mijn zoon is anders, zegt de psz juf

Wat vind je het nadeel van een tempel krijgen?

Persoonlijk zie ik daar alleen voordelen in namelijk

 

Wat vindt jezelf? Herken je wat de juf en pedagoog jou vertellen over je zoon? Door een niveau bepaling krijgt echt niet zomaar een stempel, maar kan wel duidelijkheid verschaffen over de vraagtekens die de pedagoog bij je zoon ziet. En meer duidelijkheid kan wel je zoon helpen om hem op de juiste manier te benaderen en zijn ontwikkeling te stimuleren.
Ik begrijp dat je het allemaal nog al wat vindt, ga daarom goed in gesprek met de peuterspeelzaal, laat je niet zomaar wat aanpraten maar weet ook dat je wel met deskundigen te maken hebt die je wellicht verder kunnen helpen.
Sterkte!

 

Hier ben ik het wel mee eens. Stel dat hij ver vooruit loopt op zijn leeftijdsgenootjes, dan kan ik mij voorstellen dat hij zichzelf niet durft te zijn, want ze snappen hem niet.

Of misschien is er wel iets anders aan de hand, waarbij hij hulp kan gebruiken, bijvoorbeeld anders benaderd worden door de juf.

 

Het kan een vorm van Autisme zijn. (Asperger bijvoorbeeld) die zijn wel vaker heel welbespraakt vanaf jonge leeftijd. Er zijn juist voordelen als het snel wordt ontdekt want dan kan je daar als ouder ook beter op inspringen..

 

Er is trouwens wel een Iq test die al vanaf 2 1/2 jaar af te nemen is. Dat is de Son-R en is een non-verbale test.
Verder denk ik dat het juist fijn is als zijn niveau wordt bepaald, dat geeft de juffen ook wat handvatten over wat ze wel en niet van hem mogen verwachten omdat ik denk dat ze dat nu niet zo goed weten.

 

Ergens is het wel een voordeel dat ze nu al aan de bel gaan hangen. Kan bijvoorbeeld al helpen als hij volgend jaar naar school gaat dat ze al een beetje een idee hebben wat er speelt.

Langs de andere kant vind ik een diagnose stellen op hem 3 uur bekijken ook "snel". Ik zou ze dus nu wel hun werk laten doen, maar als je twijfelt of er duiken bijvoorbeeld op school nog problemen op zelf een extern diagnosecentrum zoeken.

 

Goede stap! Beter maar eens goed nakijken of de observaties kloppen of niet! Veel succes!!

 

Anders is op zich niet erg... Maar het is voor de rest van de wereld vaak wel handig om te weten wat er anders is.
Voor jullie is hij ongetwijfeld heel normaal.

En als jullie merken dat hij thuis heel anders is dan op school zou ik dat zeker opmerken tegen degene die de observatie/het onderzoek gaat doen.

 

Ik herken mijn dochter een beetje in jouw openingspost. En ik ben het volledig met je eens dat je niet te hard van stapel moet willen lopen met allerlei conclusies en onderzoeken.

Als JIJ je kind niet herkent in de bevindingen van psz en die pedagoog, kan het ook zijn dat zijn gedrag typisch is voor de psz-situatie, en dat daar iets aan gedaan kan worden. Of juist niet, wellicht komt dat vanzelf goed.

Mijn dochter vertoonde vergelijkbaar gedrag in groep 1 van basisschool. We hadden ook een gesprek met de juffen en zij gaven aan dat ze bepaalde signalen krijgen dat onze dochter 'ander' gedrag vertoont. Vergelijkbaar met jouw zoontje: lijkt afwezig, moeilijk bereikbaar, gaat helemaal op in haar spel/werk.
De juffen gaven aan dat we ná de zomervakantie moesten nadenken om een onderzoek.
Wij herkenden onze dochter niet in hun beschrijving, maar we zagen wel dat zij op school heel anders was dan thuis.

Nu in groep 2 zien dezelfde juffen een totaal ander kind. Dochter moest over een behoorlijke drempel, en is ná een moeilijk jaar helemaal thuis op school. Groep 2 vindt ze ook veel leuker dan groep 1, er is meer structuur, het is rustiger, er komen niet om de haverklap nieuwe kinderen bij.
Ze draait nu optimaal mee in de klas, niks aan de hand.


Dus mijn advies: ik zou het echt even aankijken met een 2jarige..

 

Persoonlijk zou ik niet voor zo'n traject kiezen op basis van een 3-urige observatie van een peuterjuf. Vooral niet als ik lees wat je zelf schrijft, een blij kind, speelt graag met buurkinderen en hij heeft een goede taalontwikkeling.

Heel basaal: Waar ligt het probleem? Is die er wel?

Ik zou terughoudend zijn met zo'n onderzoek. Zoals je zelf schrijft, hij is nog zo klein.

 

Adi, ik wil me aansluiten bij het gedeelte over de leerkracht. Die kan ook helpend of niet-helpend zijn in het gedrag van jouw kind.
Onze middelste vraagt veel aandacht en is vrij star en vasthoudend in haar ideeën. De ene juf noemde haar een dramaqueen, terwijl de andere juf haar geduldiger benaderd waardoor er geen uitbarstingen ontstaan.
De invloed van leerkracht op een kind is erg groot.

 

Qua spraak etc herken ik een heleboel, die van ons was al heel erg vroeg met praten, en zegt dus soms ook dingen die ik als volwassene zou kunnen zeggen.
Ze maakt echter ook de normale 4 jarige fouten (kijk eens wat ik heb gevinden ipv gevonden)
Ik denk dat het zeker wel spreekt hoe er thuis gesproken word (buiten dat het kind moet willen spreken)
Wij hebben haar nooit echt in babytaal aangesproken, pijn is pijn (geen au) heet is heet (en geen au) niet doen is niet doen (en niet uhhhhh)

Dus zij was al heel erg snel zo ver dat ze zinnen zei zoals:
Ik vind dat namelijk niet leuk.

Voor ons hondsnormaal maar ja inderdaad, sommige kinderen begrepen haar niet zo. Nu op de basisschool is dat een minder groot probleem.

Zij heeft gewoon 1 a 2 voorkeuren in de klas qua kinderen, de rest vind ze prima, maar echt dolblij spelen doet ze dan bij voorkeur met die 1 a 2 kids.

Ook hier zien wij geen problemen in, je kan het zien als sociaal minder bij, maar als ik terug ga denken heb ik dit ook altijd gehad, en nu nog: ik heb liever een kleinere kring goede vrienden om mij heen dan dat ik met de hele groep bevriend hoeft te zijn. Net als onze dochter ben ik wel gewoon vriendelijk en beleefd tegen de rest.

Herken jij zelf niets van jullie in jullie zoon?
Op de psz hadden wij al fase kaarten, en hierop liep ze al steeds een fase voor, dus dat ze iets sneller was was al duidelijker, en die verslagen vonden wij wel fijn, want zo ben je wel een beetje voorbereid.
Hebben jullie die niet?

Labelen vind ik ook niet prettig, maar je bent er zelf bij, en ik denk ook wel verstandig genoeg om jouw kind niet onnodig te laten labelen, of onterecht.
De vervelende labels worden vaak gegeven omdat de ouders het interessant vinden, of omdat er vergoedingen aan vast zitten

 

Dank je! Ik vind het echt bere interessant dat mijn zoontje een label heeft, gestempeld is, een etiketje draagt of hoe je het ook noemen wilt. Echt het pronkstuk van de familie. Met de bijbehorende drama verhalen natuurlijk, want je kan niet zonder.

 

gaat ie een beetje? Mijn kind heeft een 'label' omdat hij anders niet de hulp kan krijgen die hij nodig heeft. Niet omdat ik dat zo interessant vind, alsjeblieft zeg. En vergoedingen?? Voorlopig kost het ons eerder geld dan dat het wat oplevert hoor. En dat betalen we met alle liefde, als hij maar krijgt wat hij nodig heeft.
Ik vind dit echt een vervelende opmerking die je maakt, en wel duidelijk dat je zelf niet in dat schuitje zit. Gelukkig maar.
Bah, ik word er gewoon een beetje verdrietig van.

Ts ik denk dat je er goed aan doet om haar te laten observeren. Ze geven echt niet zomaar een label hoor!

 

Eh dat is dus niet helemaal waar heb ik inmiddels begrepen.
Je kind heeft dan wel een kleine voorsprong op de rest maar niet heel groot en dat trekt vrij snel weer recht. Wij dachten dat ook maar dat heeft uiteindelijk nauwelijks invloed.


En wat betreft vergoedingen... Natuurlijk doe je het niet puur voor het geld maar het opent welzeker deuren. Naar geld (met name voor school!) en hopelijk naar een beetje begrip en passender onderwijs.
Ik denk (/hoop!).. Dat ze dat minder cru bedoelde dan dat het overkomt

 

Even on topic:
mijn zoontje is voor zijn derde verjaardag gediagnostiseerd. Maar wij liepen tegen zo verschrikkelijk veel dingen aan. De explosies thuis, het vreemde gedrag op het kdv en later peuterspeelzaal. Onze eigen observaties/verhalen + de verhalen van KDV/PSZ waren eigenlijk al genoeg. Mijn kereltje was een brok woede/frustratie/verdriet.
Dat + de gesprekken op het ggz met een jeudpsychiater en een observatie van hun kant (ook maar 30 minuten) was genoeg voor de diagnose.
Hij had een enorme achterstand in zijn taal, zowel in het spreken als in het begrijpen. Ik heb zelfs gedacht dat hij naast zijn ASS een verstandelijke beperking zou hebben. En toch ook weer niet, want er kwamen soms dingen uit die dan weer helemaal niet in dat beeld pasten. Dat klopte ook inderdaad niet, hij blijkt een heel hoog IQ te hebben maar een gigantische kloof tussen zijn kunnen en zijn spreken. Hallo woede en frustratie! Hallo explosie, kind van 2 die zijn kamer wil verbouwen, slaat, schopt, bijt. 1,5 uur lang gillen, krijsen niet te bereiken.
Wat ik al zei, wij zijn enorm blij met de diagnose, want dat stokongelukkige kereltje is nu vijf, gaat naar speciaal onderwijs (cluster 2), heeft zijn spraak-/taalachterstand al een heel eind ingehaald en bloeit helemaal op. En het allerbelangrijkste: hij lacht!!

 

Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt met 'opent deuren naar geld'.
De hulp die we krijgen kost geld ja, en dat wordt voor een groot deel bekostigd. Maar het lijkt nu net alsof we met diagnose ons handje op lopen te houden.