Mijn zoontje gaat nu sinds 2 weken naar de ''grote'' school. Hij vind het zoals hij zelf zegt niet leuk en wil weer naar de ''kleine'' (pzs) toe. OP de pzs hebben wij nooit hinder ondervonden. Niet huilen en hij ging graag heen. Nu is het anders. Hij vind het verschrikkelijk gaat er mee naar bed en staat er weer mee op. in de avond begint het al door vragen te stellen of hij weer naar school moet. Negeren van die vraag heeft geen zin hij blijft hem net zo lang stellen, als je er dan antwoord op geeft krijgt hij al een tril lipje. Uiteindelijk na een verhaaltje gaat hij lekker slapen. Maar het eerste wat hij zegt als hij uit bedje komt is mama moet ik weer naar school?? Thuis kijkt hij constant op de klok en word hij al huilerig als we richting half 9 gaan. Bij het weg gaan is het een drama en gaat hij huilend naar zijn plekje (nou kan je vertellen dan breekt je moederhart) Hij huilt wel tussendoor en wil graag buitenspelen (na het buitenspelen is het tijd om weer naar huis te gaan en kom ik weer terug) Ik vraag me af of er meer mensen zijn met soortgelijk probleem en hoe het bij jullie verlopen is. Of jullie nog tips hebben.
Ja onze jongste vond het verschrikkelijk de eerste tijd. Op het KDV vond hij het in het begin ook niet leuk. Hij is eerst 1.5 maand voor de zomervakantie naar school gegaan, het heeft toen 3 weken geduurd tot het goed was. Na de zomervakantie heeft het ook wel een maand geduurd voordat hij het leuk vond. Het is niet anders, en het komt echt goed. Doorzetten dus.
Ik zou het even aankaarten bij de juf, misschien kun je er dan makkelijker achter komen waarom hij school niet leuk vindt en kan de juf helpen door wennen wat rustiger op te bouwen en/of hem eerst bij haar op schoot te laten zitten als je hem naar school brengt. Mijn zoontje was net voor de zomervakantie jarig, hij vond school voor de zomervakantie ook geen moer aan. Denk dat het toen gewoon wat te druk voor hem was, want de kleuterklas is tegen het einde van het jaar enorm groot. Had verwacht dat hij na de zomervakantie ook niet meer naar school zou willen, maar zowaar vond hij het geen probleem. Afscheid nemen ging altijd wel goed.
We hebben al besloten hem tot januari halve dagen te doen ook vanwege de drukte.. En juf raad aan er niet te veel aandacht aan te besteden. Hij zit ook wel bij haar op schoot en ze tilt hem altijd op bij weg gaan. Maar kan me ook voorstellen dat als je met 24 kinderen in een klasje zit je niet heel de tijd met een kind kan zeulen
Ik zou even een gesprek met de juf aangaan en kijken of je samen dan dingen kunt ontdekken die je gericht aan kunt pakken, waarmee hij zijn plezier in school dan gaat krijgen. belangrijke vragen daarbij: Wat is er op school anders dan op de psz? Op welke momenten merkt de juf dat hij het moeilijk heeft? Je hoeft dan hemzelf nog niet eens daar heel gericht aandacht op te geven in de zin van dat hij getroost moet worden, maar als je met kleine veranderingen kunt zorgen dat hij het wel naar zijn zin krijgt, is iedereen daar mee geholpen, zou ik denken. Ik geloof totaal niet in "besteed er maar geen aandacht aan, dan gaat het vanzelf over". Dat is gewoon niet waar, zeker niet als een kind zo enorm laat zien het niet naar zijn zin te hebben. De start op school maakt of breekt de sfeer voor de rest van zijn carriere op school. Als je dat nu om kunt buigen tot een succes, zal dat voor de rest van z'n schoolperiode alleen maar ontzettend helpen
Negeren en er geen aandacht aan geven gaat ook niet. Kan hem moeilijk heel de tijd negeren en wil het ook niet negeren. Ik probeer wel positief en vrolijk te reageren... Probeer als hij er wel te lang op door gaat hem af te leiden naar iets positiefs.
Mijn dochter heeft er weken over gedaan om te wennen op school. Ging ook naar de PSZ eerst en miste ook haar oude juf/klasje. Iedere ochtend huilen en aan mijn been hangen met wegbrengen, het brak mijn hart. Na een aantal weken werd het minder en uiteindelijk stopte het en ging ze met plezier naar school. Het is echt enorm wennen voor ze. De een heeft daar meer moeite mee dan de ander. Ik zou wel navragen bij de juf hoe hij het doet als jij weg bent en of hij meekomt in de groep.
Onze dochter zit nu 2,5 week op school. Eerst kon ze niet wachten tot ze er eindelijk heen mocht, maar nu zegt ze ook elke dag dat ze niet wil. Gelukkig huilt ze niet bij het wegbrengen en heeft ze het ook leuk gehad als ze terug komt, maar eigenlijk wil ze elke dag niet. Hopelijk knapt het snel op, niet echt leuk zo.
denk dat het toch kwestie van wennen is. psz is natuurlijk veel kleinschaliger, daar was hij grootste en nu ineens kleinste. Toen 2 dagdelen en nu 5 dagen. Zou zeggen dat je het snapt dat hij moet wennen maar hij toch naar school moet.
Hij speelt wel. Vraagt tussendoor wel veel naar mij en of het al bijna tijd is om naar huis te gaan. Panda: Dat zeggen we ook. Alleen heeft hij daar echt geen boodschap aan op het moment.
Is hij wel op zijn plaats op de (soort) school? Zou inderdaad even met de juf praten. Misschien kan hij/ zij tips geven. En ik denk inderdaad dat je het niet moet negeren maar wel moet doorzetten.
Ooh wat sneu zeg... Ook voor jou! Ik zou ook met de juf praten en met je zoontje en dan kijken waar de knelpunten zitten. Misschien kun je een weekkalender voor hem kopen of maken (zelfde als school?) zodat de weken voor hem overzichtelijker worden. En ja halve dagen is zeker een optie in het begin. Het is echt niet leuk, maar het heeft tijd nodig. Hier heeft onze zoon het op de psz gehad. Hij gaat sinds half augustus en gaat komend januari naar school. De eerste maand was het ook brullen en gillen. Tot hij op een ochtend vroeg of hij zijn boterham voor de tv mocht opeten. Toen zei ik (een beetje gemeen): ja dat mag wel, als jij probeert niet meer te huilen op de psz. En toen was het over...! Hij vond het we lastig maar hij en wij waren super trots dat het goed ging. Nu vind hij het ook echt leuk hoor! Het moet gewoon vertrouwd worden. Ik zou je kindje heel duidelijk aangeven dat de psz echt niet meer kan en gaat gebeuren, dat school echt moet, dat de juf lief is en dat je hem altijd weer ophaalt. Negeren zou ik ook niet doen. Juist laten weten dat je hem begrijpt, maar dat het is zoals het is. Dus niet in de emotie meegaan. Sterkte, hopelijk is hij snel gewend!
Herkenbaar. Bij mijn dochter heeft het best een tijd geduurd voordat ze de peuterspeelzaal een beetje kon loslaten en het naar haar zin kreeg op de basisschool. Haar juf had het gelukkig wel door. Zij gaf haar taakjes te doen in de klas. Een keertje het helpend handje van de juf zijn, stoelen aanschuiven, plantjes water geven. Dat maakte dat ze het leuk begon te vinden. Uiteindelijk was het pas het volgend schooljaar dat ze het écht naar haar zin begon te krijgen hoor! Maar dat had ook met uitdaging en klasgenootjes te maken.
Dit hebben wij ook al meerdere malen benoemd. Negeren was ook een tip van de juf tuurlijk wel een antwoord geven op zijn vraag maar niet constant maar in zijn negativiteit mee te gaan (opzich heeft ze daar natuurlijk wel een punt in) Vaddie: Wij vinden dit de juiste keus qua school hij is nog zo jong dit zelf te beslissen en ik denk ook niet dat je in 2 weken tijd kunt zeggen/beslissen of hij wel op zijn plek zit. Misa: Een kalender is misschien wel een optie voor ons. Ga ik mee aan de slag. Dank je wel voor je tip!
Wat moeilijk, je gunt je zoontje zo'n andere start. Ik zou wel begrip tonen voor zijn emotie, dat wil niet zeggen dat je daarin mee gaat. Wel dat je begrip hebt voor zijn emoties en de wereld die voor hem ineens veranderd. Kan je hier met hem over praten? Bijvoorbeeld de vraag hoe je het wel leuker voor hem kan maken op school? Mijn jongste dochter heeft in het begin wel eens een foto van mij meegenomen in haar broekzak. Dat hielp voor haar. Verder sluit ik me aan bij de goede tips die hier gegeven zijn.
Heeft hij al aansluiting in zijn klas? 24 kinderen is als 4-jarige die net van PSZ komt (in sommige gevallen) best behoorlijk veel. Misschien is het een optie om af en toe een kindje thuis uit te nodigen? Wie weet dat als het klikt tussen die twee, hij 's ochtends liever naar school gaat omdat hij dan kan spelen met dat kindje. Die foto en die kalender zou ik ook over denken. Alleen jammer dat die kalender thuis hangt en hij op school dus moeilijk kan zien wanneer precies mama hem komt ophalen. Eventueel het er met de juf ook es over hebben om hem dingen te laten doen en hem te laten helpen met kleine dingen? Wie weet voelt hij zich dan wel belangrijk en gaat ie liever .
Hij word goed opgenomen in de groep. Het probleem is denk ik ook dat hij het juist moeilijk vind zich aan regels te houden. Hij vind taken uitvoeren erg moeilijk (hij snapt het gewoonweg niet) hij heeft een hele korte spanningsboog en is snel afgeleid... hij is snel overprikkeld.
Ahhhh wat sneu zeg.... Lijkt me echt vreselijk om je kind zo naar school te moeten brengen. Zou inderdaad thuis met een weekkalender beginnen, zodat hij duidelijk weet wanneer hij naar school gaat en daar niet meer steeds om hoeft te vragen. Wat betreft de taken, misschien kan je het dagritme met de juf bespreken en dit zelf voordat hij naar school gaat met hem bespreken? Hier is het bijv. Inloop, kring, 10 uurtje, spelen/werken, buiten spelen, lunch.... Werken ze verder met een bepaald systeem? Bij onze dochter in de klas hebben alle kinderen een plaatje (bijv. Vlinder, kasteel, ridder, boom, noem maar op). Tijdens spelen/werken mogen de kinderen om de beurt hun plaatje met magneet bij een bepaalde bezigheid (zandbak, poppenhoek, lego) plakken. Zoveel vakjes als er zijn op het bord, zoveel kinderen kunnen er tegelijk mee spelen. Best verwarrend voor een 4 jarige dus. Misschien juf vragen of ze er nog een keer met hem doorheen kan gaan? Of anders zelf met hem doornemen zodat hij alle taken beter begrijpt. Verder denk ik ook dat het echt een kwestie van wennen is... Sterkte! Hopelijk gaat het snel beter!