Wat ontzettend eerlijk dat je dat zo opschrijft... Ts, ik weet niet hoe ver het al stuk is bij jullie,maar stel dat je man goede begeleiding/medicatie evt krijgt zou het dan nog goed kunnen komen?? Ik lees nl nergens dat je een hekel aan hem hebt maar puur dat je moeite hebt met het omgaan met zijn autisme. Misschien als jullie beiden goed begeleid worden dat jullie er dan uit kunnen komen??
idd... daar zou ik ook voor proberen te gaan. Met hulp en begeleiding weer de liefde voor elkaar vinden. Soms is de koek echt op, maar omwille van de kinderen zou ik vechten, vechten, vechten.
Dus als bij een of andere ouder hier op zp, het kindje na 7 maanden slecht gaat slapen ligt het aan de ouder(S) of is dat alleen omdat het nu de vader betreft! (Oh nee was vergeten dat het dan waarschijnlijk aan tandjes, sprongetjes etc lag, en als het een situatie is als bij ts wordt dit in een klap aan de kant geschoven en ligt het aan vader!) Oh en applaus, waarvoor? Beetje zielige reactie! Door moeders die denken en doen zoals ts in dit topic aangeeft, hebben moeders die in mijn situatie staan het alleen nog maar zwaarder, omdat zowel moeders als de kinderen niet meer serieus worden genomen! En ja dat neem ik dat soort moeders (overigens ook de vaders die hetzelfde doen) heel erg kwalijk, simpelweg omdat het indirect wel een negatief effect heeft voor mijn kind!
Ik denk altijd maar zo, wees blij dat hij betrokken wil zijn bij zijn dochter en voor haar wil zorgen. Er zijn genoeg vaders die nooit meer iets van zich zouden laten horen, hoe leg je dat je kind uit! Dat is voor een moeder nog pijnlijker dan 1x in de 2 weken je kindje naar een liefhebbende vader te brengen.
ik snap je reactie niet helemaal denk ik. In welke situatie zit jij dan dat jij het door bepaalde reacties dan zwaarder hebt?
Nee, ik zeg dat als een ouder, in dit geval een vader, zijn baby niet in slaapt krijgt of niet in slaap WILT brengen dat hij dan idd wat fouts doet. Zielige reactie? Volgens mij moet je die van jou maar is door lezen. Voel je je nu beter nu je ts hebt afgebrand? Oh, en hoe jij met je ex en kindje om gaat is ook in jou ogen het beste. Toch? Dat geldt dus ook voor ts.
Moest ze het kindje maar dan weg halen omdat hij een l*l is? Een relatie lijkt meestal in eerste instantie perfect... Hun regels ook al is het gevaarlijk voor het kindje? Ik doel even op wat tuc beschreef...
Ik weet niet precies wat je met je tweede zin bedoeld , maar zelfs met medicatie/begeleiding zal autisme niet verdwijnen. Het enige wat je met behulp van begeleiding krijgt zijn handvaten hoe je er mee om kunt gaan.
Mijn moeder past regelmatig op mijn neefje van 9 maanden, en hij slaapt bij mijn ouders ook veel minder dan bij mijn zusje.En dan komt echt niet doordat mijn moeder hem bewust wakker houd of omdat het daar rumoerig is.
Geen ontaarde moeder maar 1 wel 1 die niet in het belang denkt van haar kind(eren) maar alleen aan dat van haar zelf. Dat je je kind mist en het liever niet langer dan een paar uur wegbrengt is zeer begrijpelijk ( het zou raar zijn als dat niet zo was ) , maar het heeft ook een vader die het net zo zeer mist. Ik vind het dus geen goede reden om hem dan niet de kans te geven om zijn kind vaker te zien. Zoals een ander lid schreef , is het geen spermadonor maar de vader!
Zolang TS er zelf niet bij is wanneer vader hun dochter naar bed brengt , blijft het gissen waarom dochter niet wil slapen en moeilijker in slaap komt. Dat hoeft niet meteen te betekenen dat hij iets fout doet. Ik kan mij voorstellen dat het voor een kind telkens weer wennen is , zeker gezien het feit dat ze niet vaak bij haar vader is. Dat vind ik al reden genoeg om op zijn verzoek in te gaan en haar vaker naar haar vader te laten gaan , zodat ze daar ook went. Dan weet ze straks niet beter .
Dat mag jij best vinden maar ik zie het totaal niet zo Zij denkt ook in het belang van haar kind (te veel heen en weer niet goed, niet slapen, fietstoeltje e.d.). Omdat het voor jou kindje werkt wil niet zeggen dat het dé methode is en voor iedereen werkt.
Ook naar zo jong! Had je er veel moeite mee of viel het mee? Want ik vraag me af of je je dochter als ze dus ook 7 maanden was geweest "makkelijk" steeds had meegegeven met dr vader. Ik kan het me niet voorstellen... en nu mijn dochter bijna 2 zou ik daar ook nog heel erg veel moeite mee hebben. Maar als een baby...ondenkbaar!
Vind ik ook, ze denkt zeker in het belang van haar kindje. Het is nog maar een baby! En de eerste twee jaar van een kind zijn zó belangrijk voor een veilige hechting! Natuurlijk ook met de papa, maar helemaal met de moeder. Weet niet meer waar ik het had gelezen, ouders van nu of in de Wij, maar de hechting tussen een moeder en kind is toch echt anders en sterker dan die tussen vader en kind. Negen maanden lang in je buik gedragen, een unieke en speciale band, dat kun je niet ontkennen. Een baby heeft zijn moeder nodig. Vooral in moeilijke momenten, bijv 's nachts. Een kindje is ook vertrouwd met de papa, maar op momenten dat het pijn heeft en ziek is, is toch vaak moeder de enige die ze rustig krijgt...hoe mama ruikt, hoe ze praat en zingt, haar hartslag. Al 9+7maanden zó bekend en vertrouwd... Ik zou zo een klein kindje best aan papa meegeven op de dagen dat hij thuis is (een moeder moet ook werken immers) maar 's nachts zou ik dr sowieso thuis bij mij willen hebben. Ze kunnen ook een goede band met papa opbouwen en onderhouden door overdag samen te zijn. Kindje kan dan ook gewoon overdag bij papa slapen en alvast prima wennen aan zijn huis. Als ze twee is is het misschien een betere tijd om haar dan ook 's nachts te laten slapen. Ik vind het geen meerwaarde hebben om een baby van donderdag tm zondag naar vader te doen en je kind te moeten missen 's avonds/ 's nachts als vader werkt en het kind meer bij opa en oma is dan bij de vader.
ik sta er exact hetzelfde in als jij. Sterker nog ik denk dat mochten wij uit elkaar gegaan zijn toen onze kinderen nog baby's waren dat mijn man er ook zo overgedacht had, en nu met de jongste misschien nog wel.