Natuurlijk vond en vind ik het nog steeds moeilijk als ze tijdens de vakanties naar haar vader gaat. Het is toch een deel van het gezin die ik dan een tijdje moet missen en daar heb ik het moeilijk mee. Omgekeerd , weet ik dat haar vader haar ook ontzettend mist en ontzettend veel van haar houd . Alls ze naar haar vader gaat dan probeer ik het niet te laten merken dat ik het eigenlijk niet leuk vind om haar een paar weken te missen , zodat zijzelf ook niet met een rotgevoel naar haar vader toegaat. Ze ziet hem hooguit 2-3 keer per jaar , dus die weken die gun ik hem ook met zijn dochter en haar uiteraard ook.
Het gaat om de vader. Je ziet zoveel kinderen hun vader kwijtraken en dat heeft ook levenslang effect. Dat moet je niet willen. Geef je kind een vader als hij vader wil zijn! Jouw verhaal doet zo af aan alle essentiële zaken die vaders doen. Actieve vaders zorgen voor een groter vocabulaire. Kinderen van actieve vaders durven meer, zijn vaak minder onzeker. Meisjes beginnen later met seks, jongens ook en zijn zelf ook weer actievere vaders en betere partners. En voor al die zaken hebben vader en kind tijd nodig om te kunnen hechten. Dat wil je je kind toch niet afnemen? Persoonlijk vind ik 4 dagen per 2 weken ontzettend weinig.
Ik zeg toch ook niet dat de baby bij dr vader weggehouden moet worden? Maar ik zou een baby tot ongeveer 2 jaar alleen overdag bij papa brengen als papa vrij is en 's avonds weer terug naar mama. Door wat ik hierboven schreef. En ja 4 dagen is weinig, maar het is maar net hoe je het bekijkt... Er zijn veel fulltime werkende vaders die 6.30 de deur uitgaan en 's avonds om 19u thuiskomen en de baby niet eens of een uurtje zien. De echte quality time die ze hebben is in hun vrije wknd. En dat is dan dus ook 4 dagen per twee weken... Ivm borstvoeding enzo en eerste vier maanden verlof en daarna weinig werken door ouderschapsverlof ben ik altijd degene geweest die er uitging 's nachts dus ook daar krijgt de vader meestal niet zo veel van mee... Vaders hebben zeker een hele grote rol maar die band kan mijns inziens net zo goed worden opgebouwd overdag van 8.00-19.00u bijv zolang ze nog zo klein (baby) zijn. Daarnaast; ook al regel je (later) co-ouderschap, zie je helaas later in vooral de tienerjaren terug dat kinderen van gescheiden ouders zich anders ontwikkelen en gedragen en vaak problemen hebben. Ze krijgen er toch een klap van. Het is altijd OF die ouder OF die en nooit meer samen.
Over dat eerste kun je compleet niet oordelen, en is niet eens wat Ts aangeeft, ze insinueert alleen dat hij dat niet wil! Daarbij is er bij de eerdere omgangsregeling om de dag BJZ betrokken geweest, en Ts geeft nergens aan dat ook die dit soort zaken hebben geconstateerd! Beter gezegd het is Ts zelf geweest die daar de stekker uit getrokken heeft en naar de rechter is gegaan! Niet BJZ of vader! Dat jij mijn reactie blijkbaar zielig vind, is jouw probleem niet het mijne! Ik vind dat ik een moeder mag aanspreken als ik merk dat het meer rancune is naar haar ex dan naar het belang van een kind kijken! Zoals al eerder aangegeven zal ik het nog wat duidelijker schetsen, door ouders die dit soort acties uithalen, worden de ouders waar het daadwerkelijk een probleem is met een korreltje zout genomen en wordt er bij hen minder tot niet adequaat opgetreden! En op je laatste vraag, nee ik vind dit niet de beste manier, had je ook uit mijn eerste reactie kunnen opmaken, maar daarvoor moet je begrijpend leren lezen! Maar het is helaas wel de enigste manier om de veiligheid van mijn zoon te waarborgen en daarmee te voorkomen dat we het volgende krantenartikel worden!(en voor er vergelijkingen komen met Ts, die veiligheid is van een aanzienlijk andere orde als bij Ts! Aangezien daar geen sprake is van ontvoering en doodsbedreigingen uit bepaalde milieus waar vader in verblijft!). @krullie In datzelfde artikel (anders is het een vergelijkbaar artikel wat ik gelezen heb) staat ook duidelijk vermeld dat het voor de binding met de vader juist die meer tijd met hem nodig heeft! En dat de binding met de moeder voornamelijk de eerste 3-6 maanden is! En op je laatste post, Ts is diegene die aangeeft dit niet overdag vaker te willen. Niet vader ivm werk!
wat ik even niet snap hier is, waarom papa zo weinig zijn kind zou mogen zien omdat mama het kind dan mist...Wat denken jullie van papa die mist zijn kind toch ook? Waarom moet het kind dan de eerste 2 jaar ongeveer zoveel mogelijk bij mama zijn? binding moeten ze allebei opbouwen en dat krijg je niet als mama kind Grotendeels alleen heeft.. Daarom vind ik de uitspraak wel goed,zo ziet papa zijn kind ook regelmatig.
Nou ik zal wel iets fout hebben gedaan dan maar mijn beide meisjes willen echt hun vader als er iets aan de hand is. Vragen altijd eerst naar hun vader en dan naar mij. Wat ik ook absoluut niet erg vind, juist fijn dat ze zo'n goede band met hem hebben!
Ik vind 50% 50% de beste oplossing. Zie dit ook bij het buurmeisje en buurjongen tegenover mijn . Gaat super en onderling regelen ze eventueel dagjes die omgerolen worden. Geen rechtbank, geen ruzie maar met respect voor elkaar. Een week bij moeder van zondag tot zaterdag en moeder heeft ze vAn zaterdag tot zondag. Zo zijn ook de weekenden verdeeld want werken bijde. Dat kindjes naar de oppas gaan als ze bij vader of moeder zijn is toch niet van belang . Ze moeten toch geld verdienen en werken. Omdat ze om en om een week hebben en ze gewoon vaste dagen werken is er geen andere oplossing. Toch is dit niet anders dan bij gezinnen waar bijde ouders werken. De band tussen vooral dochter en vader is erg sterk en voor zoon is vader weer een voorbeeld. Als hij dus een liefdevolle vader is zie ik niet in waarom belang van moeder voor gaat vader zijn belang. Tuurlijk zou ik de kinderen missen, natuurlijk kan ik beter voor ze zorgen dan vader maar het komt vast allemaal goed. Moeder is net zo belangrijk als de vader en dat kinderen vaak hechter zijn met moeder is gewoon omdat die vaak minder werken en daardoor de band groter is omdat ze vaker samen zijn. Toch zie ik hier 2 blije snoetjes als papa thuis komt uit zijn werk. Rennen naar de deur en springen in zijn nek voor even dat dolle uurtje. Dochter die erg en papa geplakt zit want zijn echt dezelfde persoon en begrijpen elkaar met een blik. Zoontje ziet papa ook als zijn voorbeeld . Als ik in het ziekenhuis lig wat regelmatig gebeurd mis ik de kinderen intens maar papa zorgt perfect voor ze maar anders. Tja als we ooit uit elkaar gaan wat ik niet verwacht dan moet ik daar maar mee leren leven. Leuk is het niet maar wel in belang voor de kinderen. En deze passen zich vaak prima aan juist op jonge leeftijd
Ik vind ook dat vaders en moeders even belangrijk zijn en bij een scheiding evenveel tijd met de kinderen moeten krijgen. En of de moeder ze niet kan missen, of dat het nog een kleine baby is, is niet relevant. Hechting moet met beide ouders gebeuren en ze moeten met beide ouders een veilige band opbouwen, en dat kan alleen maar als ze beide ouders evenveel zien. Maar misschien komt dat ook wel omdat ik mijn man niet als een complete idioot behandel als het gaat om de opvoeding en zorg voor onze kinderen, en niet de aanname heb dat ik de enige op deze aardbol ben die het aller aller beste voor mijn kinderen kan zorgen. Even heel eerlijk, ik zie hier voornamelijk het argument dat mama het kindje niet kan missen en dat papa het niet goed doet. Dan kun je wel zeggen dat je het beste voor je kind wil, maar je wil het beste voor jezelf. Namelijk de gemoedsrust dat jij je kind 24/7 onder jouw beheer hebt en niet los hoeft te laten. Maar als je dat wilt moet je niet gaan scheiden. Het is het een of het ander. Niet je kind het middelpunt maken van jouw onvermogen om los te laten. Tenzij de vader het kind in gevaar brengt maar dan heeft de rechter daar ook wel wat over te zeggen.
Helemaal mee eens! Ook nu we samen zijn doen wij de verzorging, opvoeding, huishouding en werken 50%-50%. Zo zal dit ook blijven wanneer wij, ziet er nu gelukkig niet naar uit, uit elkaar zouden gaan. Natuurlijk, de eerste 6 maanden tijdens de borstvoeding kwam meer op mij neer, maar dan pakte mijn vriend op andere punten weer meer op. Ik vind vaders net zo relevant in het leven als moeders. Sommige opmerkingen en redeneringen die hier worden geplaatst vind ik behoorlijk choquerend.
Ik ben dan geen moeder, maar ik ben wel stiefmoeder. De twee kinderen van mijn man zijn elke week van donderdag t/m zaterdag bij ons en om de week ook de zondag. De ene week zijn ze er dus drie en de ander vier dagen. Exact 50-50 dus. Deze verdeling hanteren mijn man en zijn ex al sinds het begin van de scheiding. Ze zijn daar beiden heel straight in. Dus ook als een kind ziek was op een wisseldag ging het toch naar de ander. (Tenzij ernstig natuurlijk) Nu zijn de kinderen inmiddels 16 en 13 en worden ze allang niet meer gebracht en gehaald. Wel moeten ze afspreken met vader of moeder hoe laat ze die kant op gaan. Zoals vandaag: het is de zondag van hun moeder, dus vragen wij gisteravond altijd even 'wat hebben jullie voor morgen met mama afgesproken?'. En als er een keer iets is, kan er best een dag geruild worden. Sterker, als het allemaal zo soepel gaat, dan ben je elkaar graag terwille als het kan. Mijn man en zijn ex hebben afgesproken dat ze allebei in deze woonplaats (of iig op ongeveer deze fietsafstand) van elkaar blijven wonen tot de jongste het huis uit is. Vanaf dan zal toch alles anders worden en gaat deze weekindeling sowieso niet meer op. Maar dat gaan we dan wel zien voorlopig duurt dat nog een jaar of vijf. De enige vakantie waarin afgeweken wordt van deze weekindeling is de zomervakantie. (Tenzij een van beiden ergens heen gaat in de andere vakanties) Dan zijn ze ombeurten 3 weken bij elk gezin. Het is nog steeds 'gek' dat ze er dan opeens een tijdje niet zijn en dat gevoel zal bij hun moeder vast precies zo spelen. Verder hebben wij een 'kinderrekening'. Hierop storten beide ouders hun bijdrage voor de kinderen en komt de kinderbijslag ed binnen. Beide gezinnen hebben een pasje van deze rekening en kunnen hiermee schoolspullen of kleding kopen. Alle kosten gaan verder ook van deze rekening af. Volkomen transparant, geen ruis meer mogelijk, geen gedoe met bonnetjes. Werkt echt geweldig. Dit kan ik iedereen aanraden. Mijn man was ook al een flink aantal jaren alleen voor ik hem leerde kennen. Hij heeft er bewust voor gekozen om eerst samen met de kinderen een ritme te vinden en rust te krijgen in de situatie voor hij het verantwoord vond om uberhaupt weer met een nieuwe vrouw af te spreken, laat staan deze te introduceren bij de kinderen. De kinderen zijn zijn absolute topprioriteit (en dat is een van de dingen die ik zo vreselijk waardeer in hem). Wat hij en zijn exvrouw ook erg goed doen is 'niet over de drempel ouderen'. Dus je niet bemoeien met de opvoeding bij de ander. Nou moet ik daarbij wel aantekenen dat zijn ex en hij nog heel erg op een lijn zitten en ik me goed voor kan stellen dat het een stuk moeilijker is om je mond te houden als het totaal tegenovergesteld gaat. Ik vraag me ook af of dat prettig is voor kinderen. Ik denk dat het makkelijker is als je ouders redelijk eensgezind zijn. Maar goed, gebaseerd op (vecht)scheidingen in mijn directe omgeving (zelf oudste van een 'tweede leg', broers/zussen die gescheiden zijn, ooms/tantes, vrienden), mijn eigen ervaringen en voor een klein stukje mijn werk, ben ik tot de conclusie gekomen dat er in overleg samen uitkomen het allerbelangrijkste is voor kinderen. Het is belangrijk dat hun moeder én hun vader er mogen zijn. En of dat in een 50/50 of andere verdeling gaat is minder belangrijk. Een duidelijk ritme is belangrijk; weten waar je aan toe bent. Ouders op 1 lijn: geen ouders die elkaar zwart maken en onderuit halen, maar ook geen ouders die tegen elkaar uit te spelen zijn. Ouders die hun kinderen op de eerste plaats zetten en zich realiseren dat hoewel zij gescheiden zijn van hun partner, dit niet betekent dat een kind een van beide ouders hoeft te verliezen. En ja, je bent natuurlijk niet voor niks gescheiden. Er zijn dingen aan de ander die je storen of ergeren. Of je bent belazerd. Of een combinatie van vanalles. En ik snap (weet) dat dat heel erg moeilijk is. En ik weet ook dat niet iedere scheiding in overleg kan, omdat jij het misschien nog wel wilt, maar de ander niet. En dan kun je nog zoveel willen, maar ijzer met handen breken kan niemand. Soms zijn het vaders die een nare vechtrol spelen, maar ik zie toch ook wel veel moeders in vechtmodus. En die ouders maken zichzelf dan wijs dat ze voor hun kind opkomen, maar niks is minder waar. Ze zitten gewoon hun eigen boosheid en wraakgevoelens uit te kuren en gebruiken hun kinderen als wapen in de strijd. Degene voor wie zoiets het allerverdrietigste is, is het kind in kwestie. Want die heeft nergens om gevraagd en die is heel vaak volstrekt onmachtig om er iets aan te doen. Heb je wel te maken met een lamstraal van een ex die alleen maar loopt te zuigen en te kloten, dan is dat verschrikkelijk. En het vraagt het uiterste van je geduld en zelfbeheersing. Ik heb ontzettend veel respect voor de ouders die zich staande moeten houden in zo'n vechtsituatie. Maar het kind is waarvoor mn hart breekt. Want die schade is helaas nauwelijks meer te repareren...
in mijn schoonfamilie ook een gescheiden "stel" die dit zo doen. Echt de perfecte scheiding zeg ik wel eens. Kindje was 1 toen ze uit elkaar gingen, nu 6. Maar er is ook altijd van beiden kanten respect geweest en overleg. Als de ene ouder aangaf iets nog niet prettig te vinden dan hield de ander daar rekening mee, heel anders dus dan in ts haar geval, die een zorg uitspreekt en oma daarover even roept dat zij wel weet hoe ze een kind moet grootbrengen, van zo'n opmerking zouden bij mij de nekharen ook recht overeind staan en snap ik wel heel goed hoe je dus in zo'n vecht modus terecht komt...je wordt niet serieus genomen. Maar zo'n goede scheiding is idd veel fijner. Vorig jaar met kerst heeft het meisje een cadeautje voor haar moeder gekocht met haar vader en zijn ze het samen (meisje verkleed als kerstvrouw) langs gaan brengen bij mama. Dat zijn leuke dingen
Ik zou even een beetje dimmen zeg En jij vindt dat je een moeder mag aanspreken (ehh grote waffel geven en met het vingertje wijzen). Maar wie ben jij dan? Je vindt het misschien niet de beste oplossing maar je wilt wel even bij ts inwrijven dat hoe jij het doet het zo hoort en het beste is
zo ok... weer leuke reacties hier. Maar van niemand een reactie die haar 6 maanden oude baby zomaar even de helft van de week bij papa bracht. Ik denk serieus dat je er dan echt wel anders in staat dan dat je kind ouder is en je gaat scheiden.
Een moeder kán haar pasgeboren kindje ook niet missen en een baby kan zijn moeder niet missen. En ja dan wil jij absoluut het beste voor je kind en jij weet ook als geen ander wat het beste is voor je kind. Volgens mij heet dat het moederinstinct Iets wat vaders gewoon niet hebben. Waar ze overigens niets aan kunnen doen. Die van mij heeft het altijd gezegd en nu nog; babytjes vind ik erg schattig maar ik zou niet weten wat te doen. Geef mij ze maar vanaf 2 jaar, dan kan ik er beter mee omgaan. En nogmaals ik vind het erg makkelijk dat hier zo negatief gereageerd wordt op ts met "vaders hebben net zo veel recht en je bent egoïstisch enz enz enz) als je zelf NIET in die situatie hebt gestaan dat jij je baby de helft van de week moest missen! Een kind van 6 jaar lijkt me toch wel net ff wat anders (ook al is dat nog steeds moeilijk) dan een baby.
Wat een bullshit sorry hoor je doet net alsof het moederinstinct verdwijnt als er een vader in het spel is die de zorg een paar dagen per week heeft.. Dat is toch echt niet waar, Ja als moeder voel je je kindje sneller aan, maar wat is dan het probleem met dit desnoods in een schriftje op te schrijven van goh soms heeft ze last van of ik doe haar ongeveer met die symptomen naar bed.. Ik vind echt werkelijk dat je nogal overkomt als moeders moeten alles mogen en vaders mogen niks.. Zelfs mijn man vind dit ook overkomen als mannen zijn du niet in staat voor hun eigen kind te zorgen ongeacht welke leeftijd.. Een vader mag dan geen moeder instinct hebben maar dat zegt niet vaders niet voor hun kind kunnen zorgen.. :S