Hier geloof ik ook heel erg in: geven en ontvangen, is dat dan toch in de kern. Maar: ik zie nu veel dat werkgevers alleen maar nemen, nemen, nemen. Niks niet ontvangen, maar nemen. Mensen afdwingen, vaak met een subtiele psychische druk van "voor jou tien anderen". En daar word ik zelf echt kotsmisselijk van, omdat (even de zzp-ers/kleine middenstand daar buiten gelaten), de hoge heren in die bedrijven er meestal errug warmpjes bij zitten en kunnen doen en laten wat ze willen. Dat is echt moderne slavernij en dat gebeurt dus gewoon in NL/het Westen... Als je een contract hebt van 40 uur, werk je 40 uur, in principe. Prima idd om langer te werken als er pieken zijn, of crises, die even beslecht moeten worden, (heb ik zelf altijd gedaan, doet mijn man ook, is geen enkel punt), maar als je structureel meer werkt dan je uren, hoor je een hoger contract te krijgen, of hoor je een nieuwe collega erbij te krijgen. En dat gebeurt op dit moment weinig: de werkdruk loopt enorm op op dit moment, omdat er zogenaamd geen geld is om nieuwe mensen te betalen, maar de salarissen van de hoge heren zijn met 20% gestegen!!!! Mijn laatste baan was een baan van 24 uur, maar ik werkte structureel 28 uur en voor al mijn collega's was dit ook het geval: meer werken dan ze uren hadden. Als ik de enige was geweest, had de conclusie nog kunnen zijn dat ik de werkdruk gewoon niet aan kon, maar alle 7 collega's uit de twee teams waarin we werkten, kampten met hetzelfde probleem. Ik zou na de geboorte van Caitlyn teruggaan naar 16 uur, maar mijn werkgever wilde dat ik fulltime beschikbaar zou zijn en op stel en sprong crises zou gaan oplossen met de jongeren die ik begeleidde, als de situatie daarom vroeg, (mijn baby moest ik dan maar naar de opvang brengen. Dat die opvang er dan niet op stel en sprong is, zelfs als je gebruik maakt van een zeeeeeer flexibele gastouder, wilde niet doordringen). Ik ben eerlijk geweest en heb grenzen gesteld, en dat heeft me mijn baan gekost. Als mijn werkgever me gewoon had aangeboden een contract voor 28-32 uur te nemen, had ik dat overwogen: de werkdruk was dan lager geweest, kinderopvang had ik gewoon kunnen regelen en gewoon betaald kunnen krijgen, (want bij overuren was opvang voor een groot deel totaal voor onze eigen rekening gekomen en had ik gewoon kunnen toeleggen financieel ook nog). Maar nee: er moest meer werk gedaan worden in minder uren en daarvoor moest ik ook nog eens de hele week op afroep beschikbaar zijn, terwijl ik maar een contract van 16 uur zou hebben.
Jij vind het een mentaliteitsprobleem? Dus een ouder die zijn kinderen/gezin op 1 heeft staan is niet goed genoeg? Want jij als werkgever zou op 1 moeten staan? Jij als werkgever bent niet diegene waar ik mogelijk in de toekomst van afhankelijk ben, als ik oud en versleten ben en al lang en breed met pensioen! Ik ben allereerst ouder en daarna werknemer overigens idem bij mijn vriend! Je hebt het over vrouwen die besluiten hun prioriteiten anders weg te leggen, maar kijk je ook naar de reden en aanleiding/oorzaak daarvan? Wel eens bij stil gestaan dat die mentaliteit die je daarmee als werkgever hebt je in de toekomst wel eens op kan breken? Mede door diezelfde overheid waarvan jij van mening bent dat je niet afhankelijk zou moeten zijn? Jij bent als werkgever namelijk nog veel meer afhankelijk van die overheid, want als de overheid geen toeslagen geeft hebben jouw werknemers namelijk minder tijd of willen meer geld, dat mes snijdt namelijk aan 2 kanten. Je komt bij mij over als een rot werkgever waar ik nog geen dag bij zou willen werken en die alleen empathie kan tonen wanneer het hem/haar uitkomt. En ja ik ben een moeder die haar 'prioriteiten' in jouw ogen heeft veranderd en meer thuis wil zijn! Maar wel nadat ik volledig ingestort, overwerkt en oververmoeid was door precies hetgeen wat jij van jouw werknemers aangeeft te verwachten! Ik heb er mijn lessen van geleerd en mijn prioriteiten op aangepast. En ja misschien jammer voor de werkgever als het jouw zou betreffen (gelukkig denkt mijn werkgever daar anders over) maar ik, mijn gezondheid en mijn gezin staan toch echt op nummer 1 en hebben eerste prioriteit, van baan kan ik switchen (en zelfs met mijn eisen heb ik snel een andere baan in deze tijd) maar qua gezin niet en dat gezin is een bewuste keuze! Overigens heeft een werkgever ook die bewuste keuze voor een gezin nodig wil het in de toekomst nog blijven bestaan, als er namelijk geen kinderen geboren worden zullen er ook geen nieuwe werknemers in de toekomst zijn!
Nou, gelukkig werk ik in een echt vrouwenbedrijf waar iedereen met veel plezier werkt en echt wel hart voor de zaak hebben. We werken hard en zijn gemotiveerd maar we weten ook van elkaar dat onze kinderen toch echt nummer 1 zijn in het leven. En daar houden we ook rekening mee. We hebben trouwens nog superleuke vacatures open! Dus vrouwen...
en dit is dus ook wat ik bedoel...in mijn stukje moet moeders ouders zijn...want uiteraard geldt dit ook voor papa's. Maar ik zie te vaak dat het hebben van kinderen vooral als lastig wordt ervaren...een studiedag en alle carriere moeders gelijk in de hoogste boom want er wordt door school weer eens geen rekening gehouden met hoe dat met het werk opgelost moet worden...WTF...(uiteraard begrijp ik dat zulke dingen lastig kunnen zijn en dat het soms echt niet uit komt. Maar dat geklaag over vrije dagen en vakanties komt altijd van dezelfden. Van de week waren er hier zelfs een paar verbolgen over het feit dat de leerkrachten ouders vroegen om mee te gaan op een pietenexcursie. I quote: "hoe kunnen ze dat vraaaaagen, alsof ik daar tijd voor heb zeg!" En zoals werkgevers als juul75 praten daar wordt ik echt niet goed van....wat een schande zeg dat ouders hun gezin op nummer 1 zetten..het moet toch niet gekker worden Mijn man geeft zich voor 100% bij zijn werkgever wanneer hij daar is maar weet ook dat wanneer er echt iets aan de hand is hij weg kan om er voor zn gezin te zijn...en juist omdat dat amper gebeurd en ik bijna voor alles in kan staan wordt daar ook rekening meegehouden. En mijn man heeft dus het geluk dat hij zich op zn werk ook helemaal daarop kan richten omdat ik dus thuis ben. Ik vraag mij wel af hoe dat werkt als je beiden veel werkt?
Hier een moeder met carriere maar als mij kind mij nodig heeft ben ik er. Doordat ik een wereldwijde functie heb van ik studiedagen op door bv Amerikaanse kantooruren te werken en mijn partner begint dan extra vroeg op t werk zodat hij de middag opvangt. Woensdagmiddag neem ik vaak een paar uur vrij die ik dan of smorgens vroeg lees 4h-6h werk en s avonds nog een paar uur. Ja geen avonden vrij maar wel een baan en quality time met mijn kind.
En daar gaat het om. Zoals ik sommigen commentaar zie geven, zou je je niet vol voor je werk kunnen geven als je gezin op 1 staat. Nou, dat lijkt mij idd complete onzin. Als ik op m'n werk ben, ben ik daar voor de volle 100%. Maar mijn gezin blijft het belangrijkste op deze wereld.
En zo hoort het ook! Aan het einde van de dag is het "maar" werk! (Buiten het feit dat het nodig is voor de centen en voor diegene die het prettig vinden voor hun carrière. Maar het blijft "maar" werken en valt in het niets bij gezondheid liefde en vriendschap. En dat weten goede werkgevers ook heus wel)
Nou, ik lees af en toe verhalen, dat ik denk: er zijn toch best veel mensen op deze wereld die geen hout snappen van het belang van relaties, familie en vrienden.... En bepaalde reacties binnen dit topic, staven die gedachte wel.
Helaas interesseert het veel werkgevers steeds minder. Vooral in grote bedrijven ben je niet meer dan je personeelsnummer. Maar inderdaad....je moet werken om te leven en niet leven om te werken.
Volgens mij zeggen wij hetzelfde hoor.ik wil ook dat mijn werknemers zich 100% inzetten als ze op het werk zijn. En jij zegt dat je man dat ook doet. Prima toch? Ik zei ook dat iedereen die een crisis thuis heeft dat gewoon thuis op kan lossen. Dus ik snap jouw aanval op mij niet zo goed? Of is dat dat je vindt dat jouw man zich alleen volledig op het werk kan focussen omdat jij thuis bent voor de kinderen? Wij redden dat met een goede gastouder, en goede achtervang in de familie. Ik zou niet weten waarom ik een slechtere werkgever ben omdat ik van mijn medewerkers verwacht wat jij zo trots over je man loopt te vertellen, namelijk dat ze zich vol inzetten op het werk. Ik zeg alleen dat ik bijna geen vrouwen kan vinden die er ook zo in staan. Je zou het denk ik roerend met me eens moeten zijn, omdat je dit zo volmondig bevestigt.
Heb je gelijk in. Eigenlijk bedoel ik ermee dat werkgevers aan het einde van de dag ook mensen zijn met prive situaties. Helaas doen ook zij hun "werk". Ik heb zelf ook een reorganisatie moet doorvoeren. Niet echt leuk om die vervelende gesprekken te voeren. Maar ik moest het wel doen en nog hard zijn ook soms. Zullen heel wat werknemers mij vervloekt hebben.
Nou krijg ik het idee dat mijn woorden hier helemaal uit hun verband worden gerukt. Ik heb bedoeld te zeggen dat ik veel vrouwen tegenkom die zich op het werk niet voor de volle 100% inzetten omdat ze werk geen prioriteit maken. Dat als er gebeld wordt ze op stel en sprong alles laten vallen. En dat doen vrouwen veel sneller dan mannen. Mijn gezin is ook het belangrijkste. Als er iets is overleggen mijn man en ik wie het op gaat vangen. Dat is het verschil. Ik verwacht dat mijn man het net zo goed, of misschien nog wel beter kan. En als ik een belangrijke vergadering heb en hij niet, waarom moet ik dan iedereen de boel laten verplaatsen? Omdat ik vind dat ik het allerbeste kan zorgen voor mijn kinderen?
het is allereerst niet als een aanval bedoeld hoor, maar een stevige discussie. Maar wat bedoel jij dan met het gezin lijkt steeds meer op 1 te staan en het werk hobbelt er achteraan. Ik snap niet precies wat jij dan merkt aan je werknemers of wat zij dan precies doen.