Dus als jij een keer wakker bent 's nachts omdat je even de slaap niet kunt vatten, zet jouw man je ook een half uur in de berging? Want tsja, je MOET slapen en zo niet, dan krijg je straf. Dikke pech. Elke gedragsuiting van een kind/volwassene heeft een reden. Ik luister naar mijn kind, ook zonder dat ze iets zeggen en kijk waar het vandaan komt. Je kunt heel goed consequent zijn en grenzen bewaken zonder te straffen. Waarom zou je niet naar die manieren zoeken die én effectief en consequent zijn, én liefdevol waardoor je je eigen kind niet zo rot behandelt. Doe eens wat moeite. Als je nu weet dat er andere manieren zijn waar beide partijen zich goed bij kunnen voelen, waarom ga je daar dan niet achteraan en blijf je zo vasthouden aan wat je doet? Elke ouder ervaart en leert, dat laatste is erg belangrijk. Kinderen zijn net mensen, behandel ze dan ook zo.
omdat je volgens mij elke keer vergeet of er stug overheen leest dat er al 2 maanden vooraf ging. Denk je nu werkelijk dat ik meteen met deze methode ben begonnen? Dat ik niet uren op zijn kamer heb gezeten, dat hij ff gezellig bij ons mocht zitten en zelfs bij ons in bed heeft gelegen en noem al die andere methodes maar op. Jullie blijven hameren op die ene zin, ik niet.
De hele instelling 'hij doet het erom' of 'hij is me aan het uittesten' is volgens mij totaal verkeerd bij een tweejarige. Naar mijn mening heeft een driftbui op die leeftijd, of dit nu overdag, vlak voor het slapengaan of 's nachts is, altijd een reden. Want een kind ontwikkelt inderdaad een eigen wil rond 2 jaar, en dat is maar goed ook! Het is namelijk het begin tot het ontwikkelen van zijn eigen persoonlijkheid, en dan is het niet aan een ouder om dat zo snel mogelijk de kop in te drukken. Daar krijg je volgens mij juist gedragsproblemen van op latere leeftijd. Het is geven en nemen, en pick your battles, in die moeilijke peuterpuberteit. Ik respecteer mijn dochters neiging tot alles zelf willen doen, en overal een punt van te maken, en ik luister ook echt naar haar (oeh horror, in discussie gaan met een 2,5 jarige, nee het moet een soort militair gebeuren zijn waarin 'waarom' en 'nee' niet geaccepteerd worden), maar ik geef niet toe op de dingen die nou eenmaal moeten (handen wassen voor het eten, tandenpoetsen en pyjama aan, dingen waar ze op het moment een gruwelijke hekel aan heeft). Ik probeer hier wel iets leuks mee te doen, bijv. haar op een trapje laten klimmen zodat ze zelf bij de wasbak kan, haar zelf haar tanden laten poetsen waarna ik het overneem, en haar een aantal minuten laten klooien met haar pyjama, zodat ze ook leert zichzelf aan- en uit te kleden. Mijn dochter is net begonnen op school en dus is ze thuis wat 'lastiger', ze draalt bij het naar bed gaan, soms weigert ze ronduit, en maakt overal een discussie van (of probeert dit). Ze vraagt veel meer aandacht en ik kan het ook afdoen als 'mama uittesten' en hier hard op reageren, maar dat is in mijn ogen niet de juiste weg. Ze krijgt enorm veel nieuwe indrukken mee en houdt zich op school nog erg in, dan is het niet meer dan logisch dat thuis alles eruit komt. Als ze weigert om naar bed te gaan maak ik er een wedstrijd van, doen wie het eerste boven is. Als ze daar niet gevoelig voor is is ze eigenlijk al te moe en pak ik haar op, natuurlijk is ze dan ook niet blij maar dan zorg ik ervoor dat er meer aandacht is als we eindelijk op haar kamer en in bed zijn. Dus dan lees ik 4 verhaaltjes voor ipv 2, of blijf gewoon even bij haar zitten en kletsen. 9 van de 10 keer gaat ze 5 minuten later al gewoon slapen, dus ik ben ervan overtuigd dat we op de juiste weg zijn. Dus met de mening 'geen flauwekul,slapen is slapen' heb ik echt niks. Een beetje inleven in de belevingswereld van je kind in een bepaalde leeftijdsfase is echt geen overbodige luxe. Het maakt je ook zekerder als moeder zijnde.
Als het al 2 maanden duurde heb je volgens mij nooit consequent een bepaalde methode uitgeprobeerd (anders dan deze harde methode die blijkbaar wel effect heeft). De ene nacht wel bij papa en mama in bed mogen maar de andere nacht niet is ook erg verwarrend en een kind kan daar moeilijk chocola van maken waardoor de problemen juist erger kunnen worden. En als je terugkijkt naar die periode van 2 maanden, waren er toen veel veranderingen in het leven van je kinderen?
Ik ben het helemaal met je eens....zo doe ik het in de meeste gevallen ook....en eerlijk als ik de verhalen van teigetje lees zij denk ik ook....(alleen was ze er na twee maanden proberen ook een keer klaar mee)..... Alleen soms heb je van die dagen, dat alles wat je ook uit de kast trekt aan afleiding gewoon niet werkt....of dat wanneer je twee dagen akkoort bent gegaan met bijvoorbeeld een extra verhaaltje, het voortaan dagelijks moet en dan ook niet meer genoeg is....dan moet je soms een grens trekken en zeggen 'nee nu is het klaar, we gaan slapen'.... Op deze momenten dit duidelijk uitleggen en even laten huilen of even streng toespreken is dan volgens mij niet erg, maar soms gewoon nodig. Kindjes hebben volgens mij soms die grens ook nodig. Het is niet zo zwart wit en vooral veel uitproberen. En nogmaals alle kindjes zijn anders. Mijn zoontje maakt er bij teveel poespas voor het slapen gaan echt een feestje van en verwacht dit dan elke avond. Ik ben daarom hierin best 'streng' of duidelijk. Voor hem werkt dit het beste en ervaart hij het meeste rust omdat het duidelijk is wat er wordt verwacht...en nee trek dit nou weer niet uit de context....bij huilen snachts wordt er gewoon getroost en ik probeer zoveel mogelijk in dialoog te blijven met hem...
Mee eens, mijn dochter heeft soms ook behoefte aan zien waar de grens ligt, en dan moet ik inderdaad even 'optreden' anders wordt het van kwaad tot erger. Als ik dat doe zie ik ook dat het haar geruststelt en pleegt ze dat 'vergrijp' ook niet meer voor een tijdje. Een paar maanden geleden vroeg ze er zelfs om om in de hoek te worden gezet. Ze 'sloeg' me op mijn been (heel halfslachtig), en zei toen: 'ik mag mama niet slaan, S. moet in de hoek'), en ze liep zelf naar de hoek en bleef daar 20 seconden staan. Ik begreep er niets van want we hebben eigenlijk geen strafplek, toen begreep ik dat ze dit op de creche had gezien en thuis weleens wilde uitproberen hoe dat voelde, zo'n hoek
In die 2 maanden is 1 methode per keer (varierend van 1,5 of 2 weken) gedaan. Niet na een 1x of 3 dagen wat anders, want wat je zegt, dan raakt een kind helemaal de weg kwijt. Tuurlijk zat er toen in die maanden wel een keer iets waar de kids op reageren, maar dan merk je dat ook meteen. Een boze bui van een spannende/trieste/drukke of wat dan ook dag is hier anders dan een zindoordrijf bui.
Jeetje, wat is dit topic uit de klauwen gelopen terwijl ik even een paar dagen niet mee heb gelezen! Eigenlijk heel jammer dat deze discussie zo gepolariseerd is geraakt, want de discussie is op zich heel waardevol. Al kun je je natuurlijk afvragen of de discussie niet enigszins over het hoofd van TS plaatsvindt. De discussie is haar hulpvraag ver ontstegen. Ik zelf voel me wel beter na de uitleg van Teigetje. Ik ben het nog steeds behoorlijk oneens met deze methode van het aanpakken van nachtrust, maar ik snap wel de filosofie erachter en dat het -zo te lezen- op een kalme en doordachte manier is gebeurd. Nog steeds krijg ik er een zeer ongemakkelijk gevoel bij, maar het beeld wat ik had was wel even erger dan wat er in werkelijkheid is gebeurd. Zo zie je maar dat bij het geschreven woord veel details verloren kunnen gaan... Er wordt hier duidelijk meegeschreven door 2 tegengestelde "kampen"(bij gebrek aan een beter woord) in opvoedkundige methodes. Even heel botweg en stompzinnig geanalyseerd en gegeneraliseerd. Waarschijnlijk herkent iedereen wel wat in één van deze 2 categorieën. Komtie: Kamp 1: Ik ben de baas. Peuters proberen je uit en zoeken grenzen op. Het is belangrijk om duidelijk en consequent te zijn en om te laten blijken dat ik de baas ben. Doe ik dat niet, dan wordt er over me heen gelopen. Mijn kind hoort mij te gehoorzamen en te doen wat ik zeg omdat ik de volwassene ben en weet wat goed is voor hem/haar. Ik maak indien nodig gebruik van straf om gehoorzaamheid te bereiken en mijn kind te leren goed van kwaad te onderscheiden. Kamp 2: Ik ben je maatje. Peuters zijn aan het leren om te gaan met grote gevoelens. Het is belangrijk om duidelijk en consequent te zijn en om te laten blijken dat alle gevoelens zijn toegestaan. Dit betekent niet dat er wordt toegegeven, maar wel dat ik begrip heb voor de gevoelens van mijn kind, ook voor de minder maatschappelijk geaccepteerde gevoelens. Ik help mijn kind actief om die gevoelens te leren reguleren. Mijn kind leert juiste keuzes te maken vanuit een innerlijk kompas, en ik accepteer dat dat tijd nodig heeft. Van straf maak ik zelden tot nooit gebruik. Het zijn 2 heel verschillende manieren van kijken naar kinderen. Fundamenteel anders. Kamp 1 vindt kamp 2 soms naïef en toegeeflijk, kamp 2 vind kamp 1 soms kil en authoritair. En beide kampen zijn ervan overtuigd dat het andere kamp het bij het verkeerde eind heeft. Ik vrees dat we dat ook niet kunnen veranderen. Ik zelf schaar mij achter kamp 2 en vind dat kamp 1 het bij het verkeerde eind heeft. Shoot me. Wat ons verbindt, is het feit dat we jonge kinderen hebben en niet altijd weten, wat we met ze moeten beginnen. We komen alemaal hier op zp voor advies, waarop we blootgesteld worden aan heel veel verschillende invalshoeken. Op zich is dat heel boeiend. Waarom stellen we vragen op zp? Omdat we allemaal het gevoel willen hebben niet zo godsgruwelijk alleen te zijn, maar ons verbonden willen voelen met anderen die onze dagelijkse beslommeringen herkennen. Maar bovenal: Omdat we allemaal het beste voor hebben met ons kind. DAT verbindt ons, en dat is eigenlijk toch al wel heel wat. Ik vraag niet of we elkaar nu allemaal alsjeblieft een kusje en een knuffel willen geven. Hooguit dat we dit misschien in een groter perspectief kunnen zien? "Agree to disagree" is in sommige gevallen echt goed genoeg!
Je beschrijft twee verschillende manieren goed maar waar men hier over valt is het buiten alle proportie geven van straf. Ik ken de manier van corrigeren en belonen van kamp 1. Menig opvoedboek predikt deze manier van conditioneren. Het is niet mijn manier maar het is wel iets wat door het gros van de opvoeders wordt toegepast. Er is echter ene groot verschil met wat een opvoedkundige uit deze hoek voorschrijft, namelijk een straf naar gelang je leeftijd (dus 2/3 minuten) en de straf die teigetje toepast en ook nog achter staat, namelijk 30 minuten. Dat is 15 keer zo lang. Het feit dat dit ook midden in de nacht is voorgekomen, maakt mij ook kwaad. Het is daarom erg jammer dat ze geen zelfreflectie toepast of wellicht manieren vraagt om dit anders op te lossen. Iedereen maakt fouten en leert elke dag weer bij, maar verbitterd achter je standpunt blijven staan terwijl er blijkbaar dus manieren zijn om hiermee om te gaan zonder je kind zo'n ongelooflijk rotgevoel te geven, dat vind ik vreselijk. Iedereen zoekt bevestiging maar laat dit forum ook een leerschool zijn waar iedereen ervaringen uitwisselt en nieuwe invalshoeken laat zien. Alleen omdat je eigen kinderen daar baat bij hebben, niet omdat iemand zijn gelik wilt halen.
bij mij ging het om een paar jaar geleden. Die toepassing is sindsdien niet meer nodig geweest, het wordt sindsdien rustig opgelost. Hij is na die periode echt weleens opnieuw begonnen met boze buien, maar deze konden opgelost worden op een rustige manier. Ik blijf niet achter mijn standpunt staan en zocht geen bevestiging. Ik heb puur gereageerd over hoe ik het toendertijd op had gelost. Ik heb TO niet de tip gegeven om te straffen, maar dat laten huilen misschien een oplossing kon zijn. Over het laten huilen zijn 2 kanten (wel doen of niet doen) jullie vinden van niet, en andere vinden van wel. Dat is toch ieder zijn ding? Het was geen standaard opvoedmethode. Maar ik mag toch reageren op jullie schrijven of uitleggen. Dat is wat anders dan erachter staan en verdedigen.
Volg deze discussie al een paar dagen. En het straffen in de nacht, Ik moest ook even slikken toen ik het las. In de nacht geen ( hevige straffen ) en in de bijkeuken zetten in de avond en dan ook nog zo lang met 2 jaar. !!! Ik moet je bekennen dat ik het ook te ver vind en vond gaan. Aan de andere kant. Ik geef mijn kinderen wel eens een tik op de billen( zelden) en daar vallen andere weer over. Ik geloof wel in je oprechtheid. En ook dat het daarna niet meer gebeurt is. Het ( goed) blijven van deze actie daar in zou je wel je ogen moeten openen. 2 jaar midden in de nacht in de bijkeuken en dat een half uur lang. Het is te lang en een te hevige staf geweest dit moet je echt gaan in zien. Of jij je kinderen mishandeld. ( nee weet wel zeker) zo klink je verder ook totaal niet en ergens snap ik je optie nog wel. Van al maanden slecht slapen ( laatste) Optie methoden, Ook jij bent maar een mens.
ff een klein puntje van verkeerd gelezen, die ene keer in de nacht was binnen 5 min. Dat 3x 10 min was bij bedtijd . en idd het was heftig, en alles behalve leuk. Maar we wisten toen ook niet meer wat we nog konden doen. En toen leek ons dat nog de laatste optie.
En het nu laten rusten. Je zal het wel niet meer doen en ik geloof ook dat je het niet met plezier gedaan hebt ik lees door de regels heen. Het was onmacht en elke ouder maakt dat wel eens mee. Ik heb ze ook wel eens met kop en kont hun kamer in gedonderd ( bij wijzen van spreken)Of mijn dochter midden in de nacht even goed verteld dat ik er totaal klaar mee was dat ze elke nacht wakker werd van het is slaap tijd voor jou maar ook voor mama. En nu je ( kop dicht) Dat voelde ook niet prettig maar pff soms na bijna 4 jaar elke nacht mijn bed uit was ik het gewoon helemaal zat totaal zat. Van grrrrrr. Kop dicht en slapen. En het heeft geholpen. Wel de andere dag verteld als je moet plassen mag je mama wel wakker maken. Als je verdriet heb mag je naast mama komen liggen ik knuffel met je maar je houd verder je (kwek dicht)