Hij verplichtte haar geen hoofddoek, dat was het enige wat het geloof betreft waar hij ook achter stond. Als haar man een praktiserend moslim was geweest was dit alles niet aan de orde omdat hij zich islamitisch gezien niet eens zo mag gedragen. Maar dat terzijde. Ik heb verder geen tips voor je meid, erg moeilijk. Heb je al eens gepraat met zijn familie? Al denk ik dat het weinig verschil maakt met bijvoorbeeld hem en je schoonouders om de tafel te gaan zitten als ik het zo lees.
Mijn excuus, het is allemaal warrig en snel geschreven. Het voegt inprincipe weinig toe maar ik doelde meer op het feit dat hij zich voor ons huwelijk al totaal anders voordeed als dat hij in werkelijkheid is dus onder andere gelovig maar ook deed hij zich voor als een lieve, familie man.. en nu wilt hij liever niets van mij of zijn familie weten.
Ja zijn familie is erbij getrokken geweest maar het enige wat ze zeggen is Sbar (geduld te hebben) en ze willen er het liefst buiten gehouden worden omdat ze geen problemen met hem willen. Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Reageer even snel op mijn werk dus kan niet individueel reageren!
Wat moeilijk moet dat voor je zijn! Ik heb geen echt advies voor je, maar wil je wel veel sterkte wensen!
Je zal hier ongetwijfeld allemaal goed bedoelde adviezen krijgen maar je moet 1 ding doen. Denk eens na hoe je je toekomst ziet, hoe je gelukkig zou zijn? Is dat werkelijk met deze man of is dat misschien alleen met je dochtertje of eventueel een andere man? Dat je ongelukkig bent weet je zelf maar al te goed, dat je het grootste deel van je huwelijk ongelukkig bent geweest is niet normaal, je kan zo nog doorgaan totdat je oud bent maar iedereen krijgt maar 1 leven en moet er alles uithalen wat erin zit. Lijkt me niet dat je zo altijd wilt blijven leven?
Ik ben het wel met Drieka eens. Ik ben zelf gescheiden toen mijn oudste 3 was. Ik zag echt geen toekomst meer met mijn exman en wilde ook niet zo verder. Ik was toen 24 en zag mezelf gewoon echt geen 50 jaar nog bij hem op deze manier. Situatie was nagenoeg hetzelfde: mijn ex heeft adhd, sloeg niet, maar intimideerde constant, was zogenaamd ontzettend Christelijk, maar in de tussentijd deed meneer alles wat God verboden had. Kon niet tegen kritiek, en als we eens een goed gesprek hadden ging het hooguit een week goed. Ik had daar op een gegeven moment écht geen trek meer in, scheiding liep moeizaam, alles was en is nog steeds mijn schuld, als ik hem spreek zit hij altijd in de slachtofferrol: hij is zielig, hij heeft het moeilijk etc. En ik ben nu al 15 jaar van hem gescheiden (oudste is van de week 18 geworden) Knettergek wordt ik ervan. Probleem hier is dat alles nog steeds via mij loopt, omdat onze zoon autistisch is en dus zelf geen contacten onderhoudt. Normaal zou je zeggen zoek het maar uit, maar dat lukt hier (nog) niet. Bedenk goed of je echt nog zo 40 jaar wil doorleven! Geluk moet je zelf creéren, een ander doet dat niet voor je.
Dankjewel mamabri.. wat herkenbaar inderdaad! Ik zou echt graag eens gelukkig willen zijn, echt gelukkig.. en soms denk ik iedereen heeft problemen, maar aan de andere kant.. toch niet zulke?? Ben zo onzeker geworden de laatste jaren, van die sterkte, zelfstandige vrouw is weinig meer over helaas. Daar heb je ookhelemaal gelijk in en ik wil absoluut niet langer ongelukkig zijn, ken mezelf en zodra hij weer "normaal" doet krabbel ik terug.. maar ik weet gewoon niet waar te beginnen.
Ik herken het wel, doordat er ook goede momenten zijn, denk je op dat moment: ach het komt wel weer goed. Probleem was bij mij, dat dat maar heel kort was en ik steeds gespannender werd. Bij mij uitte dat in heel erge rugpijn, die zo doorstraalde dat ik gecontroleerd ben op hernia etc. paar maanden nadat ik bij mijn ex weg was en het rustiger werd in mijn leven was ik binnen een paar dagen compleet van de pijn af: Het was dus "gewoon" stress!! Ik zou me gewoon afvragen wat je wilt, wil je dit nog 40 jaar volhouden (ik neem aan van niet) vraag je dan af of dit kan/gaat veranderen? Zo ja, op welke termijn denk je dat hem dit gaat lukken, zo nee, zul je je eigen conclusie moeten trekken. En de keuze maken of je dit wil doorzetten of niet. Moeilijk, maar noodzakelijk: voor jezelf én voor je dochter!
Het is net als of ik mijn eigen verhaal lees jeetje, artsen waren ervan overtuigd dat ik een hernia had alleen op MRI niets te zien! Ik wil zo graag met hem praten maar ik ben ook zo bang, ik weet dat het niet gaat werken, nouja dat lijkt mij gezien de laatste jaren al dat praten weinig heeft gedaan. Ik weet gewoon niet waar te beginnen, ben zo bang! maar goed mijn pauze zit er helaas op, back to work.
Iemand die jou met een mes bedreigt kan, in mijn optiek, jou niet liefhebben..... Je staat in elk geval ver beneden hem en zult nooit zijn gelijke zijn. Eng....Hele enge man. Ik zou mijn koffers pakken en weg wezen. Ja, dat doet pijn maar deze 'relatie' voortzetten zal uiteindelijk nog pijnlijker zijn. Sterkte
Ja, hier destijds ook door de scan etc geweest en niets te zien. Het is echt spanning geweest bij mij, ik vermoed bij jou ook Waar wil je dan mee beginnen? Met praten? Hem/je relatie proberen te veranderen? Wil je weten hoe je een scheiding aan vraagt? Het is mij niet zo duidelijk wat je wilt, dan is het lastig advies geven Probeer voor jezelf op een rijtje te krijgen wat je wilt, met erbij hoe je dat denkt te bereiken, voor zover je dat weet natuurlijk, je zult niet alles kunnen opschrijven, maar misschien krijg je het beeld voor jezelf helderder.
Oke even off-topic maar hier erger ik me altijd aan: een stoornis zoals add of wat dan ook heeft heeeeeeeeeel weinig met intimiderend of idioot gedrag te maken! Ik heb adhd, mijn man wrs autisme (mijn oudste zoon heeft het zeker) ons huwelijk zou dus eigenlijk een complete ramp moeten zijn denk ik weleens. Nou dat is niet zo, we hebben een fantastisch huwelijk. En dat komt omdat we elkaar in waarde laten, accepteren zoals we zijn. Met alle gebreken en talenten die bij zo'n stoornis komen kijken. (En ja dat hebben we moeten leren) Een partner die zich misdraagt heeft een gebrek aan respect, maar is niet per se zo door een stoornis. Zo dat moest eruit Brightness, luister goed naar wat iedereen je vertelt. Je komt best verstandig over en je komt er vast wel uit! Heb je steun van je vrienden en familie of heeft je man je geïsoleerd?
Ben ik tot op zekere hoogte met je eens. Toch is een huwelijk tussen iemand zonder stoornis en iemand met een stoornis echt vaak een stuk moeilijker. Mijn exman had mede door zijn adhd wel heel rare gedragingen, daarbij moet je als partner continue bijsturen, heel veel praten om tot ze door te dringen, dat is echt wel een stuk lastiger. Bovendien zijn mensen met een stoornis gevoeliger voor bijv verslavingen en geweld. Ik zeg niet dat dit in alle gevallen zo is, maar wel heel regelmatig. En voor een partner zonder stoornis is geeft dit soms echt wel moeilijkheden, omdat je geen gelijk span bent. De één trekt de kar harder dan de ander, dat geeft niet als beiden daar geen problemen mee heeft, maar kan wel degelijk voor een boel huwelijksproblemen zorgen.
Wat heftig allemaal...ik kan mij niet voorstellen hoe groot de stap moet zijn om echt bij hem weg te gaan, maar ik denk dat dat toch echt beter voor je is. Dit is geen leven zo voor jou en ook niet voor je kindje.
Ik wilde praten, heb dat ook geprobeerd vandaag helaas tevergeefs. Maar soms vraag ik me gewoon af of ik het allemaal niet groter maak dan het is en of het niet aan mij ligt. Ik heb net wel de min en plus punten op geschreven, erg confronterend!
Haha, ik snap wat je bedoeld, alleen volgens geliefde is hij nooit zo geweest en is dit gedrag pas van de laatste jaren, vandaar dat ze er iets probeerde achter te zoeken. Heb goed contact met mijn familie en vriendinnen gelukkig!
Dank je wel tuc, die stap is inderdaad heel groot, lijkt mijlenver nu maar dit kan en mag niet langer door gaan, voor mijn kleine niet!
Hey, ik vind het zeer spijtig om je verhaal te lezen...ikzelf ben ook een bekeerling. Ons huwelijk heeft ook zijn ups en down maar gelukkig zijn deze maar weinig down. Ook is mijn partner niet gewelddadig. We zijn nu intussen al 12jaar getrouwd. Mss kan je eens met een imam gaan praten? Als een soort van relatietherapeut? Als je zin hebt in een gesprekje kan je me ook pb sturen als je wilt...alvast veel sterkte gewenst
Naast ... "Hoe wil je jezelf zien over 30 jaar?" zou ik ook stilstaan bij "Hoe wil je dat je kind je ziet?" Feit is dat je nu niet gelukkig bent en bang van je man. Je kan daar zelf misschien proberen mee te leven, maar hoe wil je dat je dochter je ziet? Wil je dat ze voor een zelfde soort man valt over 20 jaar? Omdat ze niet anders kent? Nu is ze misschien nog iets te klein, maar tegen de tijd dat ze 3 à 4 is, merkt ze het écht wel hoor. Dat mama eigenlijk ongelukkig is. En dat papa zich echt als een idioot gedraagt. Of ze gaat het zien als "normaal" en denken dat elke man zo reageert. Je kan natuurlijk eindeloos praten met je man en hopen dat het betert. Maar als hij elke keer ontploft voor een kleinigheid (of omdat jij wil praten) en er niet te praten valt met hem ... Ik zou dus niet direct van vandaag op morgen buiten stappen tenzij hij echt geweld gebruikt, maar eventueel wel beginnen nadenken hoe je op termijn weg kan uit deze situatie (woning, centen, steun rondom jou, ...).