De titel klinkt misschien wel dramatisch en het zal zeker wel met mijn hormonen te maken hebben maar heb het gevoel dat nu mijn 'jeugd' echt voorbij is nu ik moeder ga worden Ja ik ben 32 jaar, ben al eens getrouwd geweest, toen gescheiden, nu weer getrouwd met mijn huidige man en genoeg meegemaakt (lichamelijke problemen enz.) Toch voelde ik me niet 32 en wordt trouwens ook altijd rond de 25-27 jaar geschat Heb me altijd jonger gevoeld dan dat ik daadwerkelijk was. Ik ben een vlotte meid die houdt van gekke uitspattingen in de vorm van kapsels, me af en toe eens 'gek' gedragen en ben niet het typisch typetje huisvrouw om het maar zo te zeggen. Ben altijd gek geweest op snelle auto's, gewoon niet een typische meisjes-vrouw (ook al heb ik wel gelnagels en zie ik er graag leuk gekleed uit), ben gewoon altijd een slag apart geweest Nu de laatste dagen merk ik dat ik me ineens oud voel, dat mijn jeugdig leven voorbij is op het moment dat ik zwanger ben geworden, dat ik nu echt 32 ben en me ernaar moet gedragen in de vorm van een typisch huisvrouwtje te worden. Als ik daaraan denk dan kan ik wel huilen want ik wil niet zo'n saaie doos worden (wil daar trouwens niemand mee kwetsen!). Zo ben ik niet en zo wil ik niet worden. Maar ik wil ook niet dat mijn zoontje, als hij ouder is en naar school gaat zich ooit zou moeten schamen voor mij als zijn moeder omdat ik bijvoorbeeld nog met een kaalgeschoren hoofd of hanenkam rondloop. Vandaar dat ik ruim 2,5 week geleden mijn hanenkam heb afgeschoren en nu mijn haren aan het laten groeien ben. Nu voel ik me gewoon helemaal niet meer mezelf! Alsof ik (tegen mijn zin) afscheid heb genomen van mijn oude ik om een goede en verantwoorde moeder te worden. Misschien is het een beetje een onduidelijk verhaal geworden maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Weet niet wat ik met dit topic wil bereiken maar misschien begrijpt iemand mij? Thnx voor het lezen meiden.
Ja, ik snap wel wat je bedoelt. Maar ik denk dat dit toch wel echt aan je instelling ligt en je hoeft helemaal niets van niemand. Op het begin zal het jouw kindje echt niet uitmaken wat voor haar je hebt of hoe je je kleed. Later als ze naar school gaan zullen ze zich hier wat bewuster van worden. Maar ik neem aan dat jij het ook belangrijk vindt om je kind te leren zichzelf te zijn. Ik heb zelf een sleeve en ik wil op den duur op mijn andere arm ook een sleeve. Mijn vriend zit helemaal onder de tattoos. En weet je, je leeft voor jezelf en mensen hebben altijd een mening, hoe je er ook uitziet of hoe je je gedraagd. (vaak zijn dit jaloerse mensen die zichzelf niet durven te zijn) Ik heb nu een beetje het idee dat je je hanekam hebt afgeschoren, niet om het feit dat je dit zelf zo graag wilt, maar om wat mensen eventueel kunnen gaan denken? Als ik het verkeerd zie, mag je het uiteraard ook zeggen. Maar ik heb zoiets van wees lekker jezelf, daar heeft je kindje het meeste aan, als zijn moeder gelukkig is...
Hanenkam of niet, je kind gaat soms echt wel soms een moment hebben en zeggen; maham dat kan echt niet meer hoor maar daar hoef je jezelf niet radicaal voor te veranderen. Als jou kind, jou alleen maar kent als die relaxte moeder met de hippe kapsel, dan zou jou kind juist raar gaan opkijken als je opeens een heel net kapsel hebt. Je probeerd je kind op te voeden naar jou waarden en normen, daar hoort het accepteren van jezelf toch ook bij? Dat je jou kind laat zien dat tevreden bent over jezelf? Of dat nou met een hanenkam of een boblijn is dat maakt niet uit. Meid, het zal ook echt te maken hebben met je hormonen hoor maar je hoeft jezelf echt niet veranderen. Ik kijk nu ook gewoon uit naar het moment dat ik met mijn vriendinnen weer kan gaan stappen, en ja dat word hopelijk tot 07.30 in de ochtend en lekker met een x aantal drankjes op. Zou ik me schamen? Nee, want ik mag toch ook genieten van deze momenten dat ik even lekker compleet uit mijn dak kan en mag gaan.
Je hebt gelijk, normaal boeide het me werkelijk helemaal niks wat mensen van mij dachten, ik deed waar ik me goed bij voelde maar sinds ik zwanger ben kijken mensen je sowieso meer beoordelend aan en zeker als je dan ook nog een knalrode hanenkam hebt en de rest van je hoofd vrijwel kaalgeschoren Normaal maakt me dat echt niks uit maar momenteel kan ik dat niet hebben en zeker als je iemand hoort zeggen 'nou dat zal wel een slechte moeder worden, moet je kijken hoe die eruit ziet'! Eerder zou ik me omgedraaid hebben en recht in het gezicht van die vrouw een goede opmerking geplaatst hebben maar nu (zal ook met de hormonen te maken hebben) kon ik wel huilen en voelde ik me gewoon gekleineerd. Ben zelf totaal niet het type om iemand op zijn uiterlijk te beoordelen maar helaas zijn 7 van de 10 mensen wel zo.
Toevallig ben ik ook 32 en net als jij een gevalletje appart In mijn geval tatoeages en haar tot op mijn kont waarvan ik vaak de meest creatieve kapsels maak. ik maak me er totaal niet druk om ouder te worden, natuurlijk kan je niet meer doorzakken tot 7 uur 's ochtends als je kindje er is(natuurlijk gaat dat nu ook al niet meer) maar ik vind wel dat je best jezelf kan en mag blijven. Ik zou die hanenkam lekker weer laten groeien! Straks ben je gewoon die stoere coole mama die alke andere kinderen op school ook willen! en wat betreft gek doen, ipv losgaan tijdens uitgaan kan je straks lekker ongegeneerd gek doen met je kindje. lekker jezelf blijven meis! Zolang je verantwoordelijk bent naar je kind toe kan je best een hanenkam hebben en gek doen hoor! Dat ben ik in iede geval wel van plan.
Ja ik ben zelf ook altijd heel erg open minded geweest en vindt juist dat iedereen geaccepteerd moet worden zoals die is, uiterlijk zegt maar een klein gedeelte over een persoon. Mensen die me niet kennen en me zien die zullen vast denken wat een vreemd type maar zien dan bijvoorbeeld niet dat ik heel erg veel vrijwilligerswerk doe en me overal voor inzet wat ik kan lichamelijk natuurlijk, terwijl mensen altijd maar denken dat je asociaal bent als je een vreemd kapsel hebt of vol tatoeages zit. Och die leuke hormonen maken me zo emotioneel
je bent zo oud, huiselijk en saai als jij jezelf maakt/gedraagt ik zie er wel 'normaal' uit haha, maar wij gaan ook weekendjes weg zonder kids, naar festivals, concerten, kids uit logeren om op stap af en toe (niet elk weekend uiteraard) maar wij hebben ons sociale leven en hobby's niet opgegeven. Ons leven is juist verrijkt met onze zoon, niet ingekort of minder leuk geworden
Echt meid, trek je niks aan van die mensen die zijn gewoon bekrompen en juist saai daar zou ik mij meer voor schamen dan voor iemand die zichzelf durft te zijn.
Nou ja, ik ga toch vrijwel nooit stappen en drink sowieso geen alcohol, ook niet omdat ik morfine slik trouwens dus onverantwoord gedrag heb ik sowieso niet gelukkig Fijn dat ik niet de enige ben die wat aparter is , ik heb trouwens ook 5 tatoeages waar ik erg trots op ben en nu heb ik dan mijn haren afgeschoren en ben ze wat aan het laten groeien, zal dan weer eens een nieuw hip kapsel uitkiezen. Ik ben gewoon niet het type van lange haren, mede ook omdat mijn haren zo ontzettend dik en zwaar zijn dat ik er hoofdpijn van krijg als ik ze in een staart heb.
Zo te lezen zit je vol vooroordelen over jezelf en over de wereld. Wie je bent veranderd niet en zit in je hart, daar veranderd een zwangerschap niks aan. Hoe je er uit ziet zegt niks over wie je bent, maar het is wel belangrijk tevreden te zijn met hoe je er uit ziet. Ik ben zelf helemaal niet van de gekke uitspattingen en hanenkammen (misschien in jouw ogen meer type huisvrouw om in hokjes te praten). Maar ik denk dat het belangrijk is dat jij je goed voelt. Leeftijd zit niet in je uiterlijk of wat je doet, maar in je eigen gedachten. Als jouw gedachten zijn dat je alleen maar jong bent met hanenkam en je dan goed kan voelen, moet je dat zeker doen, je zoontje zal van je houden om wie je bent en heeft niks aan een mama die niet lekker in haar vel zit. Wel denk ik dat je jezelf beperkt door zo te redeneren (...als ik maar een hanenkam heb, en dit en dat doe dan ben ik jong en mezelf). Als je toe kan staan te zijn wie je bent, zonder alle maskers van uiterlijkheden voel je je misschien veel beter. Succes met je identiteitscrisis
Ik snap je helemaal hoor. Ik ben 26 en word binnenkort moeder... en ik ben al bijna een jaar aan het 'moederen' over 3 stiefkinderen waarvan de oudste maar 10 jaar scheelt met mij. Ineens was ik dus niet meer een 'gewone' twintiger maar was ik een stiefmoeder waarvan het niet cool is als je mee komt praten over onderwerpen die 5 jaar geleden ook nog het gesprek van de dag voor mij waren. Ik heb daar soms nog steeds moeite mee, ook al gaat het me inmiddels vrij vlot af. Ik ben gewoon nog steeds dezelfde persoon die ik was, ook al heb ik 3 stiefkids en een zoontje op komst. Ik zeg nog steeds 'vet' en 'cool' en lig helemaal in een scheur om programma's bij Comedy Central. Dat ik daarnaast een volwassen leven leid met alle verantwoordelijkheden van dien staat daar compleet los van. Sterker nog, die twee levensstijlen kunnen prima naast elkaar bestaan. Maar ik heb het wel even moeten accepteren. Het is ook niet zomaar iets. Het komt vast helemaal goed! Enne, de hormonen zullen hierin ook niet al te behulpzaam zijn idd
En ik zal je bekennen,mijn moder is dus een van die 'bekrompen' mensen die mensen o.a. oordeelt over hun uiterlijk. Ik schaam me daarvoor, "gelukkig" uit ze haar mening dan in ons bijzijn en niet van diegene. Er zijn hier menige ruzies over geweest dat ik en ook mijn zussen en broer vinden dat ze mensen niet mag oordelen over hun uiterlijk. Ondertussen gaat het bij ons het ene oor erin en het andere oor eruit.
Thnx voor je lieve berichtje, dat doet me goed Ik ben normaal werkelijk vrijwel nooit emotioneel, maar die hormonen, pfff. Mijn man heeft me zo pas 1 keer zien huilen in al die jaren dat we samen zijn maar nu tijdens de zwangerschap toch al vaker en hij schrikt er telkens van omdat ik normaal zo mentaal sterk ben.
Dat zal ook zeker niet altijd even gemakkelijk zijn geweest moet ik zeggen, vindt het wel knap dat je er een goede middenweg in gevonden hebt.
Mijn ouders, broer en schoonzus ook hoor, als je maar een beetje anders bent of je anders gedraagt dan ben je 'niet goed wijs', dat is ook de reden dat er geen contact meer is sinds 1,5 jaar helaas.
Vooroordelen over mezelf heb ik ontzettend veel maar dat heeft ook veel met mijn ouders te maken (waarmee ik nu geen contact meer heb), als je levenslang altijd beoordeeld en gekleineerd wordt door de mensen die het meest van je zouden moeten houden dan wordt je wel vreselijk onzeker. Vooroordelen over anderen en de wereld heb ik niet, laat iedereen in zijn waarde, deden sommigen dat ook maar eens bij mij. Ik weet momenteel niet goed wat ik moet doen om me goed te voelen, weet momenteel niet hoe ik me moet gedragen of wat er 'van me verwacht' wordt. Momenteel weet ik niet meer wie ik ben terwijl ik dat van tevoren zeker wel wist.
Mijn ouders wonen dus in Limburg, dus ca 190km verderop. Ik hou van ze, ze zullen altijd mijn ouders blijven, maar ik ben heel erg blij met de afstand die we hebben
Jou vriend weet wie jij bent! Geef jou onzekerheid aan bij je vriend, en hij zou jou dan misschien af en toe een spiegel voor je houden om jou te laten zien wie jij ook al weer bent en dat je gelukkig mag zijn met jezelf. Mijn vriend doet dat dus af en toe bij mij, het duurt even maar ik ben dan zo blij dat hij dat dan heeft gedaan ik kan dan weer even voorruit