hoe je je er nou echt over voelt en het dan een plaatsje geven misschien. Ik merkte dat ik erg zin kreeg iets anders positiefs te doen, en dacht ineens aan allemaal klussen in/om het huis: nieuwe tegels voor het dakterras? Muur hele andere kleur verven en oude bank vervangen? Oppervlakkig misschien, maar het voelde wel lekker om met andersoortige projecten bezig te zijn Ook iets voor jou? Heb je iets anders in het vooruitzicht om naar uit te kijken? @Gitta, zoals Anjou het omschrijft geldt het ook wel een beetje voor ons. We kennen elkaar sinds we 33 zijn maar hebben lang gedaan over de beslissing wel/niet een kindje proberen te krijgen. Nu dus twijfels over een tweede, maar het is niet zo dat we incompleet zijn als er geen tweede komt. Het is wel zo dat ik het heel bijzonder en mooi en fijn zou vinden het allemaal nog eens te mogen meemaken en dan ook een broertje of zusje voor onze meid te hebben "gemaakt". Wij zijn al oud, zou fijn zijn als ze er wat minder alleen voor staat als wij er niet meer zijn
Anjou, ik had zo gehoopt dat het nog zou komen voor jullie. Kan me voorstellen dat je de afgelopen dagen veel gehuild hebt. De onzekerheid, het gebvorl al hebben dat het niet gelukt is. En dan het afscheid gaan nemen van jullie kinderwens. Er zal nog wel veel verdriet komen denk ik. Veel sterkte hoor.
Hi Anjou, knap van je dat je zo sterk bent! Hopelijk kan je het verdriet een plekje geven. Dikke knuffel
Anjou, heel veel sterkte met de verwerking van dit enorme verdriet, zoals Gitta al zei, dit is echte rouw. Neem er dan ook de tijd voor. Dat heeft tijd nodig, laat je door niemand wijsmaken dat het zo "over" moet zijn... dikke knuffel.. Ook aan schrikje nog een dikke knuffel, die twijfels zijn heel herkenbaar hoor. Natuurlijk heb je een beeld voor jezelf wat de toekomst aangaat en het is heel zuur ( understatement) als het anders loopt... Ik hoop dat de toekomst je nog iets heel moois brengt.. Pluisje
@Anjou: wat een heftige beslissing. Al snap ik je goed dat het ook in alle opzichten zo veel van je gevraagd heeft en dat je daar ook genoeg van hebt. Ik was er 24/7 mee bezig en op een gegeven moment merkte ik dat ik geestelijk op begon te raken. Merkte ook dat als ik ongesteld werd of een poging mislukt was, ik er bijna niet meer om kon huilen. Ik was helemaal murw geslagen van iedere maand teleurstelling. Omdat het er toch naar uit liet zien dat wij geen tweede kindje meer zouden krijgen, hadden mijn man en ik het idee om dan een hondje te nemen. Niet dat een hondje een kindje kan vervangen. Maar we wilden iets hebben om ons op te focussen (en was tegelijkertijd een 'speelkameraadje' voor ons zoontje). Logisch dat je de spulletjes nog niet kan opruimen. Hoeft ook helemaal niet, toch. Ik denk dat ik zelfs, ondanks dat de tweede er nu is, helemaal geen afstand kan doen van de spulletjes. Gewoon alles in je eigen tempo doen en inderdaad de tijd en ruimte nemen dit een plekje te geven. Want het is inderdaad een rouwproces om afscheid te nemen van iets wat niet is gekomen. Ik wens je heel veel sterkte hiermee! Knuffel! @Schrikje: ik denk dat je vk gedeeltelijk wel gelijk heeft. Kan het moeilijk omschrijven. Denk dat de druk zo hoog is omdat wij natuurlijk tegen het einde van onze vruchtbaarheid lopen en het niet omkeerbaar meer is. Dus het is meer dat als je iets met die vruchtbaarheid moet, je er dan voor moet gaan, om geen spijt te krijgen. Ik heb die 'eindklok' wel eens als heel vervelend ervaren. Op een gegeven moment was het zo'n obsessie en iedere maand die weer mislukt was, was er weer eentje dichterbij die eindstreep. Ik zei wel eens tegen mijn man, dat ik het zo lekker had gevonden als we een paar 'rustmaanden' of een jaartje afstand hadden kunnen nemen.
Ja of stel je voor dat je 30 was ipv 40 en gewoon nog tien jaar kon doen over het besluit over een volgend kindje Helaas.
Ja, inderdaad, het is helaas zoals het is. Mensen nemen beslissingen en dat bepaalt hun leven. Ik zou ook zo de tijd terug willen draaien, maar dat kan niet... En ik ben ervan overtuigd, dat alles zo loopt als het moet lopen... Nogmaals sterkte Pluisje
Goedemorgen lieve allemaal.. Deze week krijgen we de uitslag van het NIPT onderzoek en ik ben sinds gisteravond echt nerveus. ik weet dat het geen enkele zin heeft maar toch is het zo. de hormonen helpen ook niet echt mee! het ene moment denk ik alles is goed en zit ik op mijn roze wolk en het andere moment ben ik echt bang en komen alle rampscenario's voorbij het is zooooo vermoeiend.. bovendien wil ik het zo graag aan mijn dochter vertellen (ze wil niks liever dan een broertje of zusje en heeft het daar gek genoeg ook heel vaak over sinds ik zwanger ben, heel apart) en ik wil het natuurlijk ook aan de rest van onze omgeving vertellen.. ik ben echt een soort kookpot op punt van overkoken op het moment en manlief (nogal nuchter) rept nergens over en reageert natuurlijk ook niet zoals het "moet" @Nederbelgje! ik ben blij dat ik jou als lotgenoot heb in het wachten.. hoe gaat het met jou? Lfs, Dorri
Wachten is afschuwelijk... Ik duim heel hard voor een goede uitslag!! Misschien dat je dat wat steunt Ik kan me voorstellen dat je het nu wel bijna van de daken wil schreeuwen. En zeker tegen je dochter wil vertellen. Zou ze het door hebben? Kinderen voelen zoiets vaak wel aan he... Sterkte met wachten deze week... knuffel Pluisje
heel lief van jou en dat helpt zeker! ik weet het niet hoor met mijn dochter. Ze heeft er echt geen idee van dat ik nu op dit moment zwanger ben maar hoe vaak ze tegenwoordig laat vallen dat ze het wel heel leuk zou vinden is echt opvallen. ze is ook zo lief met kleine kinderen. gisteren waren we op een verjaardag van een tweeling die 1 werd. ze heeft de hele middag met een van de twee meisjes gespeeld en zich compleet over haar ontfermt.. later kwam ze dus bij me zitten en zei ze mama ik hoop zo dat wij ook ooit nog zo'n baby in huis krijgen en och op zo'n moment heb ik het gewoon niet meer.. ik hoop nog meer voor haar dat alles goed gaat dan voor mezelf! haha maar bedankt voor je lieve berichtje! doet me heel goed! hoe gaat het intussen met jou? lichamelijk en hormonaal? lfs, Dorri
Lichamelijk gaat het wel goed met me, dank je. Ik heb gisteren mijn menstruatie gekregen voor de eerste keer na de ingreep en als het zo blijft, ben ik heel tevreden. Het is maar heel weinig, nog niet te vroeg juichen, maar het zou fijn zijn, als het niet voor niets is geweest. Hormonaal, weet ik nog ff niet. Ik heb het nu best zwaar, omdat ik nogal wat problemen heb met mijn 13 jarige dochter. Maar daar wil ik dit topic niet mee lastigvallen... Hoe oud is jouw dochter eigenlijk?
fijn dat het lichamelijk er in ieder geval nu goed uit ziet! pff die hormonen.. je zal vast in een rollercoaster zitten nu! mijn dochter is 7 en af en toe ook een boefje hoor.. hou mijn hart vast voor later. Maar 13 is weer een heel andere leeftijd inderdaad.. is ze aan het puberen? lastig hoor lijkt me dat.. je mag mij er mee "lastig vallen" hoor. Misschien alleen al lekker om het van je af te schrijven aan een paar onpartijdige dames lfs, Dorri
Dank je erg lief, maar ik heb er al een topic over geopend bij schoolkinderen en pubers. Het is een lang verhaal, je mag het daar wel lezen en een (ongezouten) mening geven? Het probleem gaat helaas iets verder dan gewoon puberen... Jij hebt een dochter van 7, ook een heerlijke leeftijd he. Inderdaad zo'n boefjesleeftijd. Geniet er maar van, ze zijn zo snel groot... snik. Liefs Pluisje
@Dorri, super spannend idd he. Nederbelgje, geldt ook voor jou he! Dan is 10 dagen wachten of meer ineens zo lang. Pfff. Wij hebben het wel rondverteld aan de naaste familie voor we de uitslag van de vlokkentest hadden, maar ze wel gezegd het nog voor zich te houden tot na de uitslag. En hoe is het met Juffie2 op het wachtbankje? Al getest? Zat er nog iemand voor een deadline? Even kwijt...
@dorri pff wat een stress. Van hier uit ook een dikke knuffel voor het wachten @pluisje dikke knuf voor je dochterprobleempjes @scrhikje hoe is het bij jou? Hier gaat het wel goed eigenlijk..............
Wat fijn om te horen Anjou! blij voor je dat het goed voelt.. bedankt voor het meeleven Pluisje, Ik heb t topic gelezen en gereageerd! t leven is niet altijd makkelijk he? heel veel sterkte hiermee! Schrikje.. ook wel benieuwd naar jou, al een gesprek met je man gehad over hoe nu verder? of heeft de twijfel zich in het geheel nu meester over je gemaakt? Lfs, Dorri