Zoals sommige misschien wel weten ben ik een aantal jaar terug bekeerd tot de islam. Later kwam ik mijn man tegen en al snel waren we getrouwd. Ons huwelijk is altijd al turbulent geweest. Meer tegenslagen en verdriet als het gevoel van geluk. Voor ons huwelijk leerde hij mij veel van de islam, uit de koran e.d. Zo een man wilde ik graag, ik was zelf een ongeschreven boek wat dat betreft maar na onze trouwdag kwam de ware aard naar boven. Hij wilt dat ik een hoofddoek draag maar dat was het ook qua geloof. Hij doet er gewoon niets aan. Hoe naief kon ik zijn! Voor dat mijn dochter er was, had ik daar een groot aandeel in onze ruzie's. Ik was koppig, scholden elkaar uit, liep weg, negeerde elkaar dagen. Sinds de geboorte van mijn dochter ben ik veranderd. Rustiger, ik ga er niet meer op in etc etc. Nog niet zo lang geleden had ik "hulp", ik praatte met iemand over mijn situatie en over mijn man. Zij vermoedde add bij hem, maar dat kon pas vastgesteld worden als hij daarvoor open zou staan. Hij zou met iemand gaan praten, maar toen het uiteindelijk weer beter ging hebben we dat allebei laten varen. (DOM!!) Sinds enkele weken gaat het weer slecht. Hij word om het geringste boos, één "in zijn ogen" verkeerde blik en je word uitgescholden, genegeerd en ga zo maar door. Ik kan het niet meer, ik heb me zo lang ongelukkig en angstig gevoeld dat het op ga breken. Ik kan hier niet te open zijn i.v.m. privacy maar heb al eens in een blijf van mijn lijf huis gezeten (nooit echt geslagen hoor, wel vastpakken, bij de keel grijpen, dreigen met een mes voor m'n neus) en de scheiding werd in gang gezet. Wegens een touwtrek spel bij de hulpdiensten (er was geen plek in een huis dus dan zit je in een zogenaamde spoed plaatsing, wat inhoud 24/7 op een kamer, alleen) heb ik het op gegeven en ben ik naar mijn vader gegaan, maar omdat het daar ook niet ging toch weer naar hem gegaan. Onze dochter was toen nog niet geboren gelukkig. Hij kan eigenlijk geen banden onderhouden.. is heel respectloos tegen zijn en mij familie. Hij scheld zijn ouders uit, wat ik super erg vind. Alles moet gaan op zijn manier, en nee er is geen tussen weg. Voorbeeld: Hij zou mijn broer helpen met het zoeken naar een wit goed apparaat.. hij 1 gevonden, dus me broer bedankt hem maar gaf aan dat hij bang was dat dat apparaat niet zo zuinig was. BOEM! hij laat mijn broer gelijk weten dat hij het zelf uit mag zoeken. Zodra het niet gaat zoals hij verwacht barst de bom. Gelukkig is hij nu niet meer agressief maar zodra hij boos is giert die angst weer door mijn lijf. Ik kan gewoon niet meer, maar mijn dochter o.a. houd me tegen, zij is zooo gek op hem. Ook ben ik bang voor de toekomst, financieel, huisvestiging, alleen een kind opvoeden en heel stom maar toch: haar geen broertjes of zusjes kunnen "geven". En als het goed gaat tussen ons, hebben we het ook echt leuk samen. Pfff ik weet het niet meer. Ik ben zo onzeker geworden dat ik nu ook denk, nee "B.rightness" je stelt je zelf aan of je doet dit zelf. Weet dat niemand mij kan vertellen wat de beste oplossing is, maar eigenlijk heb ik daar wel behoefte aan.
Lieve brightness, Ik denk dat het nooit goed is om angst te voelen wanneer het over je partner gaat.. Ik kan wel een heel verhaal gaan typen wat jij zou moeten doen, maar dat is geen oplossing voor jou. Kan je een open gesprek met je man hebben? Over hoe jij je voelt of zal dat escaleren? Misschien met je eigen broer erbij?
Dankjewel voor je reactie. Een gesprek, het klinkt zo makkelijk, maar onze gesprekken gaan altijd 2 kanten op.. of hij negeert me de komende dagen of we hebben een goed gesprek, maar uiteindelijk zonder resultaat. Ik vind het (en dat is mijn eigen schuld) ook erg moeilijk zo een gesprek te voeren, ik kan mijn gevoel erg lastig uiten t.o. hem. edit: als ik mijn broer erbij betrek voelt hij zich aangevallen en het is een "schande" er mensen bij te betrekken.
Het is geen goed teken dat je bang bent voor je eigen man, dat hoort niet en ik zou binnen dit huwelijk niet aan nieuwe kinderen beginnen. Is het niet een idee om samen met je dochter weer naar een blijf van mijn lijf huis te gaan en daar met behulp van hulpverleners je leven weer op orde te krijgen. Er zijn je vele vrouwen voor gegaan die dit ook konden, dan kan jij het ook. Je moet doen waar jij je goed bij voelt, waarvan jij denkt dat het beste is voor jouw dochter en jij.
Brightness, zijn gedrag heeft niks met eventuele add te maken. Zijn gedrag komt voort uit karakter en daar doe je niks aan. Hij zal ook echt niet veranderen oid, tenzij hij dat 200% wil en dan nog is het moeilijk. Uit jouw verhaal proef ik dat hij niets wil ondernemen. Ik heb 5 jaar zo'n relatie gehad en uiteindelijk eindigde dat met geweld tegen mij. Nooit had il dat verwacht. Dit soort relaties komen eigenlijk nooit meer goed. Aan jou de keus of je hiermee wilt leven. Maar ik geef je dit mee: als je weg zou willen laat je dan niet weerhouden door het feit dat dat moeilijk is. Want na die moeilijke periode zul je je beter voelen, gelukkig en vrij. Ik wens je het allerbeste, pb-en mag altijd mocht je dat willen.
Bedankt beide! Naar een blijf van mijn lijf huis weet ik niet, omdat er dit moment geen sprake is van geweld voelt dat on eerlijk tegen de vrouwen die dringend hulp nodig hebben. Het moeilijke vind ik dat we ook goede dagen hebben, we hebben het dan echt leuk samen.. waarschijnlijk als ik mijn eigen verhaal vanuit andere ogen gelezen had, was het heel makkelijk.. maar als je er een maal zelf in zit.
Ik zit helaas in een soortgelijke situatie...ik heb er voor gekozen om weg te gaan bij hem,juist voor mijn zoon.Ik wil niet dat hij het later normaal vind dat zijn moeder respectloos behandeld word (of erger).Ik weet dat het moeilijk word en dat ik waarschijnlijk niet makkelijk van hem af kom maar veel slechter als nu kan het niet worden,ik ben er klaar mee om zo behandeld te worden... Denk inderdaad aan je dochter,wil je echt dat ze opgroeid in deze situatie? Dat ze het normaal vind dat een vrouw zo behandeld word? Ook al is hij goed voor zijn dochter,ze krijgt toch mee dat hij niet goed is voor jou en dat gaat ze later normaal vinden. Sterkte met je beslissing
Het enig advies dat ik je kan geven is dat je juist omwille van je kind beter bij die man weg kunt gaan. Je kindje raakt alleen maar meer beschadigd als het opgroeit in een huis waarin ouders vaak ruzie hebben , papa mama bij de keel grijpt. etc Het naar de keel grijpen is ook een vorm van geweld , TS , en ik snap eerlijk gezegd niet waarom je destijds niet hebt doorgezet en een plek voor jezelf en dochter hebt gezocht. Dit is namelijk geen leven zo en jullie relatie is harstikke ongezond.
Ik mag zo gaan werken voor de rest van de dag, dus zal later op de dag de andere reacties, indien die er komen, lezen
Als je er zelf inzit is het moeilijker, ik weet het. Maar in een normale relatie is het niet zo dat je zulke slechte dagen hebt en soms goede. In een goede relatie heb je vooral goede dagen en af en toe minder goede. Jouw huwelijk is dus extreem.
Agressie was voor de geboorte, niet dat de kans er nu niet is dat het weer gebeurt hoor, maar na haar geboorte is zoiets gelukkig niet meer voorgevallen! Ik snap mezelf ook niet helemaal
Maar ik snap niet helemaal wat de islam hier mee te maken heeft eigenlijk? Je had liever een man gewild die je verplicht tot het naleven van alle regels van de islam? Omdat hij er verder niets aan doet en jij naïef was? Dat stukje snap ik niet helemaal eigenlijk?
Ps, mijn excuses ervoor als ik bot overkom maar ik heb dit jaren geleden meegemaakt met een vriendin van me. Was samen met een Afrikaanse man , die haar van voor tot achter belogen heeft , haar bij de keel greep , van haar verwachte dat zij zich als een afrikaanse gedroeg, haar vernederde etc. Haar vier kinderen hebben dit allemaal meegekregen en zijn diep beschadigd. Haar oudste werd op zijn 5e of 6e al van een basisschool gestuurd omdat hij ernstige gedragsproblemen vertoonde. Hij kopiëerde het gedrag van zijn vader. Ze is er ook achtergekomen dat meneer vreemdging en hij een kind had verwekt bij een Afrikaanse vrouw. Uiteindelijk is zij , na de zoveelste ruzie , door BJZ voor de keuze gesteld : of man er uit of man blijft en de kinderen worden uit huis geplaatst. Dat is haar REDDING geweest!!!
In haar openingspost staat dat hij haar verplichtte tot het dragen van een hoofddoek. Dat snap ik al niet, waarom een vrouw zich tot zoiets laat verplichten. Mijn inziens moet dat vanuit de persoon zelf komen, omdat zij dat zelf wil en voelt dat ze er aan toe is. Daarnaast vind ik het nogal hypocriet van de man om haar dat op te leggen , terwijl hij ziih zelf niet veel (meer) met het geloof bezighoud. TS , als je meer van de islam wil weten dan hoeft dat niet perse via je man.
Ik denk dat TS dacht dat ze trouwde met een man die zijn geloof serieus nam en een praktiserend moslim is maar dat dat uiteindelijk dus vies tegengevallen is? Ik denk dat sannever wel een goed punt heeft. Wil jij hierin je kind op laten groeien? Je kind dit voorbeeld geven? Ik begrijp je zorgen over een toekomst als alleenstaande mama, maar ik kan je zeggen (ik ben zelf alleen) dat alleen zijn helemaal niet zo erg is! Het is in ieder geval beter dan in een ongelukkige relatie blijven zitten hoor. Je hebt dan iig rust en dat is ook veel waard. Over broertjes/zusjes.. natuurlijk kan dat wel, je bent nu ook minder naief dus wie weet kom je over een tijd een leuke, goede man tegen en trap je niet meer in dezelfde val als bij je huidige man
Moeilijk... zoals gezegd kan niemand je hier zeggen wat te doen, maar wat wel zo is is dat zo'n relatie allesbehalve gezond is en juist omdat je een kindje hebt, zou je haar dit moeten besparen. Ik begrijp hieruit dat je man helemaal geen band heeft met niemand, zelfs niet met zijn eigen ouders. Is een open gesprek in het bijzijn van zijn ouders een mogelijkheid? Hoe is je band met je schoonouders? Jou verplichten tot iets maar zelf geen aandeel hebben in het geloof is natuurlijk van de zotte. Ik begrijp ook dat je een praktiserende moslimman had willen trouwen maar uiteindelijk blijkt dit niet zo te zijn. Respect voor je vrouw, respect voor je ouders en naasten is juist heel belangrijk in de islam. Ik krijg een beeld van jouw man als iemand die zich niets laat zeggen, door niemand niet, en heel veel onverwerkte anger issues heeft.
Nou zo vat ik het niet op. Zij had zich al bekeerd en dacht dat haar man ook helemaal voor het geloof ging. Hij wilde dat zij een hoofddoek droeg maar dat was het dan ook. Klinkt juist teleurgesteld in mijn ogen!
Dat is volgens mij inderdaad zoals ze het bedoeld. Lieve meid wat ontzettend moeilijk. Ik vind het heel lastig om advies te geven. Ik denk dat je zonder hem beter af en gelukkiger kunt zijn maar ik begrijp dat de stap heel erg groot is. Ik zal dua voor je doen insa'Allah.