Dit dus! En dan gaan stofzuigen omdat jij het niet aan kan horen? Je meisje is overstuur. Ik denk toch echt wel dat er andere methodes zijn om haar door deze periode heen te loodsen. Hou je aan een bepaalde methode vast en kies niet na een aantal dagen wat anders. Hierdoor raakt je dochter in verwarring. Op deze leeftijd hebben ze voorspelbare structuur nodig. Misschien vind je dochter het gewoon heel vervelend om alleen gelaten te worden. Een halfuur laten huilen vind ik gewoon zielig. Spreek samen met je man een methode af en pak dat beide samen op.
Sorry, maar los van de vraag over het wel/niet laten huilen van peuters, vind ik dit echt veel te ver gaan. Wat een kille en nare aanpak! ------------------------------------------------------------------ TS, ik sluit mij aan bij suggesties als een voorspelbaar ritueel en waarschuwing vooraf, zodat ze een wat geleidelijkere overgang heeft. En ook: is het mogelijk om het bedritueel af te sluiten met iets leuks? Dus niet met slaapzak en in bed leggen. Bijvoorbeeld als ze eenmaal in bed ligt nog een liedje, een klein gesprekje, een grapje, wat dan ook werkt? En dan misschien nog eventjes blijven? Het is natuurlijk pittig als je nog een kindje van 6 maanden erbij hebt. Wat is de rol van je man hierin? Kunnen jullie rond bedtijd ieder 1 kind onder je hoede nemen?
Bij mijn dochter helpt het wel. Ze heeft nu 3 keer bij een slaapje/nacht moeten huilen als ik haar net bed bracht. Nu heb ik haar net in bed gebracht en ze ging gewoon vrolijk zwaaien, doei mama. Nu maar hopen dat het zo goed blijft gaan. Ik vind dat ze door moet krijgen dat ze geen spelletjes met mij moet gaan spelen als ik haar net bed breng. Slapen is slapen en niet heel de avond lopen spoken en aandacht vragen. Ieder natuurlijk zijn eigen mening erover. Ik hoor trouwens wel vaker mensen zeggen: laat ze maar even huilen. ps. een berging of straf plek heb ik niet dus dat soort dingen gebruik ik niet. Ieder daar natuurlijk ook zijn eigen keus in. Laten we het nou gewoon gezellig houden. We hebben al zeikerds genoeg hier in deze wereld.
Wij hebben een behoorlijk pittige peuter. Wat bij ons helpt is om alles voorspelbaar te maken. Een ander voorbeeld dan slapen, maar als we naar de winkel gaan dan maak ik van te voren afspraken. Ik vertel wanneer ze op het plankje moet en wanneer ze zelf mag lopen. Doe ik dit niet, heb ik gegarandeerd een driftbui. Het helpt bij ons ook om een vast bedritueel te volgen. Zo weet ze waar ze aan toe is. Ik vertel haar welk gedrag ik van haar verwacht in plaats van dat ik vertel wat niet mag. Ik probeer ook heel erg alles positief te benoemen. "Je bent nu een grote meid, dus heb je een groot bed net als papa en mama". " fijn dat he zo rustig bent, dan kunnen we gezellig een verhaaltje lezen." Etc, etc. En nog lag ze gisteravond te gillen in bed omdat er net een helikopter langs kwam. En moet ik echt alle zeilen bijzetten om haar rustig te krijgen.
Lang laten huilen vind ik echt hot done. Hier sputtert ze wel eens tegen, dan loop ik er bij weg, kijk ik even nog bij de oudste. Die vraagt vaak wat nog. Vervolgens naar de jongste, dan ben ik hooguit 3 minuten verder. Een kus en knuffel en ze gaat slapen. Bij uitzondering dat ik er nog weer heen moet. Het helpt hier vaak om te zeggen wat ik ga doen. Zo van: mama gaat nu naar beneden even stofzuigen. Bij de jongste is het heel lang nodig geweest om te zeggen tot straks. Inmiddels zeg ik meestal tot morgen aangezien ze de meeste tijd doorslaapt. Ik wil in de eerste plaats dat ze zich veilig voelen en dat ze weten dat we altijd bij ze komen als ze huilen. Pas daarna komt het belang van rustig gaan slapen. Slaapzak doe ik van tevoren al aan, dat vindt ze meestal niet leuk. Slaapzak uit laten kiezen helpt ook wel. Dan een boekje lezen bij de oudste. Op haar eigen kamer vraag ik of ze nog wat wil drinken of slapen. Zo heeft ze altijd het idee dat zij mag kiezen.
Wow wat een nare adviezen worden er gegeven. Ik heb mijn kind ook heus wel eens laten huilen. Maar als het na 5 a 10 minuten niet over was dan had hij mij blijkbaar nodig. E. Werd met 2 bang voor het donker. Nachtlampje heeft dit opgelost. En ja met fases had hij het weer moeilijk. Met geborgenheid tonen vertrouwt hij er op dat ik er voor hem ben als hij bang is. Hij slaapt vrijwel altijd rustig.
Vind ik ook, als het eerder goed ging, dan is het blijkbaar een fase. Daar kun je je kind dan doorheen helpen (desnoods streng). Maar je hoeft je kind er niet doorheen te smijten... Ook al geef je aan de behoefte van je kind toe, als het een fase is dan gaat ie vaak vanzelf weer over. Moet zeggen dat een peuter natuurlijk best wel eens 5 of 10 minuten mag huilen of gillen. Maar enorm veel langer... Natuurlijk ieders eigen keuze..! Maar wel jammer vind ik soms.
Een 2 jarig kind in een berghok.voor straf?? Jeetje wat een aparte straf voor zo een kleintje. Mensen lijken soms te vergeten dat kinderen alles veel heftiger ervaren en bepaalde fases doorgaan. En het gaat hier om een klein kind !! Als ze ineens niet meer wilt slapen kan dat komen door bijv angst in het donker angst voor iets anders engs. Je kind straffen door het in een hok te zetten vind ik echt zielig en eerlijk gezegd absurd. Ook een half uur laten huilen vind ik zeer lang. Soms wilt een kindje gewoon een knuffel misschien weet ze dat haar kleine zus van 6 maanden nog wel bij mama zit en moet zij slapen ? Ik.zou eens uitvogelen wat er aan de hand is ipv zo streng op te treden tegen een 2 jarig kindje. Mijn zoontje heeft het ook wel eens dan neem ik hem even bij me of lig naast hem in elk geval werkt dat beter dan een kind nog meer overstuur laten maken.
Ik vind een half uur ook te lang, maar vind ook dat er overdreven gedaan word over de term berghok. Het is niet anders dan kind op de gang zetten, of op de trap, het is gewoon een ruimte apart van de rest om in af te koelen. TS ik ken dat mannen gedoe, midden in de nacht het felle licht aan zetten is de manier om je kind klaar wakker te maken hahaha (hier heeft er ook 1 een handje van) Zelf laat ik enkel het ganglicht aan tijdens het naar bed gaan, zodat het niet pikke donker is, maar wel een soort schemer waar ze al kalmer van kan worden.
berging, berghok, bijkeuken, gang, hal... Maakt in mijn ogen niks uit. Maar dat halve uur wel. Ik denk dat door machteloosheid en geen andere oplossing weten, dit gebeurd. Begrijpelijk misschien, maar we moeten niet vergeten hoe heftig dit is voor een kind. Soms is er even geen snelle oplossing en heeft je kind een lastige fase.
Net 2 is natuurlijk nog heel klein he. mischien de slaapzak uit? Slaapt ze nog in de ledikant?? Laten huilen en in de berging zetten vind ik echt middeleeuwse praktijken.
Lang late huilen is echt de oplossing niet bij 2 jaar. Als je voor zon praktijk kiest heb je je gewoon niet ingelezen in de belevingswereld van een peuter. Best wel kwalijk en ik schrik er ook van. Vooral s nachts, dan word dus het kind uit zijn veilige slaapomgeving op een strafplek gezet? Wie weet had het een nachtmerrie ofzo. Jasses. Mijn oudste heeft bij tijd en wijle ook zulke lastige fases. Ik kan meestal achterhalen waar het vandaan komt en reageer er gepast op. Ze mag 5 min boos zijn, dan ga ik terug. Herhalen dat we nu slapen, dat het donker is en dat alle kindjes slapen. Dat werkt hier heel goed. Kinderen zijn gevoelig en zeker op de leeftijd van 2 jaar. Dan kan je wel leuk voor een harde aanpak kiezen, dat is in mijn ogen niet in het belang van het kind, wel in dat van de ouders die het gewoon beu zijn
ik hoop dat iemand jou hier herkent en weet hoe je heet...en jullie vervolgens bij het amk meldt en de kindjes onderbrengt met liefdevolle mensen onderbrengt...want dit is gewoon pure kindermishandeling, ik wordt er misselijk van als ik dit lees.
Ik weet niet of ik een pedagogisch verantwoorde manier heb maar hier werkt het tegenwoordig. Ze praat al een tijdlang vrij goed. Ook met 2 jaar. Ik weet niet hoe goed jouw dochtertje communiceert? Hier heeft ze in ieder geval ook van dit soort momenten. Ze krijgt nog wat melk voor het slapen gaan, dan poets ik haar tanden en lezen we een boekje. Ze zit dan bij mij op schoot. Als ik klaar ben met lezen leg ik haar in de ledikant te slapen. Soms is ze dan opeens dwars en begint te woelen en te draaien in m'n armen zodat ik haar niet in de ledikant kan neerleggen. Ze begint dan ook vaak te huilen. Hoe ik dit nu aanpak is door te zeggen, 'kom je nog even bij mama liggen' of 'gaat mama naar beneden'. Dan is de leukste keuze natuurlijk bij mama. Ze kruipt dan helemaal in me en wordt lekker rozig en valt half in slaap. Daarna mag ik haar meestal wel in bed leggen. Als dit niet mag dan herhaal ik het ritueel. Tsja het is een soort van 'dreigement' heb ik wel eens gelezen maar in dit geval van 2 milde situaties en allebei een win-win. Ik vind dat kroelen namelijk stiekem ook heerlijk. Misschien wel eerst ontdekken wat er aan de hand is? Misschien is de oplossing inderdaad een nachtlampje? Hier is het dus vaak aandacht. Verdwijnt ook wel weer. Anders zou je haar ook voor een keus kunnen zetten/onderhandelen bv.?
Vannacht is alles goed gegaan. Ze ging vrolijk nog een boekje lezen toen ik zei dat ik naar beneden ging, ze vond het niet erg dat ik weg ging. Ik ben er dus van overtuigd dat die anderhalve dag/nacht zeker wel heeft geholpen om haar te laten huilen bij een slaapje. Ze heeft ook heel de nacht weer doorgeslapen dus ik ben weer helemaal tevreden en heb nu een vrolijke peuter!
Even laten huilen is op zich niet zo erg maar je kind straffen zoals teigetje doet is gewoon absurd. Kom op het kind in een berghok zetten en het daar laten omdat het niet wilt slapen ???? Jemig leef je een beetje in je kind. Tuurlijk is het vervelend als je kindje klieft met naar bed gaan onze zoon van 5 heeft lang lopen klieren na de verhuizing dan bleef ik boven omdat hij het dood eng vond dat we ineens 2 verdiepingen hadden. Na een tijdje was het ook over.
ik heb de gave of de vloek het is maar hoe je het bekijkt, dat ik nog erg veel dingen kan herinneren van toen ik kind was inclusief mijn gevoel erbij. Ik was zeker geen makkelijk kind en had zeker regels nodig, anders kwam ik 300 keer uit mijn bed. Mijn moeder was het ook op een avond zat en ze had visite waar ze het eea mee moest regelen. Dus de eerste keer teruggestuurd met de mededeling dat ik echt een probleem had als ik terugkwam. Ik haalde het niet in mijn hoofd om uit mijn kamer te komen. Echter, ik had geen kussen, dus ben uiteindelijk uit pure ellende inslaap gevallen zonder kussen, maar wat voelde ik mij rot. Mijn moeder de volgende dag ook toen ze van mij hoorde waarom ik uit bed kwam, het maakte geen verschil, ondanks dat kids veerkrachtig zijn, het een klein scheurtje in mijn hart. Ik begreep niet (daar was ik te jong voor) dat als er echt wat was ik echt wel mocht komen, ik voelde me alleen ellendig omdat er voor mij echt wat was en mama was er niet......... Dit even op het gedeelte je kind laten huilen of ergens voor straf naartoe brengen. Ons zoontje heeft autisme. Het is bijna elke nacht feest, nachtangsten, niet willen slapen, dromen (tussen 2 en 3 staat dat bekend) etc. etc. Niet 1 keer heb ik erover nagedacht het maar te laten gaan, tuurlijk probeer je wat dingen uit maar later kwamen wij erachter dat het of ziek zijn is (wat hij verder niet altijd laat merken) of angst is of daadwerkelijk doodmoe zijn maar niet kunnen slapen door het ontbreken van de melatonine (nu wordt dit toegevoegd, totaal ander kind) Wat had ik mij rot gevoeld als ik er niet voor hem geweest was. Dat geneuzel van ouders "geen flauwekul slapen is slapen". Ik vraag mij echt af of er ouders zijn die denken dat kids het leuk vinden om zich zo te gedragen, de gedraging is een uiting en als jullie het probleem verwerpen tja.......uiteindelijk geeft dat deukjes in hun hart. Natuurlijk laten kids dit niet merken, ze zijn veerkrachtig. En natuurlijk blijf je de liefste mama, niemand zo loyaal als je kind, maar dat wil allemaal niet zeggen dat er geen deukjes komen. Driftbuien krijgen ze omdat het allemaal teveel wordt, tja.....ze kunnen nog niet zo communiceren als wij, dus moeten ze toch wat om zich te uiten. Hiermee zeg ik niet dat je moet tolereren wanneer ze gericht gaan slaan, maar de aanpak van sommigen hierboven, tja.....ik denk er anders over!
Ja dat is het. De wetenschap dat het vaak fases zijn die over gaan maakt dat ik het volhoud. Ik zie het hier ook sneller overgaan als ik er gehoor aan geef. Ik laat ook wel eens huilen hoor. Vaak omdat ik weet dat het niet langer dan 5 minuten duurt. Het is vaak even protest dat ik de kamer uitloop. Dan zeggen mensen tsja kunst 'maar 5 minuten'. Dit is denk ik zo omdat ik er vroeger flink in heb geinvesteerd en er voor haar was tijdens de verlatingsangst bv. Is mijn theorie. Er is een stukje vertrouwen voor teruggekomen. Ik hoor aan het soort huiltje of er echt iets is. Daarbij hebben we een camera. Ze huilt soms al liggend terwijl ze in slaap probeert te komen. Als er iets is of ze krijst dan sta ik er binnen 5 minuten. Vaak is dat niet zo gelukkig.