Ik lees wat anders: Ze is blij dat hij niet zo intens verdrietig meer is op het schoolplein, zelf vind ik het ook absoluut niet fijn om mijn kind verdriet te zien hebben. Ze is er klaar mee elke dag drama op het schoolplein waar iedereen van mee genieten kan. (omdat hij geen vriendje vinden kan).. Ze was helemaal gesloopt na een speeldate, toch niks raars aan? Ze schrijft ook dat hij vorig schooljaar elke dag een speel date had. Dus ik dnek dat jij het anders leest dan hoe ze het bedoelt. Hier is het simpel, oudste is door zijn zeer ernstige spraak taal achterstand zo moe aan het einde van een schooldag dat hij thuis even lekker gaat lego-en, kleuren, of wat tv kijken, 1700 onder de douche en pyjama aan, 1800 eten en start om 1830 zijn slaapritueel samen met peuter broertje. Hij zou ook elke dag wel willen afspreken maar ik moet hem elke ochtend zijn bed uit zien te krijgen wat echt elke dag drama is.Hier dus alleen op donderdag afspreken. Hij heeft ook trouwens bloedarmoede zal er ook mee te maken hebben dat hij zoi moe is.
Ik vindt juist weer wel dat de kids het zelf moeten doen, afspreken. Of het kan daar kijken wij ouders wel heen maar in eerste instantie regelen ze het zelf.
Ja tuurlijk ga niet een afspraak maken met iemand wie hij niet wil. maar als ik mijn zoon alleen afspraken laat maken heeft hij met 3verschillende afgesproken op de zelfde middag. en dan moeten er weer kids teleurgesteld worden. (Hij is ook nog maar 4)
Nee dat werkt dan ook niet. Hier weet de oudste dat ik alleen op woensdag wil en kan afspreken. Heel soms komt ze voor een andere dag, een vriendinnetje kan niet op woensdag en dan heb ik daar ook geen probleem mee. Hier zijn we echt pas gaan afspreken toen ze er zelf klaar voor was, ik vond dat met 4 jaar nog niet nodig en ze kwam er toen ook niet om vragen. Dat je zoontje met 4 kinderen tegelijk wilt afspreken bevestigd voor mij het gevoel dat ze helemaal nog niet beseffen dan wat afspreken eigenlijk is.
Heel eerlijk? Ik weet niet wat ik lees! Mijn eigen kids zijn een stukje jonger maar wij zijn ook pleegouders, dus heb ook met oudere kids te maken. Ik snap werkelijk wat het jou uitmaakt hoe andere naar jou kijken?! Jouw kind heeft verdriet (wat daar dan ook de reden voor is, iets lukt hem niet, misschien voelt hij zich buitengesloten etc.etc.). Mijn hart zou breken ipv dat het mij zou interesseren hoe andere moeders naar me keken. Vervolgens zeg je dat hij niet mag huilen. Huilen is maar een uiting. Als die van mij huilen om te drammen (zin door drammen) zelfs dan zeg ik; Je mag best huilen maar dit en dit gebeurd toch niet punt. Nou tranen drogen kus en kom we gaan dit en dit doen. Maar jij stuurt hem naar zijn kamer???? Ik snap dat je zwanger bent en het misschien soms wat veel wordt maar ik vind jouw reactie op zijn minst bijzonder te noemen. Wat nu als hij zich ellendig voelt; Eerst had hij elke dag een afspraakje nu waarschijnlijk in zijn ogen bijna nooit. Wat als hij denkt dat ze hem niet meer zo leuk vinden en zich daardoor niet happy voelt. Zou je er dan niet juist voor hem moeten zijn, vragen waarom hij huilt? En dan zorgen dat je een echt antwoord krijgt ipv een oppervlakkig? Je bent een moeder dus ik ga ervan uit dat je altijd het beste wil voor je kinderen, dit is dan ook niet om je te veroordelen, maar ik hoop wel dat je hierdoor misschien eens kritisch kijkt naar je aanpak en iets veranderd zodat het "probleem" opgelost wordt, ipv dat jij er geen last meer van hebt. Als je zoon niet meer huilt maar inwendig zich net zo rot voelt maar het niet meer uit ben je volgens mij verder van huis
Nou, ik dacht al dat ik de enige was... Heb het vorig jaar meegemaakt. Toen was mijn zoon 4 en wou alleen maar afspreken met zijn beste vriendje, maar die had ook andere afspraakjes. En als hij dan teleurgesteld was, was hij echt diep intens verdrietig! En zulk verdriet mag hij zeker uiten! Wat anderen daarvan vinden kan mij echt geen bal schelen. Ik ging hem dan eerst troosten op het schoolplein en stelde hem dan wat leuks in het vooruitzicht, even de aandacht van net probleem afleiden. En als we dan op de fiets zaten, was het leed alweer geleden. Mijn kind dreint en jammert en zeurt nooit. Hij huilt ook amper. Dus als hij moet huilen, is het wel 'echt'.
Jij leest precies zoals ik het bedoelde. Ik vind elke dag speelafspraakjes ook niet nodig, maar toch mag hij van mij altijd afspreken. Wanneer hij een afspraak heeft zou ik dat nooit weigeren omdat hij de vorige dag bijv. al een afspraakje had, maar elke dag drama bij het ophalen en dan zowel bij het tussen de middag ophalen als bij het einde van de middag, vind ik best erg. En het is niet alleen maar huilen, maar ook weglopen (zelf naar huis rennen), schreeuwen, echt compleet overstuur. Ik vind het ook jammer voor hem dat het niet meer zo makkelijk llukt en bied hem aan om samen wat leuks te doen. En dan elke dag praten dat af en toe afspreken ook leuk is ipv elke met voorbeelden van andere kinderen. Meer kan ik helaas niet doen. Vandaag kwam een vriendje weer spelen en ik vind het best vermoeiend nu ja met al mijn zwangerschapsklachten en een 2,5 jarige peuter die niet meer wil slapen. Dat mag ik toch best zeggen dat ik er moe van word of ben ik dan gelijk een egoistische moeder. Ik was gewoon duidelijk vind en snap de zure reacties dan ook niet.
'Zuur'? Nou nou ... Kunnen ze niet rustig boven of buiten spelen? En als het te lang duurt, zet je ze met een bakje fruit een half uur voor de tv. Het zal wel de toon zijn die ik niet kan verstaan via het geschreven woord, maar ik maakte uit jouw woorden op dat je het eigenlijk wel prima vindt zo zonder afspraakjes. Als dat niet zo is, sorry. Ik neem toch aan dat andere ouders begrijpen dat je geen energie meer voor 10 hebt. Ik heb hier nu vaak een jongetje uit een gezin van 3 met de 4e op komst, nodig het peuterbroertje ook vaak uit. Heeft die moeder even rust. Zoals ik al eerder opperde: afspraken vantevoren plannen, dat zorgt voor een hoop duidelijkheid en minder ergernis! Hier is de maandag, woensdag en vrijdag al ingevuld voor volgende week en zoon kan het zelf zien op de planner. Geeft een stuk rust.
Ja het zal wel de toon van mijn eerste bericht zijn. Tikte het ook tijdens zijn lunchpauze vlak na zo'n woedeaanval Gelukkig zijn er ook moeders die af en toe zoonlief uitnodigen zodat ik wat kan rusten. Bedankt voor je tips !!
Herkenbaar. Met zoon toen bijna elke dag wel een afspraak. Nu met dochter nu begint het eindelijk na bijna een jaar school wat te gaan lopen die afspraakjes vanmiddag heeft ze met een meisje uit haar klas gespeeld en was zo leuk en ik heb lekker met de moeder gekletst. Begin het weer wat leuker te vinden heeft lang geduurd. Ook dochter wilde al snel wat afspreken en was teleur gesteld als het niet kon. Mijn is een ding flink op gevallen op het schoolplein vergeleken met 10 jaar geleden meer kinderen naar opa oma en andere oppas en opvang dan 10 jaar geleden. Afspraakjes maken is wat moeilijker dan toen zoon klein was. En als je 33 weken zwanger bent kan ik mij goed voorstellen dat je wat minder kunt hebben en het wat zwaarder woord al die afspraakjes en dat het zeuren van je kind. Je wilt ze niet teleur stellen maar dat voorkom je bijna niet. Zou ook een vaste dag in de week afspreken dat het kan en daarna wat minder. ect ect.