Maar wat ik serieus niet snap. Als jij nou toch niet rond kan komen of maar net je hoofd boven water kan houden en kans hebt om in de schulden terecht te komen. Dan is het toch belangrijker om uit de schulden te blijven en je kinderen te eten te geven?
Vrienden van mij werken beide in de luchtvaart en het komt voor dat ze tegelijk moeten werken en savonds/snachts geen oppas hebben. Zij hebben een flexibele gastouder waar je kindje zelfs kan overnachten. Wellicht is dat nog een optie?
Sja, ik snap het gewoon echt totaal niet. Ik snap dat je graag bij je gezin wil zijn, dat wil iedereen. Ik vind het ook veel als ouders hun kinderen 4-5 dagen naar een opvang brengen maar soms is het gewoon noodzakelijk om niet in de problemen te komen. En dan vraag ik mij serieus af waar kinderen meer baat bij hebben.
Ja, als dat nodig is om uit de financiële problemen te komen wel. Vanuit daar kan ik dan namelijk verder kijken/reageren. Het zal niet makkelijk zijn maar je werkt niet 7 dagen per week dus de overige dagen kan je volop van ze genieten.
Groot verschil: jouw moeder van 70 kost een werkgever bijna niets behalve uurloon. Geen 2 jaar doorbetalen igv ziekte, geen premies. Dat is voor een werkgever minimaal risico, voor minimale kosten. Een man/vrouw van 58, daarover moeten wel al die premies betaald worden, risico op ziekte enz. Dat maakt die man van 58 3x zo duur als die vrouw van 70. En daar kan die man helemaal niets aan doen. Dat zijn namelijk verplichte kosten voor de werkgever. Het is dus uitermate oneerlijke concurrentie en broodroof van je moeder. Niet echt iets om trots op te zijn en redelijk schandelijk van de werkgever. Het zit in hetzelfde straatje als betaald werk vrijwilligerswerk maken. Er zijn genoeg werklozen om het te doen, die hopen allemaal het gat op hun cv zo klein mogelijk te houden. Maar een paar jaar geleden was het nog betaald werk. Het is toch idioot dat het Rijksmuseum zijn directeur tonnen betaald en dan vrijwilligers inzet op de communicatie-afdeling. Dat zou je als bedrijf ook niet moeten willen.
Hier dus 87 km heen en terug..Als alles meezit ben ik drie kwartier onderweg. In de ochtend doe ik er soms 1,5 uur over. Ik ben om half zes/zes uur thuis. Ik had het liever anders gezien, maar tja heb wel een baan. Mijn man gaat in de ochtend om 4.45 weg en is (als het meezit) om 17.00 thuis. We hebben een superfijne gastouder. Hoeven ons handje niet op te houden en daar gaat het me om. Soms heb je niet meer de mogelijkheid om "eisen" te hebben, omdat je het anders financieel niet redt.
In ons geval zouden onze kinderen echt te kort komen als ze ons beiden 4-5 dagen in de week niet zien. Dan zouden financiele problemen gewoon minder erg zijn dan dit. En dan kun je roepen: wat nou als dit nodig is om uit de problemen te blijven. Ja, maar leuke is: als ik solliciteer op deze banen, nemen ze me niet aan. Dus ik ben ermee gestopt: zinloze energie. Loopbaancoaches zeggen ook ronduit: werkgevers hebben zoveel keuze, dat je moet zorgen dat je solliciteert waar je ook gewoon een reele kans maakt en dat je zorgt dat je energie naar die hoek van de arbeidsmarkt gaat. Niet alles proberen te krijgen, maar je focussen op wat reeel is en ook echt iets op gaat leveren. Nou, geloof me: na 2 jaar solliciteren is mij volledig duidelijk in welke sectoren het voor mij echt zinloos is om te solliciteren.
Ik heb op het punt gestaan een soortgelijk verhaal te typen, toch maar niet gedaan, maar ik ben het er -nu het er toch staat door een ander- dus volledig mee eens. Als je niet de financiele noodzaak hebt om te werken: waarom ga je dan niet gewoon vrijwilligerswerk doen en laat je die betaalde baan voor iemand die het hard nodig heeft?
Als jij je 5 dagen per week kapot moet werken en van 7-19 van huis bent, je huishouden daarnaast nog moet doen en ws ook nog wel iets van een sociaal leven wilt hebben, krijg je het niet meer voor elkaar om serieus te solliciteren hoor. Mogelijk dat je het voor elkaar krijgt om brieven te schrijven op vacatures, maar daar komen gemiddeld 200-300 reacties op, en regelmatig ook 500-600. Moet je heel veel mazzel hebben, wil je ofwel precies aan de functie-eisen voldoen, of wil je brief voldoende opvallen. Zit je dus zo een paar jaar vast in een dergelijke situatie. En mag je hopen dat je niet hartstikke de ziektewet inknalt door overwerkt zijn/burn-out.
O, en overigens: werken tegen minimumloon kan hier echt alleen uit als dat in de buurt is. Bij een reisafstand van een uur kan het al niet meer uit en werk ik letterlijk voor niets, tot hooguit 50 euro per maand.
Ik vind het ook aso van een werkgever om een 70 jaroge aan te nemen ipv iemand die echt om werk verlegen zit..vraag mij ook serieus af om wat voor werk het gaat?
Ik vind sommige opmerkingen hier wel erg kortzichtig... Ik ben nu ruim een jaar thuis. In die tijd heb ik op 3 plaatsen gewerkt, elke keer voor een paar weken om de drukte op te vangen. Ik had gehoopt, dat het misschien zou leiden tot iets voor langere tijd. Maar helaas... Ik solliciteer me suf op allerlei vacatures, ook buiten mijn "vakgebied", de meesten krijg ik nog niet eens antwoord op. Ja, voor elke vacature zijn 1000 sollicitanten., dus ik val vanwege mijn leeftijd al gauw af ( 46) Ik heb cursussen gevolgd om te leren solliciteren ( dat had ik dus al 25 jaar niet meer gedaan) Ik heb 2 kinderen , dus ik heb idd ook een paar "eisen" Ik wil ook echt niet, zoals iemand hier al beschreef, mijn kinderen de hele dag op de opvang laten, ze om 6 uur ophalen, eten, douchen en naar bed... Daar heb ik geen kinderen voor gekregen. Ik ben nu op het punt, dat ik ook gewoon op fulltime banen reageer, en hoop dat het voor iets minder uren kan. Ik heb geen schulden, zal er ws ook niet inkomen ( hoop ik) maar ik wil ook nog graag een gezinsleven hebben. Vriend werkt in ploegen, dus dat is voor mij ook lastig. 2 ploegen zou misschien nog kunnen, maar dan moet dat aansluiten op het rooster van mijn vriend. Ik kan mijn kinderen snachts echt niet alleen laten. Mijn vriend is pas na enen thuis in de middagdienst. Volgens sommigen heb ik dan misschien teveel eisen. Naar het loon kijk ik eigenlijk niet. Als ik er maar 50,- meer mee zou verdienen, zou ik daar vrede mee hebben... alles is meegenomen he. Maar het moet wel opwegen tegen de kosten van de opvang enzo... Pluisje
Iedereen in mijn woonland werkt deze uren....en nog wel langer ook. Mannen én vrouwen, óók die met kleine kinderen. Part-time werken kennen ze hier amper. En dat met 12 vakantiedagen per jaar. En toch zijn ze erg gelukkig, zijn hun kinderen gelukkig en tevreden en liggen de burn-out cijfers hier lager dan in NL. Waarmee ik alleen maar wil aangeven dat we het in Nederland nog steeds erg gemakkelijk hebben omdat veel mensen dus nog de keuze kunnen maken óf ze willen gaan werken of niet. Mijn landgenoten en de meeste mensen in de wereld hebben die keuze niet....ze moeten werken. Punt. Een heel andere werkethos dus. Daar kunnen we hier echt nog wel wat van leren.